Morgunblaðið - 20.04.1995, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
best í þessu starfí. „Ætli það hafí
ekki verið Færeyingar, þeir eru ein-
lægastir og heiðarlegastir," var
svarið. Hann hafði gaman af að
bregða fyrir sig færeysku og stund-
um líka skosku sem hljómaði mjög
eðlilega í munni hans.
Ottó var sérlega lagið að taka á
móti gestum og hann kunni vel að
meta og veita góðan íslenskan mat.
Þó tókst honum aldrei að sannfæra
mig um að kútmagar væru lostæti,
hvað þá að reyktur magáll og séne-
ver færu vel í maga á nýársdags-
morgni, en engan mann vissi ég
hafa á borðum betri siginn físk en
hann.
Nú er Ottó ekki lengur meðal
okkar og glaðværðin, sem alltaf
fylgdi honum, þögnuð. Allir sem
þekktu hann munu sakna hans. Ég
sendi fjölskyldu hans innilegar sam-
úðarkveðjur.
Baldur Ingólfsson.
Ottó Jónsson kenndi hér við skól-
ann við mikinn orðstír frá 1955, þar
til hann fór á eftirlaun 1984 og flutti
austur að Egilsstöðum.
Ottó var ákaflega geðþekkur
maður, vel að sér í kennslugrein
sinni og átti gott með að koma þekk-
ingu sinni til nemenda. Á kennara-
stofu var hann glaðvær og hlátur-.
mildur og einstaklega vel liðinn.
Marga skemmtilega skákina tefldi
hann á kennarastofunni og var ekki
auðunninn.
Þótt hann léti af embætti og flytt-
ist burtu rofnuðu tengslin ekki nema
stuttan tíma, því að brátt var hann
kominn aftur til Reykjavíkur og var
okkur innan handar bæði um
kennslu og annað allt fram undir
það, að sá sjúkleiki greip hann, sem
nú hefur orðið honum að aldurtila.
Kunningsskapur undirritaðs við
Ottó hófst, að mig minnir, sumarið
1939, og hafa leiðir okkar löngum
legið saman síðan, ekki sízt er við
stunduðum báðir nám við Edinborg-
arháskóla.
Fyrir hönd sjálfs mín og skólans
kveð ég góðan dreng og sendi börn-
um hans innilegar samúðarkveðjur.
Guðni Guðmundsson.
Ottó Jónssyni kynntist ég á æsku-
árunum. Ég varð heimagangur hjá
Ottó og Rannveigu, dætur þeirra
þijár urðu vinkonur mínar, einka-
sonur eiginmaður þegar fram í sótti.
Og ég minnist þess hvað mér
þótti hann Ottó framandlegur. Lág-
vaxinn, snaggaralegur, dökkur á
brún og brá, með mógræn augu,
sem mér fundust skyldari Miðjarð-
arhafínu en köldum ströndum Dal-
víkur og Svarfaðardalsins, þaðan
sem hann var ættaður og uppalinn.
Áfram hélt Ottó að koma mér
spánskt fyrir sjónir í orðsins fyllstu
merkingu.
Sá dagur rann upp að maður fór
með þeim feðgum, Ottó og Jóni
Gunnari, til langdvalar í þann sælu-
reit, sem þá þótti helstur meðal ís-
lensks alþýðufólks, fískibæjarins
Torremolínos á suðurströnd Spánar.
Ottó var fararstjórinn og þegar hann
birtist á flugvellinum „niðurfrá" eins
og hörðustu sólarlandafaramir köll-
uðu Suður-Spán, gall við: „Senior
Ottó, senior Ottó!“ Hann var fað-
maður og kysstur, Andalúsíumenn-
irnir klöppuðu, flautuðu og hrópuðu
og mér fannst við öll úr Glófaxa
flugfélagsins vera að villast eitthvað
á þennan stað. Nema Ottó Jónsson.
Hann talaði þetta dásamlega tungu-
mál, spænskuna, fyrirhafnarlaust.
Viðmót hans var á allan hátt hið
rétta við þetta suðræna fólk, bænd-
ur og fiskimenn, sem voru undirok-
aðir þegnar í þáverandi einræðis-
ríki. Á sama hátt tókst honum að
slípa fyrirferðarmikla íslendinga til,
og allan sólarhringinn var hann til
þjónustu reiðubúinn fyrir þá. í þá
daga gekk á ýmsu í sumarleyfunum,
ég man eftir sólarhringnum þegar
hann virtist aldrei sofa, nætur þegar
hann var kallaður til að skilja að
slagsmálahunda, flytja fólk á spít-
ala, tala á milli hjóna.
Ottó var ákaflega hraður maður
og viðbragðsfljótur. Einu sinni sem
oftar sigldi hann sem fararstjóri á
stóru skipi frá Spáni til Afríku.
Hann var að vafstra eitthvað uppi
á efsta dekki með stresstöskuna
dýrmætu, þar sem allt var í sem
máli skipti fyrir ferðalangana.
Nema flýgur ekki taskan í sjóinn
og meðan fólk var að munda sig
að segja: „Almáttugur — taskan!“
hafði Ottó stungið sér fyrir borð.
Allra þjóða túristar horfðu agndofa
á manninn svamla að skipinu með
töskuhandfangið milli tannanna. ís-
lendingarnir voru að því komnir að
springa í loft upp yfir sínum Ottó
Heimilisfaðirinn, Einar Jónsson,
útvegsbóndi og hreppstjóri, lést
árið 1933, en þrem árum áður reisti
fjölskyldan steinsteypt íbúðarhús á
Húsatóftum. Það reisulega hús
stendur enn.
Staðarhverfið, saga þess og nátt-
úra, skipaði stóran sess í lífi Þór-
halls Einarssonar. í námunda við
Staðarhverfið vildi hann helst vera.
í frásögnum hans glitti oft í and-
rúmsloft liðinna tíma, atburði og
sögu. Örnefnin voru tengd atburð-
um og frásögnum. Grindavíkurland,
ströndin öll til Krísuvíkur, hraunin,
heiðarnar, fjöllin og vellina þekkti
hann úr daglegu lífi. Heimalöndin
á Tóftum og afréttarlönd voru smöl-
uð og ósjaldan þurfti að fara gang-
andi í aðrar byggðir, Hafnir, Voga
eða Krísuvík, til að sækja fé. Þetta
íjölbreytta og stórbrotna land var
honum náið og kært og hann gladd-
ist yfir því.
Hann fór oft með ættingja og
vini í stuttar ævintýraferðir út í
Staðarhverfi þar sem alltaf voru
einhver tíðindi að gerast, brimið,
sjávarföllin og fjaran, fuglalífið,
gróðurinn og útsýnið. Rifjuð voru
upp örnefni og atburðir.
Á öðrum tímum var gaman að
fá fréttir af tjaldinum, rauðbryst-
ingnum, selum og öðru lífi við Arfa-
dalsvíkina. Síðustu tvö árin gafst
okkur oft tækifæri til að skoða
fuglalífið á Seltjarnarnesi okkur
báðum til mikillar ánægju.
Árum saman fóru þeir bræður í
veiðiferðir í Ármótin fyrir landi
Haukholta í Hrunamannahreppi. í
þeim ferðum virtist það ekki vera
veiðiákafinn sem knúði Þórhall
áfram, frekar var það umhverfíð,
tengslin við ættmenni og kynni af
heimaslóðum foreldranna, sem það
gerði.
Ég þakka mínum góða tengda-
föður samfylgd í rúm tuttugu ár.
Yfír þeim hvílir léttleiki og uppörv-
un sem persóna hans bar með sér.
Hann var traustur og æðrulaus
bakhjarl þegar eitthvað amaði að.
Hann lifði mikla breytingatíma,
sýndi heimabyggð sinni virðingu og
hlýhug og hafði af miklu að miðla.
Hann ræktaði tengslin við ættingja
og vini og var fundvís á þá sem
aðstoða þurfti. Hann var barna-
börnum sínum glettinn og nálægur
afi. Öllum þótti okkur mjög vænt
um hann.
Blessuð sé minning Þórhalls Ein-
arssonar.
Stefán Bergmann.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með söknuði kveðjum við elsku-
legan afa okkar, Þórhall Einarsson.
Afi spilaði stórt hlutverk í lífí okkar
systkinanna þar sem við ólumst upp
í nálægð hans. Þegar amma féll frá
aðeins 49 ára gömul var það afa
mikið áfall og sorg en nærvera
okkar systkinanna á heimilinu hefur
eflaust hjálpað honum. Hann lét
okkur fínna væntumþykju sína með
því að spjalla við okkur og fara
með okkur í bíltúra í Staðarhverfið
MINNINGAR
og pöntuðu kampavín í allar áttir.
Hann hristi sig, brosti heillandi
brosi, þáði glas og sneri sér svo að
alvöru lífsins. Rennblautur stóð
hann það sem eftir lifði ferðar og
þurrkaði skjöl og pappíra.
Ottó Jónsson var friðsemdarmað-
ur, hann hækkaði aldrei róminn,
stundum hvarflaði að mér að hann
væri dálítið einrænn og utan við
sig. Hann var vinsæll, glaðlyndur
og brosmildur en virtist eins og
hann héldi hluta að persónu sinni
fyrir sig. Hann sat aldrei lengi, var
helst ekki á sama stað meira en
þurfti. Þegar ég hugsa aftur þá var
hann hvergi framandi. Aþena var
honum jafn eðlislæg og Ákureyri,
kaldur sjórinn, þar sem hann ólst
upp jafn elskulegur og sá blái blíði,
þar sem hann eyddi stórum hluta
starfsævinnar. Ég man samt aldrei
eftir honum liggja og flatmaga í
sólinni. En þegar myrkur var skollið
á, fjörugar sólarstrendurnar man-
nauðar og lífið fór að snúast um
matsölustaði og næturklúbba, þá
hljóp íslenskur maður einn út
sandinn og kastaði sér til sunds.
Hann reyndi að kenna mér latínu
í gamla daga og hann reyndi að
gefa mér siginn físk með bráðnu
selspiki, hann kenndi mér að festa
tölu á jakka.
Hindranir, sem mörgum finnast
standa í vegi, voru ekki til staðar
hjá þeim, sem hér er kvaddur —
tungumál, breiddargráður, stéttir
og staða. Honum var einkar lagið
að gleðjast yfir litlu, góðri skák,
fjörugum fótboltaleik, hraðferð
norður einn daginn, þvert yfír Evr-
ópu þann næsta. Var hann alls stað-
ar heima eða hvergi?
Alltaf þegar ég sé sjóinn verður
mér hugsað til hans.
Aðrir verða til þess að fara út í
menntun og störf hans. Mín er
ánægjan að standa næst sonarbörn-
um Ottós og sjá að þau bera sterkt
ættarmót hans.
Jóni Gunnari, Gunnhildi, Bryndísi
og Guðbjörgu, Ottó Karli og Hildi
Ýr sendi ég samúðarkveðjur fyrir
hönd okkar allra í og umhverfis
Gljúfrastein í Mosfellsdal.
Fyrir hönd Auðar, Rannveigar og
Ara Klængs segi ég: „Vertu sæll,
afí Ottó.“
Blessuð sé minning Ottós Jóns-
sonar.
Sigríður Halldórsdóttir.
sem var honum svo kært.
Við eigum margar góðar minn-
ingar frá æskuárunum tengdar afa,
hann bauð okkur oft með þegar
hann fór á „rekann“ en það gerði
hann daglega. Þá var margt spjall-
að og afí sagði okkur sögur og fróð-
leik frá uppvaxtarárunum og lífinu
í Staðarhverfinu. Afi hafði mjög
gaman af að taka í spil og lék á
als oddi þegar vel gekk í spila-
mennskunni. Oft var þá skellt hurð-
um því við systkinin vorum tapsár
en okkur kippti í kynið hvað það
varðaði. Afí var léttlyndur og stríð-
inn og gantaðist oft við okkur systk-
inin. Jafnframt fannst okkur hann
með eindæmum þijóskur þótt við
vissum að við ættum stuðning hans
alltaf vísan.
Fyrir tveimur árum flutti afi á
Hrafnistu í Hafnarfírði. Það var
viss söknuður sem því fylgdi en við
vissum að þar myndi honum líða
vef og áfram nutum við samvista
við hann í heimsóknum okkar til
hans.
Nú að leiðarlokum er okkur efst
í huga þakklæti til elsku afa sem
var okkkur svo kær, minningarnar
um hann munu lifa með okkur um
ókomin ár. Blessuð sé minning
hans.
Valdís, Þórhallur,
Guðmundur og Ásrún.
Elsku langafi. Okkur langar að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Við minnumst með gleði stundanna
við spilamennsku á sófanum þínum,
þegar þú varst körfuboltahringur-
inn okkar og bíltúranna okkar sam-
an í Staðarhverfið. Við þökkum þér
fyrir allar góðu stundirnar.
Hvíl þú í friði elsku langafí.
Rósa Kristín og Óli Baldur.
FIMMTUDAGUR 20. APRÍL Í995 39
JONAS ODDGEIR
SIG URÐSSON
4- Jónas Oddgeir
* Sigurðsson
fæddist 26. febrúar
1917 í Hafnarfirði.
Ilann lést á Borg-
arspítalanum 10.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurður Ól-
afsson kennari og
Steinunn Ólafs-
dóttir. Systkini
hans voru: _ Jafet,
Þórunn, Ólafur,
Helga, Sigrún og
Ólafur Jafets, þau
eru öll látin. Eftir-
lifandi kona Jónasar er Guð-
ríður Ósk Elíasdóttir. Börn
þeirra eru: 1) Sjöfn, f. 7.12.
1942, maki, Stefán Ágústsson,
f. 25.7. 1940, látinn 6.7. 1993.
Börn þeirra eru Þóra, Silja og
Jónas. 2) Elías, f. 14.3. 1950,
maki Ingibjörg Margrét ísaks-
dóttir, f. 30.8. 1955. Dætur
þeirra eru: Klara Ósk, Ásta
Júlía og Elín Lovísa.
Útför Jónasar fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði,
föstudaginn 21. apríl og hefst
athöfnin kl. 13.30.
ELSKU afí Jónas er dáinn. Það er
svo sárt að vita að við fáum aldrei
meir að sjá hann eða tala við hann.
En það eru allar góðu minningarnar
sem við eigum um hann, sem eng-
inn getur tekið frá okkur. Aldrei
finnst okkur vera rétti tíminn til
að kveðja ástvin, en við þessu mátt-
um við búast. Áfí var svo andlega
hress, en líkaminn orðinn þreyttur.
Afí stundaði sjómennsku frá unga
aldri og var það því ekki svo ósjald-
an að við fengum að gista hjá ömmu
Gauju þegar hann var á Skóga-
fossi. Þá vorum við að „passa“ hana
því við vildum ekki að hún svæfí
alein í húsinu.
Afi sýndi alltaf áhuga á því sem
við krakkarnir vorum að fram-
kvæma og gera.
Á heimili afa og ömmu er alltaf
gott að koma og hlýjar móttökur.
Það hittist fjölskyldan mjög oft, og
er þá oft glatt á hjalla. Og á stundu
sem þessari er gott að finna hvað
fjölskyldan er samrýnd. Afa Jónas-
ar verður sárt saknað. Viljum við
því þakka fyrir allar þær stundir
sem við áttum með honum.
Elsku amma Gauja:
Trúarinnar traust og styrkur
tendrar von í döpru hjarta
eilífðin er ekki myrkur
eilífðin er ljósið bjarta.
Þóra, Silja og Jónas
Stefánsbörn.
Ég man eftir labbitúr á bryggj-
unni, litla höndin mín í hendi hans.
Ég man, sitjandi á læri hans í
fermingunni hans Ella. Ég man
eftir stólnum sem ég þurfti alltaf
að sitja á og hvað hann þurfti svo
oft að obba mér upp í hann. Ég
man eftir mér hjólandi inni um
allt á nýja tvíhjólinu mínu sem
henn keypti. Ég man eftir uppþot-
inu meðal vinkvenna minna þegar
að ég fullyrti að ég ætti tvær
mömmur og tvo pabba. Ég man
eftir ferðum mínum á Akranes að
heimsækja ömmu Klöru. Ég man
eftir öllum símhringingunum og
hvort að stelpan hans ætlaði ekki
að kíkja. Ég man eftir stóra fína
hjólinu frá honum með öllum
skrautlegu böndunum. Ég man
eftir eina skiptinu sem að ég varð
reið yfir því að vera að stækka
af því að þá hætti ég að passa í
fínu buxnadragtina með slánni
sem hann gaf mér. Ég man eftir
upphringingu einu sinni á þrett-
ándanum þegar hann spurði hvort
að stelpan hans vildi ekki fara og
kaupa saltkjöt fyrir þau í matinn
af því að það þætti þeim svo gott.
Ég man hve glöð ég var að geta
gert eitthvað sérstakt
fyrir hann. Ég man
eftir jólunum þegar
ég kynnti tilvonandi
mann minn fyrir hon-
um. Ég man hvað
hann var aldrei með
neitt óþarfa blaður og
aðfinnslur. Ég man
hvað það var stutt í
strákinn hjá honum
og stríðnina. Ég man
eftir honum sitjandi
við borðstofuborðið í
stofunni á jólunum.
Ég man eftir mörg-
um fleiri minningar-
brotum úr lífi mínu með honum
Jónasi mínum, og þau ætla ég að
geyma vel í hjarta mínu.
Elsku Jónas, takk fyrir allt.
Stelpan þín hún
Hafrún Dóra.
Vinur minn, Jónas O. Sigurðs-
son, er látinn. Hann hefur ekki
gengið heill til skógar undanfarin
ár. Hann bar veikindi sín með karl-
mennsku; aldrei heyrði ég hann .
kvarta. Nú síðustu vikurnar var
ljóst, hvert stefndi.
Við bjuggum í tvo áratugi sitt
hvoru megin við sömu götuna. Ég
hafði þekkt Jónas vel fyrir þann
tíma. Hins vegar kynntumst við
mjög náið þessi ár og var þetta
mjög góður tími. Þau hjón, Jónas
og Guðríður Ósk, voru góðir grann-
ar og var mikill og góður vinskapur
með fjölskyldum okkar.
Að loknum vinnudegi fékk Jónas
útrás í garðinum sínum. Þegar
byijaði að vora, var hann mættur
út í garð, hann hlúði af natni að
gróðrinum og hafði skipulag á
plöntunum. Vissulega hefði Jónas,
eins og hver annar, getað fengið
verðlaun fyrir garðinn sinn. - Þeg-
ar voraði og sól hækkaði á lofti
mætti Guðríður út í garð, ásamt
börnum, tengdabörnum og barna-
börnum, og þau nutu þess svo sann-
arlega að vera til innan um blómin
og trén hans Jónasar.
Jónas var sérstaklega barngóður
maður. Þegar dætur mínar uxu úr
grasi og voru að leika sér úti, komu
þær gjarnan við í garðinum hjá
Jónasi og fræddust af honum.
Ávallt lágu mjög góð orð hjá þeim
systrum til grannans Jónasar.
Blómann úr lífi sínu vann hann
úti á sjó. Hann var togarasjómaður
af lífi og sál til margra ára. Hann
var lengi á skipum Bæjarútgerðar
Hafnarfjarðar og þá lengst af með
Benedikt Ögmundssyni, hinum
reynda og fengsæla skipstjóra.
Þegar Július Sigurðsson tók við
skipstjórn á Bjarna riddara, fór
Jónas með honum yfir á það skip.
Jónas var vinsæll sjómaður, dug-
legur og útsjónarsamur. Hann hélt
nánu sambandi við karlana, sem
hann hafði verið með á sjónum,
eftir að komið var í land. Jónas
gerðist farmaður eftir togaraárin
og sigldi á farskipum í nokkur ár.
Síðustu vinnuárin vann hann í landi
hjá Bæjarútgerðinni svo og Sjóla-
stöðinni.
Þau hjón, Jónas og Guðríður,
þekktu vel til kjara verkafólks,
bæð^ til sjós og lands. Það var því
ekki óeðlilegt, að sjómannskonan
veldist til forystu verkakvenna í
stéttabaráttunni. Bæði skipuðu þau
sér í raðir Alþýðuflokksins. Styrr
stóð um tilvist Bæjarútgerðarinnar
í áratugi. Jónas þekkti af eigin
raun, hver stoð og stytta fyrirtæk-
ið var fyrir sjómenn og verkafólk
í Hafnarfirði. Það var því eðlilegt,
að Jónas fylgdi jafnaðarmönnum
að málum.
Guðríður mín, við Oddný, Kristín
Ýr og Lára Sif sendum þér, börnum
þínum og öðrum aðstandendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi minning Jónasar lifa.
Hrafnkell Ásgeirsson.