Morgunblaðið - 17.10.1995, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 17. OKTÓBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
OSVALD
GUNNARSSON
+ Ósvald Gunn-
arsson var
fæddur á Seyðis-
firði 7. júní 1936.
Hann lést af slys-
förum 8. október
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Margrét Péturs-
dóttir, f. 29. nóv.
1917, frá Hákonar-
stöðum á Jökuldal,
og Gunnar Krist-
■ ■ jánsson, f. li. jan.
1909, d. 20. des.
1977, en hann bjó á
Seyðisfirði. Ósvald
ólst upp hjá móður sinni á
Seyðisfirði, Siglufirði og í
Reykjavík. Sljúpfaðir hans var
Einar Sigurðsson, f. 19. nóv.
1902, d. 7. ágúst 1984, skip-
stjóri.
Hinn 18. júní 1961 kvæntist
Ósvald eftirlifandi eiginkonu
sinni, Svanhildi Traustadóttur,
f. 27. des. 1942, húsmóður og
verslunarmanni, frá Patreks-
firði. Foreldrar hennar voru
hjónin Sigríður Olgeirsdóttir,
f. 23. sept. 1917, d. 27. sept.
''r' 1978, og Trausti Árnason, f.
13. okt. 1913, d. 19. maí 1981,
skrifstofumaður á Patreks-
firði. Börn Ósvalds og Svan-
hildar eru: Trausti Þór, f. 7.
feb. 1961, vélstjóri og stjórn-
málafræðingur, kvæntur Sif
Kristjánsdóttur, BA í frönsku
og ensku; Margrét Árdís, f. 1.
júní 1962, hjúkrun-
arfræðingur, gift
Vésteini Marínós-
syni, vélstjóra, og
eiga þau þrjú börn,
Dagmar Ósp, írisi
Ösp og Birki Stein;
Árni Þór, f. 21. okt.
1963, húsasmíða-
verktaki í Los
Angeles, kvæntur
Ástu Hreiðarsdótt-
ur Ósvaldsson, og
eiga þau tvö börn,
Alexander Ósa og
Önnu; Silja Dögg,
f. 26. júní 1969,
nemi í læknisfræði, maki Val-
geir Magnússon, viðskipta-
fræðingur, og eiga þau tvö
börn, Hildi Evu og Gunnar
Inga.
Osvald lauk gagnfræðaprófi
frá Héraðsskólanum á Laugar- .
vatni og loftskeytamannsprófi
og ratsjárviðgerðaprófi í So-
uthampton á Englandi. Auk
þess sótti hann síðar vegna
starfs síns skóla í Bandaríkjun-
um í tengslum við blindflugs-
ratsjár. Hann starfaði fyrst sem
loftskeytamaður á togurum og
hjá Landhelgisgæslunni, en síð-
astliðin 30 ár á Keflavíkurflug-
velli og var hann þar verkstjóri
í flugturni við umsjá aðflugs-
tækja hersins.
Útför Ósvalds fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
KYNNI okkar af mági okkar og
svila, Ósvald Gunnarssyni, hófust
Ý'r hann réðst loftskeytamaður á
bv. Ólaf Jóhannesson frá Patreks-
firði 1956. Þá leigði hann herbergi
hjá foreldrum og tengdaforeldrum
okkar til að búa í þegar hann var
í landi og hófust þá kynni sem áttu
eftir að efiast og styrkjast með ár-
unum.
Þegar sest er niður og litið yfir
farinn veg hrannast minningarnar
upp. Minningar um sameiginlegar
ferðir innanlands sem utan, minn-
ingar þegar við glöddumst saman,
minningar um erfiðu stundirnar
okkar. Á öllum þessum stundum í
lífi íjölskyldna okkar, var hann allt-
af hrókur alls fagnaðar eða klettur-
inn_ sem allir treystu á.
f. Ósvald, eða Ósi eins og við köll-
uðum hann, var mjög umhyggju-
samur og traustur maður. Um-
hyggja hans fyrir móður sinni og
fjölskyldu fór ekki framhjá okkur.
Ríkur þáttur í fari hans var hjálp-
semi og greiðvikni við samferða-
mennina. Ætíð var gott að leita til
hans og þangað fór enginn bónleið-
ur til búðar.
Hann hafi ákveðnar skoðanir á
hlutunum og setti þær fram um-
búðalaust hvort sem fólki líkaði það
betur eða verr. Hann hafði það fyr-
ir reglu, að það em hægt væri að
gera í dag skyldi ekki geyma til
morguns.
Áhugamál Ósá var skotveiði og
margar ferðirnar fór hann til
ijúpna- og gæsaveiða, ýmist einn
eða með öðrum. Síðustu árin höfðu
þeir Trausti sonur hans fundið sér
sameiginlegt áhugamál í skotveið-
inni. Hann var einmitt að koma úr
einni slíkri ferð er hann lést. Ákveð-
in var veiðiferð austur á Jökuldal
til æskustöðvanna, í upphafi
rjúpnaveiðitímabilsins og hlakkaði
hann mikið til þeirrar ferðar.
Kæri vinur, að leiðarlokum þökk-
um við fyrir allar samverustundirn-
ar og minninguna um góðan dreng
geymum við í hjörtum okkar.
Elsku Svanhildur, Trausti,
Maggý, Árni, Silja og Margrét,
tengdabörn, barnabörn og aðrir
aðstandendur, við biðjum algóðan
guð að styðja ykkur og styrkja.
Af eilifðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir
og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E.Ben.)
Una, Fríða, Borghildur,
Árni, María, Charlotta,
Unnar og makar þeirra.
Sunnudagurinn 8. október líður
seint úr minnum. Hann pabbi er
dáinn. Þessi orð eiga eftir að óma
í huga mér um ókomin ár.
Svo snöggt og svo alltof fljótt.
t
Kveðjuathöfn um föður okkar, tengda-
föður og afa,
SVEIN GUÐMUNDSSON,
fyrrv. framkvæmdastjóra,
Austurvegi 30,
Seyðisfirði,
sem lést í Sjúkrahúsi Seyðisfjarðar
föstudaginn 13. október, fer fram frá
Seyðisfjarðarkirkju á morgun, miðviku-
daginn 18. október, kl. 14.00.
Útför verðurfrá Akureyrarkirkju fimmtudaginn 19. október kl. 14.00.
Björn Sveinsson,
Arnbjörg Sveinsdóttir,
Árný Sveinsdóttir,
Bóthildur Sveinsdóttir,
Sveinn Birkir Björnsson,
Guðrún Ragna Garðarsdóttir,
Almar Gauti Guðmundsson,
Stigur Már Karlsson.
Jóna Kristín Sigurðardóttir,
Garðar Rúnar Sigurgeirsson,
Guðmundur Þorsteinsson,
Einar Guðlaugsson,
Guðrún Eir Björnsdóttir,
Brynhildur Berth Garðarsdóttir,
Lífið beið framundan með nýjum
barnabömum og ferðalögum. Mínar
elstu minningar af pabba eru frá
því að ég beið eftir honum að lokn-
um vinnudegi og bað hann að spila
á gítarinn og syngja, sem hann
gerði svo vel. Og barnabörnin tóku
svo við og báðu afa að spila, sem
hann var alltaf tilbúinn að gera.
Pabbi var afskaplega duglegur
og gat aldrei setið auðum höndum.
Það þurfi að laga eða breyta og
bæta og allt lék í höndunum á hon-
um. Hann var sannkallaður þúsund-
þjalasmiður. Ef eitthvert okkar
systkinanna vantaði hjálp var hann
óðara mættur á staðinn.
Pabbi og mamma áttu yndislegt
heimili, sem við systkinin sækjum
mikið og líður varla sá dagur að
eitthvert okkar líti ekki við. En
missir okkar allra er mikill, en
mestur hlýtur hann þó að vera hjá
mömmu sem horfir á eftir sínum
lífsförunaut.
Elsku mamma. Megi Guð gefa
þér styrk á þessari þrautagöngu
sem framundan er, en saman stönd-
um við öll.
Bið ég góðan Guð að blessa minn-
ingu þessa yndislega manns, pabba.
Minningin um þig er ljós í lífi mínu.
Silja.
Sunnudagurinn var að kvöldi
kominn. Einn af þeim fegurri í
haust. Við hjónin fórum til Þing-
valla með litlu barnabörnin. Þegar
heim kom fengum við skellinn. Litlu
barnabörnin okkar höfðu misst afa
sinn í einu vetfangi. Afinn sem var
svo vinsæll. Afi sem spilaði alltaf á
gítarinn fyrir þau og kenndi þeim
falleg lög. Það ríkir mikil sorg í
hjarta okkar allra á þessari stundu.
Við hjónin kynntumst Ósvald og
Svanhildi fyrir mörgum árum. Son-
ur okkar Valgeir og dóttir þeirra
Silja Dögg felldu hugi saman. Strax
við fyrstu kynni var eins og við
hefðum þekkst alla tíð. Ósvald var
einstaklega lifandi maður. Mikill
húsbóndi eins og sagt var hér áður
fyrr. Þegar við minnumst hans
munum við atorkuna og umhyggj-
una sem hann ávallt sýndi. Hann
hafði unun af því að gefa. Þau eru
orðin mörg jólin sem við nutum
gjafmildi Osvalds þegar hann færði
okkur ijúpur á jólaborðið. Hann
mátti ekki til þess vita að hefðbund-
inn hátíðamat vantaði á aðfanga-
dagskvöld._ Með þessu má segja að
gjafmildi Ósvalds sé best lýst.
Svanhildur, börn, barnabörn _og
tengdabörn, og Margrét móðir Ós-
valds hafa misst mikið. Við biðjum
Guð almáttugan að standa við hlið
þeirra allra og styrkja þau til að
komast yfir þá erfiðleika sem sálar-
lega knýja á á skilnaðarstund.
Við biðjum öll að blessun fylgi
góðum- dreng.
Þórhildur og Magnús.
Þinn aðall var ættargróður,
það allt, sem best var um þig.
Svo vinfastur, glaður og góður
hér gekkstu þitt ævinnar stig. _
(Kjartan Ólafsson)
í dag kveðjum við kæran frænda,
vin og félaga okkar hjónanna, Ós-
vald Gunnarsson eða Ósa eins og
hann var jafnan kallaður af ættingj-
um og vinum.
Það var um hádegisbil 8. októ-
ber að okkur hjónunum barst sú
harmafregn að Ósi hefði látist í
umferðarslysi. Það var eins og
tíminn næmi staðar um stund, þá
fer hugurinn að reika til liðinna
ára, allt frá æsku okkar frændanna
á Seyðisfirði og síðan í sveitinni er
okkur var mjög kær, að Hákonar-
stöðum á Jökuldal, þar sem við átt-
um ánægjulegar stundir við leik og
störf meðal góðra ættingja. Síðan
tekur alvara lífsins við, Osi fer til
náms í loftskeytaskóla í Englandi
og varð það hans starf í mörg ár
en ég í netagerðarnám hér heima.
Stofnuðum við heimili með okkar
ágætu lífsförunautum, hann með
Svanhildi Traustadóttur.
Fyrstu búskaparár Svanhildar
og Ósvalds er hann á sjónum, og
kemur þá í hlut Svanhildar að sjá
um heimilið og fjögur mannvænleg
börn þeirra. Eftir að Ósi kemur í
land og fer að starfa á Keflavíkur-
flugvelli taka við húsbyggingar með
öllu sem því fylgir. Ávallt sat í fyrir-
rúmi ijölskyldan og heimilið sem
bar snyrtimennsku þeirra fagurt
vitni.
Ósi og Svanhildur voru samstiga
í öllu sem þau tóku sér fyrir hend-
ur. Þegar börnin stækka og um fer
að hægjast fara þau að gefa sér
meiri tírna til ferðalaga innanlands
og utan. Ógleymanlegar eru margar
útileguferðirnar um landið okkar
með þeim hjónum og einnig ferða-
lög erlendis. Það var markvisst hin
síðari ár að fara í sveitina góðu að
Hákonarstöðum, rifja upp og minn-
ast liðinna ára á Jökuldalsheiðinni,
ávallt var gleðin og glettnin í fyrir-
rúmi.
Það er erfitt að hugsa til þess
að Ósi sem ávallt var sterkur, kraft-
mikill og úrræðagóður skuli vera
allur. Við erum þakklát fyrir þann
tíma sem við áttum með þeim hjón-
um og fjölskyldu.
Elsku Svanhildur, börn og eftir-
lifandi móðir, við vottum ykkur
okkar innilegustu samúð og biðjum
góðan guð að styrkja ykkur og
græða sárin á þessum erfiðu tíma-
mótum.
Blessuð sé minning Ósvalds.
Þórður og Stella.
í dag er borinn til grafar vinur
okkar Ösvald Gunnarsson. Ekki er
það ætlun okkar að skrifa um ævi
hans heldur viljum við minnast góðs
drengs, sem við höfurn þekkt frá
barnæsku jafnframt því að votta
hans nánustu okkar innilegustu
samúð. Við eigum ótal hlýjar minn-
ingar um Ósvald allt frá því að
hann var lítill drengur. Hann og
Daddi voru óaðskiljanlegir vinir á
uppvaxtarárunum í Norðurmýrinni
og sú vinátta hélst þar til dauðinn
aðskildi þá fyrir um 13 árum. Á
þeim erfiða tíma veitti Ósvald ijöl-
skyldu vinar síns ómetanlegan
stuðning. Nú hefur Ósvald einnig
verið kallaður á brott langt fyrir
aldur fram og við hugsum með
söknuði til góðs drengs. En minn-
ingar okkar um Ósvald sýna það
betur en flest annað að líf hans hér
á þessari jörð hefur haft sinn til-
gang.
Það var ógleymanleg stund þegar
við komum í heimsókn til Ósvalds
og Margrét, móðir hans, bað hann
um að syngja fyrir okkur. Þá var
hann ekki fermdur og hljómfögur
tær barnsröddin breytti stofunni í
tónlistarhöll þegar hann söng Inn
á milli fjallanna og Fijálst er í fjalla-
sal. Þær voru ótaldar stundirnar á
Ljósvallagötunni þegar við hlustuð-
um á Ósvald syngja nýjustu dægur-
lögin og spila undir á gítar.
Þjóðsagan segir að Bakkabræður
hafi án árangurs reynt að bera ljós-
ið inn í _gluggalaust hús í fötum en
þegar Osvald kom inn í húsið til
okkar þá fyllti hann það gleði.
Þegar slíkur maður hverfur á
brott þá verður sorgin enn meiri
en jafnframt getum við þakkað fyr-
ir minninguna um góðan dreng sem
veitti okkur gleði í lífi og starfi
meðan hann var hjá okkur.
Sesselja, Lísa, Sigrún,
Sigurður og Margrét.
í dag verður jarðsettur Ósvald
Gunnarsson, vinur minn og vinnufé-
lagi í yfir 30 ár. Hann hefði orðið
sextugur á næsta ári, ef hann hefði
lifað.
Það kom sem köld vatnsgusa
yfir mig, fjölskyldu mína og vinnu-
félaga, þegar það fréttist, að Ós-
vald hefði látið lífið í bílslysi sunnu-
daginn 8. október. Ósvald hafði
farið á gæsaveiðar snemma um
morguninn og var á leið heim þegar
þessi skelfilegi atburður varð.
Ég kynntist Ósvald fyrir rúmum
30 árum þegar hann hóf störf hjá
rafeindadeild bandaríska flotans á
Keflavíkurflugvelli. Við höfðum þó
kynnst áður á „öldum ljósvakans",
nokkrum árum fyrr, þegar við störf-
uðum sem loftskeytamenn á togur-
um. Ósvald vann sem rafeindavirki
og síðar sem verkstjóri yfir viðhaldi
á einni af ratsjám flugvallarins.
Þetta er vandasamt og oft mjög
kreíjandi starf, en Ósvald leysti öll
sín verk af hendi með alúð og vand-
virkni. Það var alltaf gott að leita
til Ósvalds um nánast hvað sem
var, hvort sem það var í eða utan
vinnu. Yfirleitt var ekki beðið með
að framkvæma hlutina, heldur farið
með krafti í að ljúka þeim verkefn-
um sem honum voru falin. Það var
oft viðkvæðið hjá okkur vinnufélög-
um Ósvalds, þegar losa þurfti um
eitthvað eins og bolta eða rær, sem
erfitt var að losa: „Hvað - hefur
Ósvald verið hér?“ Þetta var sagt
vegna þess að Ósvald gekk vel frá
hlutunum og gaf gjarnan einn
hersluhnykk í viðbót, þegar boltar
eða rær voru hertar. Þetta hefur
sjálfsagt verið vegna þess að þegat'
Ósvald var sjómaður gerði hann sér
grein fyrir að siglingahæfni skipa
fór mikið eftir því, hversu vel sjó-
klárt skipið hafði verið gert fyrir
siglingu.
Ósvald var mikili skotveiðimaður.
Hann stundaði fugla- og hreindýra-
veiðar á hveiju hausti og varð vel
ágengt. Fleiri áhugamál átti Ós-
vald. Hann spilaði á gítar og hann
kastaði gjarnan fram vísubroti eða
kryddaði mál sitt með vísum, þegar
þannig lá á honum. Líklega hefur
þó ijölskylda hans og velferð henn-
ar verið hans mesta áhugamál, en
Ósvald var frábær fjölskyldufaðir.
Ósvald kynntist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Svanhildi Traustadótt-
ur, þegar hann var loftskeytamaður
á togaranum Ólafi Jóhannessyni frá
Patreksfirði,_ en Svanhildur er upp-
alin þar. Ösvald og Svanhildur
bjuggu í raðhúsi sínu við Vestur-
berg í Reykjavík í yfir tuttugu ár,
eh keyptu sér einbýlishús við
Fannafold 46 í Grafarvogi fyrir fá-
einum árum. Sitthvað var eftir við
frágang hússins og gekk Ósvald
fljótt og vel frá því á sinn smekk-
lega hátt.
Við brotthvarf Ósvalds er skarð
fyrir skildi, sem vandasamt verður
að fylla. Ég og vinnufélagar hans
munum ávallt minnast hans sem
góðs drengs, sem alltaf var reiðubú-
inn til að hjálpa, hvernig sem á stóð.
Svanhildur, við Magga og börn
okkar vottum þér, börnum, barna-
börnum og aldraðri móður Ósvalds
okkar dýpstu samúð. Einnig flyt
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
AÐALSTEINN SÆMUNDSSON
vólstjóri,
Holtsgötu 33,
lést þann 14. október.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Elínrós Hermannsdóttir,
Hrönn Helgadóttir,
Áslaug Guðrún Aðalsteinsdóttir,
Benedikt Aðalsteinsson,
Heimir Aðalsteinsson,
Sæmundur Aðalsteinsson,
Margrét Aðalsteinsdóttir,
Gyða Kristín Aðalsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Erlingur Tómasson,
Herdís Snorradóttir,
Halldóra S. Valgarðsdóttir,
Örn Hilmarsson,
Ragnar Bjarnason,