Morgunblaðið - 17.10.1995, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
ÞRIÐJUDAGUR 17. OKTÓBER 1995 37
ég ykkur innilegustu samúðarkveðj-
ur fyrir hönd allra starfsmanna
deildarinnar.
Róbert Arnason.
í dag kveðjum við_ hinsta sinni
vinnufélaga okkar, Ósvald Gunn-
arsson.
Á yndislegum haustdegi, sem
freistar hvers manns til að njóta
útivistar, barst okkur sú harma-
fregn að Ósvald félagi okkar hefði
látist í hörmulegu slysi. Ósvald var
mikill útivistarmaður og kunni að
meta það sem íslensk náttúra hefur
upp á að bjóða og var hann á heim-
leið úr einni slíkri ferð.
Mann setur hljóðan og fínnst
hlutirnir óraunverulegir og vill helst
vakna upp af vondum draumi.
Menn spyija: Af hveiju þarf
svona að gerast? Hvers vegna eru
menn kvaddir burt löngu áður en
þeir hafa lokið ævistarfi sínu? Svör
við slíku fást víst ekki hér.
Ossi, eins og við kölluðum hann
okkar á milli, hóf störf hjá rafeinda-
deild Varnarliðsins í september
1965. Hafði hann því starfað hér í
30 ár.
Margs er að minnast frá liðnum
árum því jiað var engin lognmolla
þar sem Osvald var.
Lífsgleði, bjartsýni, hjálpsemi og
einlæg trú á eigið frumkvæði og
framtak. Þetta voru þau manngildi
sem einkenndu hann helst. Segja
má að við höfum notið ákveðinna
forréttinda að kynnast og starfa
með Ósvald, sem hverjum manni
vildi vel.
Að leysa verk af hendi vafðist
aldrei fyrir honum því hann var
hvorki verkkvíðinn né sérhlífínn og
af miklum eldmóð dreif hann menn
með sér til allra verka. Hans háttur
var að láta hlutina ganga og var
ekki spáð í hvernig veður eða að-
stæður væru.
Það var stutt í glettni og spaug
hjá Ossa og gaman var að rökræða
ýmis mál við hann því hann hafði
skoðanir á hlutunum og lá ekki á
þeim. Var tíminn því fljótur að líða
á slíkum stundum.
En það var ekki síður í leik en
starfi sem hans naut við, því í hvert
sinn er hópurinn okkar, eða hluti
hans, kom saman var það ekki hvað
síst fyrir tilstuðlan hans hversu ljúf-
ar þær minningar eru í huga okk-
ar. Einnig fundum við fyrir þeim
góða eiginleika hans, að þegar eitt-
hvað var að hjá einhveijum þá var
hann fyrstur manna til að bjóða
fram hjálp eða góð ráð. Var því
gott að ræða hverskyns vandamál
við hann.
Ósvald skilur nú eftir skarð í
okkar hóp sem ekki verður fyllt.
En hversu sárt sem það er fyrir
okkur að sjá á bak þessum vini
okkar þá eru það smámunir miðað
við þá sorg sem fjölskylda hans
hefur orðið fyrir.
Elsku Svanhildur, missir þinn og
fjölskyldu þinnar er mikill. Megi
góður Guð varðveita ykkur og
styrkja.
Kæri Ósvald, að leiðarlokum vilj-
um við þakka fyrir þær samveru-
stundir sem við höfum átt og allt
það sem þú hefur gefið okkur. Góð-
ur Guð blessi minningu þína.
Vinnufélagar.
Erfitt er að lýsa því hve þung-
bært var að fregna að Ósvald Gunn-
arsson, mágur minn, eða Óssi
frændi, eins og börnin mín kölluðu
hann jafnan, hefði látist í umferðar-
slysi. Ég finn á mér að það muni
taka langan tíma að átta sig á því
og venjast þeirri hugsun að hann
sé ekki lengur á meðal okkar.
En þannig er lífíð, duttlungar
tilverunnar. Við sem þekktum Os-
vald verðum að sætta okkur við þá
staðreynd, að hann er horfinn á
braut. Nú býr hann með okkur í
minningunni einni og lifir aðeins
áfram á vissan hátt í afkomendum
sínum, föngulegum hópi barna og
barnabarna. Þau voru hans yndi.
Við fráfall sitt var hann ennþá á
besta aldri, fullur af atorku, sístarf-
andi í frístundum sínum. Hann hef-
ur líklega verið einn af þeim mönn-
um sem um er sagt, að þeim falli
sjaldan verk úr hendi. Þannig er
þeim reyndar vel lýst hjónunum
eins og þau voru saman, Svanhildur
og hann, enda einstaklega samrýnd.
Ósvald var lífsglaður mjög og
jákvæður gagnvart tilverunni og
umhverfí sínu. Hann var ávallt með
eitthvað áhugavert á pijónunum,
sífellt að hlakka til að gera eitthvað
gagnlegt eða skemmtilegt með
Svanhildi, börnunum, vinum og
kunningjum. Dugnaðurinn var hans
aðalsmerki. Húsið, sem þau hjónin
keyptu hálffrágengið fyrir nokkrum
árum, heimilið og garðurinn í kring
bera glöggt vitni um smekk og
hagleik hans og þeirra hjóna. Og
alltaf var eitthvað sem mátti bæta
þótt allt virtist frágengið.
Um Óssa er óhætt að segja að
hann var vinmargur, enda naut
hann þess að gleðja aðra, ekki síst
börnin, og þá með góðum gjöfum
þegar tilefni gafst. Oft hefur okkur
systur hans þótt þau Svanhildur
vera stórtæk í meira lagi.
Ein af hans miklu dyggðum var
greiðviknin og hjálpsemin, sem sér-
staklega sagði til sín ef þeir sem
stóðu honum nærri áttu í einhveij-
um erfiðleikum. Fyrir móður sinni,
tengdamóður minni, bar hann mikla
umhyggju og heimsótti hana yfir-
leitt oft í viku hverri í Álfheimana,
þar sem hún ennþá vill búa ein og
njóta þess að fá börn sín og bama-
börn í heimsókn.
Fyrir utan söknuðinn er mikill
missir í slíkum manni sem Óssi
var, ekki einungis fýrir hans nán-
ustu heldur einnig fyrir alla þá vini
og kunningja sem vissu hve gott
var að eiga hann að.
Eins og oft á við um lífsglaða
menn, þá var Óssi mjög spaugsam-
ur og glettinn og stundum brá fyr-
ir góðlátlegri stríðní eða prakkara-
skap. Hann naut þess að vera í
góðra vina hópi, einkum fjölskyldu
sinnar, enda skemmtilegur félagi,
næmur á tónlist og hafði góða söng-
rödd, sem hann fór vel með. Unun
var að hlusta á þegar hann greip
gítarinn og sönglaði hljómþýða og
létta slagara með flóknum hljóma-
skiptingum. En héðan í frá verðum
við sem eftir lifum að láta okkur
nægja að sjá hann og heyra hið
innra með okkur.
Ég hef hér rakið nokkuð af því
góða og skemmtilega sem mér hef-
ur fundist einkenna Ósvald mág
minn. Fyrst svo er komið verð ég
að huga að því að oft virðist mér
sem minningargreinar séu aðallega
upptalning á einvörðungu því já-
kvæða í fari hins látna. Þegar þann-
ig háttar til vaknar gjarnan sú
spurning, hvort ekkert neikvætt
eigi við eða hvort ákveðið hafi ver-
ið að sleppa öllu þvílíku.
En sem betur fer er það svo með
marga menn, að um þá verður ekk-
ert nema gott eitt sagt af þeirri
einföldu ástæðu, að ekki er af öðru
að taka. Ósvald var vissulega einn
úr hópi slíkra manna. Þótt hann
ætti það til að láta ýmislegt flakka
á réttum augnablikum, og jafnvel
ganga fram af sumum, þá fór ekki
fram hjá neinum að undir niðri bjó
hjartahlýja og manngæska.
Dugleysi og það að lifa á öðrum
og að geta kinnroðalaust látið aðra
hafa fyrir sér eða borga fyrir sig,
voru mannlegir eiginleikar sem
hann kunni ekki að meta. Láir hon-
um það enginn, trúi ég. En af lítil-
magnanum og þeim sem ekki átti
sök á sinni eymd bar hann ávallt
blak og fann til með.
Enda þótt svo kunni að vera að
ég teljist ekki hlutlaus, ætla ég
samt að fella einfaldan dóm um
Ósvald mág minn nú að honum látn-
um. Sá dómur er að við hann eigi
það sem jafnt í dag sem á tímum
fornsagna okkar var eitt af því
besta sem sagt var um mann, að
hann var drengur góður.
Megi sá ljómi er umlykur minn-
inguna um hann verða hans nánustu
og hjartfólgnustu ekki aðeins styrk-
ur í djúpum söknuði, heldur einnig
stuðningur við að halda á loft þeim
fallegu hugsunum og góðu verkum
sem endurspegluðust í sífelldri um-
hyggju hans og hjálpsemi við aðra.
Rögnvaldur S. Gíslason.
GUNNAR THORBERG
ÞORSTEINSSON
ERFIDRYKKJUR
+ Gunnar Thor-
berg Þorsteins-
son fæddist á Narf-
eyri á Skógar-.
strönd 23. sept.
1915. Hann lést á
heimili sínu í
Reykjavík 17. sept.
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Þorsteinn J. Jó-
hannsson frá Ólafs-
ey í Hvammsfirði,
f. 19. ágúst 1875,
d. 10. apríl 1958,
og Katrín Guð-
mundsdóttir frá
Hellissandi, f. 22. febrúar
1885, d. 17. júlí 1969. Systkini
Gunnars eru Guðrún sem dó í
frumbernsku, Unn-
ur, f. 11.3. 1912, d.
15.5 1984, Helga,
f. 26.8. 1913, og
Ingimundur f. 24.9.
1924. Hinn 30.4.
1966 giftist Gunnar
Sigríði Haralds-
dóttur frá Háeyri á
Eyrarbakka, f.
16.8. 1913, d. 23.7.
1987. Gunnar og
Sigríður eignuðust
ekki börn en dætur
Sigríðar af fyrra
hjónabandi eru
Nína Lárusdóttir
og Elísabet Lárusdóttir.
Útför Gunnars fór fram í kyrr-
þey að hans eigin ósk.
GUNNAR bróðir fluttist barn að
aldri með foreldum sínum til Reykja-
víkur og ól þar sinn aldur síðan.
Hann var níu árum eldri en ég.
Fyrstu minningar mínar af Gunn-
ari sem þá var í verslunarskóla eru
af glaðlyndum pilti sem hafði gaman
af að gantast við litla bróður. Eftir
að hann útskrifaðist úr Verslunar-
skólanum setti hann upp litla mat-
vöruverslun sem hann kallaði Gunn-
arsbúð og var ég mikið þar og fékk
að hjálpa til og fara í sendiferðir.
Þótti mér það mikil upphefð. Þegar
ég fermdist gaf Gunnar mér nýtt
reiðhjól í fermingargjöf og var það
ekki algengt á þeim kreppuárum.
Gunnar hafði gaman af útivist
og var ásamt systrum sínum í skíða-
deild Ármanns og margar ferðir
voru farnar í skíðaskálann í Jósefsd-
al. Fékk ég þá alltaf að fljóta með,
það voru skemmtilegar ferðir sem
aldrei gleymast.
Eftir margra ára verslunarrekst-
ur seldi Gunnar búðina og réðst til
Flugfélags íslands sem lagerstjóri
og sá um innkaup og pantanir fyrir
véladeildina. Hann starfaði hjá
Flugfélagi íslands og síðan Flugleið-
um eftir sameininguna þar til hann
lét af störfum vegna aldurs.
Eftir lát Sigríðar, eiginkonu
Gunnars, bjó hann einn það sem
hann átti eftir ólifað.
Ég og ijölskylda mín þökkum
Gunnari og Distu, eins og Sigríður
var alltaf kölluð, fyrir allt sem þau
gerðu fyrir okkur og bömin okkar.
Guð blessi þau.
Ingimundur Þorsteinsson.
Okkur systurnar langar til að
kveðja hann með nokkrum þakklæt-
isorðum. Það er margs að minnast,
en á þessari stundu er okkur efst í
huga hversu vel hann hugsaði um
hana móður okkar síðustu þrjú
æviár hennar, en þá var hún orðin
rúmliggjandi. Hann létti henni
stundirnar eins og hann mögulega
gat með því að lesa fyrir hana og
leiða hana um íbúðina þeirra, svo
að hún fengi daglega einhveija
hreyfingu.
Énn fremur' viljum við og fjöl-
skyldur okkar þakka Gunnari fyrir
þá umhyggju sem hann sýndi okk-
ur. Hann var ólatur við að spyija
hvernig börnunum gengi og fylgdist
áhugasamur með hvernig þeim
vegnaði í lífsbaráttunni.
Gunnar var að eðlisfari hlédrægur
maður og var þakklátur fyrir að fá
að dvelja síðustu árin í ró og næði
í íbúðinni sinni í Hraunbæ 24.
Blessuð sé minning hans.
Nína og Elísabet Lárusdætur.
„Því að hvað er það að deyja ann-
að en að standa nakinn í blænum
og hverfa inn í sólskinið?“ Svo mæl-
ir Kahlil Gibran í bók sinni Spámann-
inum, og nú er okkar ástkæri móður-
bróðir Gunnar kominn í hið eilífa
sólskin. Gunnar varð bráðkvaddur á
heimili sínu tæpri viku fyrir áttug-
asta afmælisdag sinn, og þótt hár
aldur gefí til kynna að dauðinn nálg-
ist, er það samt alltaf jafn sárt þeg-
ar ástvinir ljúka þessari jarðvist.
P E R L A N sími 562 0200
ErfUbykk Safnaðarheimili r
Háteigskirkju I , h
c. ]\Si Siwíí: / V
551 13W | £. | i
Gunnar var einn af klettunum í
okkar lífi, vinur, sem alltaf var
hægt að leita til, þegar eitthvað
bjátaði á og eins þegar gleðin var
við völd. Hann, sem var svo yfirhlað-
inn vinnu, að hann fékk jafnvel
ekki frið þegar hann lá á sjúkra-
húsi, hafði alltaf tíma til að hlusta
á tvo spurula stelpukrakka og gefa
þeim góð ráð úr viskubrunni sínum.
Ljúflega hlustaði hann á okkur alla
tíð, því segja má að hann hafi verið
okkur einskonar faðir, eftir að faðir
okkar veiktist, þegar við vorum
fimm og tíu ára. Orlæti hans var
mikið, ekki síst á tímann sinn, og
greiðvikni mikil. Ekki minnumst við
þess heldur, að hafa nokkru sinni
heyrt hann reiðast og skammast,
sama hvað við vorum vitlausar
stundum. Alltaf átti hann nóg af
skilningi og fræðslu til handa okk-
ur, því hann var mjög vel gáfum
gæddur. Bóklestur og góð tónlist,
ferðalög og knattspyrna voru meðal
áhugamála hans, og var þá eins
gott að trufla hann ekki með nauði
og kvabbi þegar sýnt var frá knatt-
spymu í sjónvarpinu.
Eftir að Gunnar varð ekkjumað-
ur 1987 hélt hann áfram að búa í
fallegu íbúðinni sinni einn og sá
alfarið um sig sjálfur, en hvenær
sem við komum í heimsókn var allt-
af allt tandurhreint og í röð og
reglu. Kannski var það best fyrir
hann sjálfan að andlát hans bar
að með þessum hætti, sennilega
hefði hann ekki litið það hýru auga
að þurfa að eyða löngum tíma á
dvalarheimili eða sjúkrahúsi. Síð-
ustu árin vildi hann fá að vera einn
með bókum sínum og minningum
og heimsóknum fækkaði, en ekki
símhringingum. Og nú svarar hann
ekki lengur í símann þegar okkur
langar að ræða við hann, við verð-
um bara að reyna að nota huglæg
sambönd í staðinn og vita hvort
hann svarar þannig. Það voru for-
réttindi að fá að þekkja öðlinginn
hann Gunnar frænda og njóta hlýju
hans og visku og fyrir það verðum
við ævinlega þakklátar. Far þú í
friði, elsku frændi, og vonandi ertu
nú búinn að hitta hana Distu þína.
Minningin um þig mun lýsa okkur
um ókomna framtíð. Takk fyrir
allt og allt.
Katrín Sigríður og Björg.
ICGSTCINAR
. “j™ Guðmundur 1 Jónsson F. 14.11.1807 D. 21.3.1865 'r'\
* 4' i ^ SÍMI:
Gronít s/f 1 j HELLUHRAUN 14 220 HAFNARFJÖRÐUR 565 2707 FAX: 565 2629
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
HÓTEL LOFTLEIDIR
-M-
MflHflBERG
LLJJ
ERFISDRYKKAN
WnJpliiealiir I Aíimnln A Pimi RðR.Rfl/ifl
Veislusalur Lágmúla 4, sími 588-6040
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
virðingu við andlát og útför föður okkar
og tengdaföður,
SIGURKARLS STEFÁNSSONAR
stærðfræðings.
Börn og tengdabörn.