Morgunblaðið - 17.10.1995, Blaðsíða 44

44 ÞRIÐJUDAGUR 17. OKTÓBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
|Hi»r0iin6IaMí>
BRÉF
TÍL BLAÐSINS
Kringlan 1103 Reykjavik • Sími 5691100 • Símbréf 569 1329
/ vei^To, \ / É/5 I/ILPl AP és \ y / ÞÚ OS þÍN PE&QNÁ)
\áízeT-ni?..-J [lEVHlLSáT PEfZSOnO- ) ^ * ER LEVNDABVPU/
rÍM I f'jSz o r
Ég trúi þessu ekki ... öll svörin Það er ekki nógu gott, herra. Ég er á rangri hillu í lífinu ...
voru vitlaus hjá mér ... Það sannar kenningu mína ...
Eilin á sína töfra
Frá Filippíu Krístjánsdóttur:
TILFINNINGAR eru oft vandlát-
ar á orð sem bíða eftir því að verða
til. Þakklætið sem býr í huga mín-
um nú er aðalástæðan fyrir þessum
heilabrotum í sambandi við skref
mitt yfir þröskuldinn inn í tíunda
áratuginn þriðja október síðastlið-
inn. Eg varð að láta mér lynda að
stíga þetta skref en ég var búin
að margendurtaka við mína nán-
ustu að ég ætti ekkert afmæli,
ekkert umstang. Ég ætlaði bara
að láta mig hverfa þennan dag.
Ég hélt að ég mætti sjálf ráða því.
Sjálfstæðið er ekki útbrunnið. Ég
neitaði biaðamönnum um viðtal,
bað ég þá að láta sem ég væri
ekki til, vegna þess að ég hefði
ákveðið að fela mig þennan dag,
og datt ekki í hug annað en ég
fengi því ráðið. Ég var ánægð með
ákvörðun mína og lét svo málið
kyrrt liggja, var þó ekki alveg ör-
ugg um nema einhvert ráðabrugg
væri í aðsigi, mér fannst þögn og
laumuleg bros benda til þess. Von-
andi var það ímyndun, því mér var
full alvara. Ég taldi mér trú um
að ég fengi frið, sjálfstæðið er öll-
um nauðsynlegt.
Dagurinn 3. október rann upp,
bjartur og fagur. Snemma dags
hringdi síminn, ég átti að verða til-
búin á vissum tíma, og alls ekki
hversdagsklædd. Bíll átti að sækja
mig. Ég mætti ekki bregðast. Ég
get ekki lýst tilfinningum mínum.
Hvers konar yfirgangur var þetta
eiginlega? Var fólkið búið að gleyma
hvernig ég vildi haga deginum? Ég
lagði hugsun mína í bleyti og sá að
ekki þýddi að deila við dómarann.
Ef til vill beið mín eitthvað spenn-
andi, þótt árin væru orðin mörg var
ævintýraþráin ennþá til staðar, þið
trúið þessu auðvitað ekki, nema þið
sem þekkið mig best.
Bíllinn mætti á réttum tíma, því-
líkur risi. Mér var sagt að enska
nafnið á honum væri límosína. Mér
flaut í hug setning sem dóttir mín
sagði forðum daga, þegar hún sá
einhvern stóreflis hrút „Hverslags
ferlíki er nú þetta?“ Bílstjórinn fékk
munnlega ferðaáætlun og ók af stað
í því fegursta haustveðri sem hægt
er að óska sér. Við ókum vítt um
bæinn, sérstaklega var lögð áhersla
á götur og hverfi, sem gamlar minn-
ingar voru tengdar við. Það var eins
og allar falskar nótur væru fjarlæg-
ar og óskastundin væri runnin upp.
Himininn var heiðblár með smáum
litfögrum skýhnoðrum. Eldrauður
hnöttur, sjálf sólin, var að því kom-
in að hníga í skaut hafsins. Ég sá
ekki betur en hún væri að doka við
bara fyrir okkur, en senn hneig hún
í faðm Ægis og sendi okkur kveðju-
koss. Sindrandi geilsarnir brotnuðu
í bláum haffletinum. Það var eins
og himinn, haf og hauður féllust í
faðma. Á þessari stundu fann ég
hvernig minn eigin vilji og fögnuður
sameinaðist hugum þeirra sem með
mér voru í bílnum. Mín mikla
þijóska var horfin. Ég fann vilja
skaparans bak við framkvæmdir
vinanna sem með mér voru. Einhver
sérstakur gleðistraumur gagntók
mig. Eftir þessa einstöku ökuferð
stansaði bíllinn hjá Hótel Sögu. „Það
biðu vinir í varpa“. Uppi á efstu hæð
beið okkar veglegt veisluborð. Feg-
urðin úti og inni gleymist mér ekki.
Utsýni í allar áttir. Ósjálfrátt fór
ég að raula fyrir munni mér setn-
ingu Huldu skáldkonu „Hver á sér
fegra föðurland?" Kærleikurinn rist-
ir dýpst, enda æðstur náðargjaf-
anna. Hjartanlega þakka ég ykkur
öllum bæði innanlands og utan fyrir
allar gleðigjafirnar. Þegar ég var
komin heim um kvöldið fannst mér
þessi dagur eitthvað svo óraunveru-
legur, og iðraðist hve heimskulega
ég hafði ætlað að haga mér. Það
þýðir ekkert fyrir neinn að ætla sér
að koma mér til að trúa því að ellin
eigi ekki sína töfra og þörf fyrir
kærleika og umhyggju. Það sem
gerðist 3. október sannfærði mig
um þetta.
Nú er ég orðin 90 ára
naumast get ég varist tára.
Hvar er allur áraQöldinn?
Einhverstaðar bak við tjöldin.
FILIPPÍA KRISTJÁNSDÓTTIR
(Hugrún).
Vafasöm gamanmál
Frá Friðrik Ó. Schram:
MIG langar að þakka Bjarka
Bjamasyni, kennara við Fjölbrauta-
skólann í Garðabæ, bréf hans sem
birtist þriðjudaginn 10. október sl.
í þessu blaði. Þar gerði hann að
umtalsefni vafasöm gamanmál
Radíusbræðra.
Menn sem taka að sér að
skemmta fólki opinberlega, ekki síst
í fjölmiðlum, bera mikla ábyrgð. Það
er ekki sama hvað menn láta út úr
sér og hvemig hlutimir eru sagðir.
Mér hefur lengi fundist Radíusbræð-
ur ganga fulllangt í gárungahætti.
Þeir verða að gæta þess að ofbjóða
ekki velsæmi og blygðunarkennd
almennings með grófu gríni. Brand-
araþættir í fjölmiðlum eru sérstak-
lega vinsælir meðal barna og ungl-
inga. Þeir sem annst þessa þætti
verða að gæta þess að móta ekki
viðhorf unga fólksins í þá átt að það
verði eðlilegt að nota grófyrði og
klám, ætli maður að vera fyndinn.
Það er hægt að skemmta fólki og
vera reglulega fyndinn án þess að
þurfa að nota grófyrði. Einnig verða
höfundar skemmtiefnis að gæta þess
að særa ekki trúarviðhorf fólks með
því að gantast með hluti sem öðmm
eru heilagir. Berum virðingu fyrir
trú annarra, þó við sjálf séu annarr-
ar trúar. Tillitssemi við tilfinningar
fólks er aðalsmerki góðra skemmti-
krafta.
Ég tek undir með Bjarka, að
Radíusbræður hafa þó nokkra leik-
hæfíleika og vil ég hvetja þá til að
fara vel með þessa hæfileika og
nota þá sem allra flestum til
ánægju, en það gera þeir með því
að gæta velsæmis og vanda sig
betur í efnisvali.
FRIÐRIK Ó. SCHRAM,
Fljótaseli 25, Reykjavík.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók verður framvegis varðveitt í
upplýsingasafni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt tjl að ráðstafa efninu það-
an, hvort sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu
efni til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.