Morgunblaðið - 01.11.1995, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 1. NÓVEMBER 1995 37
I
I
>
►
>
::
»
I
I
I
■
»
m
.
KRISTÍN
HALLDÓRSDÓTTIR
+ Kristin Hall-
dórsdóttir var
fædd í Búlandi,
Arnarneshreppi,
30. mars 1935. Hún
lést af slysförum
sunnudaginn 22.
október síðastlið-
inn og fór útförin
fram 31. október.
ÞAÐ ER undarlegt hve
smávægileg atvik, frá
löngu liðnum tíma,
geta oft fest í huga
manns. Það var á fögr-
um vordegi fyrir um sextíu árum.
Mér var falið að gæta systur
minnar, eins og svo oft endranær.
Það gerði ég jafnan með ljúfu geði,
enda var hún indælt bam með
brúna, hrokkna lokka og skýrleg
augu.
Ég var ellefu ára en hún á öðru
ári. Eg hafði nýlokið við að smíða
forláta kassabíl og mér fannst ég
ekki hafa upp á neitt betra að bjóða
en að taka hana með í bfltúr. Við
ókum af stað um grónar grundir
eftir ímynduðum akvegum, allt
gekk vel til að byija með. Hún ljóm-
aði af ánægju og ég var mjög stolt-
ur af nýja bílnum mínum. En þá
vildi til óhapp. Ég hafði ekið of
nálægt skurði í túninu og án þess
að geta nokkuð að gert, horfði ég
á eftir bíl og farþega velta ofan í
skurðinn. Þetta var bifreiðaslys
þess tíma. En sem betur fór endaði
allt vel, í þetta skipti. En ég mun
seint gleyma þeirri skelfíngu sem
greip mig, þegar ég sá á eftir henni
hverfa niður í djúpan skurðinn. Það
var hvort tveggja, að mér þótti afar
vænt um litlu systur mína og eins
hitt, að ég skyldi ekki reynast þess
trausts verður, að fá að gæta þessa
litla dýrgrips.
En lífíð hélt áfram við leik og
störf og brátt skildu leiðir okkar
um sinn, ég fluttist að heiman en
hún átti fyrir höndum indæl æsku-
ár, eftirlæti allra á heimilinu, einka-
dóttir móður sinnar og augasteinn
föður síns.
Hjá foreldrum sínum hlaut hún
gott uppeldi, lærði vel til allra verka,
bæði utan húss og innan. Móðir
hennar var fyrirmyndar húsmóðir,
lærð saumakona, reglusöm og hag-
sýn. Faðirinn var góður bóndi, hag-
leiksmaður, glaðvær og félagslynd-
ur.
Þessar erfðir og eiginleika tók
Kristín með sér úr föðurgarði, eins
og glögglega kom fram síðar á lífs-
leið hennar.
Að loknu barnaskólanámi lá leið-
in í Gagnfræðaskóla Akureyrar óg
þaðan í Kvennaskólann á Blöndu-
ósi. Námið þar reyndist henni gott
vegarnesti og þar eignaðist hún
marga góða vini úr hópi náms-
meyja. Sú vinátta hefur gjarnan
haldist órofín í gegnum árin og var
henni afar dýrmæt.
Að loknu skólanámi giftist hún
eftirlifandi eiginmanni sínum, Sig-
urði Hólm Gestssyni, sem nú er
starfandi brunavörður á Akureyri.
Þau eignuðust þijár dætur, Sigríði
Margréti, Lísu Björk og Hallfríði
Dóru. Þær eru allar giftar, eiga góð
heimili og mannvænleg börn. Innan
fjölskyldunnar ríkti góð eining og
samheldni, þar sem Kristín, mamm-
an og amman, var sannur horn-
steinn þessa litla samfélags.
Mörg fýrstu búskaparár sín
bjuggu Kristín og Siggi á Grenivöll-
um 12 og síðan í Dalsgerði lb. Hún
vann jafnan utan heimilis, fýrst
árum saman sem afgreiðslustúlka
í Nýja Bíói og síðari árin sem leið-
beinandi við Kristnesspítala. í því
starfi nutu hæfíleikar hennar sín
einkar vel. Skjólstæðingar hennar
voru flestir aldraðir eða sjúkir, sem
lifðu margir gleðisnauðu og fá-
breyttu lífi. Hennar starf var að
stytta þeim stundir og fínna þeim
verk að vinna eftir getu hvers og
eins, með handavinnu og hverskon-
ar föndri. Það má
segja, að hún hafi lagt
sál sína í að létta þessu
fólki lífið með glað-
værð sinni og góðri
leiðsögn.
En það fengu fleiri
að njóta návistar við
hana. Hún var sannur
gleðigjafí, hvar sem
hún fór, haldin fágæt-
um frásagnarhæfíleik-
um, söngvin og ljóð-
elsk, hagmælt og hvers
manns hugljúfi. Hún
var mikill náttúruunn-
andi og einstakur dýravinur, listræn
í sér og hverskonar hannyrðir léku
í höndum hennar.
En þó að heimilið og fjölskyldan
væru hennar kærasti vettvangur
gaf hún sér þó tíma til margvís-
legra félagsstarfa, m.a. var hún
lengi virkur félagi í kvenfélaginu
Framtíðinni, tók þátt í starfí þess
af sömu alúð og öðru, sem henni
var trúað til.
Við hjónin og börnin okkar áttum
margar ógleymanlegar stundir með
Kristínu og Sigga og dætrum þeirra
og við hugsuðum til þess með til-
hlökkun að halda þeim vinafundum
áfram, þegar mesta annríkið væri
að baki.
En þá kom reiðarslagið, harma-
fregnin, sem barst mér að morgni
23. október. Rödd séra Gunnlaugs
í símanum, full samúðar og nær-
gætni, hljómaði sem dómsorð í eyr-
um mér. En mér skildist brátt, að
þeim dómi yrði ekki áfrýjað.
Við hjónin sendum vinum okkar
í Dalsgerði lb okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Baldur Halldórsson.
Hver lítil stjarna sem lýsir og hrapar
er ljóð sem himinninn sjálfur skapar.
Ég hafði nýtekið við formennsku
i kvenfélaginu Baldursbrá þegar
það var hringt í mig og glaðleg
rödd sagði: „Komdu sæl, nýi for-
maður í Baldursbrá, þetta er nýi
formaðurinn í Framtíðinni." Þetta
var Kristín Halldórsdóttir og ég
fagnaði því að eiga í vændum sam-
starf við hana. Þó að hvert kvenfé-
lag vinni sjálfstætt að sínum mál-
efnum kemur stundum upp sú
staða að við berum saman bækur
okkar, eða vinnum saman að ein-
stökum málefnum, kvenféiögin í
bænum. Og það var styrkur að
Kristínu. Hún vildi hafa allt á
hreinu og kom hlutunum í fram-
kvæmd. Ég hef vitað af Kristínu
síðan hún kom í bæinn ung stúlka
og þau Sigurður voru að draga sig
saman. Við vorum báðar ungar
stúlkur að byija lífið og áttum
frumburðina okkar sama árið. En
við kynntumst ekkert þá. Seinna
hittum við sama fólkið og hittumst
stundum í veislum. Það var þó
ekki fyrr en ég fór að vasast í
kvenfélagsmálum að við fórum að
kynnast og þó einkum nú síðustu
tvö ár. Við vorum saman á Haust-
vöku síðasta heila daginn hennar.
Þetta var yndislegur dagur. Við
sátum saman um hundrað konur
og hlýddum á frábæra fyrirlestra
og áhugaverðar umræður. Um
kvöldið snæddum við kvöldverð í
Skíðaskálanum í Hveradölum og
skemmtum okkar fram á nóttu.
Kristín skemmti sér konunglega
-og þannig vil ég muna hana, káta
og hamingjusama.
Sigurði, dætrunum þrem og fjöl-
skyldum þeirra sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og bið góð-
an guð að gefa þeim styrk í þess-
ari hræðilegu raun.
Guðrún Sigurðardóttir.
í þessu lífí eru okkur oft greidd
þung högg, svo þung að í fyrstu
skiljum við ekki hvernig megi rísa
undir þeim. Við neitum að trúa því
að atburðirnir hafí átt sér stað,
fínnst hreinlega að lífíð geti ekki
leikið okkur svona hart.
Svo fór um okkur í vinahópnum
úr Dalsgerði 1 þegar við fréttum
að ein úr hópnum Kristín Halldórs-
dóttir, eða Stína eins og við köllum
hana alltaf, hefði látið lífíð ásamt
annarri konu í hörmulegu bílslysi
22. október sl.
Vináttan sem myndaðist á milli
okkar, sem fluttum í Dalsgerði 1
fyrir rúmum 23 árum, hefur gefið
okkur svo ósegjanlega mikið í gegn-
um árin bæði i gleði og $org og í
samheldni hópsins átti Stína stóran,
ef ekki stærstan þátt. Okkur langar
því með nokkrum fátæklegum orð-
um að kveðja hana og þakka henni
fyrir allt það sem hún var okkur.
„Var“ það er svo óendanlega erfitt
að segja „var“ um hana Stínu, erf-
itt að trúa því að við eigum ekki
eftir að eiga fleiri stundir með
henni. En við eigum margar minn-
ingar um þessa einstöku konu og
ekkert nema góðar minningar. Við
minnumst ótakmarkaðrar hjálpsemi
hennar við okkur sem ævinlega var
veitt með einstakri gleði og ljúf-
mennsku. Það var sama hvort þurfti
að lagfæra flík, skreyta tertur eða
ef einhveijum datt í hug að setja
eitthvað á blað hvort sem var í
bundnu eða óbundnu máli, alltaf
var sjálfsagt að leita til Stínu og
hún gat alltaf gefíð sér tíma til að
leysa vandann og það án þess að
nokkrum fyndist hann minni maður
þótt hann leitaði sér aðstoðar. Ef
einhver var að flytja, var hún mætt
til að gera hreint, pakka niður eða
hvað sem var. Það var svo ótal
margt sem hún gat miðlað öðrum
og vitum við að fleiri en við urðum
þeirra gæða aðnjótandi.
Við minnumst allra gleðistund-
anna sem við áttum saman í Dals-
gerði 1, þá var oft glatt á hjalla,
hvort sem verið var að vinna sam-
an, skemmta sér eða bara setið við
eldhúsborðið í einhverri íbúðinni og
rætt um lífið og tilveruna. Eða þá
öll gamlárskvöldin þegar komið var
samaó í einhverri íbúðinni og nýju
ári fagnað. Svo voru það öll ferða-
lögin sem farið var í saman, þar
eins og annars staðar var hún ein
aðaldriffjöðrin, enda hafði hún mjög
gaman af því að ferðast og var
óþreytandi að miðla okkur hinum
af fróðleik sínum um hina ýmsu
staði sem við komum á og ekki dró
hún heldur af sér við leiki og söng
þegar komið var á tjaldstað að
kvöldi. Minnisstæð verður okkur
líka ferð út í Svarfaðardal fyrir
þremur árum, sem við fórum til að
minnast þess að 20 ár voru frá því
að við fluttum í Dalsgerði.
En það var ekki bara á gleði-
stundum sem hún Stína gaf okkur
mikið. Sorgin hefur áður kvatt dyra
hjá þessum hópi, á óvæginn hátt,
og þá eins og ævinlega kom Stína
til okkar og á sinn gefandi hátt
veitti hún okkur sem fyrir áföllun-
um urðum allan þann styrk sem
hún gat. Já, það var svo gott að
eiga hana að og núna vildum við
óska þess að við gætum miðlað fjöl-
skyldunni hennar einhveiju af því
sem hún gaf okkur á erfiðum stund-
um.
Vissulega höfum við öll misst
mikið, fjölskylda hennar, vinir og
ættingjar en við skulum muna að
þeir sem missa mikið hafa líka átt
mikið og minningarnar um þessa
góðu og hlýhuga konu munu geym-
ast í huga okkar allra og sefa sá-
rasta söknuðinn er frá líður. Við
vottum Sigurði, dætrunum og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu samúð
og biðjum um styrk handa þeim í
þeirra miklu sorg.
Vertu svo sæl, kæra vinkona, og
megi birtan og friður umvefja þig
í nýjum heimkynnum.
Guð blessi minningu þína.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þökkum
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleym-
ist eigi
og gæfa var það öllum sem fengu að kynn-
ast þér.
(i.s.)
Gömlu vinirnir úr Dalsgerði 1.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
LÁRA KRISTÍN JÓNSDÓTTIR,
Hjallabraut 33,
áður Ménastig 3,
Hafnarfirði,
lést í St. Jósefsspítala, Hafnarfirði,
mánudaginn 30. október.
Magnús Guðlaugsson,
Jón Guðlaugur Magnússon, Bergljót Böðvarsdóttir,
Kjartan Magnússon, Sigríður Valtýsdóttir.
Gunnar Magnússon, Annette Mönster,
Ólafur Haukur Magnússon, Sigrún Magnúsdóttir
og barnabörn.
Útför
SÓLRÚNAR ÁSU GUNNARSDÓTTUR,
SVÖNU EIRÍKSDÓTTUR
°9
HALLDÓRS SVAVARS ÓLAFSSONAR,
fer fram frá Hallgrímskirkju fimmtudaginn 2. nóvember kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Gunnar Guðmundsson, Elin Jónsdóttir,
Eirikur Guðmundsson, Ragna Óladóttir,
Ólafur Halldórsson, Sigurlaug Ingimundardóttir.
Ástkær sonur okkar, bróðir, frændi og fósturfaðir,
ÞORLEIFUR INGVASON,
og ástkær móðir okkar, dóttir mín, systir okkar, mágkona og
frænka, -
LIUA ÓSK ÁSGEIRSDÓTTIR,
sem létust af slysförum þann 26. október, verða jarðsungin frá
Stokkseyrarkirkju laugardaginn 4. nóvember kl. 14.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ingvi Þórðarson, Auður Þorkelsdóttir,
Erlendur Ingvason,
Þorkell Ingvason,
Þórður Ingvason,
Sigrfður Ingvadóttir,
i
Kristrún Ragna Elvarsdóttir, Ingólfur Hjálmarsson,
Guðrún Helga Elvarsdóttir,
Kristrún Ósk Kalmannsdóttir,
Halldór Ásgeirsson,
Guðlaugur Rúnar Ásgeirsson,
Jón Björn Ásgeirsson,
Ásrún Sólveig Asgeirsdóttir og fjölskylda,
Sigurborg Kristin Ásgeirsdóttir og fjölskylda,
Gunnlaugur Steinar Ásgeirsson
og aðrir vandamenn.
Hinum fjölmörgu vinum, sem sendu
okkur samúðarkveðjur og sýndu okkur
hlýhug og stuðning við fráfall ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og bróður,
ÁRNA VALMUNDSSONAR,
Espilundi 5,
Akureyri,
Anna Pétursdóttir,
Árni Árnason, Margrét Þorvarðardóttir,
Valmundur P. Árnason, Ingibjörg Ringsted
og barnabörn,
Anna Valmundardóttir, Eysteinn Árnason,
Einar Valmundsson, Hallfríður Sigurgeirsdóttir,
Eiður Baldvinsson.
sem lést þann 11. október sl., þökkum
við af öllu hjarta.
Guð blessi ykkur öll.