Morgunblaðið - 21.12.1995, Síða 42

-*Í2 FIMMTUDAGUR 21. DESEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓNEGGERT
SIG URGEIRSSON
+ Jón Eggert Sig-
urgeirsson skip-
stjóri fæddist í Bol-
ungarvík 17. októ-
ber 1937. Hann lést
á Sjúkrahúsi ísa-
fjarðar 15. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans yoru
Sigurgeir Sigurðs-
son útgerðarmaður
og Margrét Guðf-
innssdóttir húsmóð-
ir. Systkini Jóns eru:
Evlalía, Sigurborg
og Erla, búsettar í
Bolungarvík, Hall-
dóra og Guðmundur
Baldur, búsett á Seltjarnarnesi,
Svenna Rakel, búsett í Kópavogi
og Heiðrún, búsett í Kaup-
mannahöfn. Tveir bræður Jóns,
Guðfinnur og Þórarinn, eru látn-
ir.
Hinn 16. apríl 1960 kvæntist
Jón eftirlifandi konu sinni, Jón-
ínu Kjartansdóttur
frá Bolungarvík, og
hafa þau búið þar
allan sinn búskap.
Þeirra börn eru:
Víðir, búsettur á ÓI-
afsfirði, kvæntur
Jónu Arnórsdóttur
og eiga þau fjögur
börn, Margrét, bú-
sett í Reykjavík, gift
Guðmundi Jóni
Matthíassyni og eiga
þau tvo syni, Guð-
mundur, búsettur á
Akureyri, kvæntur
Vigdísi Hjaltadóttur
og eiga þau þrjú
börn, Friðgerður, búsett í
Reykjavík, Svala, búsett á Akur-
eyri, gift Birki Hreinssyni og
eiga þau tvö börn.
Utför Jóns Eggerts fer fram
frá Hólskirkju í Bolungarvík í
dag og hefst athöfnin klukkan
11.00.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
_ Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið. ^ ^
í dag verður Jón Eggert Sigur-
geirsson skipstjóri, tengdafaðir
minn, jarðsettur frá Hólskirkju í
Bolungarvík. Hann var borinn og
bamfæddur Bolvíkingur, bjó þar alla
sína ævi, sjómaður og skipstjóri,
náttúrubam sem unni víðáttum hafs-
ins. í dag leggur Jón upp í sína hinstu
siglingu, og með styrka hönd á stýri
— r,ær hann landi eins og ávallt áður,
í þetta sinnið í himnaríki þar sem
hjartahreinir og góðir menn eiga vís-
an stað.
Kynni okkar Jóns, eða Nonna eins
og hann var jafnan kallaður innan
fjölskyldunnar, hófust fyrir hart nær
tuttugu árum. Ég var þá lítið eldri
en sonur minn Matthías er í dag og
hafði stofnað til kynna við dóttur
Jóns, Margréti. Kvöldstund eina þeg-
ar við Nonni sáumst fyrsta sinni á
heimili hans gleymi ég aldrei. Jón
lagði áherslu á tvennt: Hvort ég
meinti eitthvað með þessu og að ég
skyldi ekki voga mér að fara illa
með pabbastelpuna sína. Öskubakk-
inn á eldhúsborðinu var fisklaga og
stökk öðru hvoru eins og væri hann
lax þegar Jón vildi undirstrika mál
sitt. Á þessu heimili var svo margt
sem snerist um fisk. Ég fullvissaði
Jón um það að hvort tveggja gæti
ég uppfyllt og lét hann sér það vel
líka. Síðan hefur Jón verið mér yndis-
legur tengdafaðir og vinur, og sonum
mínum ástríkur afí.
Sagan lýsir Nonna betur en flest
annað það sem ég kann að segja frá
og var einkennandi fyrir þennan
hjartahreina mann; allir hlutir skyldu
vera á hreinu, ekkert mátti vera
undir borðum, engum vildi hann
skulda neitt en öllum hjálpa sem
hann gat, röð og regla var á öllu
hans lífi, hann var drengur góður.
Jón var farsæll sjómaður og 1960,
þá kornungur, varð hann skipstjóri
á einum af bátum Einars Guðfínns-
sonar hf, og allar götur síðan, lengst
af á Heiðrúnu IS-4, var styrk hönd
hans við stýrið eða allt þar til illvíg-
ur sjúkdómurinn náði yfírhöndinni.
Svo mikill var sjálfsaginn og harkan,
að þótt Nonni væri helsjúkur í sumar
sem leið þá fór hann tvo túra á skipi
sínu. Sjómennskan var hans ástríða,
hafíð og góður fengur toppurinn á
tilverunni.
Það var ekki tilviljun að Jóni Egg-
ert var sýnt það traust af frændum
sínum hjá Einari Guðfínnssyni hf.
að stjóma skipi; áhuginn, kappið og
árangurinn var slíkur að fyrir Jóni
báru menn virðingu. Ekki er hægt
að láta hjá líða að nefna einstakt
samstarf þeirra Jóns og Einars Hálf-
dánssonar, samskipstjóra Jóns til
margra ára á Heiðrúnu IS-4. Fyrir
það skal þakkað. Sagt er að eplið
falli ekki langt frá eikinni. Svo mikið
er víst að synir Jóns, Víðir og Guð-
+
Elskuleg móðir okkar,
GUÐRÚN ÓLAFSDÓTTIR
frá Strönd
í Vestmannaeyjum,
síðast á Dalbraut 27,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum 19. desember.
Hulda Lárusdóttir,
Ólafur Lárusson.
»
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
PÉTURBLÖNDAL
SNÆBJÖRNSSON,
Kvistalandi 24,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum 20. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Friða Kristín Gísladóttir,
Snæbjörn Pétursson, Birna Guðjónsdóttir,
Gísli Pétursson,
Magni Blöndal Pétursson, Erla Vilhjálmsdóttir
og barnabörn.
mundur, sem báðir eru fengsælir
skipstjómendur, bera föður sínum
fagurt vitni og hafa mótast af því
umhverfi sem var starfsvettvangur
Jóns alla tíð.
Sumarið 1994 átti ég þess kost
að bjóða Jóni með í skemmtiferð til
Noregs, til þess að heimsækja nokk-
ur fyrirtæki sem framleiða og selja
m.a. ýmiss konar búnað fyrir físki-
skip. Með í för voru m.a. skipstjórar
sem Jón var ve! málkunnugur í “stöð-
inni“ en hafði ekki hitt. Þetta vom
því fagnaðarfundir og Nonni hrókur
alls fagnaðar og húmorinn sveik
hann ekki. Erfið veikindi síðar gátu
ekki rænt hann þeim eiginleika að
gera grín að sjálfum sér. Minningin
um þessa ferð mun lifa með mér sem
var sú síðasta af ótal mörgum yndis-
legum ferðalögum og samverustund-
um sem við áttum saman.
Árið 1960 steig Jón það gæfuspor
að kvænast barnsmóður sinni Jónínu
Rannveigu Kjartansdóttur frá Bol-
ungarvík, eða Jónu eins og við köllum
hana. Þau eignuðust fímm börn sem
bera foreldrum sínum fagurt vitni.
Án Jónu er erfítt að ímynda sér Jón.
Nonni og Jóna voru ætluð hvort öðru
og ást þeirra var hrein og tær. Nonni,
þessi sæhaukur á sjó, var á stundum
bjargarlaus á þurru landi ef Jónu
naut ekki við. Þessi hláturmilda fjöl-
skylda hefur oft hlegið að slíkum
atvikum og Jón þá sýnu mest.
Heimili þeirra hjóna var mitt heim-
ili til margra ára og fyrir það vil ég
þakka; hvernig þau hlúðu að ungl-
ingsástinni sem bjó í hjörtum okkar
Margrétar sem þau þekktu svo vel
af eigin raun.
Barnabörnum sínum hafa þau ver-
ið einstök afi og amma. Hjá þeim
var alltaf skjól og eitthvað gott að
fá. Ég hygg að þeir frændur og bræð-
ur Valdimar, Jón Eggert og Matthí-
as, muni minnast sérstaklega hinna
árlegu sumarferða inn í Reykjanes
með afa og ömmu. Þær ferðir voru
nánast helgiathöfn, Nonni afí setti
skýrar og ákveðnar hegðunarreglur
um umgengni í sínum Toyota Camry,
sem var bifreið sem aðrar bifreiðar
þessa jarðríkis, að hans mati, þoldu
engan samanburð við. Með slíkum
ágætum var þessi bíll.
Kæri vinur. Ég er þakklátur for-
sjóninni að hafa átt þig að öll þessi
ár. Fyrr á þessu ári kvaddi ég föður
minn, nú kveð ég þig, elskulegur
tengdafaðir minn. Góður Guð blessi
þig og varðveiti. Við sjáumst örugg-
lega aftur.
Elsku Jóna. Þú hefur sýnt fádæma
styrk í erfiðum veikindum Nonna.
Til þín sótti hann sinn styrk. Góður
Guð styrki þig. Þú átt okkur öll að.
Guðmundur Jón
Matthíasson.
Elskulegur tengdafaðir minn, Jón
Eggert Sigurgeirsson, skipstjóri í
Bolungarvík, hefur lokið dvöl sinni á
„Hótel jörð“. Alvarleg veikindi drógu
hann til dauða langt um aldur fram.
Þótt vitað sé að hvetju stefnir
kemur dauðinn ávallt að óvörum og
skilur eftir sig spor sorgar og saknað-
ar.
Ég kynntist Jóni fyrst fyrir 12
árum og varð strax ljóst hversu mik-
ill mannkostamaður hann var. Ég
var svo lánsamur að vera með honum
á sjó í ein fögur ár, sem voru mér
kær og lærdómsrík. Enn í dag minn-
ist ég góðra leiðbeininga hans og
ráða.
Jón var einn af þeim mönnum sem
lét sér annt um hagi annarra og tók
jafnan ríkan þátt í gleði þeirra og
sorg. Sérstaklega eru mér minnis-
stæð hans ljúfu viðbrögð og stuðn-
ingur við mig og fjölskyldu mína
þegar faðir minn, Hreinn Eggerts-
son, lenti í alvarlegu umferðarslysi
fyrir u.þ.b. 12 árum. fyrir þetta allt
vil ég þakka honum látnum, um leið
og ég þakka ástkærri tengdamóður
minni, Jónu Kjartansdóttur, og börn-
um þeirra hjóna fyrir alla þá hlýju
sem þau hafa sýnt okkur Svölu,
Hreini litla og Jónu Brynju. Heimili
þeirra var og er okkur öllum ávallt
opið og þar finnum við mikla hlýju
og vináttu sem aldrei gleymist. Það,
að tengjast stórri samheldinni fjöl-
skyldu, er mikið gæfuspor og verður
aldrei metið til fjár.
Jóns Eggerts verður sárt saknað.
Elsku Jóna, ég bið góðan Guð að
gefa þér og öllum aðstandendum
styrk til að mæta þessari miklu sorg.
Ég veit að það er huggun harmi
gegn að eiga minningu um góðan
dreng, góðan eiginmann, föður,
tengdaföður og afa.
Blessuð sé minning Jóns Eggerts
Sigurgeirssonar.
Birkir Hreinsson.
Með örfáum orðum viljum við
minnast tengdaföður okkar, Jóns
Eggerts Sigurgeirssonar, sem er lát-
inn eftir erfið veikindi. Það var í
apríl síðastliðnum sem hann greind-
ist með krabbamein og þótti okkur
aðdáunarvert með hve miklu æðru-
leysi hann glímdi við þennan sjúk-
dóm.
Þótt við höfum vitað að hveiju
drægi var fregnin um andlát hans
þungt áfall. Fram í hugann streyma
ótal minningar og erfítt að taka ein-
hveija eina fram yfir aðra. Hann var
ekki bara tengdapabbi okkar, heldur
einnig vinur og félagi. Við minnumst
þeirrar hlýju og ástúðar sem um-
vafði okkur þegar við tengdumst
þessari fjölskyldu. Tengdapabbi var
einstaklega lífsglaður og léttlyndur
maður og oft var glatt á hjalla í eld-
húsinu í Völusteinsstræti.
Oft þótti okkur tengdadætrunum
samt nóg um þegar umræðurnar
vildu eingöngu snúast um sjósókn
og tengd mál en synirnir fetuðu í
fótspor hans og eru skipstjórnar-
menn. Við höfðum ekki áður kynnst
þessum brennandi áhuga fyrir sjó-
mennsku. Þegar hann hringdi vildi
hann alltaf fá að vita hvernig skip-
unum gekk sem synir hans eru á.
Hann var ákaflega stoltur af fjöl-
skyldu sinni. Barnabörnunum sínum
var hann yndislegur afi og fylgdist
grannt með hvernig þeim gekk í öllu
sem þau tóku sér fyrir hendur.
Aðdáunarvert var að fylgjast með
hversu samhent þau hjón voru að
skapa sér fallegt og notalegt heimili.
Við þökkum forsjóninni fyrir að
fá að kynnast þér og kveðjum þig
með trega og söknuði. Þín er sért
saknað, en við eigum eftir dýrmætar
minningar sem ylja um ókomin ár.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Elsku tengdamamma. Missir þinn
er mikill, en mundu að þú átt okkur
öll að.
Megi guð styrkja þig og styðja í
þinni miklu sorg.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðy kynni
af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki
var gjöf, sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum,
er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Jóna og Vigdís.
Okkur systkinin langar til að
kveðja elsku afa okkar, Jón Eggert
Sigurgeirsson, sem okkur þótti svo
vænt um.
Afi var okkur mjög kær og heim-
ili afa og ömmu var okkar annað
heimili þar sem við fengum alltaf
sömu hlýju móttökurnar þegar við
komum þangað. Það var erfitt fyrir
þau þegar við fluttum til Ólafsfjarðar
fyrir rúmu ári, en við héldum samt
áfram góðu sambandi við þau. Við
bræður fórum í heimsókn til þeirra
um síðustu jól og áttum mjög
ánægjulegar samverustundir með
þeim eins og ávallt áður. Þegar við
kvöddum leystu þau okkur út með
sjógöllum sem þau vissu að okkur
vantaði og lýsir þetta því vel hvemig
afi var. Hann fylgdist mjög vel með
hvernig okkur gekk, hvort sem það
var í skóla, íþróttum eða við vinnu
og ef okkur vanhagaði um eitthvað
reyndi hann alltaf að bæta úr því.
Hann hugsaði alltaf mjög vel um
ömmu og bað okkur um að slá garð-
inn og moka frá þegar hann var úti
á sjó. Hjá honum var alltaf allt í röð
og reglu og þegar við ferðuðumst
með afa og ömmu hengdi afi upp
bílreglur sem voru nú kannski meira
gerðar til gamans.
Honum fannst gaman að hlusta á
tónlist og þegar við vorum að hlusta
á geisladiska kom hann stundum inn
í stofu og söng með, sérstaklega
þegar við spiluðum Undir bláhimni,
en það lag var honum mjög kært.
Það var fastur punktur á aðfanga-
dagskvöld að Halldóra og Jón Egg-
ert kæmu heim í Völusteinsstræti
með hljóðfærin sín og spiluðu jólalög.
Það verður skrýtið að koma í Völu-
steinsstrætið og hitta ekki afa en við
verðum að trúa því að hann sé kom-
inn á annan og betri stað og fylgist
með okkur. Við biðjum góðan guð
að styrkja og styðja ömmu.
Valdimar, Jón Eggert,
Halldóra og Stella.
Það er með trega að ég tek til
við að skrifa þessar línur. En ég
má til þó að mig skorti orð. Jón
Eggert bróðir minn lést síðastliðinn
föstudag eftir stutta en mjög harða
baráttu við krabbamein. Hann hélt
í vonina lengi og það gerðum við
líka sem unnum honum. Jólabarn
var hann og langaði að lifa fram
yfir jólahátíðina og barðist hetju-
lega til hinstu stundar. En ekkert
gat linað þjáningar hans nema
dauðinn.
Við Jón Eggert vorum náin
systkini allt frá barnsæsku og góð-
ir vinir alla tíð. Aldrei féll skuggi
á þann vinskap svo að ég viti.
Reyndar erum við systkinin öll
tengd sterkum böndum og er það
ómetanlegt og sést best þegar sorg-
in og erfiðleikar knýja dyra.
Kannski mynduðust þessi sterku
bönd af því að aðeins eitt ár var í
milli okkar; kannski af því að við
sátum saman sem krakkar á „litla
bekknum" við matarborðið; kannski
af því að við rifjuðum hey og rökuð-
um saman í Vatnsnesinu eða
kannski bara ... Grunnurinn að
þessu sterka sambandi okkar systk-
inanna var lagður af foreldrum
okkar í þá gömlu góðu daga þegar
setið var í eldhúsinu heima og rætt
um landið og miðin. Sjómennska
var aðaláhugamál og frá blautu
barnsbeini fylgdist Jón Eggert, líkt
og hinir bræður mínir, með bátun-
+
Ástkær faðir minn,
JÓN HARALDSSON,
Skeggjastöðum,
Garði,
lést á heimili sínu sunnudaginn 17. desember.
Útförin auglýst síðar.
Þórdís Jónsdóttir.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
MÁLFRÍÐUR EINARSDÓTTIR
frá Hömrum,
Þverárhlíð,
síðasttil heimilis
á Droplaugarstöðum,
verður jarðsungin frá Áskirkju föstudag-
inn 22. desember kl. 15.00.
Jóna Gunnlaugsdóttir, Reynir Haraldsson,
Gyða Gunnlaugsdóttir, Hörður Pétursson,
Ólfna Guðmundsdóttir, Einar Sigurbergsson,
barnabörn og barnabarnabörn.