Morgunblaðið - 28.03.1996, Blaðsíða 47

1
H-
MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 28. MARZ 1996 47
MINNINGAR
ÞURIÐUR DALROS
HALLBJÖRNSDÓTTIR
■4- Þuríður Dalrós
■ Hallbjörnsdótt-
ir fæddist að Bakka
í Tálknafirði 22.
febrúar 1905. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 19. mars
síðastliðinn. Þuríð-
ur var yngsta barn
hjónanna Hall-
bjarnar Eðvarðs
Oddssonar, kenn-
ara og sjómanns á
Suðureyri og Akra-
nesi, f. 29.6. 1867
að Langeyjarnesi á
Skarðsströnd, d.
16.6. 1953, og Sigrúnar Sigurð-
ardóttur, húsfreyju, f. 28.6.
1861 að Hofstöðum á Barða-
strönd, d. 9.2.1937. Börn þeirra
hjóna urðu 12, en ellefu þeirra
komust á legg. Þau voru: Sig-
urður Eðvarð, f. 28.7. 1887, d.
3.7. 1946. Valgerður Friðrika,
f. 30.6. 1889, d. 8.3. 1932. Ólaf-
ía Sigurrós, f. 27.4. 1891, d.
16.4. 1915. Oddur Valdimar, f.
16.6. 1892, d. 29.8. 1973. Svein-
björn Hallbjörn, f. 7.11. 1893,
d. 17.3. 1974. Guðrún, f. 3.2.
1896, d. 29.6. 1940. Cæsar Benj-
amín Mar, f. 25.5. 1897, d. 28.8.
1978. Páll Hermann, f. 10.9.
1898, d. 15.10. 1981. Sigrún, f.
7.4. 1900, d. 24.5.1992. Yngstar
voru tvíburasyst-
urnar Kristey og
Þuríður, f. 22.2.
1905. Kristey lést
30.7. 1983.
Hinn 16. júní 1928
giftist Þuríður Jó-
hanni Oddi Jóris-
syni, f. 21.2. 1892,
d. 20.8. 1968. Jó-
hann var lengst af
vélsljóri hjá Kveld-
úlfi hf., en hjá þeim
starfaði hann í
nærri hálfa öld. Þu-
ríði og Jóhanni varð
þriggja barna auðið:
1) Guðmundur, skrifstofustjóri,
f. 6.11. 1929, kvæntur Elísabetu
Vigfúsdóttur, f. 24.5. 1927, þau
eiga 5 börn og 4 barnabörn.
2) Ingvar, framkvæmdarsljóri,
f. 26.5. 1931, kvæntur Sigríði
Höllu Einarsdóttur, f. 9.10.
1932, þau eiga \ dætur og 11
barnabörn. 3) Ásthildur, hús-
freyja, f. ,23.2. 1937, hún var
gift Steinþóri Einarssyni, f. 26.5.
1930, þau eiga 3 börn og 5
barnabörn. Fyrir átti Jóhann
dótturina Helgu, f. 9.8. 1919.
Helga á 1 dóttur, 2 barnabörn
og 3 barnabarnabörn.
Þuríður verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Komið er að kveðjustund. Við
sólarupprás 19. mars sl. kvaddi
amma þessa jarðvist. Að baki átti
hún langa og farsæla ævigöngu.
Sjö ára gömul fluttist hún ásamt
fjölskyldu sinni frá Bakka til Suður-
eyrar við Súgandafjörð. Þær tví-
burasystur luku skólagöngu frá
Núpsskóla við Dýrafjörð árið 1922.
Lá þá leið þeirra til Reykjavíkur,
réðust meðal annars í vist og unnu
við framreiðslustörf. Amma lærði
einnig kjólasaum en starfaði aldrei
við þá iðn. Eyja snéri aftur til Suð-
ureyrar þar sem hún bjó til ævi-
loka. Sérlega kært var á milli þeirra
systra, þær voru eineggja tvíburar,
ákaflega líkar í útliti og samrýnd-
ar. Amma saknaði Eyju sárt og
notaði hvert tækifæri sem gafst til
að fara vestur til hennar. Það er
óborganleg minning okkar margra,
þær sitjandi saman, pískrandi og
hlæjandi, alltaf stutt í stríðnina.
Amma og afi byggðu sér hús að
Stórholti 41 og síðar fluttust þau
að Miðtúni 5. Heimili þeirra var
sérlega fallegt, smekkvísi ömmu
speglaði þar allt og garðurinn henn-
ar einstakur. Barnabörnin eiga það-
an ljúfar minningar. Árið 1957
veiktist afi og fyrstu árin annaðist
amma um hann heima. Svo kom
að því að hann fór til dvalar að
Hrafnistu í Reykjavík en amma
fluttist í íbúðina sína að Álfheimum
72. Þá hóf hún störf hjá Heildversl-
un Péturs Péturssonar hf. og starf-
aði þar í góðum starfsanda í 17 ár.
Aldur færðist yfir og hún lét af
störfum. Hún var aldrei rög við að
takast á við breytingar og nú tók
hún sig upp, fluttist suður með sjó
til að njóta nálægðar við börn sín
og barnabörn. Það var yndislegt að
fá hana suður og margt var brallað
á þeim árum. Amma var skemmti-
legur félagi. Oft var setið og spjall-
að yfir kaffisopanum hjá henni og
nutum við þess að bregða okkur á
búðarráp eða Iíta í heimsóknir með
henni. Amma var hrein og bein,
hafði ákveðnar skoðanir og stóð
föst á sínu. Hún var mikill prakkari
í sér og brá oft á leik við okkur.
Fas hennar og yfirbragð allt var
þannig að í návist hennar breyttust
strákarnir (okkar menn) í sannkall-
aða riddara. Amma dekraði við
börnin okkar og á milli þeirra ríkti
væntumþykja sem speglar skilning
og vináttu sem brúar öll kynslóða-
bil. Árið 1987 fluttist hún að Hrafn-
istu í Reykjavík þar sem hún dvaldi
til æviloka.
Amma var aldamótabarn og
kynntist meiri þróun en nokkurn
gat órað fyrir. Hún var sjómanns-
kona, afi oft Iangtímum í burtu en
hún sinnti um heimili sitt og börn
af miklum myndarbrag. Hún var
falleg kona, ávallt smekklega til
fara svo eftir var tekið. Veganestið ,
sem hún fékk í fermingarvottorðið
sitt var: „Haltu fast því sem þú
hefur, til þess að enginn taki kór-
ónu þína.“ Þetta veganesti gaf hún
okkur með því að halda vel utan
um okkur öll og vera okkur öllum
sá gleðigjafi sem yljar í minning-
unni.
Elsku amma, hvíl þú í friði.
Auður, Hildur,
Björg og Rósa.
Elskuleg móðursystir mín er lát-
in. Alltaf erum við jafn óviðbúin
og tómleikinn og tilhugsunin um
að sjást ekki framar leitar sterkt á
hugann. Þegar ég kom síðast í
heimsókn til Þuríðar frænku minnar
á Dvalarheimilið í Laugarásnum,
var hún glöð og bara nokkuð hress
og minnið ótrúlega gott. Þuríður
var yngsta barn móðurforeldra
minna, Sigrúnar Sigurðardóttur og
Hallbjörns E. Oddssonar, og var
hún tvíburi á móti Kristeyju, sem
búsett var á Súgandafirði. Afi og
amma bjuggu þá á Bakka í Tálkna-
firði, barnahópurinn varð stór, tólf
urðu þau og komust öll til fullorð-
insára nema Sigmundur sem varð
aðeins viku gamall. Alla tíð var
mjög gott samband milli systkin-
arina og stór er orðinn afkomenda-
hópur Hallbjörns og Sigrúnar.
Ég man þegar ég heimsótti Þur-
iði frænku í fyrsta sinn, þá áttu þau
Jóhann heima í Miðtúni 5. Mér
fannst allt svo undur fínt á því
heimili. Það var talsverður sam-
gangur milli okkar Þuríðar frænku,
þegar hún starfaði hjá Heildverslun
Péturs Péturssonar, þá kom hún
oft til mín og við áttum saman
góðar stundir. Þuríður var myndar-
leg kona eins og líka allur stóri
systkinahópurinn, glæsilegt, gott
og vandað fólk. Síðasti sprotinn af
elsta stofni ættartrésins, sem afi
og amma stóðu að, er fallinn. Eftir
stöndum við öll hin og reynum að
halda minningu þeirra allra í heiðri.
Svipur ættarmótanna breytist eftir
því sem greinarnar falla, en frænd-
ræknin hefur alltaf verið góð og
ég vona að svo verði um langan
aldur. Ég mun alltaf minnast Þuríð-
ar móðursystur minnar með hlýju,
og þakka henni samfylgdina og
ástúðina við mig og mímfoörn. Börn-
um hennar, barnabörnum og öllum
aðstandendum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og bið Guð
að blessa minningu hennar.
Brosir minning blíð og fögur
bernskunnar frá fyrstu tíð,
ávallt hjartans ástúð þína
okkur gafstú fyrr og síð.
Heimaranninn hlýja og bjarta
höndin blessuð prýddi þín,
yfir unnum ævistörfum
auðna góðrar konu skín.
(Höf. ók.)
Guðrún S. Guðmundsdóttir.
Ástkær amma okkar er látin. Þó
hún væri orðin vel fullorðin fannst
okkur alltaf eins og hún yrði lengur
á meðal okkar. Amma var falleg
kona, fíngerð og glæsileg til fara.
Hún bjó fjölskyldu sinni fallegt
heimili og var annáluð fyrir smekk-
vísi. Lífsganga hennar var farsæl.
Hún var sjálfstæð kona, greind og
bjó yfir ríkulegri kímnigáfu. Amma
var skemmtileg heim að sækja og
góður gestgjafi. Hún hélt vel utan
um sína fjölskyldu og fylgdist með
okkur öllum af kostgæfni. Alltaf
mundi hún eftir afmælum og öðrum
tyllidögum í lífi fjölskyldunnar.
Opnum örmum tók hún þeim sem
okkur tengdust og sýndi þeim engu
minni hlýju, velvild og áhuga en
sínum eigin barnabörnum.
Langömmubörnum sínum fylgdi
hún eftir af áhuga og var ávallt
að gauka einhveiju að þeim rétt
eins og að okkur hinum. Þó hún
hafi verið komin á tíræðisaldur var
hún alltaf jafn vel til höfð og vel
að sér í dægurmálum líðandi stund-
ar. Hún hélt reisn sinni og kímni-
gáfu fram á síðustu daga.
Skarð er fyrir skildi, en minning-
arnar margar og ljúfar.
Elsku amma:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Vignir, Jóhann, Ásthildur,
Ingvar og Helga.
ég að þú gerir það ekki síður þar
sem þú ert núna, áhyggjulaus og
sæl komin til afa, Eyju og allra
hinna hjá guði.
Elsku amma mín, þakka þér fyr-
ir allt, guð blessi þig og varðveiti.
Þín
Þuríður.
Drottinn gef þú
dánum ró,
og hinum líkn
sem lifa.
Elsku amma, stundin kom,
stundin sem ég var búin að kvíða
svo fyrir, kveðjustundin sem er svo
óumflýjanleg. Én ég veit að þú varst
hvíldinni svo fegin og hafðir sjálf
orð á því morguninn sem þú veikt-
ist, enda ævi þín orðin löng og bein-
in lúin. Elsku amma mín, þín er
sárt saknað því þú varst mér svo
mikið, ekki bara besta amma í
heimi, heldur líka besta vinkona.
Ég hugsaði líka oft hvort það gætu
verið til margar ömmur eins og þú
sem maður hafði þörf fyrir að heyra
í helst á hveijum degi, því oftar en
ekki stóð ég mig að því að slá á
þráðinn til þín ef mig langaði að
heyra í einhveijum því þú varst svo
yndisleg og skemmtileg. Minning-
arnar um þig munum við varðveita
og segja börnunum okkar og barna-
börnum, frá henni ömmu -
langömmu Þuru, sem var svo fal-
leg, glæsileg, skemmtileg og um-
fram allt yndisleg manneskja. Já,
minningarnar eru ótal margar og
minnumst við systkinin og frænd-
systkinin oft á gömlu dagana í
Njarðvík, góðu tilfinningarnar þeg-
ar amma sást koma gangandi upp
götuna með rauðu töskuna komin
frá Reykjavík með rútunni til að
gista yfir helgina, það var svo mik-
il stemmning sem við öll munum
svo vel, því þú varst svo mikil
ammma.
Þú fékkst þinn skerf af mótlæti
í lífinu og þurftir að bera þungan
kross, en það gerðir þú af slikri
reisn og yfirvegun sem þér einni
var lagið, og nú ertu komin þangað
sem öll svörin fást, svörin við spurn-
ingunum erfiðu sem við veltum svo
oft fyrir okkur.
Eins og þú fylgdist alltaf vel með
okkur öllum í gegnum árin, þá veit
Látin er í Reykjavík móðursystir
mín, Þuríður Dalrós, eða Þura
frænka eins og við nefndum hana
öll. Hún var tvíburi við móður mína,
Kristeyju, en þær voru fæddar að
Bakka í Tálknafirði 22. febrúar
1905.
í minningunni frá æsku minni
er Þura fallega frænkan úr Reykja-
vík sem var alveg eins og mamma,
enda voru þær eineggja tvíburar
og ákaflega líkar og samrýndar.
Mamma bjó á Suðureyri við Súg-
andafjörð en Þura frænka í Reykja-
vík og samverustundirnar því ekki
margar. En þegar þær hittust áttu
þær svo skemmtilega daga saman
að unun. var að vera nálægt þeim
og mega taka þátt í gleði þeirra.
Þær tvíburasysturnar voru alltaf
miklir vinir og reyndist Þura
mömmu ákaflega vel þegar hún
veiktist og þurfti að dveljast lang-
dvölum í Reykjavík. Eftir að
mamma var komin í hjólastól gerð-
ist það oft að börnin í þorpinu heima
komu hlaupandi heim til sín með
þær fréttir að Eyja væri farin að
ganga sjálf en þá var Þura komin
í heimsókn og ekki gott fyrir ókunn-
uga að sjá hver var hvor. Móðir
mín, Kristey, lést 30. júlí 1983.
Jóhann, maður Þuru, var vél-
stjóri hjá Kveldúlfi og oft kom hann
færandi hendi með útlent sælgæti
sem ekki var oft á boðstólum í þorp-
inu okkar en ákaflega vel þegið af
okkur börnunum.
Ég veit að Þura var hvíldinni feg-
in og hafði hún oft orð á því að hún
væri tilbúin þegar kallið kæmi. Trú
hennar á framhaldslíf og algóðan
Guð var sterk og þráði hún orðið
endurfundi við látna ástvini. Hún
vildi ljúka sínu ævikvöldi eins og
segir í ljóðlínum Steingríms Arason-
ar:
Hve sælt er að sofna að kveldi
og sólfagran kveðja dag.
Við bjarma af árdagsins-eldi
og yndislegt sólarlag.
Ég held hún hafi ekki getað kom-
ist nær því.
Það var mikil gæfa að Þura skyldi
halda sinni andlegu reisn til hinstu
stundar og var ekki hægt að merkja
það að hún væri neitt farin að tapa
sér. Fylgdist hún vel með öllu sem
var að gerast í þjóðmálum þrátt
fyrir háan aldur.
Við þökkum fyrir ástúð alla,
indæl minning lifir kær.
Nú mátt þú vina höfði halla,
við herrans bijóst er hvíldin vær.
í sölum himins sólin skín,
við sendum kveðju upp til þín.
öldinni og var mikill uppgangur í
byggðarlaginu á fyrstu áratugum
aldarinnar. Varð súgfirskri byggð
mikil liðveisla í þessari dugmiklu
og myndarlegu fjölskyldu, sem tók
.margskonar virkan þátt í félagsst
og atvinnulífi staðarins. Með árun-
um flutti þó mestur hluti fjölskyld-
unnar burtu, en móðir mín festi ráð
sitt á Suðureyri og bjó hér alla
ævi. Þuríður giftist í Reykjavík Jó-
hanni Jónssyni vélstjóra og bjó þar
mestalla tíð siðan. Þau eignuðust 3
börn, Guðmund, Ingvar og Ást-
hildi, öll mikið myndar- og mann-
kostafólk. Jóhann lést árið 1968.
Ekki ætla ég að rekja hér ævifer-
il Þuru frænku, en minnast heídur
þess hvernig hún kom mér fyrir
sjónir. Frá barnæsku minnist ég
hennar þegar hún kom í heimsókn
til Suðureyrar, sem einstaklega
góðrar konu, sem alltaf kom fær-
andi hendi og var hvarvetna mikill
gleðigjafi. Minnist ég þess hve mjög
þær tvíburasystur voru samrýndar
og hvert sumar sem hún kom í
heimsókn var móður minni mikið
gleði- og fagnaðarefni. Var ótrúlegt
hvað þær höfðu oft margt að spjalla
og hvað þær gátu hlegið og skemmt
sér vel saman. Eftir að móðir mín
lamaðist á fótum 37 ára gömul
varð hún meira ein og bundin hjóla-
stól. Því fylltist hún ætíð fögnuði
þegar Þura systir hennar ætlaði að
koma vestur, og beið hún þessara
heimgókna með tilhlökkun. Þegar
börnin mín stækkuðu lærðu þau öll
fljótt að meta þessar heimsóknir
og kölluðu hana jafnan Þuru ömmu'
og gjafmildi hennar þekktu þau
einnig vel. Margs er hægt að minn-
ast að leiðarlokum þegar þessi góða
kona er kvödd hinstu kveðju.
Núna þegar lokið er langri vegferð þinni
langar mig að kveðja þig elsku frænka mín
ég minningamar geymi þær vaka í vitundinni
og varðveiti þær allar og hugsa hlýtt til þín.
(E.S.)
Ég sendi börnum, barriabörnum,
tengdabörnum og aðstandendum
öllum mínar jnnilegustu samúðar-
kveðjur.
Guð blessi minningu þessarar
góðu konu.
Eðvarð Sturluson.
(H.J.)
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég ástvinum hennar öllum.
Veri hún Guði falin.
Sigrún Sturludóttir.
Að morgni 19. mars sl. andaðist
á Hrafnistu í Reykjavík Þuríður
Hallbjömsdóttir frænka mín. Hún
var tvíburasystir móður minnar og
sem börn voru þær svo likar í útliti
að foreldrar þeirra urðu að auðkenna
þær til aðgreiningar. Svo líkar voru
þær langt fram eftir aldri að þeir
sem þekktu móður mína, og vissu
að hún var lömuð og bundin við
hjólastól, héldu að hún væri orðin
fullfrísk og farin að ganga hiklaust
og örugglega um götur Suðureyrar
þegar þeir sáu til ferða Þuríðar.
Þær systur, Kristey móðir mín
og Þuríður, voru yngstar 12 systk-
ina, barna Hallbjarnar Oddssonar
og Sigrúnar Sigurðardóttur, sem
nú eru öll látin. Vorið 1912 fluttu
Hallbjörn og Sigrún frá Tálknafirði
til Suðureyrar með 11 börn sín, 6
stúlkur og 5 pilta. Tveir elstu synir
þeirra hjóna voru fluttir áður og
orðnir formenn á vélbátum. Lætur
nærri að byggð á Suðureyri fylgi
Fyrir okkur langömmubörnin lifír
minningin um þessa góðu og glæsi-
legu konu i hjörtum okkar sem virð-
ing fyrir lífinu og tilverunni í kring
um okkur. Þrátt fyrir háan aldur
gaf hún okkur tíma og sýndi hvetju
okkar áhuga. Hún kunni góð skil á
högum okkar og var dugleg að
spyijast fyrir um þá.
Ég minnist sérstaklega sem barn,
heimsókna til langömmu. Er ég sat
inni í stofu með fangið fullt af
sætabrauði undir stóra pálmatrénu
og fylgdist fullur aðdáunar með
gangi stóru stofuklukkunnar sem
hún átti og hélt svo mikið upp á.
Við eigum ljúfar minningar um
heimsóknir til ömmu Þuru, þar sem
hún rabbaði við okkur um heima
og geima og ekki brást að í skápn-
um hennar leyndist konfektmoli eða
sætabrauð.
Lífsandi langömmu lifir í okkur.
Minningin er hlý og notaleg er við
kveðjum ömmu Þuru hinstu kveðju.
F.h. langömmubarnanna,
Ingvar Eyfjörð.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka, og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í formá-
lanum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
\