Morgunblaðið - 29.03.1996, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 29. MARZ 1996
MINIMINGAR
' MORGUNBLAÐIÐ
+ Sigríður Jó-
hanna Ásgeirs-
dóttir var fædd á
Flateyri 19. apríl
1919. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Eir 21. mars síðast-
liðinn. Sigríður var
dóttir Jensínu Ei-
ríksdóttur, f. á
Hrauni í Mýrarhr.,
V. ís., 18. mars
1887, d. 11. febr.
1947, og Ásgeirs
Guðnasonar,
kaupm. og útgerð-
armanns á Flateyri,
f. að Skarði i Ogurhr. 15. ág.
1884, d. 23. nóv. 1973. Börn
þeirra: Ragnheiður Kristín, f.
21. ág. 1912, d. 16. des. 1912.
Guðni Þ., f. 2. mars 1914, d.
26. maí, 1966, maki Lilja Sig-
urjónsdóttir, f. 27. des. 1912,
þau skildu. Barn með Sigríði
A. Pétursdóttur, f. 15. sept
1915. Hörður, f. 27. des. 1915,
d. 23. okt. 1982, maki Guð-
munda Guðmundsdóttir, f. 10.
febr. 1918, d. 13. nóv. 1983.
Gunnar Ásgeirsson, f. 7. júní
1917, d. 7. júlí, 1991, maki Val-
gerður Stefánsdóttir, f. 23.
sept. 1919. Sigríður Jóhanna.
Eiríkur Ásgeirsson, f. 1. júlí
1921, d. 13. okt. 1983, maki
Katrín Oddsdóttir, f. 17. mars
1923, d. 27. apríl 1982. Ebenez-
er Þ., f. 15. maí 1923, maki
Ebba Thorarensen, f. 10. ág.
1923. Erla Ásgeirsdóttir, f. 29.
Hún Sigríður mágkona mín lést
við jafndægur á vori. Þegar myrkur
vetrarins var að baki og vor í vænd-
um. Skuggar vanheilsu höfðu um
árabil hvílt yfir lífi hennar, skuggar
sem sífellt urðu dimmari og lengri.
En kjarkur og hugrekki einkenndu
hana öðru fremur. Æðruiaust tók
hún því sem að höndum bar og var
af einlægni þakklát öllum þeim sem
styrktu hana og studdu.
Sigríður Jóhanna Ásgeirsdóttir
fæddist á Flateyri. Þar ólst hún upp
í stórum hópi systkina, barna þeirra
merkishjóna Jensínu Eiríksdóttur
og Ásgeirs Guðnasonar kaupmanns
og útgerðarmanns. Ung hleypti
hún heimdraganum. Lærði hún
hárgreiðslu og vann um skeið við
þá iðju.
Árið 1945, hinn 15. desember,
gekk hún að eiga Ingimar Haralds-
son trésmíðameistara. Hann lést
12. júlí 1982. Þeim varð þriggja
barna auðið. Barna sem nú kveðja
móður sína með þakklæti og virð-
ingu.
Ég kynntist Sigríði fyrst að
okt. 1928, maki
Baldur Sveinsson,
f. 4. aprd 1929.
Snæbjörn Ásgeirs-
son, f. 27. apríl
1931, maki Guðrún
Jónsdóttir, f. 21.
okt. 1932.
Sigríður lauk
námi í hárgreiðslu
og snyrtingu 18.
nóv. 1944. Hún gift-
ist Ingimar H.B.
Haraldssyni tré-
smíðameistara 15.
des. 1945, f. á
Vestri-Reyn, Innri-
Akraneshr. 4. sept. 1917, d. 12.
júlí 1982. Foreldrar hans voru
Haraldur Jónsson bóndi og
Guðrún Björnsdóttir. Börn
þeirra eru: 1) Haraldur Eirík-
ur, f. 9. júní, 1946, fyrrverandi
maki Elínborg Angantýsdóttir.
Þeirra börn eru: Ingimar
Guðni, f. 10. febr. 1975, Krist-
"björg Torfhildur, f. 12. okt.
1976, Sigríður Jóhanna, f. 11.
okt. 1980. 2) Jensína Ragna,
f. 4. júlí, 1950, gift Einari Jóns-
syni. Þeirra börn eru: Jón, f.
8. apríl 1970, Sigríður Erla, f.
21. apríl 1974, Einar Markús,
f. 8. ágúst 1985. 3) Guðrún
Björg, f. 31. jan.,1953. Hennar
börn eru: Ingimar Kári Lofts-
son, f. 7. okt. 1973, íris Björg
Hilmarsdóttir, f. 19. júní 1981.
Útför Sigríðar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
marki þegar ég gekk að eiga syst-
ur hennar, Erlu. Á kynni okkar
féll aldrei skuggi. Þau Ingimar
voru einstök hjón. Hjálpsemi og
góðvild var þeirra aðalsmerki.
Hjónaband þeirra einkenndist af
gagnkvæmri virðingu og tryggð. í
fagurri umgjörð glæsilegs héimiiis.
Systurnar Sigríður og Erla voru
mjög samrýndar og var það okkur
sönn gleði að Sigríður gat með
dyggri aðstoð barna sinna heim-
sótt okkur um tveim vikum áður
en hún lést. En til slíkrar heim-
sóknar hafði hún ekki verið fær
um langt bil. Þegar ég nú minnist
mágkonu minnar og vinar með
fáum, fátæklegum orðum þá man
ég góða konu sem öllum vildi vel.
Tilfinningakonuna, sem þó ógjarn-
an bar tilfinnirfgar sínar á torg.
Börnin hennar og barnabörnin öll
kveðja nú móður og ömmu sem
var þeim mikið. Bræðurnir tveir
og systirin kveðja með söknuði
systur sína. Við biðjum þess öll
að blessun fylgi góðri konu á nýj-
um vegum, þar sem veikindi eru
víðsfjarri og birta ríkir. Jafndægur
á vori eru liðin. I birtu þeirra gekk
hún á vit Herra síns til endurfunda
við horfna ástvini.
Baldur Sveinsson.
Hinn 21. mars síðastliðinn lést
hún amma mín á hjúkrunarheimil-
inu Eir, eftir langa baráttu við
ólæknandi sjúkdóm. En þrátt fyrir
mótlæti sem sjúkdómnum fylgdi,
kom aldrei sá dagur að maður
heyrði hana kvarta yfir hlutskipti
sínu í lífinu. Heldur var hún full
að lífsgleði og baráttuvilja þrátt
fyrir að smám saman næði sjúk-
dómurinn yfirhöndinni og þeim
stundum sem hún átti „í lagi“ fækk-
aði stöðugt.
Hún notaði hvert tækifæri sem
gafst, til þess að framkvæma hluti
sem við teljum sjálfsagt að geta
framkvæmt á degi hverjum. Hún
föndraði mikið og saumaði, en
hverskonar handavinna hefur ávallt
verið henni mjög hugleikin og fóru
henni allir hlutir einstaklega vel úr
hendi.
Amma hefur búið á hjúkrunar-
heimilinu Eir síðastliðin þijú ár, en
þangað flutti hún af heimili sínu
að Fýlshólum 11. Húsið í Fýlshólum
reistu þau afi og amma fyrir rúm-
lega 20 árum, en meðan á byggingu
þess stóð greindist amma með sjúk-
dóminn. Þrátt fyrir þetta áfall
bjuggu þau sér yndislegt og fallegt
heimili, þar sem ekkert var til spar-
að. Þetta var draumahúsið þeirra
þar sem þau ætluðu sér að eyða
saman ævikvöldinu, en börn þeirra
voru þá öll uppkomin.
Afi lagði allan sinn metnað í frá-
gang á húsinu og amma eyddi öllum
sínum frístundum í garðinum sín-
um, en blómin og trén áttu hug
hennar allan. Það voru ófáar and-
vökunæturnar í vályndum veðrum
þar sem amma svaf ekki fyrir
áhyggjum af blessuðum blómunum
sínum og allt var gert til þess að
þau skemmdust ekki.
Kynni mín af ömmu og afa hóf-
ust fyrir alvöru um tveggja ára ald-
urinn þegar ég fluttist til þeirra í
Fýlshólana. Ég hafði þá þau forrétt-
indi fram yfir félaga mína og jafn-
aldra að fá að búa hjá afa og ömmu.
Á hveijum morgni þegar amma
vakti mig beið hafragrautur og lýsi,
en ég varð auðvitað að drekka lýsi
eins og afi. Síðan var alltaf hádegis-
matur klukkan 12; kaffitími og
kvöldmatur á slaginu 7, en ég varð
síðan að vera kominn upp í rúm
klukkan hálfníu. Þannig var hún
amma mín, það var alltaf röð og
regja á öllum hlutum.
Árið 1982 lést afi eftir mikla
baráttu við banvænan sjúkdóm, en
amma stóð eins og klettur við hlið
hans og var honum ómetanlegur
stuðningur í einu og öilu, þrátt fyr-
ir sín eigin veikindi. En þau orð sem
amma sagði mér þegar afi lést eru
mér ómetanlegur stuðningur í þess-
ari sorg sem nú fylgir fráfalli henn-
ar. Trú hennar og kærleikur voru
svo mikil að á hverri nóttu í langan
tíma eftir fráfall afa vakti hún yfir
barnabarni sínu og sannfærði það
um að afi væri hjá guði og vekti
yfir þeim.
Eftir að afi dó bjuggum við amma
saman í Fýlshólunum þangað til að
hún var orðin það þjökuð af sjúk-
dómnum, að hún þurfti að flytjast
á hjúkrunarheimilið Eir. Sá kraftur
og lifsvilji sem hún amma bar í
bijósti þó svo að sjúkdómurinn tæki
líf hennar hægt og sígandi á 20
ára tímabili er einstakur. Stóran
hluta af styrk sínum fékk hún frá
afa, því það kom varla sú nótt að
hana dreymdi hann ekki hjá sér
haldandi í höndina á henni. En nú
er loksins kominn sá tími að amma
fær að hvílast eftir öll þessi löngu
veikindi og afi tekur á móti henni
þar sem hún þarf ekki að þjást
framar.
Elsku amma mín, ég þakka þér
fyrir allt það góða sem þú kenndir
mér, en minningin um þig mun
ávallt fylgja mér.
Nú legg ég augun aftur,
■ 6, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Ingimar Kári.
Þetta er árstíminn hennar ömmu,
tíminn þegar vetur er að snúast í
vor. Árstíðin sem hún unni svo
mjög, ilmandi af nýju lífi. Þessi tími
markar upphaf fyrir hana í tvennum
skilningi, lausn frá erfiðum sjúk-
dómi og frelsi í nýju lífi.
Amma var af „gamla skólanum“,
húsmóðir á sínu heimili, og við
barnabörnin nutum góðs af því.
Efalaust erum við síðust kynslóða
íslenskra barna sem fá að njóta
slíkra forréttinda. Fyrstu minning-
arnar um ömmu eru um hana
bjástrandi í eldhúsinu, syngjandi,
þar sem hún naut vafasamrar að-
stoðar lítilla handa. Öllum var svo
boðið í „kaffitímann“, líka fuglun-
um á þakinu fyrir neðan eldhús-
gluggann. Amma hafði unun af
hannyrðum og hljóðfæraleik, nýtti
hún þær stundir sem hún hafði af-
lögu til að sinna þessum áhugamál-
um. Jafnvel þegar sjúkdómurinn
var farinn að heija á hana, þá
reyndi hún af mætti að sinna þess-
um hugðarefnum.
Amma kenndi okkur margt; góð
gildi, sönglög, vísur og lestur. Hún
átti alltaf tíma fyrir okkur barna-
börnin og ófáar voru stundimar sem
hún passaði okkur. Við litum þó
aldrei á það sem svo að við værum
að fara í „pössun“ til ömmu, enda
litum við mun frekar á ömmu sem
leikfélaga og síðar sem félaga, en
gæslukonu okkar. Amma hefur
eflaust litið þetta sömu augum,
enda var alúð hennar slík í okkar
garð.
Af öllu sem amma kenndi okkur,
þá hefur efalaust mesta kennslan
falist í því að fylgjast með henni
takast á við sjúkdóm sinn (Parkin-
son), bæði illvígan og langan. Aldr-
ei bognaði hún undan álaginu og
var alltaf kát. Sjúkdómurinn lýsti
sér í því m.a. að síðustu árin voru
flestar stundir hennar þannig að
henni var ómögulegt að taka virkan
þátt í umhverfinu og samræðunum.
Þó komu dagar þegar rofaði til, þá
daga notaði hún ekki í barlóm held-
ur neistaði af henni lífsgleði. Þegar
góðu stundirnar komu nýtti amma
hveija mínútu. Ömmu var annt um
reisn sína og naut þess, þegar hún
átti góðar stundir, að punta sig og
vera meðal fólks.
Til minningar um ömmu var
haldin falleg kveðjuathöfn á hjúkr-
unarheimilinu Eir, þar sem hún bjó
seinustu árin, þar var henni rétt
lýst sem mikilli baráttukonu sem
hélt reisn sinni til hinstu stundar.
Kunnum við ættingjarnir starfsfólki
bestu þakkir fyrir alúðlega umönn-
un undangengin ár.
Það væri eigingjarnt af okkur
að gráta þau örlög okkar að amma
skuli hafa yfirgefið okkur, hún hafði
reynt alveg nóg; heldur ættum við
miklu fremur að gleðjast yfir öllum
góðu minningunum og þakka fyrir
að hafa haft hana hjá okkur.
Einar Markús Einarsson,
Sigríður Erla Einarsdóttir
og Jón Einarsson.
Elsku amma Sigga mín ér látin.
Þegar ég kveð ömmu þá minnist
ég allra góðu stundanna, þegar ég
og mamma bjuggum í kjallaranum
í Fýlshólunum og amma upp á
hæðinni. Þá var alltaf gott að fara
upp til ömmu á daginn, þegar
mamma var að vinna, og fá heitt
kakó og brauð og tala við ömmu.
Á sumrin þegar ég var lítil úti í
garði að leika mér, þá sat amma
alltaf í stól við dyrnar og fylgdist
með mér, meðan hún lét sólina
skína á sig. Alltaf svo fín. Já, hún
amma gleymdi ekki að fara í silki-
blússurnar og setja upp perluháls-
festar þótt hún ætlaði bara út í
garð. Þá gátum við fylgst með hvor
annarri og veitti það okkur báðum
öryggi og ángæjustundir.
Síðustu árin var amma mjög veik,
og þá hjálpaði ég henni við að setj-
ast í sófann eða leggjast í rúmið.
Alltaf var amma svo þakklát þegar
ég hjálpaði henni.
Minningargreinar
og aðrar greinar
FRÁ áramótum til 15. febrúar
sl. birti Morgunblaðið 890 minn-
ingargreinar um 235 einstak-
linga. Ef miðað er við síðuljölda
var hér um að ræða 155 síður í
blaðinu á þessum tíma. í janúar
sl. var pappírskostnaður Morgun-
blaðsins rúmlega 50% hærri en á
sama tíma á árinu 1995. Er þetta
í samræmi við gífurlega hækkun
á dagblaðapappír um allan heim
á undanförnum misserum. Dag-
blöð víða um lönd hafa brugðizt
við miklum verðhækkunum á
pappír með ýmsu móti m.a. með
því að stytta texta, minnka spáss-
íur o.fl.
Af þessum sökum og vegna
mikillar fjölgunar aðsendra
greina og minningargreina er
óhjákvæmilegt fyrir Morgun-
blaðið að takmarka nokkuð það
rými í blaðinu, sem gengur til
birtingar bæði á minningargrein-
um og almennum aðsendum
greinum. Ritstjórn Morgunblaðs-
ins væntir þess, að lesendur sýni
þessu skilning enda er um hóf-
sama takmörkun á lengd greina
að ræða.
Framvegis verður við það mið-
að, að um látinn einstakling birt-
ist ein uppistöðugrein af hæfi-
legri lengd en lengd annarra
greina um sama einstakling er
miðuð við 2.200 tölvuslög eða um
25_dálksentimetra í blaðinu.
í mörgum tilvikum er samráð
milli aðstandenda um skrif minn-
ingargreina og væntir Morgun-
blaðið þess, að þeir sjái sér fært
að haga því samráði á þann veg,
að blaðinu berist einungis ein
megingrein um hinn látna.
Jafnframt verður hámarks-
lengd almennra aðsendra greina
6.000 tölvuslög en hingað til hef-
ur verið miðað við 8.000 slög.
SIGRÍÐUR J.
ÁSGEIRSDÓTTIR
Undanfarin 3 ár dvaldi amma á
hjúkrunarheimilinu Eir, og eftir að
ég fluttist í Grafarvoginn, þá fórum
við mamma eins oft og við gátum
að heimsækja ömmu. Einnig tókum
við ömmu þegar hún treysti sér,
heim til okkar, og voru það
skemmtilegar stundir.
Það gladdi mig mikið að amma
skyldi komast í ferminguna mína
fyrir ári síðan.
Síðustu dagana áður en amma
dó, þá var hún mjög veik. Nú hefur
amma losnað úr öllum veikindunum,
og ég veit að afi tekur á móti henni
hjá Guði. Ég er líka þakklát fyrir
að hafa heimsótt hana daginn áður
en hún dó, og getað kvatt hana.
Elsku amma, ég vil þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig, og bið algóðan guð að blessa
þig-
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þuij
Iris Björg Hilmarsdóttir.
í dag verður borin til moldar frá
Fossvogskirkju ástkær Sigríður J.
Ásgeirsdóttir, amma unnusta míns,
en hún varð bráðkvödd fimmtudag-
inn 21. mars sl. Jesús sagði við
lærisveina sína á fjallinu: „Sælir
eru hjartahreinir því að þeir munu
Guð sjá“ (Matt. 5:8). Eitt af því
fagra og góða sem gefur lífinu birtu
og yl er að fá að kynnast eins dá-
samlegri og hjartahreinni konu og
henni Sigríði. Þrátt fyrir öll þessi
veikindi, þessi síðustu ár er ég
kynntist Sigríði, sýndi hún, þessi
aldna kona, fádæma styrk og lífs-
kraft.
Er unnusti minn og ég ákváðum
að bregða okkur í heimsókn til
hennar upp á Hjúkrunarheimilið
Eir þar sem hún dvaldist seinustu
árin var hún upppuntuð og fín, þó
svo að þessi ólæknandi sjúkdómur
sem hún bar með sér síðustu tutt-
ugu árin heijaði á hana. Ávallt
hélt hún reisn sinni og bar ekki
tilfinningar sínar á torg þó erfið-
leikar steðjuðu að henni. Blessuð
sé minníng hennar sem farin er á
vit feðra sinna, endurminningin um
hana mun lifa með mér um ókomin
ár, bið ég góðan guð að blessa
hana og varðveita og votta ég að-
standendum mína dýpstu samúð í
sorginni.
Ég fel í forsjá þina,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Iris Elísabet.
Þegar mér verður hugsað til
ömmu koma fyrst upp í hugann
minningar um jól; skemmtilegar
minningar sem birtast út úr bjartri
móðu bernskunnar og sveipa þessa
hátíð gullnum ljóma. Þá fengum
við fjölskyldan að dvelja um stund
hjá ömmu og afa í Fýlshólum 11,
þessu tignarlega húsi með öllum
sínum sérstöku hrifum. Ég man
sætan ilminn af mandarínum og
eplum og stæðilega kassa með
malti og appelsíni, sem voru vel
geymdir niðri í geymslu hjá mal-
andi frystikistunni. Ég man jóla-
máltíðirnar þar sem allir snæddu
saman góða rétti, framreidda af