Morgunblaðið - 29.03.1996, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MININIINGAR
FÖSTUDAGUR 29. MARZ 1996 47
I
I
I
>
>
)
ij
I
V
I

Í
»
»
Foreldrar mínir, Fríða Ása og
Bjarni, byggðu, ásamt ömmu, Öldu-
slóð 21, og eftir að hafa dvalið um
hríð í Keflavík við ráðskonustörf,
kom amma til okkar í nýja húsið
og var stoð og stytta mömmu og
Helgu sem þá voru önnum kafnar
með barnahópana sína. Krakka-
grislingarnir höfðu allir komið í
heiminn, hver um annan þveran, á
rúmum áratug.
Hjá okkur Oli, Linda, Gummi og
Bidda, hjá Helgu og Gunnlaugi tví-
burarnir Mummi og Ingi og svo
Gulli, Dóri, Steini og Gúa litla.
Amma hafði ofan af fyrir okkur á
ýmsan hátt. Hún stóð í stöðugum
pönnukökubakstri og eitt af því
fyrsta sem hún gerði, þegar við fór-
um að sýna einhverja tilburði, var
að kenna okkur að spila á spil og
gaf hún ekkert eftir, enda eru marg-
ir glúrnir spilamenn í ættinni. Einn-
ig voru börn Gumma og Sillu, svo
og börn Rúna og Dísu tiðir gestir í
eldhúskróknum hjá ömmu og gaman
var, þegar ættingjarnir komu að
sunnan; Bubbi og Rósa með sín
börn úr Keflavík og Ási og Lilla
með sín úr Njarðvík.
Það hefur verið vel hugsað um
ömmu í seinni tíð og hafa afkomend-
urnir stjanað við hana í hvívetna.
Þar fóru fremstar systurnar,
mamma og Helga heitin, eiginmenn
þeirra og fjölskyldur. Mamma hefur
vakað yfir ömmu, kærleiksrík og
umhyggjusöm, og sat hún hjá henni
við andlátið.
Mín börn, Sigrún og Thomas,
fóru ekki varhluta af gæðum
langömmu sinnar. Þau nutu sam-
vista við hana í heimsóknum sínum
tii landsins og hún dældi í þau and-
Iegu og líkamlegu fóðri. Alsæl sátu
þau hjá henni, spiluðu við hana og
úðuðu í sig pönnukökum, brúntert-
um, súkkulaði með ijóma og svo
auðvitað kóki.
Sjálf sá ég aldrei sólina fyrir
Guðrúnu, ömmu minni. Hún skaut
yfir mig skjólshúsi, trekk í trekk,
og vafði mig örmum. Ég kveð hana
með söknuði og þakklæti, ást og
virðingu.
Draumfagra líf. eg þakkir færi þér,
eg þakka öll þín himinbornu gæði
og leifturdjásn og gull, sem gafstu mér,
gleðina, starfið, vorsins fögru kvæði.
Sumarið líður. Ævin eitt sinn dvín,
þá enginn getur minnsta fingri bifað.
Um eilífð varir æskugleði min
og ást. Eg fagna því að hafa lifað.
(Þóroddur Guðmundsson frá Sandi)
Guðrún Erla Bjarnadóttir.
Elsku amma mín er dáin. Rúm-
lega 100 ára kvaddi hún þennan
heim með mikilli reisn og yfirvegun.
Eg veit að ég á eftir að sakna henn-
ar, ekki svo að skilja að mér finnist
óréttlátt að hún hafi fengið hvíldina
heldur sakna ég þeirra góðu stunda
sem við áttum saman en geymi þær
jafnframt eins og gull í hjarta mínu.
Ég var yngsta barnabarn hennar
af mörgum og ég tengdist henni
sérstökum böndum. Ég var mjög
mikið hjá henni þegar ég var yngri
og leið varla sá dagur að ég leit
ekki við á Ölduslóðinni. Það var allt-
af svo gott að koma þangað hvort
heldur var til ömmu á neðri hæðina
eða á efri hæðina til hennar Fríðu
frænku, dóttur ömmu, sem var
henni einstök hjálparhella alia tíð
og nú sérstaklega síðustu ár eftir
að heilsu ömmu fór að hraka. Ég
minnist þess þegar ég var 10 ára
gömul að besta vinkona mín missti
öinrnu sína. Ég grét með henni og
vorkenndi henni mikið. Ég sagði þá
jafnframt við mömmu mína að ef
hún amma Guðrún myndi deyja frá
mér þá gæti ég ekki lifað, ég gæti
ekki hugsað mér lífið án hennar. Á
þessum tíma var amma áttræð og
það er nú algengt að fólk lifi ekki
mikið lengur en það, en amma var
á þessum árum mjög heilsuhraust
og lífsglöð kona svo mér fannst hún
alls ekki gömul.
Amma kenndi mér margt, t.d. að
sauma, pijóna, spila á spil og meira
að segja að drekka kaffi. Ég hef
ekki verið nema níu ára þegar ég
var farin að drekka kaffi með kand-
ís og spila við hana „rússa“. Amma
átti alltaf eitthvert góðgæti til, og
hún bakaði bestu pönnukökur sem
ég hef smakkað og ég veit að öll
barnabörn hennar eru mér sammála
í því.
Aldrei kom maður að tómum kof-
unum hjá henni ömmu. Þegar ég
var í Flensborgarskólanum notaði
ég hveija hádegisfrímínútur til að
fara til hennar og fór ég alltaf södd
og vel haldin í skólann aftur eftir
hádegi. Ég gisti oft hjá ömmu þeg-
ar ég var lítil, hún átti þá gamlan
og góðan sjónvarpsstól sem hún sat
alltaf í við sjónvarpið en þegar ég
gisti dró hún stólinn alveg upp að
rúminu sínu og breytti honum með
einu handtaki í svefnbekk og bjó
svo vel um mig. Á morgnana horfði
ég á ömmu með mikilli aðdáun þeg-
ar hún var að klæða sig. Hún var
alltaf svo fín og í fallegum fötum,
svo fléttaði hún síða svarta hárið
sitt sem náði niður fyrir mitti. Aldr-
ei hafði ég séð svona fallegt og sítt
hár. Á þessum tíma átti amma fal-
legt gyllt mokka-kaffistell uppi í
skáp sem mér þótti mjög fallegt og
spurði ég hana oft hvort ég mætti
leika mér með það, en hún sagði
að það væri ekki hægt að leika sér
með slíka hluti en sagði jafnframt
að þegar ég yrði 25 ára skyldi hún
gefa mér stellið. Árin liðu og ég var
löngu búin að gleyma mokka-stell-
inu. En þegar ég varð 25 ára kom
amma mín í afmælið, þá 95 ára,
með brúnan pappakassa og færir
mér hann um leið og hún segir „ég
var búin að lofa þér þessu, Gúa
mín“. Ég hafði ekki hugmynd um
hvað væri í kassanum og þegar ég
opna hann sé ég fullt af dagblöðum
og þar innan um var gyllta mokka-
kaffistellið. Mér þykir ákaflega
vænt um þetta stell og geymi það
mjög vel.
Amma var alltaf hjá okkur á að-
fangadagskvöld, það var ómissandi
að hafa hana þetta kvöld. Hún stytti
biðina hjá okkur börnunum með því
að spjalla við okkur og taka aðeins
í spil, þó svo að hún segðist ekki
spila þennan dag, og þegar klukkan
sló sex vildi amma fá frið til að
hlusta á messuna í útvarpinu og
lærðum við þannig einnig að hlusta.
Á hveijum sunnudagsmorgni kl.
11 hlýddi hún á messuna í útvarp-
inu, fylgdist með öllum sálmum í
sálmabók sinni og söng með. Amma
var mjög trúrækin og fór oft til
kirkju meðan hún hafði heilsu til.
Ég veit að það er vel tekið á móti
henni nú í himnaríki og hún ánægð
yfir því að hafa fengið hvíld og frið
til að hitta fólkið sitt og hlýða á
guðsorð. Amma var ávallt lífsglöð
og hress, fylgdist vel með öllu sem
fram fór bæði í sjónvarpi og út-
varpi, hívort sem var íþróttir eða
pólitík, og hún var einiægur aðdá-
andi Ýigdísar Finnbogadóttur for-
seta íslands. Hún klippti út allar
myndir sem birtust af Vigdísi og
safnaði þeim.
En fyrir 5 árum veiktist Helga
dóttir hennar ömmu (móðir mín) af
alvarlegum sjúkdómi sem leiddi
hana til dauða. Það var mjög erfiður
tími fyrir ömmu. Hún fylltist mikilli
sorg og missti alla lífslöngun. Það
var sérstök stund síðasta kvöldið
sem móðir mín lifði, þá orðin mjög
veik. Ég vildi hlífa ömmu, sem þá
var rúmlega 96 ára, við að koma
og sjá dóttur sína svona sjúka, en
faðir minn og bræður sögðu að við
yrðum að láta hana vita að móðir
okkar ætti stutt eftir ólifað. Amma
var látin vita og hún vildi ákveðin
koma til að vera hjá dóttur sinni.
Þetta var stund sem ég aldrei
gleymi, að sjá ömmu svo aldraða
sitja og halda í hönd dóttur sinnar,
lesa allar þær bænir sem hún kunni,
og þær voru margar. Það var mik-
ill styrkur fyrir okkur öll að hafa
ömmu hjá okkur þetta kvöld. Móðir
okkar dó þessa nótt og eftir það fór
heilsu ömmu að hraka. Hún hélt þó
ætíð heimili með aðstoð Fríðu dóttur
sinnar, en síðastliðið ár hefur hún
dvalist á Hrafnistu í Hafnarfirði þar
. sem vel var hugsað um hana.
Hún hefur nú kvatt þennan heim
elsku amma, svo falleg og fín. Minn-
ingin mun ætíð lifa um einstaklega
ljúfa og góða ömmu.
Guðrún Ingibjörg
Gunnlaugsdóttir.
RAGNHEIÐUR
BALD VINSDÓTTIR
+ Ragnheiður
Baldvinsdóttir
fæddist á Brekku-
stíg 14b í Reykjavík
8. mars 1945, á
heimili Brynjólfs
Bjarnasonar ráð-
herra og Hallfríðar
Jónasdóttur móð-
ursystur sinnar.
Hún lést á heimili
sínu 23. mars sl.
Foreldrar hennar
voru Baldvin Jó-
hannesson frá
Dunk í Hörðudal,
f. 12.9. 1900, d.
28.12.1954, og Ósk Jónasdóttir,
fædd á Hraunsmúla í Kolbeins-
staðahreppi, 2.5. 1902, d. í júni
1979. Baldvin og Ósk voru
bændur á Lambastöðum á Mýr-
um. Ragnheiður var yngst
þriggja dætra þeirra. Systur
hennar eru, Elín, f. 8.6. 1926,
sem býr í Borgarnesi, og Anna,
f. 3.1. 1934, búsett á Lamba-
stöðum. Ragnheiður giftist
Nirði Snæland trésmið, f. 15.7.
1944, fyrrverandi eiginmanni
sínum árið 1966. Synir þeirra
eru: 1) Baldur Snæland gæða-
eftirlitsmaður, f. 30.6. 1964.
Kona hans er Dag-
mar Sigurðardóttir
lögfræðingur, f.
27.1. 1967. Þeirra
sonur er Sigurður
Logj, f. 2.12. 1988.
2) Óskar Þór Snæ-
land hagfræðingur,
f. 4.10. 1965. Kona
hans er Karen
Rebsdorf, nemi í
félagsráðgjöf, f.
23.10. 1968. Þeirra
synir eru: Kristján,
f. 28.7. 1990, Ás-
björn, f. 28.7. 1990,
og Friðrik Þór, f.
22.11. 1995. 3) Baldvin Snæ-
land, gullsmiður, f. 9.10. 1969.
Eiginkona hans er Vigdís
Braga Gísladóttir skristofu-
maður, f. 8.6. 1973. Ragnheiður
lauk landsprófi frá Miðskólan-
um í Borgarnesi árið 1961. Eft-
ir það fór hún í vist til Dan-
merkur í eitt ár. Hún starfaði
m.a. á Hótel Holti í nokkur ár
en síðast vann hún við umönnun
á Skálatúnsheimiiinu.
Útför Ragneiðar fer fram frá
Lágafellskirkju í Mosfellsbæ í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Ragnheiður Baldvinsdóttir, er nú
látin, aðeins 51 árs að aldri eftir
langa og stranga baráttu við erfiðan
sjúkdóm.
Ragnheiði, eða Rögnu eins og
hún var alltaf kölluð, kynntist ég
árið 1987 er leiðir okkar Baldurs
sonar hennar lágu saman. Var mér
þá strax tekið opnum örmum á
heimili tengdaforeldra minna,
Rögnu og Njarðar á Brekkutanga
1 í Mosfellsbæ. Fljótlega kynnt-
umst við Ragna vel og urðum góð-
ar vinkonur. Nánast um hveija
helgi komum við í heimsókn á
Brekkutangann og bjuggum þar
um tima eftir að sonur okkar, Sig-
urður Logi, fæddist. Þá gætti
Ragna hans fyrir okkur á meðan
ég var í prófum og á ég henni það
að miklu leyti að þakka að ég gat
haldið áfram námi.
Það voru mikil forréttindi fyrir
mig að kynnast Rögnu og eiga
hana að. Áf henni lærði ég margt
sem verður mér ómetanlegt það
sem eftir er ævinnar. Þrátt fyrir
að hún hafi orðið að hætta námi
eftir landspróf, var hún ein fróð-
asta kona sem ég hef þekkt. Hún
las mikið og hafði gott minni, enda
hafði hún ávallt svör á reiðum
höndum þegar spurningar af ýmsu
tagi vöknuðu. Skipti þá engu hvort
spurt var um sögu, landafræði eða
bókmenntir og listir. Hún hafði
einnig góðatilfinningu fyrir tungu-
málum og talaði m.a. lýtalausa
dönsku. Þá var einnig gott að geta
leitað til hennar varðandi allt sem
sneri að heimilishaldi og handa-
vinnu. Hún saumaði og pijónaði
og var frábær kokkur enda var
sagt um hana að hún kynni ekki
að búa til vondan mat. Þessara
kosta hennar naut einnig heimils-
fólk á Skálatúni þar sem hún starf-
aði við heimilshald og umönnun
og veit ég að þar var hennar sárt
saknað er hún varð sjúkdóms síns
vegna að láta af störfum.
Heimili Rögnu var einstaklega
fallegt og hver einasti hlutur bar
vott um umhyggjusemi hennar og
smekkvísi. Hvert smáatriði var út-
hugsað og allir munir áttu sína
sérstöku sögu. Hlýleiki hennar og
gestrisni gerðu það að verkum að
manni leið alltaf vel á heimili þeirra
hjóna og hlakkaði alltaf til að koma
aftur.
Ragna var sannkallað náttúru-
barn. Hún hafði yndi af garðyrkju
og blómarækt og naut sín best í
göntutúrum úti í náttúrunni þar
sem hún kunni skil á flestum blóma-
og fuglategundum. Þessa góðu til-
finningu fyrir öllu lifandi í kringum
sig hafði hún öðlast á æskuheimili
sínu, Lambastöðum á Mýrum. Þar
ólst hún upp ásamt dætrum Elínar
systur sinnar, Sigríði Steinunni,
Osk og Dóru en tvær eldri systurn-
ar voru á svipuðu reki og Ragna
og tengdust þær sterkum vináttu-
böndum sem héldust alla tíð. Það
var einstakt að fylgjast með því
hvað þær báru mikla umhyggju
hver fyrir annarri og áttu margt
sameiginlegt. Það var því mikið
áfall fyrir Rögnu þegar Ósk féll frá
í blóma lífsins á síðastsa ári.
Fjölskyldan var Ragnheiði það
mikilvægasta í lífinu. Synir hennar
fengu gott uppeldi og ömmustrák-
arnir áttu stóran sess í hjarta henn-
ara. Hún var alltaf að hugsa um
hvort þá vanhagaði um eitthvað og
var ávallt á undan foreldrunum að
gæta að því. Hún pijónaði handa
þeim fallegar lopapeysur og saum-
aði jóladagatöl sem vom hreinustu
listaverk. Sparifötin hafði hún yfir-
leitt keypt á þá fyrir jólin en sú
hátíð var Rögnu mjög hugleikin.
Það var ævintýri líkast að koma til
hennar á jólunum því hún lagði svo
mikið upp úr að gera þau skemmti-
leg og eftirminnileg.
Nú þegar Ragna er farin frá
okkur, trúum við því að hún sé
komin til betri staðar þar sem hún
getur haldið áfram að láta gott af
sér leiða. í fjölskyldunni hefur
myndast skarð sem engin leið er
að fylla en minningin um elsku
Rögnu okkar mun veita okkur styrk
í framtíðinni.
Eftir andlát Rögnu fannst opin
ljóðabók á borði hennar og þar var
m.a. að finna eftirfarandi ljóðlínur
sem túlka má sem skilaboð til ást-
vina hennar.
Fagra vor með blóm við barm,
bjartar hljóðar nætur!
Græddu sár, og svæfðu harrn.
Send þeim bros er grætur.
(Erla)
Dagmar Sigurðardóttir.
Ragna, eins og við nefnduin hana
jaínan, háði langa baráttu við
óvæginn sjúkdóm. Henni var lagið
að bera hann þannig að okkur
fannst hún lengst af á batavegi.
Það fór þó á annan veg og nú kveðj-
um við vinkonu sem við eigum mik-
ið að þakka, margar góðar sam-
verustundir og sambúð, um tíma,
bæði í Svíþjóð og í Reykjavík.
Rögnu var einkar lagið að vera í
hlutverki veitandans, hún var gott
dæmi um sannindi þess að sælla
er að gefa en þiggja. Ragna var
gjarnan að gefa og hún gaf með
þeirri ljúfmennsku sem ekki krefst
endurgjalds. í Brekkutanganum var
alltaf veisla, kæmi maður einn, í
skyndiheimsókn, var að vörum spori
hlaðið borð. Síðan voru lands- og
heimsmálin rædd, svona meira á
vinstri nótunum, og loks kvaddi
maður, léttari í lund en þyngri í
spori. Öll samvera okkar var byggð
á hlýhug og vináttu sem aldrei bar
skugga á. Við áttum líka því láni
að fagna, að með bömum okkar
er góður vinskapur. Samverustund-
irnar voru líka margar og langar,
auðvitað ekki síst þann tíma sem
við bjuggum saman í Svíþjóð og
Reykjavík.
Ferðalög og útivist voru ánægja
Rögnu og að slá saman ferðalagi
og skoðun merkra staða og munatr
var hennar besta skemmtun. Margs
er að minnast frá sameiginlegum
skemmtiferðum, hvort sem var á
baðströnd í Svíþjóð eða Tívolí í
Kaupmannahöfn. Síðasta ferð okk-
ar saman var um Landmannalaug-
ar, í Eldgjá og um Suðurland. Þá
ferð fórum við á húsbílum í stór-
kostlegu veðri. Dugnaður Rögnu í
gönguferðum og áhugi á gróðri og
umhverfi smitaði út frá sér, eins
og vant var og gerði ferðina
ógleymanlega.
Okkur er orða vant, að þakka
Rögnu þann hlýhug, gestrisni og
höfðingsskap sem hún ávallt sýndi
okkur. Við þökkum henni áratuga
vináttu og kveðjum hana með sökn- '
uði. Sonum hennar, tengdadætrum
og barnabörnum, ættingjum og
öðrum aðstandendum vottum við
samúð okkar og biðjum þess að
minningin um hana lækni öll sár.
Guð blessi okkar kæru vinkonu
Ragnheiði Baldvinsdóttur.
Jóna og Kristinn Snæland.
Kveðja frá saumaklúbbnum
Sem loftbára risi við hörpuhljóm
og hverfl í eilífðargeiminn
skal þverra hver kraftur og kulna hvert blóm
þau komu til þess í heiminn.
En þó á sér vonir hvert lífsins ljós
er lúta skal dauðans veldi,
og moldin sig hylur með rós við rós
er roðna í sólareldi.
Oss er svo léttgengt um æskunnar stig
í ylgeislum himinsins náðar,
og fyrir oss breiða brautimar sig
svo bjartar og rósum stráðar.
Vér leikum oss, bömin við lánið valt,
og lútum þó dauðans veldi,
því áður en varir er atlt orðið kalt
og ævinnar dagur að kveldi.
(Einar Ben.)
Kæra vinkona hefur kvatt eftir
hetjulega baráttu. Við þökkum
henni allar stundirnar og það sem
hún gaf okkur. Sendum öllum henn-
ar ástvinum samúðarkveðjur.
Hvíl í friði.
Dóra, Helga, Rósa, Margrét
I., Dýrunn, Erla, Margrét G.
Það er erfitt að missa góðan vin,
það var Ragna. Við hjónin viljum
þakka henni og Nedda fyrir margar
góðar stundir sem við áttum með
þeim í áratugi.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
livað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er ailt, sem Guði er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(Vald.Briem.)
Við sendum öllum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur. Megi
Guð gefa ykkur öllum styrk á þess-
um erfiðu tímum.
Dóra og Jón.