Morgunblaðið - 29.03.1996, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
FÖSTUDAGUR 29. MARZ 1996 49
GRETTIR
LÁRUSSON
+ Grettir Lárus-
son var fæddur
í Reykjavík 3. ág-
úst 1933. Hann lést
á heimili sínu 12.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Kristín Gísla-
dóttir, f. 18.6.1908,
d. 1983, húsmóðir,
og Lárus Salóm-
onsson yfirlög-
regluþjónn, f. 11.9.
1905, d. 1987.
Grettir var næ-
stelstur barna
þeirra hjóna, en
þau eru: Armann, f. 12.3.’32,
Kristján Heimir, f,
5.2.’35,
Brynja Kristín, f.
14.12.’37, óskírður
sonur, f. 14.6.’46,
d. 14.6.46. Grettir
kvæntist Ólafíu G.
Þórðardóttur
1968, börn þeirra
eru: 1) Kristín
Hildur, f. 8.10.’57,
hennar dóttir er
Bylgja. 2) Þórður,
f. 19.3/60, sonur
hans er Arnar. 3)
Lára, f. 21.6/63,
dóttir hennar er
Dagbjört Kristín.
Utför Grettis fer
fram frá Garðakirkju i dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
enda vel tekið á móti öllum, ungum
sem öldnum. Við munum eftir heit-
um sumardögum þegar öll fjölskyld-
an var úti í garði. Þeir eldri sóluðu
sig og þeir yngri hlupu um allt hlæj-
andi og skríkjandi. Þegar líða tók á
daginn birtist amma með margar
tegundir af kökum og öðru góðgæti
sem rann Ijúflega niður. Hún amma
átti einnig til að vera með uppátæki
sem kom öllum á óvart. Eitt sinn
komum við ríðandi í Álftröðina og
amma vildi endilega fá að fara á
hestbak og rifja upp gamlar minn-
ingar. Hún var ekki fyrr komin á
bak en hún sló undir nára og þeyst-
ist af stað á harða stökki. Okkur
brá allverulega og eitt okkar reið í
humátt á eftir henni í þeirri von að
hún væri ekki alvarlega slösuð. En
hún amma hafði aldeilis ekki gleymt
neinu frá því hún var stelpa og var
hin ánægðasta með sprettinn þegar
hún sneri til baka.
Því miður er hún amma horfin
frá okkur en minningin um hana
mun lifa áfram því eins og segir í
Hávamálum:
„Deyr fé deyja frændur, deyr
sjálfur hið sama en orðstír deyr
aldrei hvern sér góðan getur.“
Sigrún, Sigrún litla og
Jóhannes Orn.
í dag verður borin til grafar frá
Kópavogskirkju mikil heiðurskona.
Hún hefur verið búsett hér í Kópa-
vogi í rúmlega 30 ár eða frá því að
fjölskyldan flutti frá ísafirði, þegar
maður hannar Jón H. Guðmundsson
skólastjóri gerðist skólastjóri Digra-
nesskóla. Allan þennan tíma hefur
verið mikill vinskapur milli okkar
íjölskyldna og þar átti Sigga stóran
hlut, því hún var ein þeirra sem öll-
um hlaut að þykja vænt um. Hún
lét sér annt um alla, og ævinlega
þegar maður kom í Álftröðina spurði
hún, jæja Guðmundur minn, hvað
segir þú mér af mömmu þinni og
þínu fólki. Alla tíð bað hún mann
fyrir góðar kveðjur til ættingjanna
með von um góða heilsu. Seinustu
árin kom hún oft í búðina til Sóleyj-
ar, stundum til að versla en kannski
miklu oftar til að heilsa upp á mæð-
gurnar og ævinlega klappaði hún
þeim á kinn áður en hún kvaddi.
Þannig var hún ávallt að hugsa um
velferð vina sinna.
Þó samskipti okkar hafi að sönnu
verið miklu meiri á meðan Jón var
á lífi, þá höfum við alltaf haldið
okkar góðu kynnum. Þegar ég lít
til baka, þá gæti ég trúað að Jón
H. og Sigga hafi verið það fólk sem
ég heimsótti hvað oftast. Bæði var
það, að ég leitaði mjög oft ráða hjá
Jóni varðandi pólitíkina, og svo var
með eindæmum hlýlegt viðmótið
hennar Siggu, að mér fannst alltaf
gaman að koma í Álftröðina. Síð-
ustu árin bjó Sigga í Gjábakka, en
það húsnæði var byggt fyrir eldri
borgara í Kópavogi.
Vissulega er það svo, að þegar
maður ætlar að setja nokkur fátæk-
leg orð á blað um konu sem alla
tið helgaði líf sitt heimilinu og upp-
eldi barna sinna, þ.e. var „bara
húsmóðir", verður manni orðvant.
Þau heimili sem ég og mín kynslóð
ólumst upp í, heyra nú því miður
brátt sögunni til. Þannig þykir það
ekki lengur neitt sérstakt að stjórna
stóru heimili og ala upp mörg börn.
Þar reyndi fyrst og fremst á hús-
móðurina sem alltaf þurfti og „átti“
að vera heima.
Sigga hafði fallega rödd og hafði
mikið yndi af söng, enda söng hún
mikið. Alltaf þegar haldnar voru
skemmtanir fannst henni nauðsyn-
legt að taka lagið og söng þá manna
hæst.
Ég minnist þess ekki, að hafa
komið heim í Álftröð og hitt á Siggu
í leiðu skapi. Fyrir mér var hún
einstaklega lundgóð og þó lífið hafi
vitanlega ekki alltaf verið henni
neinn dans á rósum, lét hún mann
aldrei finna annað en að allt léki í
lyndi hjá henni. Svona manneskjur
eru gulls ígildi og þyrftu að vera á
hveiju heimili.
Þau hjón, Jón og Sigga, tóku
mikinn og virkan þátt í starfsemi
Alþýðuflokksins, fyrst á ísafirði og
síðan í Kópavogi. Alþýðuflokkurinn
þakkar þeim fyrir heilladijúgt sam-
starf í gegnum tíðina og víst er um
það, að hreyfing jafnaðarmanna er
miklum mun fátækari að þeim
gengnum. Ég vil fyrir hönd Alþýðu-
flokksins færa fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur og megi
minningin um þessi heiðurshjón lifa
í huga okkar allra.
Við fráfall Siggu viljum við Sóley
og fjölskylda senda börnum hennar
og þeirra fjölskyldum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning hennar.
Guðmundur Oddsson.
Elsku Sigga mín, um leið og ég
þakka þér fyrir allar ánægjustund-
irnar sem þú veittir mér, allan hlát-
urinn og góðvildina, vil ég gera orð
Davíðs Stefánssonar, skáldsins
góða, að mínum, um leið og ég
kveð þig hinsta sinni.
Ef sérð þú gamla konu, þá minnstu móður
þinnar,
sem mildast átti hjartað og þyngstu stðrfm
vann
og fómaði þér kröftum og fegurð æ§ku
sinnar
og fræddi þig um lífið og gerði úr þér mann.
Þú veizt, að gömul kona var ung og fópr
forðum,
og fátækasta eklqan gaf drottni sínum mest.
0, sýndu henni vinsemd í verki og í orðum.
Sú virðing sæmir henni og móður þinni bezt.
Því aðeins færð þú heiðrað og metið þina
móður,
að minning hennar verði þér alltaf hrein og skír,
og veki hjá þér löngun til að vera öðrum góður
og vaxa inn í himin - þar sem kærleikurinn býr.
(Davíð Stefánsson)
Guð geymi þig.
Gróa.
Elsku amma.
Með þessum orðum langar okkur
að kveðja þig í hinsta sinn. Ekki
grunaði okkur, sem búum erlendis,
að við værum að kyssa þig í síð-
asta sinn þegar við kvöddumst sein-
ast. Og ekki óraði okkur fýrir að
þú færir jafnsnöggt og óundurbúið
og raunin varð. Þú varst alltaf svo
glöð, jákvæð, hress og dugleg, aldr-
ei neitt volæði í þér, elsku amma.
Það er mjög mikilvægt að hafa
átt ömmu eins og þig, sérsetaklega
á þessum erilsömu tímum sem við
lifum í dag þar sem mannleg tengsl
ýtast svo auðveldlega til hliðar. Hjá
ykkur afa í Álftröðinni var alltaf
líf og fjör, börnin ykkar komu flest
við daglega og eiginlega hægt að
vera viss um að hitta einhvern úr
fjölskyldunni í kaffi. Það segir sitt
að ekki bara ykkar eigin börn og
barnaböm löðuðust að heimilinu,
heldur líka vinir, vandamenn og
vandalausir. Á þínu heimili voru
allir velkomnir, ekki síst við barna-
börnin. Þú varst kletturinn okkar í
Álftröðinni, hjarta heimilisins sem
sló taktinn og þú varst óheyrilega
jákvæð. Ef það kom fyrir að við
komum til þín og þú hafðir brugðið
þér af bæ, fundum við það um leið
og komið var inn í forstofuna. Hús-
ið var tómt, autt, og hjartslátturinn
farinn. Okkur fannst það næstum
ónotalegt og eirðum ekki við fyrr
en við vissum af þér aftur heima.
Þá var sólin komin í eldhúsið henn-
ar ömmur og kaffi, jólakökur og
kleinur á borðum. Þegar komið var
inn úr dyrunum heyrðist kallað inn-
an úr eldhúsi: „Hver er þar? Nei
ert þetta þú, elskan mín. O, komdu
hérna.“ Það skein frá þér gleði og
ánægja yfir því að fá heimsókn og
þú dróst mann á sérsakan hátt inn
í eldhús til þín. Þar tókst þú fram
handavinnuna þína, gersemarnar,
og sýndir hvað þú varst að gera.
Við böðuðum okkur upp úr gleði
þinni, ástúðinni og umhyggjunni
með sjálfsögðum viðbrögðum þess
sem ekki veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur.
Elsku amma, við þökkum þér
fyrir allar samverustundirnar á
uppvaxtarárum okkar og það vega-
nesti sem þú gafst okkur. Við mun-
um alltaf minnast þín í ást og þökk.
Farðu í friði.
Jóna, Orri og Jón Einar.
Því skal ráð í tíma taka,
tíminn bíður ekki neitt.
Því skal biðja, því skal vaka,
þessa stund sem enn er veitt.
Næsta stundin óvís er
eigi er víst hún gefi þér
frest til annars en að heyja
andlátsstríðið, sofna og deyja.
(B.H.)
Nú þegar elskulegur bróðir minn
hefur kvatt þetta líf vil ég minnast
hans með fáeinum kveðjuorðum.
Grettir Lárusson var fæddur í
Reykjavík, sonur Kristínar Gísla-
dóttur og Lárusar Salómonssonar
og er annað barn þeirra hjóna sem
kveður þetta jarðlíf. Hann ólst upp
við mikið ástríki en jafnframt aga
og áttum við systkinin góða æsku
sem við Grettir höfðum mikla gleði
af að riija upp undanfarnar vikur.
Hann sýndi snemma hversu ákveð-
inn og hreinskilinn hann var, þeim
sem hann tók einu sinni ástfóstri
við var hann sannur alla tíð. Grett-
ir var ungur er hann stofnaði heim-
ili með konu sinni Ólafíu G. Þórðar-
dóttur í risinu hjá foreldrum okkar
í Kópavogi. Þar fæddust tvö fyrstu
börn þeirra Kristín og Þórður og
síðar Lára, tvær dætur átti Grettir
aðrar, Jennýju og Áslaugu. Grettir
bróðir fór ungur sína fyrstu ferð út
í heim, á sjó, og ferðaðist .víða til
að læra og vinna. Hann lærði bif-
vélavirkjun í Bandaríkjunum og bjó
nokkur ár í New York. Hann fór í
Iðnskólann kominn á sextugs aldur
og lauk þar prófi á fáum dögum
til að verða löglegur meistari í bif-
vélavirkjun hér á landi. Fyrir tutt-
ugu árum fékk kona hans Lóló
heilablóðfall, þá stóð hann eins og
klettur við hlið hennar og helgaði
henni líf sitt. Hann unni henni,
börnum og barnabörnum af öllu
hjarta.
Börnin þeirra þrjú voru einstök
að sinna móður sinni og heimili.
Síðar stofna þau sín eigin heimili.
Um það leyti sem þau Lóló fluttu
í húsið sitt við Kársnesbraut, sem
hann byggði af miklum dugnaði,
var hann sjálfur orðinn veikur og
hvorki hann né aðrir gerðu sér grein
fyrir hversu alvarleg veikindin voru.
Þau hjón áttu fjölda vina og kunn-
ingja og var gestkvæmt á heimilinu
áður fyrr, en það varð mikil breyt-
ing á öllu og einangruðust þau
smátt og smátt, og varð hann sár
og dómharður út í Iífið og allt, en
hann gafst samt aldrei upp.
Bróðir minn var glæsilegur mað-
ur og bar sig alla tíð vel þrátt fyr-
ir allt. Hann var þúsundþjalasmið-
ur, sama hvað hann tók sér fyrir
hendur, allt frá því að gera við bíla
eða sauma á sjálfan sig. Húsið sem
þau byggðu var með tveimur íbúð-
um og verkstæðið niðri var stolt
hans. Þar var allt til alls, frá hinu
minnsta uppí bílalyftu og snyrti-
mennskan var annáluð. I annarri
íbúðinni hafði hann gert sér von
um að foreldrar okkar vildu eyða
ævikveldinu, en áður en að því kom
lést móðir okkar skyndilega 20.
apríl ’83 og faðir okkar 24. mars
’87. Hann bróðir minn elskaði móð-
ur sína og föður mjög og sýndi það
alla tíð. Mér var hann einstakur
bróðir frá fyrsta degi er hann sá
mig, er hann sagði við móður okk-
ar, passaðu að gleyma ekki barn-
inu, og hann gleymdi mér aldrei
sjálfur. Helsjúkur hringdi hann til
að vita hvernig mér hefði gengið
heim í Hveragerði, er ég fór frá
honum fjórum dögum fyrir andlát-
ið. Við töluðum saman í síma flest
kvöld, það var mjög kært á milli
okkar og okkur var styrkur hvoru
í öðru. Elsku Lóló, Kidda, Doddi
og Lára, barnabörn og tengdabörn,
ég vil votta ykkur samúð mína. Þið
vöktuð dag og nótt yfir honum þar
til yfir lauk. Hann kvaddi þennan
heim umvafinn ást ykkar og hlýju.
Ég kveð þig, elsku bróðir minn,
með hjartans þökk fyrir allt og allt,
ég dáðist að æðruleysi þínu og bar-
áttu í erfiðum veikindum, þú kvart-
aðir aldrei.
Vertu ávallt Guði falinn, ég
sakna þín sárt.
Þín systir,
Brynja Lárusdóttir.
í dag verður lagður til hinstu
hvílu móðurbróðir minn Grettir Lár-
usson. Mig langar til að minnast
hans hér með þakklæti fyrir allt.
Sem barn kom ég mikið á heim-
ili frænda míns og konu hans Ólaf-
íu Þórðardóttur, Lólóar. Grettir var
ákaflega ástríkur fjölskyldufaðir.
Mér er mjög minnisstætt hvað hann
+ Sveinlaug Sigmundsdóttir
fæddist 30. júní 1922 á
Hjarðarhóli í Norðfirði. Hún
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur
13. mars síðastliðinn og fór
útförin fram frá Bústaðakirkju
26. mars.
Mig setti hljóða þegar ég frétti
að kvöldi 14. mars að Sveinlaug
mín væri látin. Sár verkur fyllti
mig alla og mikil sorg og söknuð-
ur. Ég kynntist Sveinlaugu fyrst
um 14 ára aldur og hef verið hjá
henni síðan, í hartnær 10 ár. Eg
kom vikulega til hennar og aðstoð-
aði við heimilisstörf og hafði mjög
gaman af sem sjaldgæft er. Litla
vinnukonan hennar sem við svo
oft hentum gaman að. Sveinlaug
var hjartasjúklingur og var búin
að gangast undir stóra hjartaað-
gerð í Lundúnum og margar
sjúkralegur hér heima. Hún var
mikill sjúklingur en baráttuviljinn
og léttlyndið var ætíð skammt
undan, þó veikindi og líðan væru
slæm. Hún var ung í anda og skiln-
ingsrík, alltaf gat ég rætt við hana
um hvað sem var, hún skildi mig
alltaf svo vel og gaf mér ætíð ráð
sem urðu til þess að alltaf leið mér
miklu betur á eftir.
Sveinlaug bjó yfir miklum og
dýrmætum viskubrunni sem hún
var hlýlegur í viðmóti. Hann var
óspar á hrósið handa börnum sínum
og tjáði þeim ást sína og aðdáun
frá fyrstu tíð. Grettir og Lóló voru
ákaflega glæsileg hjón, opinská og
hlý. Fyrir rúmum 20 árum fékk
Lóló heilablæðingu. Þá sýndu Grett-
ir og börnin hans mikinn styrk og
dugnað. Þau önnuðust Lóló öll ein-
staklega vel og allar götur síðan.
Því miður hugsaði Grettir ekkert
um sína heilsu, en skjaldkirtilssjúk-
dómur uppgötvaðist loks og hafði
hann mjög neikvæð áhrif á Gretti
alla tíð. Grettir hélt alltaf áfram
sama hvað á dundi. Af miklum
krafti og dugnaði byggði hann sér
og sínum mjög fallegt heimili á
Kársnesbrautinni. Þar innréttaði
hann verkstæði sitt í kjallaranum.
Þannig gat hann hugsað sjálfur um ■
Lóló og sinnt starfi sínu og áhuga-
máli. Grettir var mjög fær bifvéla-
virki og átti vel búið verkstæði.
Mesta athygli mína vakti snyrti-
mennska Grettis í þessu starfi.
Verkstæði hans var það snyrtileg-
asta sinnar tegundar, alveg með
ólíkindum glæsilegt. Grettir var
ekki allra en þeim sem hann tók
reyndist hann mjög vel. Hann lá
ekki á skoðunum sínum og sagði
hlutina hreint út. Grettir var mjög
greiðvikinn maður, og helsjúkur
hafði hann af því áhyggjur að bíll-
inn minn væri í ólagi og vildi að-
stoða mig þá eins og áður, aðeins
fimm dögum fyrir andlátið. Hann
var móður minni umhyggjusamur
og góður alla tíð. Þau töluðust við
í síma á hveijum degi. Þó Grettir
væri búinn að missa röddina gat
hann hvislað og heilsaði systur sinni
með þessum orðum. Sæl hjartað
mitt. Eg veit að Grettir fékk mikinn
styrk frá systur sinni, samband
þeirra var traust og gott alla tíð.
Fyrir nokkrum árum fékk Grettir
æxli við heila en náði sér vel eftir
meðferð. Utlitið var gott en fyrir
þremur árum greindist hann með
krabbamein i lungum.
Grettir barðist hetjulegri baráttu
til hinstu stundar. En með hjálp
barna sinna og tengdabama kvaddi
hann sáttur þennan heim. Það var
aðdáunarvert hvað þau önnuðust
pabba sinn vel og vöktu yfir honum.
Með samheldni umhyggju og ást
honum til handa.
Elsku Lóló, Lára, Doddi, Kidda
og fjölskyldur, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Elsku frænda mínum bið ég frið-
ar og Guðs blessunar.
Kristín Júliusdóttir.
svo oft deildi með mér, mörgum
dæmisögum og öðrum reynslurík-
um sögum sem útskýrðu einhvern
veginn hlutina svo vel og vanda-
málið var allt í einu svo auðleysan-
legt sem áður var ekki. Ætíð fékk
hún mig til að hlæja á nær hvaða
stundu sem var, hún var svo næm
á að sjá léttu hliðina á bak við
hlutina. Sveinlaug var minn vinur,
og sakna ég hennar ákaflega sárt
en ég veit að hún er í góðum hönd-
um hjá eiginmanni sínum Baldrt
og fleiri góðum vinum og líður vel
sem er fyrir öllu eftir allar hennar
lífsþrautir.
Harmið mig ekki með tárum þó ég látinn sé.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta.
Ég er svo nærri að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug,
lyftist sál mín með upp i mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur
og ég tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Ók. höf.)
Elsku Sveinlaug mín, hvíl þú í
friði.
Votta ég börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra alla mína einlægu
samúð.
Aðalbjörg Vigfúss.
SVEINLAUG
SIGMUNDSDÓTTIR