Morgunblaðið - 18.05.1996, Síða 42

42 LAUGARDAGUR 18. MAÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HULDA RÓSA
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Hulda Rósa Guð-
mundsdóttir
fæddist á ísafirði 12.
febrúar 1930. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 9. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Siguijóna G.
Jónasdóttir frá
Sléttu í Sléttuhreppi
og Guðmundur Kr.
Guðmundsson frá
Stakkadal í Aðalvík.
Systkini Huldu eru
Guðrún Sigríður, f.
1926, Margrét Val-
gerður, f. 1928,
Marta Bíbí, f. 1932, Jónas Þór,
f. 1934, Helga Gunnur, f. 1937,
Rannveig, f. 1940, og Gunnbjöm,
f. 1944. Hulda giftist 12. febrúar
1950 eftirlifandi manni sínum
Hákoni Bjamasyni vélsijóra, f.
Undanfarnir dagar hafa verið eins
og fegurstu sumardagar, gróðurinn
tekur við sér og allt grænkar og
blómstrar. Hvert sem litið er blasir
vorið við í sinni fegurstu mynd og
gefur væntingar um yndi og ljúfa
sumardaga. í þessum bjarta ramma
undirbúum við systkinin ferð saman
heim til ísafjarðar, en þangað höfum
við alla tíð sótt með gleði í sinni.
En ekki núna. Það er skuggi yfir
æskustöðvunum í okkar huga, því
systir okkar góð, sú eina okkar sem
hefur búið allt sitt líf ísafirði og sem
auðveldaði okkur að viðhalda
tryggðarböndunum við átthagana,
hefur verið kölluð burt. Við erum
að fara saman til að kveðja hana
og minningamar hrannast upp. •
Þegar ég hugsa til baka líða svip-
myndir úr lífí Huldu'systur flm huga
mér eins og á myndbandi. Sumt eru
frásagnir sem fest hafa í huga bams,
annað minningar frá uppvaxtará-
rum, frá samvemstundum fjöl-
skyldna okkar og frá samveru okkar
systkinanna sem erum tengd svo
miklu sterkari vináttuböndum en
fjölskyldutengslin ein skapa.
Hulda var sérstök í útliti, dökk á
húð og hár með tinnudökk augu.
Hún var litla stelpan sem fransar-
arnir vildu taka með sér þegar þeir
sáu hana á bæjarbryggjunni heima
af því svona stúlka gat ekki heyrt
til þama upp undir Norðurskauti.
Hún var blíðlynda stelpan hennar
mömmu sem langaði ekki í burtu
og færðist undan sveitardvöl. Hún
var fallega stúlkan sem felldi hug
til Konna, stráksins sem bjó handan
við vegginn og varð lífsfömnautur
hennar í hálfa öld. Hún var sú sem
sautján ára eignaðist fyrsta barna-
bamið í fjölskyldunni, Emu Sigrúnu,
sem hélt að hún væri yngsti meðlim-
ur í systkinahópnum og meðtekin
af okkur krökkunum sem slík. Mynd-
brotin sækja á, Hulda að byija að
búa og við Helga alltaf inni á gafli,
ýmist að passa eða soga í okkur
áhrif frá þessari yndislegu systur.
Hulda að búa sig upp á, grönn og
glæsileg - þó börnum fjölgaði -
aðdáun okkar á henni og kjólnum
sem hún hafði verið að enda við að
sauma þar sem hún hélt af stað við
arm Konna. Hulda að leiðbeina litlu
systur sinni við undirbúning að fæð-
ingu fmmburðarins. Hulda um-
kringd barnahópnum sínum sem var
henni það dýrmætasta í lífinu. Allar
svipmyndimar eru umvafðar vænt-
umþykju og ástúð. Allar svo bjartar.
Alltaf var hún gefandi af sjálfri sér
og aldrei var amast við okkur krökk-
unum. Hún kenndi okkur stelpunum
mynstrin sem hún var að pijóna,
leiðbeindi með að sauma og litla
heimilið varð annað heimili okkar
yngri systkinanna sem tókum á svo
sjálfsagðan hátt þátt í öllum viðburð-
um vaxandi fjölskyldu.
Það urðu mikil þáttaskil í fjöl-
skyldunni og breytingar á högum
okkar þegar mamma féll frá í blóma
lífsins og þá varð þáttur Huldu enn
stærri, því hún var sú sem við leituð-
um til í hugarangri og litla heimilið
varð óumbreytanleg vin í gjör-
breyttri tilveru. Ég minnist hvað það
1928, og eignuðust
þau fimm börn. Þau
eru: Erna Sigrún, f.
24.11. 1947, hún á
fjóra syni og er í
sambúð með Leifi
Berg. Hermann AI-
freð, f. 3.9. 1950,
kvæntur Sigurveigu
Gunnarsdóttur og
eiga þau þijú börn.
Stefán, f. 7.1. 1953,
kvæntur Oddnýju
Magnúsdóttur, hann
á sex börn, Hrafn-
hildur Konný, f. 20.2.
1958, gift Heiðari
Jóhannessyni, hún á
fjögur börn, og Bjarni, f. 25.8.
1961, hann á þijár dætur.
Útför Huldu Rósu Guðmunds-
dóttur fer fram frá ísafjarðar-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
var sjálfsagt og einfalt að fá að búa
hjá Huldu og Konna sumarið á eftir
og stunda þaðan sumarvinnuna, þó
voru börnin orðin þijú og íbúðin tvö
lítil herbergi og eldhús. En þannig
hefur það verið alla tíð að heimili
Huldu og Konna var heimili’okkar
allra.
Pabbi fór suður að vinna sama
haustið og Helga, næstyngsta syst-
irin, fór á hússtjórnarskóla, en hún
sá um heimilið fyrstu árin eftir lát
mömmu. Þá fluttu Hulda og Konni
inn á æskuheimilið sitt í orðsins
fyllstu merkingu, því hann hafði al-
ist upp í norðurendanum og hún í
suðurendanum, sem síðar varð að
einni íbúð.
Þegar þetta gerðist var systir mín
aðeins 27 ára gömul, átti þijú börn
og von á því fjórða, en hún lét sig
ekki muna um að hafa okkur Gunn-
björn, yngstu systkinin, í heimili auk
þess sem eldri systkinin voru sum
hver viðloðandi æskuheimilið sitt.
Konni mágur, sem alltaf hefur starf-
að tii sjós, var á þessum tíma á tog-
ara og fjarvistir oft miklar frá heim-
ilinu.
Þegar maður elst upp við sjó-
mennsku og fjarvistir þykir slíkt
ekki tiltakanlegt, en að líta um öxl
á svo unga konu með litla krakka,
yngri systkinin í skóla og þungu
skyldumar sem hún sjálfviljug axl-
aði, fínnur maður svo vel að þama
eins og ávallt síðar sýndi hún sína
sterkustu eðlisþætti; umhyggju,
skyldurækni og fómfýsi. Bara þeir
sem til þekkja skilja hvað felst í
sólarhringsvakt sjómannskonunnar
sem verður að treysta á sjálfa sig í
öllu sem upp á ber og leyna kvíðan-
um þegar veður gerast válynd.
Mér fannst þetta skemmtilegur
tími. Við vinkonur mínar áttum í
Huldu trúnaðarvin og fannst við eiga
hlutdeild í spennandi viðburðinum
þegar Konný, fjórða barnið, fæddist,
en á eftir Ernu fæddust Hermann
og Stefán. Seinna átti lítill stubbur,
Bjarni, eftir að bætast í hópinn.
Eftir trúlofun okkar nutum við
Sverrir handleiðslu Huldu og Konna
og á þeim tíma var stofnað til vin-
áttu milli okkar hjónanna sem ég
tel að aldrei hafi fallið skuggi á.
Meðan ég bjó hjá þeim fæddist okk-
ar frumburður og þá var gott að
eiga skjól hjá systur og njóta leið-
sagnar inn í nýtt hlutverk. Vináttu-
stundir næstu ára eftir stofnun eigin
heimilis eru ljúfar í minningunni -
við systumar að sauma á litlu dæt-
urnar, hún að passa fyrir mig, ég
að skjótast í heimsókn eftir vinnu,
góðar kvöldstundir - trúnaðarstund-
ir.
Öll fluttum við systkinin í burtu
nema hún. Við komurr. í heimsókn
með bömin okkar og bömin áttu
alltaf vísan náttstað hjá frænku
sinni, vaera þau á ferð, jafnvel til
lengri tíma ef svo bar undir. Ísaíjörð-
ur var Hulda og Konni, á sama hátt
og þau Hulda og Konni vora samof-
in æskuminningunum.
Á ísafírði búa tvær móðursystur
okkar, ína og Fanney, sem eins og
amma á sínum tíma hafa átt hauk
í horni þar sem Hulda var.
Árin hafa liðið og hvert um sig
höfum við systkinin eignast okkar
stórfjölskyldu sem við gefum okkar
tíma. Þá er svo dýrmætt þegar
systkini eru líka vinir. Hulda systir
elskaði systkini sín og hún var þeim
mikill vinur. Ef langt leið á milli
þess að hún kæmi suður og hitti
systkinin fundum við í henni óþreyju,
henni fannst hún fjarlægjast þá sem
hún hafði þörf fyrir samvistir við.
Þegar hún kom suður varð hún okk-
ur tilefni til að búa til systkinasam-
vera og við spauguðum stundum
með það við hana að hún héldi að
við væram meira saman en raunin
væri, því við sæktum svo í samvistir
við hana þegar hún væri á ferð.
Ljúft viðmót systur minnar laðaði
að henni fólk. Hún var ákaflega vel
liðin af öllum er henni kynntust og
hún átti vini í öllum aldurshópum. Á
stóra stundunum í lífí hennar kom
það oft á óvart hve vinmörg hún var
og sá hópur stór sem langaði að
gleðja hana og sýna henni vinsemd,
því hún hefur aldrei verið mikið út
á við þó hún hafí á síðustu áram
starfað með Sinavik-konum auk þess
að vera í kvenfélaginu Hlíf. Hulda
var lengi heimavinnandi, enda verk-
efnin margvísleg eins og hér hefur
komið fram, en þegar börnin uxu
úr grasi fór hún út að vinna. Hún
vann um árabil við verslunarstörf
og lét aldrei deigan síga þó hún
ætti við vissan heilsubrest að stríða.
Það áfall sem hún fékk fyrir tveimur
áram var henni hinsvegar þungt að
bera.
Hulda og Konni eignuðust fímm
börn. Öll hafa börnin átt barnaláni
að fagna og eru afkomendur systur
minnar orðnir 29 talsins. Börnin og
seinna bamabörnin áttu stærsta
sessinn í lífi hennar og hún var sí-
fellt með velferð þeirra í huga. Öll
eiga þau góðar minningar um
mömmu og ömmu sem gaf mikið
og hlúði að öllum sem hún tók
ábyrgð á. Á kveðjustundinni era orð
svo fátækleg. Hulda kom suður í
endurhæfingu, staðráðin í að snúa
heim styrkari og hressari, en örlög
urðu önnur. Við ástvinir hennar sitj-
um eftir með sorg í hjarta og van-
máttuga reiði sem er fyrirferðarmik-
ill félagi sorgarinnar í þetta sinn.
Við erum að fara vestur til fundar
við hana í síðasta sinn, en nú blikn-
ar bernskubærinn þegar elskuleg
systir er öll. Jóna, Orri og Jón Einar
flytja frænku sinni innilegar þakkir
við leiðarlok.
Elsku Konni, Ema, Hemmi,
Stebbi, Konný og Bjarni, við Sverrir
og bömin okkar biðjum ykkur styrks
á erfíðri stund og biðjum góðan guð
að blessa minningu yndislegrar
konu.
Rannveig.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur" lýsir fólki
sem stjómast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur" á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur" er orðið sem best lýsir þér.
(Teri Femandez.)
Hún Hulda elskulega systir mín
er dáin. Nú er systkinahópurinn úr
Aðalstræti 26, sem styrktist og efld-
ist þegar móðir okkar féll frá langt
um aldur fram, slitinn og sterkasti
hlekkurinn horfínn. Keðjan verður
aldrei sú sama.
Henni Huldu voru margar góðar
gjafír gefnar í vöggugjöf, en þær
sem vógu þyngst voru hjartahlýjan
og manngæskan. Hún gat gefíð
endalaust af sjálfri sér án þess að
hugsa sig um, það var bara eðli
hennar.
Hún var þriðja yngst af átta
systkinum, sem öllum þótti óskap-
lega vænt um hana. Hún var ung
að áram þegar hún bast þeim manni,
sem síðar varð eiginmaður hennar
og lífsförunautur, hann Konni mág-
ur. Saman hafa þau þolað sætt og
súrt. Hún var aðeins 17 ára þegar
elsta barnið fæddist og var þá ennþá
hjá foreldram okkar. Þetta var fyrsta
barnabamið, sem um leið varð eftir-
læti allra. Það má segja að frá þeim
tíma voram við eins og ein fjölskylda
- eða réttara sagt þá eignuðum við
okkur, yngri systkinin, þessa fjöl-
skyldu.
Það var öragglega ekki alltaf létt
fyrir mág minn að hafa okkur inni
á gafli, en við litum á hann eins og
bróður, og hann tók okkur sem
systkinum. Þau stofnuðu síðar sitt
eigið heimili, og hin bömin bættust
við eitt af öðra.
Á þessum árum skipti engu máli
fyrir mig, á hvora heimilinu ég var.
Þá var mágur minn togarasjómaður
og var oft langdvölum að heiman,
og ég táningurinn hékk yfir þessari
systur minni eins mikið og ég gat
og við yngri systumar sváfum hjá
henni til skiptis þegar hann var á
sjónum.
Konni og Hulda fluttu síðan þrem-
ur árum eftir að móðir okkar dó í
Aðalstræti 26. Þá var faðir okkar
fluttur suður. Þau reyndust okkur
yngri systkinunum einstaklega vel
og þannig varð Aðalstrætið aftur
miðpunkturinn og við gátum áfram
heimsótt æskuheimilið. Á þessum
árum flutti ég til Þingeyrar og stofn-
aði mitt eigið heimili. Þegar ég átti
fyrsta barnið mitt á Ísafjarðarspítala
fór ég auðvitað beint til systur
minnar meðan ég var að jafna mig,
þar var alltaf nóg pláss þótt þeirra
fjölskylda væri stór.
Þá vora samgöngur á Vestfjörð-
um ekki eins góðar og eru í dag,
og veturnir oft langir, en um leið
og voraði var ég farin að hlakka
mikið til að hitta hana, og voram
við alltaf jafn velkomin, þótt fjöl-
skyldan stækkaði.
Hún systir mín var afskaplega
falleg kona, suðræn í útliti og dökk
á brún og brá. Hún sóttist ekki eft-
ir metorðum, hún var fyrst og fremst
eiginkona og móðir. Óll börn löðuð-
ust að Huldu og Konna og leið vel
í návist þeirra, systkinabörnin fóru
ekki varhluta af því og mátu þau
mikils. Bamabömin elskuðu ömmu
og afa og voru í miklum metum hjá
þeim. Sérstaklega reyndust þau son-
um Emu vel, sem alltaf gátu leitað
til þeirra, eftir að foreldramir skildu,
þau sakna öll ömmu.
Það sýnir líka best hverja mann-
eskju systir mín hafði að geyma að
vinir barnanna urðu hennar vinir.
Og hefur það komið vel í ljós þessar
síðustu vikur hve kær hún var þeim.
Það var ekki sjálfsagt þegar hún
var ung, að konur ynnu úti, hvað
þá sjómannskonan, sem hafði allan
veg og vanda af heimilinu þegar
maðurinn var í burtu. Hún var ein-
staklega flink saumakona og henni
var mikið í mun að börnin sín væra
vel klædd og töfraði fram falleg föt
á sig og bömin. Seinna nutu bama-
bömin góðs af og við dáðumst að
því þegar hún, fyrir síðustu jól,
málaði á koddaver fyrir öll barna-
bömin þótt líkaminn hamlaði eðlileg-
ar hreyfingar.
Hún fór að vinna úti þegar börnin
vora uppkomin, mest við verslun-
arstörf. Þar naut hún sín vel og var
vinsæl bæði af yfírmönnum sem við-
skiptamönnum, enda vel kynnt á
ísafírði, þar sem hún bjó alla sína
tíð. Lífið var ekki alltaf dans á rósum
hjá henni, hún var á besta aldri þeg-
ar uppgötvaðist erfíður sjúkdómur,
sem gerði það að verkum að hún
þurfti stöðugt að vera í eftirliti eftir
það. Þá kom hún oft hingað suður
og var aufúsugestur hjá okkur systk-
inunum. Fyrir tveimur árum fékk
hún heilablóðfall og náði sér aldrei
að fullu.
En það voru örlögin sem tóku
völdin þegar hún í vor kom suður
og ætlaði inn á Reykjalund í endur-
hæfíngu. Hún batt miklar vonir við
þennan tíma og hafði fullan vilja til
þess að reyna að ná betri árangri.
Hún fór fyrst inn á Vífilsstaði í rann-
sókn, en þar var lífsklukkan stöðvuð
og ekki aftur snúið. Hún var mikið
lasin inni á Reykjalundi.
Hún var flutt fársjúk inn á Borg-
arspítala 1. apríl sl. Hún sýndi ótrú-
lega baráttu við þennan banvæna
sýkil en varð að lokum að lúta í
lægra haldi.
Fjölskylda hennar hafði ætlað að
hittast um páskana, elsta dóttirin
kom að utan og hin utan af landi.
Konni hafði fengið leigða íbúð hjá
Vélstjórafélagi Isaij'arðar og þau
ætluðu að njóta þess að vera saman,
en sátu í þess stað yfír sjúkrabeði
hennar. Það má segja að Konni hafí
ekki vikið frá sjúkrabeði hennar og
hann og börnin hafa sýnt mikið þrek
og dugnað.
Elsku Konni minn, börnin og fjöl-
skyldur, við Olli vottum ykkur öllum
innilega samúð, megi guð gefa ykk-
ur styrk í sorginni.
Systur mína kveðjum við með
söknuði og trega með kæra þakk-
læti fyrir allt og allt.
Helga Guðmundsdóttir.
Elsku amma.
Eftir hetjulega baráttu við erfíðan
sjúkdóm yfirgafstu þennan heim.
Þó að við séum með tár í augum
og söknuð í hjarta eram við samt
glaðar yfir því að þú hafír loksins
fengið hvíld.
Að koma til ömmu Huldu og afa
Konna var alltaf gott. Þeirra heimili
var alltaf opið fýrir okkur barna-
börnin, alltaf nóg af dóti og gott að
borða. En fýrst og fremst höfðu þau
alltaf tíma fyrir okkur, hvort sem
við vorum lítil eða stór.
Amma var alltaf svo natin við
allt sem hún gerði fyrir okkur. Hlut-
ir sem hún hafði lagt mikla vinnu
í, saumað dúkkuföt, föt á okkur,
pijónað og fleira. Þó að amma hafí
átt erfitt með hreyfingar síðustu tvö
árin eftir að hún veiktist lét hún það
ekki á sig fá heldur hélt hún áfram
að búa til fallegar gjafír handa okk-
ur barnabömunum. Hún málaði á
koddaver handa öllum litlu barna-
bömunum, einnig hafði hún eignast
tvö barnabarnabörn og ekki urðu
þau útundan.
Elsku amma Hulda, við þökkum
þér fyrir allar yndislegu Stundirnar
sem við áttum saman og að hafa
fengið að kynnast og læra af eins
yndislegri manneskju og þér. Við
biðjum góðan Guð að geyma þig.
Hjartkæra amma, far í friði,
fóðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir njóttu
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir
alvaldshendi falin ver,
inn í landið unaðsbjarta,
englar Drottins fýlgi þér.
Elsku afí, pabbi, Hemmi, Erna,
Konný, Bjarni og fjölskyldur, megi
góður Guð styrkja okkur öll í okkar
miklu sorg og varðveita vel minning-
una um yndislega ömmu.
Hildur Þóra og Hulda Rósa.
Hún Hulda amma okkar er látin.
Umsvifalaust birtast orðin ástúð,
umhyggja og kærleikur í svartnætti
hugans og virðast ekki vilja hverfa
á braut, en það kemur engum þeim
á óvart sem þekkti hana ömmu okk-
ar.
Hvort sem var í gamla góða Aðal-
stræti 26, inni í Stórholti, í Pollagöt-
unni eða síðustu misserin á Hlíf era
minningarnar allar á einn veg. Hún
Hulda amma elskaði alla og aldrei
dvínaði sá kærleiksbjarmi sem skein
í augum hennar. Aldrei sóttum við
illa að - faðmur hennar var ávallt
opinn - og hlýju hans söknum við
sárt á þessari erfiðu stundu. Hún
fékkst ekki um veraldleg gæði held-
ur ræktaði það dýrmætasta í okkur
öllum; ástúð, umhyggju og kærleika.
Ævinlegt þakklæti blandast því sorg
okkar.
En sorgin víkur fyrir fögnuði, því
líkt og hún elskaði og hughreysti
okkur, mun faðmur Guðs taká opinn
á móti henni og viðhalda kærleiks-
loganum þar til við fáum aftur notið
hans á öðrum stað. Hún Hulda
amma var ekki sterkbyggð kona, en
styrkur einstaklinga verður aldrei
mældur í líkamsburðum - það sýndi
amma okkar með fordæmi sínu allt
til hinstu stundar í þessum heimi.
Hákoni afa vottum við okkar
dýpstu samúð svo og öðrum fjöl-
skyldumeðlimum og vinum. Menn
lifa og menn deyja en góður orðstír
deyr aldrei. Þeir sem bæði elskuðu
og voru elskaðir skilja eingöngu eft-
ir sig ljúfar minningar. Megi hún
Hulda amma hvíla i friði og blessuð
sé minning hennar.
Unnar, Hákon og Dagný.
(
i
i
c
<
<
<
(
(