Morgunblaðið - 01.06.1996, Blaðsíða 40

4Q LAUGARDAGUR 1. JÚNÍ 1996
MINIMIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRÚN
STEFÁNSDÓTTIR
BENEDIKT
ÞÓRARINSSON
+ Guðrún Stef-
ánsdóttir fædd-
ist á Hnappavöllum
í Oræfum 15. októ-
ber 1912. Hún lést
á dvalarheimilinu
Skjólgarði á Höfn
24. maí síðastliðinn
eftir langvarandi
veikindi. Foreldrar
hennar voru Stefán
Þorláksson, f.
14.10. 1878, d. 17.1.
—* 1969, og Ljótunn
I Pálsdóttir, f. 2.5.
1882, d. 21.12.1955.
Systkini Guðrúnar
eru Arnljótur, f. 18.12. 1908,
d. 1924, Kristin, f. 3.9. 1911,
Sigríður, f. 14.7. 1916, Páll, f.
30.5. 1918, Þóra, f. 31.7. 1919,
Helgi, f. 13.11. 1920, d. 1.7.
1978, Þorlákur, f. 26.3. 1922,
og Þórður, f. 17.12. 1923.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Hofskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Guðrún Stefánsdóttir frænka
okkar ólst upp í stórum systkina-
Hópi á Miðbæ. Þegar elsti bróðirinn,
Arnljótur, lést árið 1924 gekk Guð-
rún til allra verka með föður sínum.
Vinnudagurinn varð því snemma
langur. Heimilið á Miðbæ var stórt
og í mörg horn að líta. Guðrún sinnti
alltaf útiverkum ekki síður en inni-
verkum og sló aldrei slöku við.
Á veturna fór Guðrún í vinnu til
Reykjavíkur. Hún aflaði sér þekk-
ingar í fatasaumi og var eftirsótt í
vinnu við saumaskap. Hún var hag-
leikskona eins og hand-
bragð verka hennar ber
vott um, dugnaður og
trúmennska voru henni
í blóð borin. Eftir vet-
ursetu í Reykjavík fór
hún á hveiju vori aust-
ur að Hnappavöllum til
að takast á við bústörf-
in. Hún unni og var
alla ævi trygg sinni
heimabyggð.
Við vorum ekki há í
loftinu systkinin þegar
við fengum að fara í
sveitina og fljúga aust-
ur til Fagurhólsmýrar
með Guðrúnu frænku. Það fór ekki
mikið fyrir henni en með sínu ljúfa
viðmóti reyndist henni auðvelt að
laða okkur krakkana til samstarfs
í daglegum störfum, þannig að leik-
ur og störf runnu saman. Guðrún
kenndi okkur margt og alltaf leið
okkur vel hjá frændfólkinu okkar á
Miðbæ. Hjá þeim fengum við vega-
nesti út í lífið sem seint verður full-
þakkað. Þær góðu minningar sem
dvölin þar gaf okkur átti Guðrún
stóran þátt í að skapa. Við kveðjum
þig nú, kæra frænka, með virðingu
og þökk fyrir allt.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sæmundur,
Unnur Stefanía,
Helga, Björk og Stefán.

t
Okkar elskaði sonur og bróðir,
SIGURJÓN STEINGRÍMSSON,
Hilmisgötu 7,
Vestmannaeyjum,
lést af slysförum fimmtudaginn 30. maí sl.
Hann elskaði Jesúm og er elskaður af
Honum.
Kveðjuathöfn verður í Fossvogskapellu
mánudaginn 3. júní kl. 16.00.
Útförin auglýst síðar.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
Steingrímur Ágúst Jónsson,
Þóranna Margrét Sigurbergsdóttir,
Ríkharður Örn, Björk, Daníel,
Kristný og Gunnar.
t
Sonur minn,
SIGURÐUR ÞORSTEINN
JÓNSSON,
Austurgötu 30,
Hafnarfirði,
andaðist á heimili sínu 30. maí.
Arnfríður Mathiesen.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
GUÐBJÖRG G. JAKOBSDÓTTIR
frá Súðavík,
sem lést í Landspítalanum 25. maf,
verður jarðsungin frá Víðistaðakirkju
mánudaginn 3. júní kl. 15.00.
>-
$
Jakob Þorsteinsson, Hanna Sigmannsdóttir,
Grétar Kristjánsson, Lára Þorsteinsdóttir,
Kristján Kristjánsson, Helga Sveinbjarnardóttir,
Sveinbjörn Kristjánsson, Sesselja Ingjaldsdóttir,
Samúel Kristjánsson, Rannveig Ragnarsdóttir,
Hálfdán Kristjánsson, Helga Guðjónsdóttir,
Sigurborg Kristjánsdóttir, Sveinn Pétursson,
Ásdís Kristjánsdóttir,
Svandís Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+ Benedikt Þórar-
insson bóndi og
hreppsljóri í Stóra-
Skógi í Miðdölum
var fæddur á Svarf-
hóli í sömu sveit 7.
júlí árið 1903. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 17. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Þórarinn
Baldvinsson bóndi
þar og Signý Guð-
mundsdóttir, kona
hans. Benedikt ólst
upp í foreldrahús-
um og starfaði að búi föður
síns svo sem þá var títt. Hann
fór tvo vetur á vertíð suður
með sjó, vann einn vetur í vél-
smiðju á Akranesi auk þess að
vera við smíðar hér og þar.
Árið 1933 kvæntist Benedikt
Guðnýju Jóhannesdóttur frá
Svínhóli og byrjuðu þau búskap
á Svínhóli í sambýli við foreldra
Guðnýjar. Árið 1937 flytja þau
að Stóra-Skógi og hefja búskap
þar og kaupa síðan jörðina árið
1941. Fljótlega upp úr því fer
Benedikt að byggja upp á jörð-
inni og 1948 er búið
að byggja hesthús,
fjós og hlöðu ásamt
myndarlegu íbúð-
arhúsi, allt úr
steinsteypu. Jafn-
framt var unnið að
jarðabótum, þó að-
allega eftir 1950.
Benedikt eignað-
ist þrjú börn með
konu sinni, synina
Gunnar bónda í
Álfheimum, kona
hans er Fjóla Bene-
diktsdóttir og eiga
þau þijú börn,
Bryndísi, Benedikt Guðna og
Þórarin, og Hlyn Þór, Lækjar-
hvammi 13 í Búðardal, og eina
dóttur sem dó í fæðingu. Þá
átti Benedikt fyrir hjónaband
dótturina Halldóru sem búsett
er í Reykjavík.
Benedikt missti konu sina
árið 1975 og bjó eftir það einn
í Stóra-Skógi þar til hann flyst
að Hrafnistu í Reykjavík árið
1993.
Útför Benedikts fer fram frá
Kvennabrekkukirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Benedikt Þórarinsson, bóndi í
Stóra-Skógi, er látinn tæplega 93
ára að aldri.
Frá þriggja ára aldri og fram
til sautján ára aldurs dvaldist ég
á hverju sumri í Stóra-Skógi hjá
Benedikt og Guðnýju, konu hans,
sem var móðursystir mín. Þau
reyndust mér alla tíð sem bestu
fósturforeldrar. Á hveiju vori taldi
ég dagana þangað til ég mætti
fara í sveitina. Eftir að ég byijaði
í skóla fór ég alltaf um leið og
síðasta prófi lauk og á haustin
fékk ég undanþágu, fram yfir rétt-
ir, frá því að mæta í skólann. Bene-
dikt var mikill listasmiður og smíð-
aði hann áður fyrr mikið af ýmsum
áhöldum sem notuð voru við bú-
störfin og þá ekki síst við heyskap-
inn. Á hveiju vori beið mín því lít-
il hrífa sem Benedikt hafði smíðað
handa mér svo ég gæti rakað tún-
in með stóra fólkinu. Eftir því sem
ég stækkaði urðu hrífurnar stærri
en alltaf sá hann til þess að ég
ætti mína eigin hrífu.
Þau hjónin Benedikt og Guðný
kenndu mér snemma að sinna hin-
um ýmsu störfum og skiptu þau
þar með sér verkum. Guðný kenndi
mér ýmis störf innan húss, en
Benedikt utan húss. Þau létu mig
finna til ábyrgðar á þeim störfum
sem mér voru falin, hvort sem það
var að strauja tóbaksklútana hans
Benedikts, sækja kýrnar á ákveðn-
um tíma, hreinsa kúamykju af
framtúninu, eða álíka störf sem
börn í sveit höfðu með höndum.
Að læra sem barn að sinna ákveðn-
um skyldum og finna að manni sé
treyst fýrir þeim er reynsla sem
ég bý að enn í dag. Eg á þeim
góðu hjónum, sem tóku mér alltaf
sem dóttur sinni, mikið að þakka
en þau kenndu mér að vinnusemi
og samviskusemi eru dyggðir sem
vert er að hafa í heiðri.
Guðný frænka mín lést fyrir
rúmum 20 árum og saknaði Bene-
dikt hennar mjög sárt þó hann
talaði ekki mikið um það. Eftir að
hún lést bjó hann einn í Stóra-
Skógi en naut þó áfram umhyggju
sonar, tengdadóttur og barnabarna
sem búa á nýbýli í túnfætinum.
Þó ég væri hætt að vera í sveit
í Stóra-Skógi leið aldrei það sumar
að ég færi ekki einu sinni eða oft-
ar vestur í Dali og dveldi hjá Bene-
dikt í lengri eða skemmri tíma.
Það varð að hefð hjá okkur að
fara vestur um hvítasunnu og núna
voru það synir mínir sem töldu
dagana þangað til farið væri í
sveitina á vorin. Mörg sumur eydd-
um við hjónin og strákarnir sum-
arfríinu okkar hjá Benedikt og
vorum við alltaf velkomin til hans.
Hann sá þá til þess að ísskápurinn
og frystikistan væru full af mat
þannig að okkur skyldi ekki skorta
neitt meðan við dveldum hjá hon-
um. Hann bað þó mig og móður
mína, sem oft fór með okkur vest-
Mmningargreinar
og aðrar greinar
FRÁ áramótum til 15. febrúar sl.
birti Morgunblaðið 890 minning-
argreinar um 235 einstaklinga.
Ef miðað er við síðufjölda var hér
um að ræða 155 síður í blaðinu
á þessum tíma. í janúar sl. var
pappírskostnaður Morgunblaðsins
rúmlega 50% hærri en á sama
tíma á árinu 1995. Er þetta í sam-
ræmi við gífurlega hækkun á dag-
blaðapappír um allan heim á und-
anfömum misserum. Dagblöð víða
um lönd hafa brugðizt við miklum
verðhækkunum á pappir með
ýmsu móti m.a. með því að stytta
texta, minnka spássíur o.fl.
Af þessum sökum og vegna
mikillar íjölgunar aðsendra greina
og minningargreina er óhjá-
kvæmilegt fyrir Morgunblaðið að
takmarka nokkuð það rými í blað-
inu, sem gengur til birtingar bæði
á minningargreinum og almenn-
um aðsendum greinum. Ritstjórn
Morgunblaðsins væntir þess, að
lesendur sýni þessu skilning enda
er um hófsama takmörkun á lengd
greina að ræða.
Framvegis verður við það mið-
að, að um látinn einstakling birt-
ist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd en lengd annarra greina um
sama einstakling er miðuð við
2.200 tölvuslög eða um 25 dálks-
entimetra í blaðinu.
í mörgum tilvikum er samráð
milli aðstandenda um skrif minn-
ingargreina og væntir Morgun-
blaðið þess, að þeir sjái sér fært
að haga því samráði á þann veg,
að blaðinu berist einungis ein
megingrein um hinn látna.
Jafnframt verður hámarks-
lengd almennra aðsendra greina
6.000 tölvuslög en hingað til hefur
verið miðað við 8.000 slög.
ur, að sjá um eldamennskuna með-
an við værum hjá honum því þó
hann eldaði fyrir sig sjálfur sagð-
ist hann vera óvanur að elda ofan
í heila íjölskyldu. Synir mínir litu
alltaf á hann eins og góðan afa
sem spilaði við þá, sagði þeim sög-
ur, spjallaði um lífsins gagn og
nauðsynjar og fræddi þá um lífið
í sveitinni í gamla daga.
Fram á síðasta ævidag hlustaði
Benedikt á fréttir og fylgdist með
því sem var að gerast, hvort sem
það var innanlands eða utan. Hann
var ótrúlega minnugur á það sem
hann hafði lesið eða heyrt í út-
varpi og sjónvarpi. Hann hafði
mjög gaman af því að rökræða hin
ýmsu mál og hafði hann mjög
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum. Margar bjartar sumar-
nætur, þegar við dvöldum hjá hon-
um hin síðari ár, var vakað langt
fram eftir og málin rædd vítt og
breitt og alltaf virtist hann hafa
þekkingu og skoðun á öllum hlut-
um og undruðumst við oft hversu
fróður hann var. Þó aldurinn væri
orðinn hár virtist minnið og áhug-
inn á að spjalla við samferðafólk
sitt ekki dvína. Benedikt hafði
mikla unun af því að lesa góðar
bækur og las hann mikið, sérstak-
lega eftir að frístundimar urðu
fleiri og aldurinn færðist yfir. Það
varð honum því mikið áfall þegar
sjónin tók að daprast og það kom
að því að hann hætti að geta lesið.
Hann lét það samt ekki aftra sér
frá því að fræðast af ýmsum bók-
menntum, því hann nýtti sér þá
þjónustu Blindrabókasafnsins að
fá sendar heim segulbandsspólur
með góðum upplestri. Benedikt
var, eins og áður sagði, mjög góð-
ur smiður, þó hann væri af þeirri
kynslóð sem ekki gekk í skóla til
að læra smíðar. Mörg hús byggði
hann um ævina, bæði íbúðarhús í
sinni sveit og nágrannasveitunum
svo og útihús fyrir sjálfan sig og
aðra, fynr utan alla smærri smíði
fyrir sveitunga sína og heimili sitt.
Fram í háa elli sá hann um við-
hald á húsi sínu, skipti um glugga,
klæddi húsið að utan og margt
fleira. Síðustu árin áður en sjónin
dapraðist vann hann við renni-
bekkinn, í kjallaranum, og bjó til
ýmsa smáhluti úr tré sem eftirlík-
ingu af gömlum áhöldum sem hann
smíðaði áður fyrr til nota við bú-
skapinn. Má þar nefna hrífur, orf,
snældur og jafnvel litla rokka.
Þessir hlutir prýða nú víða heimili
vina og vandamanna og halda uppi
minningu þessa haga, sjálfmennt-
aða sveitamanns.
Þegar sjónin var að mestu farin
og hann hættur að geta eldað
fyrir sig og séð um sig sjálfur
ákvað hann að sækja um dvöl á
elliheimili í Reykjavík. Fyrir tæp-
um þremur árum fluttist hann
alfarið á Hrafnistu í Reykjavík og
fannst honum sjálfum að hann
hefði þá lifað nógu lengi og varð
þvi hvíldin eilífa honum kærkom-
in. Þó hann segði alltaf að enginn
gæti vitað með vissu hvað tæki
við þegar þessu jarðlífi lyki trúði
hann því innst inni að Guðný
myndi taka á móti honum þegar
að _því kæmi.
Eg og fjölskylda mín viljum með
þessum orðum þakka Benedikt
fyrir allar þær góðu stundir sem
við áttum saman og biðjum Guð
að blessa sálu hans. Við vottum
börnum, tengdadóttur, barnabörn-
um svo og öllum ættingjum og
vinum okkar innilegustu samúð.
Hanna Dóra Haraldsdóttir.
Þeim fækkar nú óðum sem
fæddust á morgni aldarinnar. Það
er í sjálfu sér fagnaðarefni, þegar
öldungar fá hvíld að afloknu löngu
og farsælu dagsverki. En óneitan-
lega verður ávallt skarð fyrir
skildi, þegar gamlir vinir kveðja.
Benedikt í Skógi var kominn
um fimmtugt, þegar kynni okkar
hófust nokkuð að marki. Hann bjó
þá rausnarbúi í Stóra-Skógi og
var í fremstu röð góðbænda í
Dalasýslu, orðlagður fyrir atorku