Morgunblaðið - 09.06.1996, Blaðsíða 32

32 SUNNUDAGUR 9. JÚNÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
JÓHANN GUNNAR
HALLDÓRSSON
+ Jóhann Gunnar
Halldórsson
fæddist í Reykja-
vík 28. júní 1928.
Hann lést á Hér-
aðssjúkrahúsinu á
Blönduósi 2.
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Halldór Ey-
þórsson, fyrrver-
andi kaupmaður
i og síðar starfs-
maður í Nýja Bíói,
og Ingibjörg Ólafs-
dóttir, húsmóðir.
Systkini hans eru
Ólafur og Eyþór og lifir Ólaf-
ur þá bræður. Jóhann Gunnar
hóf ungur tónlistarnám og
helgaði hann þeirri listgrein
alla krafta sína. Árið 1978 hóf
hann kennslu við Tónlistar-
skóla Austur-Húnvetninga og
varð síðan skólstjóri við skól-
ann og gegndi því starfi til
dauðadags.
Jóhann Gunnar á
tvær dætur frá
fyrri hjónabönd-
um: Evu Maríu, f.
1. apríl 1949, og
Gretu Engilberts,
f. 20. apríl 1959.
Barnabörnin eru
fjögur: David
Benedikt, f. 30.
desember 1969;
María, f. 31. desem-
ber 1974; Birgitta,
f. 11. júní 1986; og
Ellen, f. 22. júní
1993. Barnabarna-
barnið er eitt, Eva
Björk, f. 30. júní 1994.
Jóhann Gunnar kvæntist eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Jór-
unni Erlu Sigurðardóttur, árið
1978 og eiga þau eina dóttur,
Ingibjörgu Sigurrós, f. 16. maí
1980.
Útför Jóhanns Gunnars fór
fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Að hryggjast og gleðjast,
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast,
það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal)
í þessum ljóðlínum felst mikill
sannleikur. Fyrir tæpum 60 árum
heilsuðust tveir drengir í fyrsta
sinn, annar níu ára, hinn tólf ára.
Sá yngri var Jóhann Gunnar Hall-
dórsson, en sá eldri sem þessar lín-
ur skrifar. Þrátt fyrir þennan ald-
ursmun virtumst við, þessir tveir
■wífc-drengir, fínna til einhvers andlegs
skyldleika sem leiddi til ævilangrar
vináttu. Tildrögin að þessum fyrstu
kynnum okkar á kreppuárunum
voru sameiginleg áhugamál feðra
okkar, sem var búskapur og áhug-
inn fyrir því að geta séð sér og
sínum farborða á þessum erfiðu,
en þó um leið skemmtilegu tímum.
Halldór hafði tekið á leigu gamla
fjósið á Svalbarða, sem var býli
við Langholtsveg milli Ásvegar og
Hólsvegar, og var að koma þar upp
hænsnabúi. Faðir minn hafði auga-
stað á að eignast hænsnahús sem
stóð fyrir neðan Kleppsveginn.
Þessi draumur föður míns rættist
og varð til þess að við Gunnar átt-
^um saman nokkur ár þarna í gamla
Kleppsholtinu, sem liðu fljótt eins
og allt æviskeiðið. Líf okkar rann
nú ekki þannig fram að við yrðum
samskipa allan túrinn, en lentum
þó að lokum í sömu höfn þar sem
við höfum getað rifjað upp það sem
á daga hefur drifið. Sú höfn er á
Blönduósi. Svo komu ár er við
sáumst ekki oft, en svo hittumst
við á götu og fögnuðum því báðir.
Hann bauð mér heim með sér til
foreldra sinna, Halldórs og Ingi-
bjargar, og bróðurins Eyþórs.
„Komdu upp í herbergi," sagði
Gunnar, „ég þarf að sýna þér svo-
lítið.“ Hann tók upp harmoniku,
setti ólar yfir axlirnar og fór að
spila. Ég get ekki lýst þeirri hrifn-
ingu sem gagntók mig. Ég sat
stjarfur og hlustaði. Hann var þá
farinn að læra hjá Fritz Weiss-
happel. Þetta var upphafið að hans
ævistarfi. Hann var tónlistarmað-
ur. Hann spilaði á ýmis hljóðfæri
með okkar bestu hljóðfæraleikur-
um í hljómsveitum í Reykjavík, en
síðustu árin var hann skólastjóri
Tónlistarskóla Austur-Húnavatns-
sýslu.
Fyrir um það bil 20 árum flutt-
ist Gunnar til Blönduóss. Eins og
kemur fram í kynningu hér að ofan
hafði hann verið tvígiftur og eign-
aðist tvær dætur. Á Blönduósi
kvæntist hann í þriðja sinn og þá
dugnaðarkonunni Jórunni Erlu
Sigurðardóttur, sem þá var langt
MIIMIMINGAR
komin að byggja sitt eigið hús, ein
og sjálf. Með þeim tókust góðar
ástir og góð samvinna. Þau eiga
saman eina dóttur, Ingibjörgu, sem
nú er 16 ára.
Það kemur upp í huga minn
bernskuminning um föðurbróðir
Gunnars, Sigurð Eyþórsson, og ég
sé hann fyrir mér í stúkunni minni
í Skeijafirði, er hann söng fyrir
okkur börnin undir fallegu lagi,
Hugljúf ástbönd heitast þrýsta,
hjarta að hjarta,
hönd að hönd.
Þessar ljóðlínur finnst mér eiga
vel við um heimilislíf þessarar litlu
samheldnu fjölskyldu á Mýrar-
braut 21.
Nú hafa ungu drengirnir úr
Kleppsholtinu kvaðst sem aldnir
menn á Blönduósi. Ég vii biðja
góðan Guð að styðja þær mæðgur,
sem hafa misst svo mikið. Guð
blessi minn gamla vin í sínum nýju
heimkynnum.
Snorri Bjarnason.
Ennþá stendur þú aðeins
við upphaf á þinni ferð
og horfir undrandi augum
á allt sem í kringum þig sérð.
Flesta fýsir að vita,
hvað framundan bíði sín,
og eflaust þykir öllum
einskisverð leiðsögn mín:
En langa leið hef ég farið,
sú leið hefir kennt mér eitt,
að farsælast varð mér fyrir
um ferð þá að vita ekki neitt.
(Bragi Siguij.)
Vorið kom óvenju snemma í ár.
En nú er ekki lengur vor í hjarta,
kveðjustundin kom svo allt of fljótt
og svo margt eftir ógert. Við
hlökkuðum til haustsins, fá þig
suður og kynnast þér betur því
samverustundirnar höfðu verið svo
allt of fáar.
Elsku afi, við vonum að nú líði
þér vel og að þjáningar þínar séu
á enda eftir erfið veikindi. Minn-
ingin um það hversu hress og dug-
legur þú varst í veikindum þínum
og bjartsýnn um bata mun geym-
ast í huga okkar.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Vertu sæll, afi minn.
Birgitta og Ellen.
SIGURJÓN
STEINGRÍMSSON
4- Sigurjón Stein-
* grímsson fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 18. nóvember
1978. Hann lést af
slysförum 30. maí
síðastliðinn og fór
útför hans fram
frá Hvitasunnu-
kirkjunni í Vest-
mannaeyjum 8.
júní.
„Enginn veit hvað
átt hefur fyrr en misst
hefur.“ Þessu orðtaki
fylgir mikill sannleik-
ur. Hann sannaðist fyrir mér þeg-
ar ég frétti frá bestu vinkonu
minni að bróðir hennar væri dá-
inn. Það var eins og deplað væri
auga og hann Siguijón var horf-
inn.
Á hverjum degi er ég kom til
Bjarkar, systur Sigurjóns, þá sá
ég hann og mér fannst það bara
eðlileg sjón og ég hugsaði aldrei
neitt út í það meira. En nú er Sig-
uijón farinn og kemur aldrei aft-
ur. Núna fyrst átta ég mig á hvað
hann átti stórt pláss í
hjarta mínu.
Siguijón var í
Hvítasunnukirkjunni í
Vestmannaeyjum og
átti hann þar marga
góða vini sem sakna
hans nú sárt.
Þjónusta Siguijóns
var að stjórna mynd-
varpa og varpa glær-
um með söngvum upp
á tjald. Þessa þjónustu
innti hann ávallt vel
af hendi. Hann mætti
á hveija samkomu
brosandi og glaðvær.
Hann sagði fátt því brosið sagði
allt saman. Þegar Siguijón sagði
eitthvað þá voru það oftast gull-
molar á réttu augnabliki. Núna
bíð ég eftir að hann gangi inn á
samkomu með bros á vör. En hann
kémur ekki aftur. Siguijón er hjá
frelsara þessa heims, Drottni Jesú,
og ég Jilakka mikið til endur-
funda. Ég trúi því að hann sé hjá
Jesú því að í Biblíunni segir Jes-
ús: „Hver sá sem trúir á mig mun
lifa þótt hann deyi.“
En hér hjá okkur er enginn Sig-
uijón til að skutla mér og Björk,
um leið og hann er beðinn um
það, ekki heldur neinn Siguijón
til _að laga tölvuna mína.
Ég á eftir að sakna Siguijóns
sárt og ég mun aldrei gleyma hon-
um né brosinu háns, né hve skipu-
lagður hann var og hve stöðugur
hann var í trúnni og ég veit að
margir gætu lært af honum.
Elsku Þóranna, Steini, Rikki,
Björk, Daniel, Kristný og Gunnar.
Ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð. Þig vitið að_ Drottinn Guð er
eini huggarinn. í svona stórri fjöl-
skyldu er ávallt mikið ástríki og
ég veit að það er hjá ykkur. Þið
misstuð mikið og nú er stórt skarð
í fjölskyldunni. En Guð huggar og
styrkir og ég veit að hann styrkir
ykkur.
Með samúðarkveðju.
Ester Helga.
Siguijón var tíður gestur á
heimili okkar og náinn vinur
drengjanna okkar. Nú ríkir sökn-
uður um þennan ljúfa og trausta
dreng, sem átti framtíðina fyrir
sér að manna dómi, en enginn
veit sína ævi fyrr en öll er.
Þegar minningar um Siguijón
koma í hugann, er erfitt að velja
úr hvað sagt skal eða sleppt. Hann
ÞÓRARINN
GUÐMUNDSSON
+ Þórarinn Guð-
mundsson fædd-
ist í Reykjavík 9.
júní 1936. Hann lést
á sjúkrahúsi í Eden-
vale i Suður-Afríku
12. október sl. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Albert
Þórarinsson, sonur
Elínborgar B. Jóns-
dóttur sem var syst-
ir Bemharðs Jóns-
sonar föður Marsel-
íusar skipasmiðs og
athafnamanns á
ísafirði, og Ingi-
björg Amelía Krisljánsdóttir,
systir Klemenzar, f.v. tilrauna-
stjóra á Sámsstöðum og Sverris
sagnfræðings. Alsystkini Þórar-
ins em tvö og auk þeirra hálf-
bróðir I móðurætt. Elstur er
Hörður Hjartarson, búsettur á
Seyðisfirði, kvæntur Sigfríði
Hallgrímsdóttur og eiga þau
fimm börn: Bjarndísi, Val,
Hjört, Hallgrím og Helenu.
Næstur er Klemenz Ragnar.
Hann á tvö hjónabönd að baki.
Þórarinn var mjög lifandi per-
sónuleiki. Þar sem hann kom fór
ekki á milli mála hver var á ferð.
Þeir voru líkir um margt hann og
tvíburabróðir hans Klemenz Ragnar
sem í dag heldur upp á sextugsaf-
mæli sitt hjá Herði bróður sínum.
Að loknu námi í gagnfræðaskóla
stundaði Þórarinn sjómennsku á
bátum og togurum, lauk síðan námi
í húsgagnabólstrun og stofnaði eig-
ið fyrirtæki sem hann rak í Reykja-
vík þar til hann flutti til Suður-Afr-
íku.
Klemenz tvíburabróðir hans réðst
til starfa hjá heildverslun Davíðs S.
Jónssonar að námi loknu þar sem
hann starfaði sem sölumaður í 16 ár.
Fyrstu árin í Suður-Afríku starf-
aði Þórarinn sem yfirverkstjóri hjá
fyrirtæki í húsgagnaframleiðslu, en
setti síðan á fót eigið fyrirtæki sem
hann starfrækti í Höfðaborg og
seinna í Jóhannesarborg til dauða-
dags.
Er Klemenz tvíburabróðir hans
hætti störfum fyrir Davíð S. Jóns-
son stofnsetti hann eigið fyrirtæki,
verslunarfyrirtæki sem hann rak
ásamt því að vera í fasteignavið-
skiptum um tíma, þar til hann hóf
störf hjá Húsnæðisstofnun ríkisins
árið 1987.
Fyrri kona hans er
Sjöfn Sigurgeirs-
dóttir og áttu þau
þijú börn: Albert,
Ingibjörgu Þórunni
og Vigdísi. Seinni
kona Klemenzar er
Maryann og áttu
þau einn son, Ró-
bert. Yngst systkin-
anna er Elínborg,
listakona í Mos-
fellsbæ, gift Ingi-
mundi A. Einarssyni
og eiga þau fjögur
börn: Ellert, Ann-
ettu, Elísabetu og
Rebekku. Sjálfur átti Þórarinn
tvö hjónabönd að baki. Fyrri
kona hans er Svanhildur
Bjarnadóttir og áttu þau þrjú
börn: Bjarna, Guðmund og
Ragnar. Seinni kona hans er
Steinþóra Jóhannsdóttir. Dóttir
þeirra er Ingibjörg Amelía.
Bálför Þórarins fór fram í
Jóhannesarborg 18. nóvember
sl., en minningarathöfn um
hann var í Fossvogskirkju 19.
desember.
Varla er hægt að minnast Þórar-
ins án þess að minnast tvíburabróð-
ur hans Klemenzar einnig. Ættir
þeirra liggja til Arnfirðinga og
Strandamanna, báðir eldhugar til
orðs og athafna. Skiptir þá ekki
máli hver mál eru til umræðu eða
á dagskrá. Slíkir menn halda gjarn-
an sínu striki og ekki er allra að
fylgja þeim eftir eða skilja þá til
fulls. Þeim sem vel þekkja til og
hafa fengið að kynnast þeim bræðr-
um dylst ekki að þar fara menn
velviljaðir og vinir vina sinna.
Þórarinn hugsaði mikið um trú-
mál og að því kom að hann átti
persónulegt, trúarlegt afturhvarf
og gerðist meðlimur í Christian
Family Church í Jóhannesarborg.
Biblían var honum afar kær og
hann eignaðist lifandi trú á Guð
sinn og skapara.
Undirritaður þakkar áralanga
kynningu við Þórarin, eða Didda
eins og hann var jafnan kallaður,
og biður minningu hans blessunar
Guðs.
Börnum, systkinum og öðrum
ættingjum sendi ég hugheilar kveðj-
ur með orðum Didda er ég síðast
talaði við hann síðastliðið haust:
Megi Guðs vegir verða ykkar.
Ingimar.
bar mikið traust með sér, væri
hann beðinn um eitthvað var eng-
in þörf á endurtekningu. Við mun-
um þennan dreng svo heimilisleg-
an, sitjandi inni í stofu eða niðri
í herbergi lesandi Moggann, eða
læðandi út úr sér setningum sem
oft á tíðum voru meinfyndnar, en
farið svo fínt í, að skilningssljóir
hlustendur föttuðu brandarann
eftir að Siguijón var farinn heim.
Minningin um næturbrölt drengj-
anna fyrir utan gluggann á svefn-
herbergi gömlu hjónanna á heimil-
inu, jafnvel svo að lítið varð úr
svefni. Brunaliðsæfingu fyrir utan
Höllina snemma um morgun, eða
annað þessu líkt. Aldrei var hægt
að skamma Siguijón þar sem hann
einhvernveginn var aldrei álitinn
sökudólgur, heldur þessi sem gott
var að vita af með peyjunum.
Þegar við fréttum af slysinu,
leituðum við til Biblíunnar og
drógum þessi orð sem Jesús segir
í Jóh. 12:26. „Sá sem þjónar mér,
fylgi mér eftir, og hvar sem ég
er, þar mun og þjónn minn vera.
Þann sem þjónar mér, mun faðir-
inn heiðra.“ Nú þegar Siguijón er
farinn úr þessum heimi, og kominn
til himins, en spurningar sem eng-
in svör fást við hrannast upp, og
sorgin og söknuðurinn sem enginn
getur ímyndað sér nema sá sem
reynir fyllir hugann, er minningin
um góðan og traustan dreng lif-
andi í huga og hjarta okkar og
viss græðsla á sárin. Við biðjum
að Jesús komi með sína líknandi
hönd til ykkar, Steingrímur, Þór-
anna og börn, og huggun í sorg
ykkar.
Sigurmundur, Unnur
og börn.
Það er erfitt að trúa því að vin-
ur minn Siguijón skuli vera dáinn.
Ég man eftir honum sem traustum
og góðum vini sem ávallt var í
góðu skapi. Hann var alveg ein-
stakur að því leiti að hann var
ætíð brosandi sama hvað gekk á,
og man ég ekki eftir neinum manni
sem hafði þvílíkt gott skap. Sigur-
jón var mjög náinn vinur og mun
ég ætíð sakna hans.
Það er mjög erfitt að ná því að
þessi hressi strákur sem átti fram-
tíðina fyrir sér sé nú látinn, en
ég veit að hann er kominn til
himna og það veitir mér mikla
huggun.
Eg á minninguna um þennan
vin minn og ég trúi því að dag
einn munum við hittast aftur. Ég
bið Drottin um að blessa ykkur,
Þóranna og Steingrímur, Rikki,
Björk og litlu börnin og vera með
ykkur.
Einar Sigunnundsson.