Morgunblaðið - 09.06.1996, Page 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 9. JÚNÍ1996 37
sjö ár eru liðin síðan kórinn fór í
söng- og skemmtiferð til Akureyrar
og Hríseyjar. Gissur lá þá fársjúkur
eftir tvo uppskurði á Landakoti en
hann sendi félögum sínum samt
skeyti með kveðjum og vísum eftir
sig er þeir skemmtu sér á Hótel
KEA. Svona var hann virkur félagi.
Nú eru tónar nikkunnar þagnað-
ir. Eftir lifir minningin um góðan
söngfélaga, vin og frænda.
Elsku Ásdís, Geir, Kolbrún Ylfa,
Vigdís Rós, tengdasynir og litlu
afadrengirnir, Guð gefi ykkur styrk
á sorgarstundum. Oldruðum föður,
systkinum og öðrum ástvinum votta
ég einnig mína dýpstu samúð.
Ólöf Erla Halldórsdóttir.
Ég minnist vinar míns Gissurar
er við sáumst fyrst, það var árið
1958 á Selfossi. Þessi ungi maður
var þá að æfa með hljómsveit, spil-
aði á harmonikku. Við urðum fljót-
lega kunningjar og síðan beztu vin-
ir. Margar urðu ferðirnar á gamla
mjólkurbílnum hans. Gissur ók okk-
ur stelpum og strákum á sveitaböll-
in. Það var alltaf jafn sjálfsagt að
fá að vera með og bílstjórinn hress
og spaugsamur.
Gissur var alinn upp í Byggðar-
horni í Flóa í foreldrahúsum með
fjörugum hópi systkina. Strax og
hann hafði aldur til fór hann að
vinna. Störfin í sveitinni í þá daga
voru fjölbreytt og oft erfið ólíkt því
sem er í dag því þá þurfti manns-
höndin að koma nálægt nærri öllu
því sem gert var. Oft rifjuðum við
upp æskudaga, hvernig klæðaburð-
urinn var í þá daga. Við minntumst
ullarsokka og gömlu góðu gúmí-
skónna. Hugurinn fór á flug og við
létum gamminn geysa og fundum
jafnvel lykt af nýrri töðu og rabar-
barasultu, heyrðum í spóa og
hrossagauk, sáum störina bylgjast
í mýrinni og borðuðum kríuegg og
krækiber og ekki gleymdum við
skellunutn í blessuðum mjaltavéla-
mótornum sem heyrðust um alla
sveit á góðviðrisdögum. Það var
allur skalinn, sjón, heyrn, ilman,
smekkur og tilfinning. Það var bjart
yfir upprifjun minninganna og alltaf
var gott veður fannst okkur.
Ungur fór Gissur til sjós og dró
björg í bú foreldranna, en það gladdi
hann mjög að geta lagt þeim lið
og var svo alla tíð.
Tónlist og söngur áttu hug hans
alian og var oft glatt á hjalla í
góðra vina hópi þegar hann þandi
nikkuna eða saxófóninn. Hann spil-
aði í hljómsveitum til margra ára,
söng í kórum og lék í lúðrasveit.
Alltaf var Gissur til í tuskið, ef
hann gat lagt okkur lið, hvort sem
verið var að setja saman skemmti-
dagskrá fyrir „Góugleði" hjá starfs-
hóp okkar á Pósti og síma eða halda
veislu.
Gissur lærði trésmíði hjá Þor-
steini Sigurðssyni í Trésmiðju KÁ
sem þá stóðm eð fulium blóma,
hann vann við fag sitt í nokkuð
mörg ár. En árið 1969 fór hann
ásamt mörgum öðrum í vinnu hjá
Kochums í Svíþjóð og var það dýr-
mæt reynsla og eignaðist hann þar
góða vini og hélt ætíð sambandi við
þá. Mörg fleiri störf stundaði hann,
var m.a. fangavörður, vaktmaður á
Landspítalanum o.fl. Nú hin síðari
ár var hann landpóstur á Biskups-
tungnaleið.
Hina traustu eiginkonu sína Ás-
dísi, stótti hann til Reykjavíkur og
giftu þau sig 1966 og byggðu hús
sitt á Víðivöllum 17 á Selfossi og
bjuggu þar myndarlega með börn-
um sínum þrem. Þau eru nú öll flog-
in úr hreiðrinu.
Gissur var jafnan með báða fæt-
ur á jörðinni og iðinn var hann og
nostursamur alltaf að bæta og laga
heima fyrir, ef ekki þar þá að hjálpa
öðrum.
Ferðaglaður var hann og fórum
við hjónin saman nokkrar ágætar
ferðir með honum og Ásdísi. Við
kölluðum þær „portúgalska tímabil-
ið“ og fórum við þá síðustu á haust-
dögum ’95. Áttum þar dýrðardaga
í sól, sandi og sjó. Frá þeirri ferð
minnist ég morgungöngu í Monte-
chorohverfinu. Við áttum saman
spjall um tilveruna, tilgang hennar
og dauðann og vorum aldrei slíku
vant nokkuð sammála um þá hluti.
Nú á þessum fögru vordögum
kenndi Gissur lasleika sem í fyrstu
virtist ekki vera alvarlegs eðlis, en
reyndist við nánari athugun vera
gestur sé er heimsótt hafði han
fyrr og þá skilið eftir sín spor, en
nú var hann kominn í annarri mynd.
Tók Gissur fréttunum eins og hetja
og bjó sig undir bardagann, sem
vart var hafinn er honum lauk.
Eftir eru minningar um ljúfan dreng
sem horfinn er okkur um stund.
Góða ferð, kæri vinur, ég bið Guð
að blessa þig á eilífðarvegum og
leiða ástvini þína gegnum sorgina.
„Hvað er hel?
Öllum líkn er Iifa vel.“
(M.J.)
Sjöfn H. Jónsdóttir.
Það er eins og allt í einu sé
maður á gráu skýi, tómleikinn hel-
tekur allt. Hann Gissur frændi er
dáinn. Það er erfitt að sætta sig
við þá staðreynd að sjá hann aldrei
aftur og heyra hann ekki spila á
harmonikuna og syngja eins og
hann gerði nánast á öllum fjöl-
skyldumótum. Fermingar og önnur
fjölskylduboð einkenndust af söng
þar sem Gissur spilaði og við sung-
um saman uppáhaldslagið hans afa
Geirs í Byggðarhorni sem er „Hvað
er svo glatt er góðra vina fundur".
Hvernig má það vera að hægt verði
að halda aftur fjölskyldumót án
hans? Farinn, kemur ekki aftur.
Addý orðin ekkja, Geir, Kolbrún
Ylfa og Vigdís-Rós búin að missa
föður sinn, Daníel Arnar, Stefán
Elí og ófædda barnið alast upp án
þess að upplifa söng og gleði afa
síns. Er það sanngjarnt að manni
á besta aldri sé kippt út úr hringiðu
hversdagsleikans, íjarlægður frá
þeim sem hann elska og færður á
vit hins óþekkta? Það er svo sárt
að sleppa takinu af þeim sem manni
þykir vænt um, þrátt fyrir að mað-
ur viti vel að allt líf endi með dauða
þá er dauðinn ekki inná eldhúsgólfi
hjá manni í hversdagsleikanum og
því öll vitneskja um dauðann svo
afstæð.
Elsku Addý, þið Gissur hafið
veitt mér mikinn stuðning í mínu
námi í gegnum tíðina. Að finna
stuðning ykkar og trú á mér hefur
gefið mér aukið sjálfstraust til að
halda ótrauð áfram á minni braut.
Kæru Addý, Geir, Kolbrún Ylfa
og Vigdís Rós, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð. Saman eigum við
vonandi langt í land á sundi hins
hverfula lífs þar sem sundtökin
verða erfið og þung. En hvert sund-
tak eflir þann styrk sem býr innra
með okkur og gefur okkur kraft til
að halda áfram sundi okkar í gegn-
um lífið. Elsku Gissur frændi, ég
vildi að ég vissi hvað bíður þín hinum
megin móðunnar miklu en þar sem
viska mín nær bara að vissu marki
vísinda þá ætla ég að ímynda mér
að nú sért þú kominn í kaffi og klein-
ur hjá ömmu Lóu í sveitinni. Það
er með trega í hjarta og tár í auga
að ég kveð að sinni og læt ömu Lóu
í sveitinni eftir að heyra þig syngja
og spila á harmonikuna.
Lóa frænka.
• Fleiri minningargreinar um
Gissur Inga Geirsson bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.