Morgunblaðið - 25.06.1996, Blaðsíða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 25. JÚNÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Bróðir okkar,
EYJÓLFUR EIRÍKSSON
prentari,
lést í Kaliforníu 30. maí sl.
Útförin verður auglýst síðar.
Pétur Eiríksson,
Grétar Eiríksson,
Hulda Eiríksdóttir,
Ólafur Eiríksson.
t
Elskuleg móðir okkar,
ÞURÍÐUR SIGURBJARNADÓTTIR HANSEN,
sem búið hefur í Danmörku,
er látin.
Jarðarförin fer fram fró Fossvogskapellu þriðjudaginn 2. júlí
kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Erna Júlíusdóttir,
Lorey Hanes,
Víví Andreasen
og barnabarnabörn.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
SIGRÚN JÓNSDÓTTIR
frá Vatnahverfi
í Austur-Húnavatnssýslu,
síðast til heimilis
i Keldulandi 7, Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
í Reykjavík fimmtudaginn 27. júnf
kl. 13.30.
Ármann Kristjánsson,
Ásta Kristjánsdóttir, Hákon Torfason,
Þorsteinn Kristjánsson,
Herbert Kristjánsson, Dagný Vernharðsdóttir,
Sigurbjörg Rögnvaldsdóttir, Sigurjón Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Faðir okkar,
FRIÐGEIR GUÐMUNDSSON
rafvélavirki,
Nesvegi 66,
verður jarðsunginn frá Háteigskirkju
fimmtudaginn 27. júní, kl. 13.30.
Haraldur Friðgeirsson,
Bergljót Friðgeirsdóttir.
t
Hjartkær móðir mín, tengdamóðir,
amma og langamma,
JÓHANNA JÓNASDÓTTIR
fyrrv. matráðskona,
verður jarðsett frá Áskirkju fimmtudag-
inn 27. júní kl. 13.30.
Lilian Kristjánsson, Guðjón Þorsteinsson,
Hörður Guðjónsson, Brynhildur Sveinsdóttir,
Jóhanna G. Guðjónsdóttir,
Guðmundur J. Guðjónsson, Dóra Magnúsdóttir,
Ásta K. Guðjónsdóttir, Jóhann Gestsson,
Þorsteinn S. Guðjónsson.
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför
MAGNEU INGILEIFAR
SÍMONARDÓTTUR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Börn, tengdabörn,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
LA UFEY
ARNÓRSDÓTTIR
+ Laufey Arnórs-
dóttir fæddist í
Bakkagerði á
Borgarfirði eystra
21. febrúar 1910.
Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík 15.
júní síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Seljakirkju
24. júní.
Amma mín, Laufey
Arnórsdóttir, verður á
morgun, 24. júní, lögð
til hinstu hvílu. Einn
af hornsteinum minnar
tilveru hverfur nú á braut, en því
fylgir þó ljúf hugsun um að amma
sé farin á fund Bjarna afa, sem hún
varð að sjá á eftir fyrir fjórtán
árum.
Margs er að minnast eftir löng
og ánægjuleg samskipti, sem
spanna alla mína ævi. Við barna-
börnin höfum misst einn okkar
mesta og besta bandamann í lífs-
baráttunni. Aldrei sparaði amma
góð orð í okkar garð og vorum við
öll sérstök í hennar augum. Við
höfum sjálfsagt staðið misvel undir
þeim góðum orðum, a.m.k. átti það
stundum við um undirritaðan. Sýndi
amma mikinn áhuga á námi okkar
og störfum og bar hag okkar fyrir
bijósti.
Eitt var það sem mér þótti ein-
kenna ömmu öðru fremur. Var það
mikill bókmenntaáhugi og hversu
vel lesin hún var. Skáldsögur voru
mest lesnar, en einnig var gripið í
ævisögur. Nóbelsskáldið var í miklu
uppáhaldi, en lítið var haldið upp á
meistara Þórberg. Hafði amma
ákveðnar skoðanir á því hvaða rit-
höfunda hún vildi lesa. Held ég að
hún hafí fremur kosið að lesa góða
bók mörgum sinnum en að eyða
kröftum í lesefni sem henni þótti
minna til koma. Hennar uppáhalds-
bók, Brekkukotsannáll, vartil dæm-
is lesin á hveiju ári. Líf íslensks
alþýðufólks á fyrri hluta þessarar
aldar, sem gjarnan hefur verið
umfjöllunarefni Nóbelsskáldsins,
stóð henni nærri og taóisminn, sem
oft má greina í bókum skáldsins,
var í samræmi við hennar lífsskoð-
anir.
Amma var ekki einungis smekk-
manneskja á bækur. Góður smekk-
ur hennar á föt og innanstokks-
muni var öllum ljós, sem hana
umgengust. Bar heimili hennar
glöggt vitni snyrtimennsku og
smekkvísi. Nutum við í fjölskyld-
unni þess í góðum gjöfum, sem
ávallt voru valdar af smekkvísi og
kröfuhörku fagurkerans. Held ég
að ýmsir í fjölskyldunni hafí sótt
margt til ömmu hvað varðar auga
fyrir fögrum hlutum.
Sumarið 1982 missti amma eig-
inmann sinn til 48 ára, hann Bjarna
afa. Hefur það vafalaust verið erf-
itt hlutskipti, en með æðruleysi og
þeirri hörku sem til þurfti spjaraði
hún sig þó ágætlega. Veit ég að
sá dagur hefur ekki liðið eftir það
að hún hugsaði ekki til afa. Er afi
dó bjuggu þau hjónin í Álfheimun-
um í Reykajvík. Þang-
að höfðu þau flutt frá
Neskaupstað árið
1959, er fjölskyldan
settist að í Reykjavík.
Fjórum árum eftir lát
afa flutti amma í þjón-
ustukjama fyrir aldr-
aða í Seljahlíð í Breið-
holtinu. Þar undi hún
hag sínum eins og best
varð á kosið í góðum
félagsskap. Hafði
amma ásamt fjórum
vinkonum sínum, sem
vora tvær mágkonur
hennar, ein frænka og
ein fermingarsystir frá Neskaup-
stað, bundist samtökum um að
flytja. Fékk amma góðan félags-
skap af þessum vinkonum sínum
og voru þær duglegar við að fínna
sér sitthvað til dægrastyttingar.
Síðustu mánuðirnir voru erfiðir,
líkamsþrekið orðið lítið en hugurinn
merkilega skýr. Það hefur verið
erfitt fyrir svo stolta konu eins og
amma var að þurfa að þiggja þá
hjálp sem hún þurfti orðið á að
halda. Nú er hún horfmn á braut,
en eftir standa minningar um góða
konu. Vissa um að amma Laufey
sé á góðum stað eftir ángæjulega
endurfundi við Bjarna afa slær á
söknuðinn. Blessuð sé minning Lau-
feyjar ömmu.
Bjarni Hauksson.
í minningunni um ömmu Lauf-
eyju er efst í huga að hún var hús-
móðir af gamla skólanum sem
hugsaði ákaflega vel um þá sem
hjá henni dvöldu. Enginn komst frá
henni n6ma að hafa fyrst borðað á
sig gat. Þegar ég dvaldi hjá ömmu
sem barn og unglingur hafði hún
alltaf áhyggjur af því að ekki hefði
verið nóg borðað og reyndi hún því
oft að plata ofan í mig banana eða
skyri eftir matinn með því að syngja
á meðan hún mataði mig. Þetta
breyttist ekkert þegar ég var við
framhaldsnám í Reykjavík og dvaldi
hjá ömmu.
Amma var greind kona sem
fylgdist með því sem var að gerast
í þjóðfélaginu og vissi því vel hversu
menntun er nauðsynleg í nútíma-
samfélagi. Hún þreyttist því aldrei
á að reka þá til skólanáms sem
henni stóðu næstir og oft varð
maður þreyttur á því að vera rekin
inn í herbergi til þess að læra heima.
Spilakvöldin hafa sérstakan sess
í minningunni um ömmu, en hún
hafði mjög gaman af því að spila
og varla man ég eftir kvöldi hjá
henni að ekki væri aðeins gripið í
spil. Amma Laufey var mjög félags-
lynd og hennar bestu dagar voru
þegar hennar nánasta fólk kom í
heimsókn, borðaði vel og spilaði
síðan fram eftir kvöldi.
Amma Laufey sá til þess að ekk-
ert af hennar nánasta fólki hafði
áhyggjur af köldum vetrarkvöldum,
því hún var pijónakona af gamla
skólanum og var alltaf með ullar-
sokka, vettlinga eða lopapeysu i
vinnslu. Stundum var maður eins
+
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, systir, amma og lang-
amma,
VILBORG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hamrahlið 11,
sem lést 16. júnf síðastliðinn, verður
jarðsungin frá Áskirkju miðvikudaginn
26. júní kl. 15.00.
Halldór Guðjónsson,
Hildur Halldórsdóttir, Örn Ingvarsson,
Sesselja Halldórsdóttir, Daði Kolbeinsson,
Guðrún Halldórsdóttir, Magnús Gislason,
Þórunn Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
og gangandi auglýsing fyrir ís-
lenskan ullariðnað. Þegar amma
lést var pijónadótið hennar ekki
langt undan.
Nú hefur amma Laufey kvatt
þennan heim en minningin um hana
verður alltaf í hjarta mínu.
Bjarni Krisljánsson.
Elsku amma Laufey, við þökkum
þér fyrir öll árin sem við fengum
að hafa þig hjá okkur. Þú varst
alltaf svo einstaklega góð við okkur
öll og fylgdist með öllu sem við
gerðum. Við kveðjum þig með bæn
sem þú last oft yfir okkur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji pðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Steinunn, Bjarni og
Laufey Ingibjörg.
Við blessum þig og bjóðum góða nótt,
nú blikar daggartár á legstað þínum.
Hvíldin er Ijúf og grafarhúmið hljótt,
nú hjúfrar eilífð þig að barmi sínum
(Guðrún Mapúsdóttir)
Þegar ég sest niður til að minn-
ast góðrar konu þá komið er að
kveðjustund, Laufeyjar Arnórsdótt-
ur, verður hún mér alltaf minnis-
stæð fyrir hvað hún var fróðleiks-
fús. Hún lagði sig eftir því að fræð-
ast um menn og málefni og ekki
síður lendur þær sem hún ferðaðist
um bæði heima og heiman. Til þess
las hún mikið af góðum bókum sem
gátu fært henni heim það sem hún
sóttist eftir að vita. Eg átti þess
kost að ferðast með henni bæði
innanlands og utan og verða mér
ógleymanlegar samverastundirnar.
Mér er sérstaklega minnisstæð ein
ferð sem við hjónin fórum saman
hér innanlands, norður og austur á
land.
Strax þegar komið var úr heima-
högum og það fór að bera fyrir
augu okkar annað landslag stóð
ekki á Laufeyju að fræða okkur um
þær sveitir sem ekið var um og
bæjarnöfn vissi hún flest. Þessi ferð
verður konu minni og mér ógleym-
anleg. Það var alveg sama hvort
við voram í Borgarfirði, Húnaþingi,
Skagafirði eða Eyjafirði, allstaðar
var hún jafn vel heima, að ég tali
ekki um þegar við nálguðumst aust-
urlandið, Jökuldalinn og Eiðaþing-
há, þá færðist yfir hana það yfir-
bragð sem ég mun seint gleyma.
Það var auðsjáanlegt að nú var hún
farin að nálgast heimkynnin sem
einu sinni voru hennar og minning-
arbrotin um það sem einu sinni
var, brutust auðsjáanlega fram í
hug hennar og ekki minnkaði til-
hlökkunin fyrir því sem hún var
aðallega komin til að skoða. Þegar
við renndum yfir Oddsskarðið og
hún sá heimahaga sem einu sinni
voru hennar. Norðfjörður lygn og
spegilsléttur og Neskaupstaður
baðaður sól. Þarna hafði hún átt
sínar vonir og þrár, þar eignaðist
hún sinn góða mann og fæddi sín
mannvænlegu börn.
Laufey var búin að líða töluverð
veikindi nú síðari ár og hefur eflaust
verið hvíldinni fegin. Við hjónin
kynntumst Laufeyju og hennar
góða manni þegar sonur okkar gekk
að eiga einkadóttur þeirra. Þegar
ég kom fyrst inn á heimili Laufeyj-
ar vakti það athygli mína hvað
heimili þeirra var fallegt og hlýtt
og hún sjálf svo að sópaði af henni
myndarskapurinn, hvað hún bar sig
vel og var smekkleg í klæðaburði
og hafði fágaða framkomu. Við
hjónin söknum góðrar konu þar sem
Laufey var og er nú frá okkur far-
in á fund þeirra ættmenna og vina
sem á undan voru farnir á það til-
verustig sem hennar er nú.
Þvi endurminning eins og geisli skín,
á okkar leið og mýkir hjartans sárin.
Þá vertu sæl við sjáumst, vina mín,
í sælu guðs er þerrar harma tárin.
Við hjónin þökkum Laufeyju árin
sem við áttum samleið með henni
og biðjum ættmennum hennar Guðs
blessunar
Magnús Þór.