Morgunblaðið - 06.12.1996, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 1996 5 7
J
I
5
J
3
1
I
I
1
4
4
4
(5
4
4
i
4
Í
4
i
4
4
4
4
minn íþróttaferill og var það mikið
lán fyrir mig að njóta handleiðslu
Guðmundar fyrstu árin á löngum
ferli. Hann var einstaklega barngóð-
ur, natinn og hlýr maður auk þess
að hafa yfirgripsmikla þekkingu á
fijálsíþróttum, sérstaklega há-
stökki, sem fljótlega varð mín aðal-
grein. Mér fannst Guðmundur alltaf
skemmtilegur og margar sögurnar
sagði hann mér sem lifa sterkt í
minningunni. Hann innrætti okkur
krökkunum sem æfðum hjá honum
ástríðu og virðingu fyrir íþróttinni.
Hann var mikill stemmningsmaður
og var maðurinn á bak við sam-
heldnina sem frjálsíþróttalið ÍR hef-
ur alltaf sýnt. Sá grunnur sem Guð-
mundur lagði þar mun aldrei hverfa
frá félaginu, svo sterkt lifir það sem
hann kenndi okkur í hugskoti okkar
allra sem fengum að æfa undir hans
stjórn. Eins og hjá svo mörgum
öðrum íþróttamanninum lagði Guð-
mundur grunninn að mínum ferli
og var minn lærifaðir. Með Guð-
mundi fór ég í gegnum eldskírn stór-
móta þegar ég 15 ára gömul náði
lágmarki fyrir Ólympíuleikana í
Montreal 1976 öllum að óvörum
nema Guðmundi. Þar reyndist hann
mér frábærlega, kenndi mér allt og
var mín stoð og stytta. Svo vel vand-
aði hann sig við að undirbúa sál-
ræna þáttinn hjá mér fyrir þessa
miklu eldskírn að eftir þetta hefur
þátttaka mín í stórmótum alltaf
valdið mér tilhlökkun og gleði.
Við Guðmundur höfum um margt
spjallað og mikið brallað saman.
Hann var alltaf traustur félagi og
vinur hvort sem hann var að ala
upp ungling til íþróttaafreka, hvetja
afreksmann til dáða eða að fylgjast
með fyrstu skrefym mínum sem
þjálfara hjá ÍR. Ég var bara Dísa,
feimna stelpan sem var svo heppin
að verða á vegi hans Mumma ellefu
ára gömul og njóta þess að hafa
hann sem uppalanda á ákveðnu
sviði lífs míns.
Nú skal hætta, andinn er
eins og þrotinn lækur,
ætti ég allt að þakka þér,
þyrfti ég hundrað bækur.
(Ólína Andijesdóttir.)
Elsku Inga Stína og Jói, innilegar
samúðarkveðjur sendi ég ykkur svo
og öllu hans skylduliði.
Blessuð sé minning góðs kennara
og vinar.
Þórdís L. Gísladóttir.
Guðmundur Þórarinsson íþrótta-
kennari og frjálsíþróttaþjálfari er
látinn rúmlega sjötugur að aldri.
Þegar vinur og samferðamaður fell-
ur frá þó rúmlega sjötugur sé, kem-
ur fréttin óvænt, en um leið streyma
fram í hugann minningar um góðan
dreng sem ég kynntist og þekkti frá
barnæsku. Það mun hafa verið á
miðjum sjötta áratugnum sem ég
hitti Guðmund fyrst. Faðir minn var
þá formaður IR - íþróttafélags
Reykjavíkur - og ég átta eða níu
ára pollinn fór þá oft með honum
vestur á gamla Melavöll, sem þá var
aðal æfinga- og keppnisvöllur
íþróttamanna, til að fylgjast með
æfingum fijálsíþróttamanna. Þar
réð Guðmundur ríkjum, hann var
aðal fijálsíþróttaþjálfarinn og ÍR
besta frjálsíþróttafélagið. Þarna hó-
fust kynni sem entust alla ævi.
Guðmundur var jafnan hress við
okkur strákana, gaf sér strax tíma
til að tala við okkur og hvatti okkur
tii að fara að æfa fijálsar íþróttir.
Þetta hafði áhrif á mig. Guðmundur
átti eftir að verða þjálfarinn minn,
kennari þegar ég var á íþrótta-
kennaraskólanum að Laugarvatni
og samstarfsmaður í íþróttahreyf-
ingunni. Margt af því sem hann
kenndi mér átti eftir að koma að
góðum notum í störfum að íþrótta-
málum. Þjálfaraferill Guðmundar
spannaði yfir rúm 40 ár, hann þjálf-
aði marga af bestu frjálsíþrótta-
mönnum landsins og ég þori að full-
yrða að fáir eða engir hafa lagt
jafn þung lóð á vogarskálina við
uppbyggingu og þróun fijálsra
íþrótta sem hann gerði. íþrótta-
hreyfingin á Islandi stendur í mik-
illi þakkarskuld við Guðmund Þór-
arinsson fyrir hans mikla og óeigin-
gjarna starf að íþróttamálum. Guð-
mundur gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum, var hann m.a. lengi í stjórn
fijálsíþróttadeildar _ ÍR, formaður
Lyftingasambands íslands, formað-
ur íþróttakennarafélags íslands, sat
í ýmsum nefndum Fijálsíþróttasam-
bands íslands og var landsliðsþjálf-
ari í fijálsum íþróttum. Guðmundur
tók þátt í þrennum Ólympíuleikum
sem þjálfari og flokksstjóri og sinnti
þeim störfum af stakri prýði. Hann
unni ólympíuhugsjóninni og vildi
veg og virðingu Islands á Ólympíu-
leikunum sem allra mesta. Guð-
mundur var sæmdur ýmsum æðstu
viðurkenningum íþróttahreyfingar-
innar fyrir störf sín og var m.a.
kjörinn heiðursfélagi íþróttafélags
Reykjavíkur.
Á síðustu árum dapraðist Guð-
mundi sjón sem auðvitað háði hon-
um all mikið. Það var því þannig í
seinni tíð, að maður tók þéttar og
lengur í hönd hans þegar maður
hitti hann á fömum vegi. Guðmund-
ur kunni því vel að meta þegar
gamlir félagar settust niður og
ræddu um áhugamálin, íþróttirnar.
Síðast þegar við hittumst síðla sum-
ars skröfuðum við margt, enda hafði
hann fylgst með mér allar götur frá
því að ég var smástrákur, það var
því af nógu að taka. Það er því
mikill söknuður hjá gömlum félög-
um, en minningin er sterkari, hún
er björt og fölskvalaus. Minningin
er um góðan dreng, sem helgaði
íþróttunum starfskrafta sína og skil-
ur eftir spor sem aldrei verða afm-
áð. Sem formaður Ólympíunefndar
íslands, vinur og samheiji þakka
ég Guðmundi góða samfylgd. Ást-
vinum sendi ég mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur, þar er söknuðurinn
mestur, þeir hafa misst mest.
Júlíus Hafstein.
í dag er kvaddur hinstu kveðju
Guðmundur Þórarinsson, íþrótta-
kennari og fijálsíþróttaþjálfari.
Guðmundur var mikill áhugamað-
ur um fijálsar íþróttir og sá um
þjálfun flestra okkar mestu afreks-
manna í þeirri íþróttagrein. Hann
vann óeigingjarnt starf fyrir mörg
íþróttafélög, landsliðið í frjálsum
fyróttum og ólympíulið. Guðmundur
var fyrst og fremst áhugamaður um
íþróttir og síðast á listanum hjá
honum voru launin og oft hafa þau
sjálfsagt engin verið.
Við Guðmundur áttum saman
gott og farsælt samstarf, sem stóð
í áratugi, og fyrir þær ánægjulegu
stundir skal nú þakkað. Efst í huga
mínum er samvinna okkar í frjáls-
íþróttadeiid ÍR í lok fimmta áratug-
arins og á þeim sjötta, en þá var
góði gamii Meiavöllurinn athvarf
frjálsíþróttafólks. Mannlífið á Mela-
vellinum var sérstakt og þó að
stundum féllu stór orð milli manna,
gleymdist slíkt fljótt og allt féll í
ljúfa iöð á ný.
Hér læt ég staðar numið, þó að
margs sé að minnast. Minningin um
góðan dreng geymist hjá okkur sem
kynntust honum. Persónulega og
fyrir hönd Fijálsíþróttasambands
Islands sendi ég ættingjum einlægar
samúðarkveðjur. Guð blessi minn-
ingu Guðmundar Þórarinssonar.
Örn Eiðsson.
Hann Gummi Þór, eins og við
köliuðum hann, var fágætur maður.
Hann var hugsjónamaður í því óeig-
ingjarna starfi sem hann vann fyrir
íþróttahreyfinguna.
011 eigum við það sameiginlegt
að hafa kynnst Gumma á fyrstu
unglingsárum okkar, þegar við býij-
uðum að æfa frjálsar íþróttir hjá IR.
Á þessum árum var Gummi að þjálfa
okkar helsta afreksfólk í frjálsum,
en samt hafði hann alltaf nægan
tíma fyrir okkur unglingana, bæði
á veliinum sem utan hans. Þegar
við hugsum til baka finnst okkur
ótrúlegt hvað hann komst yfir að
gera.
Gummi gegndi miklu uppeldis-
hlutverki á meðal okkar. Hann hafði
einstakt lag á að efla félagsandann
og byggja upp liðsheild. Við ungl-
ingarnir eyddum öllum okkar frí-
tíma annaðhvort á vellinum eða í
félagsskap fijálsíþróttavinanna,
ekki síst vegna hvatningar Gumma.
Við bárum mikla virðingu fyrir hon-
um og þótti mjög vænt um hann.
Við treystum honum í hvívetna enda
sýndi hann okkur það oft að traust-
ið var gagnkvæmt.
Síðustu árin, þó að Gummi hafi
verið orðinn mjög sjóndapur og
heilsulítill, hafði hann alltaf sama
áhuga á fijálsum íþróttum og því
fólki sem tengdist þeim. Hann sýndi
okkur og okkar högum áhuga til
æviloka þó að við værum löngu
hætt að stunda fijálsar íþróttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ingu Stínu, Jóhannesi og fjöl-
skyldum þeirra sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
Guð styðja ykkur á erfiðri stundu.
Minning Guðmundar mun lifa.
Ástdís Sveinsdóttir,
Ingibjörg Sigurþórsdóttir,
Margrét D. Oskarsdóttir,
Sigurður Erlingsson,
Tinna Kr. Gunnarsdóttir.
Látinn er í Reykjavík Guðmundur
Þórarinsson, iþróttakennari og
frjálsíþróttaþjálfari, 72 ára að aldri.
Faðir hans var Þórarinn Magnússon,
sem um áratugaskeið var í forystu-
sveit fqálsíþrótta innan Glímufé-
lagsins Ármanns og jafnframt dóm-
ari á vel flestum fijálsíþróttamótum
í Reykjavík. Það er því ekki undrun-
arefni, að hugur Guðmundar skyldi
snemma beinast að íþróttum og á
árum hans í Menntaskólanum í
Reykjavík var hann á fullu í hand-
knattleik með skólaliðum og meist-
araflokki Ármanns, sem þáyar fory-
stufélag í þessari grein. Á lokaári
hans í Menntaskólanum var íþrótta-
hús bandaríska hersins við Háloga-
land afhent íþróttabandalagi
Reykjavíkur til afnota og þá verða
mikil umskipti í iðkun handknatt-
ieiks og umfang handknattleiksmót-
anna jókst til mikilla muna. Þá fékk
alþjóð að vita, að Guðmundur var
handknattleiksmaður, en þá bar svo
við, að Ríkisútvarpið tók upp kynn-
ingarþátt um starfið í Menntaskól-
anum og eitt atriðið var tekið upp
í tíma hjá Sigurkarli Stefánssyni.
Guðmundur var beðinn að koma upp
að töflu og leysa dæmi. „Kennari,
ég verð að biðja yður að hafa mig
afsakaðan, ég er ekki undirbúinn
því að ég var að keppa í handknatt-
leik í gærkvöldi.“ „Nú jæja, þá verð
ég að fá annan,“ sagði Sigurkarl.
Mörgum árum síðar upplýsti Guð-
mundur, að þetta hefði verið sett á
svið að tilhlutan kennarans til þess
að betrumbæta þáttinn. Að loknu
íþróttakennaranámi á Laugarvatni
og í Svíþjóð starfaði Guðmundur
sem fijálsíþróttaþjálfari ÍR um 35
ára skeið og ól upp og þjálfaði
margt bezta og fremsta frjáls-
íþróttafólk landsins og undir hans
stjórn vann ÍR deildarkeppni Fijáls-
íþróttasambands íslands 17 sinnum.
Áð auki er svo hægt að segja, að
hann hafi borið uppi starf fijáls-
íþróttadeildar ÍR um áratugaskeið,
hann var allt í öllu. Frá 1969 sá
hann um og skipulagði sölu deild-
arinnar á getraunaseðlum í tvo ára-
tugi, hafði samband við söluaðila
og sá um uppgjör. Eftir að hann
sleppti hendinni af þessu starfi hef-
ur hlutur félagsins í þessum starfs-
þætti verið hverfandi lítill.
Á þessu tímabili fór sykursýki að
gera vart við sig hjá Guðmundi og
með árunum hrakaði sjón hans veru-
lega en hann lét ekki deigan síga
og bar þennan kross af karl-
mennsku.
Á 40 ára afmæli íþróttabanda-
lags Reykjavíkur 1984 var Guð-
mundur heiðraður af samtökunum
fyrir langvarandi, frábært og óeigin-
gjarnt starf að reykvíkskurn íþrótt-
um og sæmdur gullstjörnu ÍBR.
Framkvæmdastjórn ÍBR þakkar
framlag Guðmundar Þórarinssonar
til viðgangs íþrótta í Reykjavík, ára-
tuga ánægjuleg viðkynningu og
samstarf og vottar aðstandendum
hans innilega samúð.
Framkvæmdastjórn IBR.
Einn mesti afreksmaður íþrótt-
anna hér á landi er fallinn frá. Guð-
mundar Þórarinssonar verður
minnst meðal þeirra sem til þekkja
sem afreksmanns á sviði þjálfunar
og félagsmála. Hann var í senn
þjálfari margra afreksmanna í fráls-
íþróttum, eins sigursælasta keppn-
isliðs íslenskrar íþróttasögu og leið-
GUÐLAUGOSK
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Guðlaug Ósk
Guðmundsdótt-
ir fæddist í Innri-
Fagradal, Saurbæj-
arhr., Dalasýslu 24.
febrúar 1913. Hún
lést á St. Fransis-
kusspítalanum 15.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Gunnars-
son og Sigurborg
Sturlaugsdóttir.
Guðlaug var næst
elst sjö systkina og
eru öll fallin frá
nema Kjartan sem býr í Stykk-
ishólmi.
Guðlaug kynntist manni sín-
um Jóhannesi Guðjónssyni árið
1938, en hann lést árið 1994,
Ég kveð tengdamóður mína með
söknuði, hún tók mér eins og væri
ég dóttir hennar. Lauga eins og hún
var kölluð vann mikið úti og þá
aðallega við fiskvinnslu. Hún naut
sín við hannyrðir og á ég ófáa hluti
sem hún hefur gert sem er mjög
ánægjulegt að prýða með. Það var
gaman að hlusta á hana segja sög-
ur frá bernsku sinni í eyjunum.
þau áttu fimm börn,
1) Hólmfríður sem
lést á 3. ári, 2) Guð-
mundur Sigurður
Sturla, en hann lést
á 17. ári, 3) Sigur-
borg Þóra, gift Ift-
ikar Qazi, eiga þau
tvo drengi og búa í
Englandi, 4) Karvel
Hólm, kvæntur
Guðfinnu D. Arn-
órsdóttur, eiga þau
fjóra drengi og búa
í Stykkishólmi, og
5) Rebekka Rut, gift
Godson Anuforo,
eiga þau tvo drengi og eina
stúlku og búa í Nígeríu.
Útför Guðlaugar fór fram
frá Stykkishólmskirkju 22. nóv-
ember.
Henni þótti gaman að ferðast, ég
fór með henni í 12. ferðina hennar
til Englands núna í ágúst sl. að
heimsækja Sigurborgu dóttur henn-
ar og fjölskyldu. Áttum við yndis-
lega samveru þar í góðu veðri, ráp-
uðum í búðir og sátum í fallega
garðinum hennar Sigurborgar að
röbbuðum saman og rifjuðum upp
allar Englandsferðirnar okkar.
togi fijálsíþróttadeildar ÍR. Hann
var einnig brautryðjandi á sviði
tækni- og fræðslumála í hreyfing-
unni. Ótvíræður leiðtogi sem minnst
verður um ókomin ár í íþróttasögu
þessa lands.
Sá sem þetta ritar kynntist Guð-
mundi sem jijálfara og félagsmála-
manni hjá IR seint á áttunda ára-
tugnum. Seint mun úr minni falla
hinn takmarkalausi áhugi hans á
íþróttinni og framgangi IR í Bikar-
keppni FRI. Hann var þá þjálfari
og aðalstarfsmaður fijálsíþrótta-
deildar ÍR. Þó ekki færi mikið fyrir
honum var Guðmundur mikill
kappsmaður til vinnu og afköst hans
voru mikil. Liðið sem Guðmundur
skóp á sjöunda áratugnum og í upp-
hafi þess áttunda sigraði í Bikar-
keppni FRÍ 16 ár samfellt og mun
slíkt vera einsdæmi hér á landi.
Þjálfarinn og íþróttaleiðtoginn
var stöðugt boðinn og búinn að
vinna að framgangi sinna manna
og félags. Slíkt átti við hvort sem
um var að ræða þjálfun, gerð þjálf-
unaráætlana, undirbúning móta eða
framkvæmd þeirra. Guðmundur var
einnig sjálfkjörinn þjálfari og farar-
stjóri í keppnis- og æfingaferðum
erlendis sem innanlands. Gilti þá
einu hvaðan keppendurnir voru, úr
IR eða öðru félagi. Hann reyndist
trúr sínu starfi og ávann sér traust
fijálsíþróttamanna um allt land.
Guðmundi stóðu til boða störf þjálf-
ara erlendis fyrir góð laun, en hann
kaus lítil sem engin laun og ísland
sem sinn starfsvettvang.
Guðmundur hóf störf sem þjálfari
hjá ÍR haustið 1951 og starfaði þar
óslitið næstu níu árin. Á tímabilinu
1960 til 1967 dvaldi hann í Sviþjóð
og sneri sér aftur að störfum innan
ÍR. Hófst þá undirbúningur að sigur-
göngu ÍR í Bikarkeppni FRÍ, en sig-
ur vannst þar fyrst árið 1972.
Ánægjan yfír því að vera kominn
heim gaf honum ómældan kraft til
að vinna að þjálfun og stjómun fé-
lagsins næsta hálfa annan áratuginn.
Guðmundur var ekki einungis
þjálfari, heldur leiðtogi síns félags
utan vallar sem innan. Má segja að
Guðmundur hafi verið allt í öllu í
störfum deildarinnar á þessum
árum. Guðmundur var margra
manna maki og hinn ótakmarkaði
áhugi hans smitaði út frá sér og
gætir áhrifa hans enn í störfum
deildarinnar og hreyfíngarinnar,
hvort sem er í þjálfun eða stjórnun.
Að lokum eru bestu kveðjur færð-
ar aðstandendum og vinum Guð-
mundar. Hans mun lengi verða
minnst.
Jónas Egilsson,
varaformaður FRÍ.
Hana hefði langað að heimsækja
Rebekku dóttur sína og fjölskyldu
til Nígeríu, hún treysti sér ekki í
svo langt ferðalag.
Hún var drengjunum mínum ynd-
isleg amma, hún sagði þeim margar
sögur frá gamla tímanum, hvernig
hún lék sér þegar hún var krakki,
hún söng oft fyrir þá og oft var
það eitthvað sem hún bjó til sjálf.
Hún hafði mjög gaman af fallegum
sönglögum og þá sérstaklega Fíla-
delfíusöngvum, hún átti nokkrar
kassettur sem hún spilaði í kas-
settutækinu sínu. Hún átti það til
að glamra á píanóið eins og hún
sagði, á dvalarheimilinu, hún þurfti
engar nótur, spilaði bara af fingrum
fram. Ég þakka Laugu fyrir sam-
veruna og tryggðina sem við áttum
saman á lífsleið hennar.
Tengdadóttir.
Nú ertu farin frá mér, elsku
amma mín, sem varst mér alltaf svo
hlý og góð. Ég man alltaf, hvað
mér fannst gaman að koma til þín
og hlusta á sögurnar sem þú sagðir
mér frá því þegar þú varst lítil, en
nú er það ekki lengur og í hjarta
mínu á ég allar góðu minningamar
um þig. Þú varst alltaf svo ánægð
þegar ég kom til þín að æfa mig á
homið áður en ég fór í spilatíma.
Nú veit ég að þér líður vel því nú
ertu komin upp til afa. Elsku amma,
ég vil þakka þér fyrir það allt sem
þú hefur gefið mér, þína ást og hlýju.
Hermann Kristinn Karvelsson.