Morgunblaðið - 04.04.1997, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 4. APRÍL 1997 41
+ Pálína Þórunn
Theodórsdóttir
fæddist á Bæjar-
skeijum í Sand-
gerði hinn 29. maí
1921. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur, Fossvogi,
hinn 20. mars síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
hjónin Vigdís
Bjarnadóttir, f. 2.
september 1893, d.
5. febrúar 1969, og
Theodór Einars-
son, f. 2. júlí 1894,
d. 8. maí 1983 í Sandgerði, og
var hún einkabarn þeirra
hjóna.
Eiginmaður Pálínu var
Bergur Vigfús Sigurðsson, f.
4. mars 1916, d. 28. janúar
1993, og giftu þau sig 21. des-
ember 1941. Þau hjónin áttu
níu börn. Þau eru: Þorbjörg,
f. 20. desember 1939; Vigdís
Theodóra, f. 28. febrúar 1941;
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Margrét, f. 18. júní
1942, d. 22. júlí
1994; Berglin, f. 4.
desember 1945, d.
9. nóvember 1995;
Einar, f. 30. sept-
ember 1947; Hrönn,
f. 14. febrúar 1949;
Guðveig, f. 21. júní
1950; Valgerður
Auðbjörg, f. 19. jan-
úar 1952, og Sig-
urður Skúli, f. 21.
maí 1959. Barna-
börnin eru 22 og
barnabarnabörnin
21. Fyrsta búskap-
arár þeirra hjóna var í Reykja-
vík en svo fluttust þau að
Bæjarskerjum í Sandgerði þar
sem þau bjuggu til ársins 1976,
en þá fluttu þau að Stafnes-
vegi 2 þar sem þau bjuggu hjá
Einari syni sínum.
Útför Pálínu fór fram í
Hvalsneskirkju í Sandgerði 29.
mars síðastliðinn, í kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
Það er undarlegt til þess að
hugsa að hún amma skuli nú vera
farin frá okkur. Við systumar vor-
um svo heppnar að fá að vera þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að búa í næsta
húsi við ömmu og alast þar af leið-
andi upp í návist hennar. Hún gaf
okkur margt og kenndi okkur
margt þó svo að hún hafi nú stund-
um farið svolítið í taugarnar á
okkur með sinni sérvisku. Amma
var mjög fróð um dagleg málefni
og aðra hluti enda las hún mjög
mikið og hafði mikla ánægju af
MINNINGAR
því. Sérviska ömmu kom fram á
ýmsum sviðum og kom.hún glöggt
fram þegar við vorum að hengja
þvott á snúrumar úti, en þá birtist
amma oft í glugganum heima hjá
sér og benti og pataði út í loftið
þegar henni líkaði ekki röðin á
þvottinum og hvernig hann var
hengdur upp. Þegar afi lést 1993
þá fóm heimilin tvö að sameinast
í matseld á kvöldin, og byijaði
amma alltaf snemma á morgnana
að hugsa um það hvað ætti nú að
vera í matinn. Helst vildi hún allt-
af ráða og okkur líkaði það nú
ekki alltaf og stundum var setið
með súrt andlit við matarborðið á
kvöldin. Hún var ávallt þijósk
gamla konan og það þýddi lítið að
þræta við hana, því hún stóð svo
fast á sínum skoðunum að hún
haggaði þeim aldrei. Við töluðum
oft um það að við myndum minn-
ast hennar sem konunnar sem
ávallt vildi hafa síðasta orðið.
Hún amma þurfti að lifa ýmis-
legt sem fékk ansi mikið á hana.
Hún stóð frammi fyrir því að þurfa
að horfa á bak tveimur dætrum
sínum og reyndist það henni mjög
þungbært og bar hún ávallt harm
sinn í hljóði. Hún stóð sem klettur
hvað sem á henni dundi og hélt
sínu striki áfram. Á síðasta ári
sáum við að heilsufar ömmu var
að breytast. Hún þurfti að leggjast
þrisvar sinnum inn á sjúkrahús og
hún varð þreyttari og þreyttari í
hvert skipti sem hún kom heim.
Síðast þegar amma fór á sjúkrahús
þurfti hún að dveljast í tíu daga
áður en stríðinu var lokið. Við
þökkum Guði fyrir það að hún
þurfti ekki að heyja langt og erfitt
stríð.
Við systumar erum afskaplega
þakklátar fyrir allar þær dýrmætu
stundir sem við áttum með ömmu.
Öll sumarfríin okkar saman og
allar góðu stundirnar munu lifa í
hjörtum okkar og fylgja okkur
hvert sem við förum.
Vigdís, Dóróthea og Þuríður.
Treystu því að þér á herðar,
þyngri byrði ei varpað er.
En þú hefur afl að bera
orka blundar, næg er þér.
(Ók. höf.)
Daginn sem Palla dó kom Ijóð
upp í hendurnar á mér og er þetta
eitt erindið. Mér finnst það lýsandi
fyrir síðustu æviár hennar. Á und-
anfömum fjóram áram hefur hún
mátt sjá á bak eiginmanni og
tveimur dætram. Hún var því sjálf-
sagt hvíldinni fegin enda farin að
heilsu. Palla hafði sjálf mælt svo
fyrir að við útför hennar yrðu ein-
ungis börn hennar, makar þeirra
og afkomendur. Þess vegna skrifa
ég þessar línur sem hinstu kveðju
til hennar.
Palla var fædd og uppalin á
Bæjarskeijum í Miðneshreppi og
þar bjó hún mestan hluta ævi sinn-
ar. Á Bæjarskeijum var tvíbýli.
Palla og fjölskylda hennar bjuggu
í Suðurbænum en ég og fjölskylda
mín í Vesturbænum. Milli þessara
ijölskyldna var samgangur og vin-
átta alla tíð svo aldrei bar skugga
á. Sem dæmi um það er að þótt
börnin væru mörg á „hólnum“ og
stundum kastaðist í kekki voram
við látin jafna þau mál okkar á
milli án afskipta fullorðna fólksins.
Það þýddi ekkert að klaga.
Þegar ég læt hugann reika aftur
í tímann og skoða minningamar
sem tengdar era Pöllu man ég
hversu frábært mér fannst það að
hún skyldi kunna að keyra bíl. Það
vora ekki margar konur í nágrenn-
inu sem það gátu á þeim tíma.
Oft naut ég góðs af því. Önnur
PÁLÍNA ÞÓRUNN
THEODÓRSDÓTTIR
mynd kemur ljóslifandi upp í hug-
ann. Það er að aliajafna kom Palla
í Vesturbæinn fyrir hádegi á virk-
um dögum og fékk sér einn kaffi-
bolla og spjallaði smástund áður ^
en hún bar hádegismatinn á borð
fyrir fjölskyldu sína. Palla vildi
aldrei láta neinn eiga neitt inni hjá
sér. Hún gat samt beðið um að sér
væri gerður greiði en sá skyldi
goldinn sem fyrst. Ég minnist sér-
staklega eins smágreiða sem ég
gerði henni. Að venju var kostnað-
ur við greiðann greiddur strax. En
það var ekki nóg. Hún vissi að
yngri syni mínum þótti flatkökum-
ar hennar mjög góðar. Hún sendi
okkur stafla af þeim með þeim
orðum að þær væru smáþakklætis-
vottur fyrir greiðann.
Hin síðari ár fór Palla lítið af
bæ nema til afkomenda sinna. Það
gladdi mig því mjög þegar ég fyr-
ir nokkram árum hélt upp á fer-
tugsafmæli mitt að hún skyldi
heiðra mig með nærvera sinni. Sem
bæn til handa niðjum Pöllu vil ég
gjarnan nota síðasta erindi ljóðsins
sem í upphafi var nefnt en það
hljóðar svo:
Þerraðu kinnar þess er grætur,
þvoðu kaun hins særða manns.
Sendu inn í sérhvert hjarta,
sólargeisla kærleikans.
í Davíðssálmum stendur:
„Drottinn er minn hirðir, mig mun^f
ekkert bresta. Á grænum grandum
lætur hann mig hvflast, leiðir mig
að vötnum, þar sem ég má næðis
njóta. Hann hressir sál mína, leiðir
mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns. Jafnvel þótt ég fari um dimm-
an dal, óttast ég ekkert illt, því
þú ert hjá mér, sproti þinn og staf-
ur hugga mig.“ Með þessum orðum
kveð ég Pöllu með þakklæti.
Þórarna Jónasdóttir
frá Bæjarskerjum.
GIZUR
BERGSTEINSSON
+ Gizur Berg-
steinsson, fyrr-
um hæstaréttar-
dómari, fæddist á
Árgilsstöðum í
Hvolhreppi í Rang-
árvallasýslu 18.
april 1902. Hann
lést í Reykjavík 26.
mars síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni 3. apríl.
Líf og fjör ríkti á
Öldugötunni þar sem
fjöldi bama og ungl-
inga óx úr grasi, gatan, garðar,
bflskúrsþök, veggir og tré voru leik-
völlur þessa hávaðasama og ærsla-
fulla æskuskara. Mitt á þessum
leikvelli skapaði Dagmar Lúðvíks-
dóttir manni sínum frið og næði til
þess að vinna að hinum vandasömu
verkefnum Hæstaréttar íslands.
Þegar Gizur var sjálfur ungur
taldist menntun til algjörra forrétt-
inda fárra, svo fárra að þeir sem
hnossið hrepptu töldu sig hafa
höndlað óskasteinninn og þyrftu
ekki að hafa framar áhyggjur af
velferð sinni. Menn þurftu flestir
að bijótast til mennta og einungis
hinir frábærastu gátu brotist í gegn
við slíkar aðstæður þótt þeir væru
af góðum bændaheimilum komnir.
Afburða námshæfileikar raddu Giz-
uri braut til mennta og æðstu met-
orða á unga aldri.
Feður okkar Bergsteins Gizurar-
sonar höfðu brotist áfram úr fátækt
landsins og tekið þátt í þeirri öra
framþróun sem þjóðin gekk í gegn-
um. Þetta hafði gert þá vinnusama,
svo þeir voru sífellt starfandi en við
synir þeirra lékum okkur í enda-
lausu áhyggjuleysi og tímagnægð.
Tímarnir breyttust. Gizur flutti á
Melhagann og við fórum hver í sína
áttina en böndin brastu aldrei, en
styrktust aftur og aftur. Mikill sam-
gangur varð er við Sig-
urður Gizurarson lás-
um lögfræði saman. Þá
varð ég aftur daglegur
gestur á heimili þeirra.
Gizur var alveg sér-
staklega uppbyggileg-
ur við mig og fylgdist
vel með námi okkar
Sigurðar. Hann hikaði
ekki við að hrósa mér
langt umfram verðleika
til þess að byggja upp
sjálfstraust mitt.
Mörgum fannst Giz-
ur hlédrægur maður
sem sinnti mest dóm-
ara- og fræðistörfum sínum í einr-
úmi og næði. Sannleikurinn var sá
að hann fylgdist með öllu af áhuga,
enda er fátt í þjóðlífinu sem störf
hæstaréttar snerta ekki.
Gizur var einlægur umbótamað-
ur, sem lagði öllu lið sem betur
mátti fara. Hann vandaði mjög störf
sín og var ötull talsmaður alls sem
horfði til betri vegar. í lífl sínu
studdi eiginkona hans, Dagmar
Lúðvíksdóttir, mann sinn af fullum
krafti. Þau hjón bættu hvort annað,
svo heimili þeirra varð að styrkum
stofni, sem hafði mikið aðdráttar-
afl. Af þessum stofni hef ég hlotið
stóran skerf.
Nú kveður Gizur okkur um pásk-
ana, tíma upprisunnar, en lífíð
hættir ekki. Þau gildi sem hjónin
efldu á milli sín, kærleikur, skyn-
semi, dugnaður, vitsmunir, dreng-
skapur og velvild til annarra munu
lifa áfram með niðjum þeirra.
Jóhann J. Olafsson.
Frá Árgilstöðum í Hvolhreppi í
Rangárvallarsýslu, fæðingarstað
Gizurar, er útsýni ægifagurt. í
norðri mikilfengleg fjöll, þar sem
Heklu ber hæst en víðlent sléttlendi
í suðri. Hann hlaut í vöggugjöf
góðar gáfur og gjörvuleika. Þótt
BJORN THORS
+ Björn Thors
blaðamaður
fæddist í Reykjavík
28. febrúar 1923.
Hann lést á Land-
spítalanum 26.
mars síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
1. apríl.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af al-
hugþakkahér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
fjölskylda hans væri ekki efnuð af
veraldlegum auði fékk Gizur að
fara suður til Reykjavíkur að afla
sér menntunar. Þetta tækifæri nýtti
hann sér vel og stundaði nám fyrst
við Menntaskólann í Reykjavík en
nam síðan lögfræði við Háskóla
íslands. Hann var góður námsmað-
ur enda góðum gáfum gæddur og
samviskusamur að eðlisfari. í laga-
deildinni kviknaði áhugi hans á lög-
fræði sem entist honum ævilangt.
Lögfræðin var ekki einungis ævi-
starf hans heldir einnig aðaláhuga-
mál. Aðeins 33 ára að aldri varð
hann dómari við Hæstarétt og
gegndi því starfl til ársins 1972 eða
alls 37 ár. Starfíð átti hug hans
allan á þessum áram. Hann sat
löngum stundum í bókaherberginu
umkringdur stöflum af þykkum
skraddum og skrifaði niður athuga-
semdir. Bækurnar vöktu athygli
okkar krakkanna en þær fengum
við aðeins að skoða af mikilli var-
kárni og við bárum mikla virðingu
fyrir þessum bókum. Þegar hann
tók sér hvfld frá bókalestri fór Giz-
ur í gönguferðir og víst var það
gaman að mæta honum á götu.
Hann gekk rösklega og sveiflaði
fallegum stafnum og tók virðulega
ofan hattinn, þegar við mættumst.
Sem bam var ég upp með mér að
vera sýnd slík kurteisi. Þannig var
hann, sýndi öllum sama viðmót,
börnum jafnt sem fullorðnum. Hann
var mannvinur sem vildi öllum vel.
Eftir að störfum í Hæstarétti
lauk hélt hann áfram að lesa og
skrifa um lögfræði. Honum var
fræðimennskan og nákvæmnin í
blóð borin og þessar stundir veittu
honum mikla ánægju. Mesta gæfa
afa var þó að eiga góða og kjark-
mikla konu sem ávallt studdi hann
í hveiju sem hann tók sér fyrir
hendur og gagnkvæm virðing
þeirra og væntumþykja var að-
dáunarverð.
Nú er komið að skilnaðarstund.
Langri og viðburðaríkri ævi er lok-
ið. Margs er að minnast og margt
er að þakka. Ég kveð þig með virð-
ingu og söknuði. Megi minning þín
lifa og lýsa okkur sem lifum.
Dóra Lúðvíksdóttir.
Afi Björn er dáinn.
Við kveðjum þennan indæla
mann sem okkur leið svo vel hjá.
Aldrei tók hann öðravísi á móti
okkur en með opnum örmum. Allt
vildi hann fyrir aðra gera, enda
+ Ingvar Ragnar Ingvarsson
var fæddur á Spóastöðum í
Biskupstungum 31. mars 1918.
Hann lést á heimili sínu, Berg-
holti í Biskupstungum, hinn 12.
mars siðastliðinn og fór útför
hans fram frá Skálholtskirkju
22. mars.
Elsku Ingi.
Með þessum fátæklegu orðum
langar okkur félaga þína í Skál-
holtskórnum til að þakka þér fyrir
það að vera með okkur öll þessi ár,
í gegnum þykkt og þunnt. Þú söngst
með kórnum í yfír 30 ár og allan
þótt hann vildi aldrei
láta hafa fyrir sjálfum
sér.
Elsku afi, okkur
langar til að segja þér
að menn eins og þú eru
einstakir og þökkum
við þér fyrir að fá að
kynnast þér, og þú
munt alltaf eiga stað í
hjörtum okkar.
Meðan veðrið er stætt berðu
höfuðið hátt
og hræðstu eigi skugga á leið.
Bak við dimmasta él glitrar
lævirlqans ljóð
upp við ljðshvolfm björt og
heið.
Þó steypist í gegn þér stormur og regn
og þó byrðin sé þung sem þú berð,
þá stattu fast og vit fýrir víst
þú ert aldrei einn á ferð.
(Þýð. Þorst. Vald.)
Inger Rós Ólafsdóttir,
Ólafur Ingi Gunnarsson,
Gunnar Ingi Halldórsson.
þann tíma varst þú trausti hlekkur-
inn. Ávallt jákvæður og góður fé-
lagi. Þótt aðrir heltust úr lestinni,
stóðst þú sem klettur úr hafínu.
Þú elskaðir söng og áttir því láni
að fagna að halda þinni góðu söng-
rödd til hinsta dags. Sönggleði þíiT'
hafði smitandi áhrif á okkur hin
og fyrir það þökkum við þér. En
alveg sérstaklega þökkum við fyrir
vináttu þína, sem aldrei brást. Nú
er skarð fyrir skildi í bassanum í
Skálholtskór. Megi Guð varðveita
þig-
Félagar þínir í
Skálholtskórnum.
-----------ac
INGVAR RAGNAR
ING VARSSON