Morgunblaðið - 26.04.1997, Blaðsíða 42

42 LAUGARDAGUR 26. APRÍL 1997
IVIININIIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ERLA
ÓSKARSDÓTTIR
+ Erla Óskars-
dóttir fæddist
á Ystabæli undir
Eyjafjöllum hinn
19. maí 1938. Hún
andaðist á heimili
sínu Búð, Þykkva-
bæ, 18. apríl síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar eru
Óskar Magnússon
frá Steinum undir
Eyjafjöllum,
fæddur 24.2.
1915, og Sigríður
Ingimundardótt-
ir, fædd 13.10.
1917. Fósturfaðir
Jón Stefánsson, f.
28.10. 1919. Börn Sigríðar og
Jóns, hálfsystkini Erlu, sam-
mæðra: Stefán Jónsson, f.
12.2. 1944, maki Sigríður
Sveinsdóttir, Ingiríður Karen,
f. 18.10. 1949, maki Þröstur
Eyjólfsson, Bryndís, f. 30.5.
1951, maki Agúst Ingi Andrés-
son, og Steinunn,
f. 7.12. 1957,
maki Hallur
Ólafsson. Hálf-
systir samfeðra:
Elín Guðrún, f.
6.12. 1943.
Erla giftist
Daníel Hafliða-
syni, fæddum
29.7. 1935, frá
Búð, Þykkvabæ.
Börn þeirra: 1)
Sigurður Jón, f.
25.12. 1959, maki
Soffía Bragadótt-
ir. Börn þeirra
eru Dagmar,
Sara og Stella. 2)
Kolbrún Kristín, f. 21.4. 1964,
maki Ellert Hreinsson. Barn
þeirra er Hafdís. 3) Hafrún
Inga, f. 5.7.1968, barn: Hrann-
ar Máni Gestsson.
Útför Erlu fer fram frá
Þykkvabæjarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Hinsta kveðja til mömmu
Fallin er hjartans fógur rós
og föl er kalda bráin
hún sem var mitt lífsins ljós
Ijúfust allra er dáin.
M alltaf verður einstök rós
elsku vinan góða
i krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendi hljóða.
(Jóna Rúna Kvaran)
Þínum anda fylgdi glens og gleði
gamansemin auðnu þinni réði
þvi skaltu halda áfram hinum megin
með himnaríkis glens við mjóa veginn.
Eg vona að þegar lífi mínu lýkur
ég líka verði engill gæfuríkur
þá við skoðum skýjabreiður saman
og skemmtum okkur, já það verður gaman.
(Lýður Ægisson)
Takk fýrir allt og allt, elsku mamma. Hvíl
þú í friði.
Þín,
Kolbrún Kristín.
Elsku Erla. Með þessum orðum
kveð ég þig og þakka þér fyrir allt.
0g því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Guð blessi þig.
Steinunn systir.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur hug þinn og þú
munt sjá að þú grætur vegna þess
sem var gleði þín.“
Elsku stóra systir mín, það er
erfitt að kveðja þig svona langt
um aldur fram. Þú sem varst svo
hress og dugleg, alltaf varst þú
tilbúin að hjálpa til ef eitthvað
þurfti að gera. Það er svo margs
Sérfræöingar
í blómaskreytingum
við öll tækit'æri
mblómaverkstæði I
INNA.. I
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaöastrætis,
sími 551 9090
að minnast. Sem unglingur var
ég send í sveit að Dísukoti. I fyrstu
leiddist mér, en það bjargaði öllu
að stóra systir var skammt undan.
Stundum kom ég með tárin í aug-
unum til þín og sagði: „Ég vil
vera hjá þér,“ en þú stappaðir í
mig stálinu og sagði mér að vera
dugleg, þetta myndi allt lagast.
Og það reyndist rétt. Því að sum-
arið leið og haustið kom og þá
vildi ég ekki fara heim. Seinna
þegar ég kom í garðana til þín
var alltaf líf og fjör, þú vildir láta
hlutina ganga hratt og vel fyrir
sig. Þú hafðir alltaf ijúkandi kakó
og þitt besta meðlæti, kleinur og
flatkökur, með út í garð. Við sung-
um á leiðinni heim með fullan
vagn af kartöflupokum. Á kvöldin
var oft sungið og spilaðir þú þá á
gítar, orgel eða munnhörpu.
Elsku stóra systir mín, þú
kenndir mér svo margt sem ég
hef alltaf búið að. Þegar við systk-
ini þín stofnuðum heimili komst
þú ávallt brosandi með góð ráð
handa okkur. Síðan þegar við
eignuðumst barnabörn gafst þú
þeim fallegustu vöggusett í heimi,
með fallegum ámáluðum bænum.
Þér fannst svo gaman að mála
bænir handa litlu englunum okk-
ar. Oft var spurt, „hver gerir
svona falleg vöggusett?“ Hún
stóra systir í sveitinni, enginn
annar, var svarið.
Elsku Erla mín, minninguna um
þig geymi ég í hjarta mínu. Elsku
Danni, Sigurður, Kristín, Hafrún
og fjölskyldur, Guð styrki ykkur í
sorginni.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Þín systir,
Bryndís.
Síminn hringdi, það var hún
Kristín frænka mín, hún sagði,
Karen mín, sestu niður, ég þarf
að segja þér að hún mamma mín
er dáin. Já, hún stóra systir mín
í sveitinni er dáin. Nú sit ég hér
og ætla að reyna að skrifa litla
kveðju, en það er svo margt sem
mig langar að segja, en hvar á
ég að byija? Hún var stóra systir
mín og kenndi mér svo margt, hún
var svo góð, hún passaði mig ekki
bara þegar ég var lítil, hún passar
mig enn.
Hún var alltaf að hringja, þá
sagði hún: „Ég ætla bara aðeins
að heyra í þér, þetta er stóra syst-
ir í sveitinni." Þegar ég var hjá
henni í görðunum var manni kennt
allt, að vakna, vinna, þrífa og leika
sér. Þá var sko tekið til hendinni.
Þetta voru okkar bestu tímar, hún
skóf aldrei af því þegar maður var
að stelast út í búrið eða lóðahund-
arnir, eins og hún kallaði þá, voru
að koma á kvöldin og flauta, þá
stökk hún út og kallaði: „Hvað
eruð þið að gera hér, snáfið þið
heim,“ og svo hló hún og hló og
sagði hún mamma ætti að vita
þetta, en svo var hún eins og
mamma, hún sat og beið þegar
maður kom heim. Þú varst eintök,
ef allir væru eins og þú, væri ekki
mikið að, þú bjargaðir öllu, varst
alltaf tilbúin að hjálpa öllum. Þú
sagðir alltaf, „þetta er ekkert
mál“ og svo var allt búið. Þú hef-
ur alrei verið lengi að hlutunum
og alltaf syngjandi, við sungum
alltaf við allt sem við gerðum sam-
an. Þú gast spilað á öll hljóðfæri
sem að þér voru rétt, þetta gat
bara hún Erla stóra systir mín í
sveitinni gert. Það var ekki sjaldan
sem útidyrahurðin hjá mér í seinni
tíð opnaðist og þú komst syngj-
andi inn, þá varst þú búin að
standa allan daginn í Kolaportinu
og selja flatkökur og bakkelsi sem
þú hafðir bakað. Þú kvartaðir
aldrei en samt var lífið ekki dans
á rósum hjá þér. Þú fékkst þinn
skammt og vel það, en alltaf sást
þú bjart framundan, þú gast alltaf
gert gott úr öllu, þú sagðir alltaf,
„þetta er manni ætlað, það þýðir
ekki neitt væl“, það gat ekkert
bugað þig. Ég skil ekki af hveiju
þú þurftir að fara svona ung og
svona fljótt, við ætluðum að gera
svo margt saman.
Ég þakka þér fyrir allt, stóra
systir mín. Hvíl í friði.
Kveðja, þín systir,
Karen.
Erla frænka mín í Þykkvabæn-
um hefur kvatt þennan heim fyrir
aldur fram. Við hin stöndum eftir
hálfdofin og hugsi. Það er ósjálf-
rátt meira tómarúm, þegar mann-
eskja hverfur af sjónarsviðinu,
sem hefur látið að sér kveða í lífi
o g starfi.
Ég kynntist Erlu og Daníel,
manni hennar, fjórtán ára gömul
er ég kom til þeirra í dvöl að hausti
til. Ég naut gestrisni og höfðings-
skapar, hlýju og velvildar, er hélst
í gegnum árin. Hin hraustlega
framkoma hinnar hugrökku og
dugmiklu konu hreif mig ungling-
inn og mótaði á veg framtíðar.
Atorka hennar og dugnaður í
verkefnum daganna fór ekki fram
hjá samferðamönnum, ásamt
viljanum til þess að veita liðsinni,
hveijum þeim er knúði dyra. Það
var nokkurn veginn sama hvað
við var að fást, Erla frænka mín
gat leyst úr öllum heimsins vanda-
málum, hvers eðlis sem þau voru.
Það var yfirleitt ekki spurning
um hvort heldur hvernig væri
hægt að leysa úr hinu og þessu,
á lífsins gönguför. Árin mín í Búð
urðu fleiri en eitt, og ég varð þeirr-
ar ánægju aðnjótandi að eignast
tryggð og vináttu við gott fólk.
Ég vil kveðja elskulega frænku
mína, með þökk í huga, um leið
og ég votta Dana, manni hennar,
Sigurði, Kristínu, Hafrúnu, mök-
um og barnabörnum sem og öðr-
um aðstandendum, mína dýpstu
samúð og bið góðan Guð að
styrkja þau og styðja.
Drottinn vakir, Drottinn vakir,
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, Drottinn vakir,
daga og nætur yfir þér.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er forgjald,
hinum megin birtan er.
Höndin sem þig hingað leiddi,
himins til, þig aftur ber,
Drottinn elskar, Drottinn vakir,
daga og nætur yfir þér.
(S. Kr. Péturss.)
Guðrún María
Oskarsdóttir
frá Miðbælisbökkum.
Nú ertu farin, elsku amma okk-
ar, og við fengum ekki tækifæri
til að kveðja þig eða þakka þér
fyrir allar liðnu stundirnar sem
við fengum að njóta með þér í
sveitinni, þeim stundum munum
við seint gleyma og þökkum guði
fyrir þær.
Þú kenndir okkur hvað fólst í
þeim orðum að vera hjálpsamur
og varst alltaf reiðubúin að gera
allt það sem þú gast fyrir aðra.
Við munum sakna þín mjög
sárt og minnumst þín ætíð. Okkur
langar því að kveðja þig með sál-
munum sem þú málaðir svo fal-
lega á sængurverin okkar.
Vertu pð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni
hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
Vertu hér yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Guð geymi þig.
Barnabörnin.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sig.)
Nú er komið að leiðarlokum,
alltof fljótt, hún tendamamma mín
Erla Oskarsdóttir andaðist á
heimili sínu Búð Þykkvabæ föstu-
daginn 18. april. Það er margs
að minnast og þakka.
Andlát Erlu bar snöggt að. Ég
kynntist þessari ágætu konu fyrir
13 árum. Það er ekki ofsögum
sagt að hún var hinn mesti kven-
skörungur. Það var hreint ekkert
sem hún ekki gat. Hvort sem
maður átti í vandræðum með bíl-
inn sinn, þurfti hjálp við sauðburð-
inn eða vantaði undirleikara eða
forsöngvara í veislu, kom maður
aldrei að tómum kofunum. Allt lék
í höndunum á henni. Viðkvæðið
var „ekkert mál, meira en sjálf-
sagt“. Hún hafði fengið í vöggug-
jöf létt og gott skap og fleytti það
henni yfir margan erfiðan hjall-
ann.
Erla átti stærsta og fallegasta
garð sem ég hef séð. Hún lagði
metnað sinn í að hann væri sem
fallegastur og hlaut viðurkenn-
ingu frá Búnaðarsambandi Suður-
lands eitt árið. Stundum var dagur
að kvöldi kominn án þess að henni
hefði gefist tími til að sinna
garðinum. Þá voru kvöldin iðulega
notuð. Þær eru yndislegar minn-
ingarnar um hana sitjandi flötum
beinum milli beðanna í sumar-
kvöldsólinni með barnarbörnin
skoppandi í kringum sig. Barna-
börnin sóttu mikið til hennar og
oft hringdi amma og var með eitt-
hvað á pijónunum svo sem að
vaða í Rangánni, veiða fisk handa
kettinum, fara út að hjóla eða eitt-
hvað annað skemmtilegt sem
henni datt í hug. Þvílík amma, það
var ekki nema von að þau vildu
ólm koma til hennar. Umhyggja
hennar fyrir fjölskyldunni var allt-
af í fyrirrúmi, hún, sem gaf svo
mikið en þáði svo óskaplega lítið.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig elsku Erla mín.
Megi Guð vera með þér.
Soffía Bragadóttir.
Á svona stundu er erfitt að
ætla að setja eitthvað lítið á blað,
því allt í kringum Erlu var stórt.
Svo ótalmargar minningar koma
upp í hugann þegar hugsað er til
baka. Ég var svo lánsöm á ungl-
ingsárum mínum að Steinunn vin-
kona mín bauð mér um helgi í
Þykkvabæinn til Erlu systur
sinnar. Sú ferð var sú fyrsta af
mörgum ógleymanlegum gleði-
stundum í sveitinni hjá Erlu. Við
tókum okkur margt fyrir hendur
borgarstelpurnar þegar við kom-
um í sveitina, um það sá Erla, sá
mikli vinnuforkur sem ekki lét
verk úr hendi falla. Frekar klifruð-
um við upp á þak til að þrífa eða
þvo gluggana, sem reyndar voru
nú alltaf tandurhreinjr, en að
hanga aðgerðarlausar.
Þegar ég eignaðist Vordísi mína
þá var ekki slææmt að eiga alla
í Búð að, það var ekki málið þótt
hún kæmi með rútu tveggja ára
til að komast í sveitina. Oftar en
ekki varð dvölin lengri en ein helgi
eins og til stóð í upphafi. Því
Vordísi þótti jafngott að vera í
sveitinni hjá Erlu, eins og mér
forðum. Nú eru mörg ár liðin og
margt er breytt. Fjölskyldan
stækkaði og minna varð um
sveitaferðirnar með árunum. En
það var alltaf hægt að hitta Erlu
í Kolaportinu, þar stóð hún um
helgar og seldi heimabakkelsi.
Minningarnar eru margar á
þessari stundu og þær varðveitast
í huganum þar sem enginn getur
tekið þær frá okkur, far þú í friði,
Erla mín. Elsku Danni, Sigurður,
Kristín, Hafrún Inga og Nonni og
Sigga, ég votta ykkur samúð mína
svo og systkinum Erlu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fýrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hafdís Karlsdóttir.
Gamall sveitungi okkar, hún
Erla í Búð, er dáin langt um aldur
fram og viljum við minnast hennar
með nokkrum línum.
Fyrir tæpum tuttugu árum hitt-
um við Erlu fyrst, það var í
Þykkvabænum. Þarna stóð þessi
grannvaxna kona og bauð okkur
brosandi velkomin í byggðarlagið.
Erla var um margt sérstök kona,
einstaklega greiðvikin og hjálp-
söm. Hún var grannvaxin og nett,
kvik í hreyfingum, glaðlynd og
dugnaðarforkur hinn mesti. Hún
var sístarfandi á heimilinu, við
bústörfin og þar fyrir utan.
Allir sem komu heim til Erlu
og Danna í Búð, settust að veislu-
borði, sem Erla galdraði fram
meðan hún spjallaði við gestina
og alltaf virtist af nógu að taka.
Undanfarin ár var Erla í Kola-
portinu með ilmandi heimabakstur
sem hún bauð gestum og gang-
andi og þar átti hún orðið tryggan
hóp viðskiptavina.
Það er sjónarsviptir að Erlu og
það er víst að hennar verður sárt
saknað. Hún setti svip sinn á það
samfélag þar sem hún bjó lengst
af, gæddi það lífi og fjölbreytileik
eins og henni einni var lagið. Um
leið og við þökkum Erlu samfylgd-
ina vottum við aðstandendum
hennar okkar dýpstu samúð.
Halla María og Tryggvi.
Frá því Kolaportið, markaðs-
torg var opnað hefur myndast
ákveðinn hópur seljenda og starfs-
manna Kolaportsins sem hefur
verið í langan tíma um hveija
helgi. Hluti þessa hóps hefur
starfað saman í mörg ár og Erla
Óskarsdóttir var einmitt ein af
þeim aðilum. Þetta fólk hefur
bundist ákveðnum tryggðarbönd-
um sem vinir og starfsfélagar og
það var því mikið áfall fyrir hóp-
inn þegar fréttist að Erla vinkona
hefði látist um aldur fram. Við
sem höfum starfað með Erlu í
gegnum árin eigum eftir minningu
um góðan félaga og vin sem gott
var að brosa með yfir kaffibolla.
Við færum öllum aðstandendum
samúðarkveðjur og sérstaklega
Danna sem staðið hefur eins og
klettur með Erlu í gegnum árin.
Starfsfélagar og vinir
í Kolaportinu.