Morgunblaðið - 20.06.1997, Síða 38

38 FÖSTUDAGUR 20. JÚNÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTJANA
KRISTINSDÓTTIR
+ Kristjana Krist-
insdóttir fædd-
ist í Sandgerði 26.
desember 1946. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 16. júní
síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ingibjörg
Steinunn Eyjólfs-
dóttir, f. 23.9. 1916,
og Kristinn Hjör-
leifur Magnússon, f.
13.4.
1984. Krisljana var
önnur elst í hópi sex
systkina, sem eru
Hrefna, Hjördís, Sigrún, Magn-
ús og Sólveig.
Hinn 14. nóvember 1971 gift-
ist Kristjana eftirlifandi eigin-
manni sínum, Randveri Ár-
mannssyni, og eignuðust þau
þijú börn. 1) Steinunn Yr, f. 16.
júlí 1971, 2) Erla Hrönn, f. 7.
október 1973, og 3) Pálmi
Freyr, f. 15. ágúst 1975, unn-
usta hans er Guðbjörg Björns-
dóttir.
Útför Kristjönu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður að Görðum, Álftanesi.
Hver var þessi stúlka frá Sand-
gerði sem sóst var eftir að fá í síld-
arsöltun á Norðfjörð sumar eftir
sumar. Hún var fljótust að salta á
Sæsilfursplaninu, og það var til þess
tekið, hve falleg hún var, góð og
létt í skapi.
Ég átti eftir að kynnast þessari
stúlku vel því hún varð mágkona
mín. Hún giftist Randver, yngsta
bróður mínum, og varð það mikið
gæfuspor fyrir þau, okkur systkinin
og fjölskyldur okkar, því svo sam-
taka hafa þau verið í að taka þátt
í allri gleði og raunum sem yfir
hafa gengið í gegnum árin.
Kristjana var einstök mannkosta-
kona sem alltaf var reiðubúin að
rétta hjálparhönd. Bömin þeirra
þijú fóru ekki varhluta af umhyggju
hennar og ást og bera þau þess öll
glöggt vitni í dag. Móðir okkar öldr-
uð og lasburða, sem nú er látin, og
systir okkar, sem átt hefur við veik-
indi að stríða, fluttust suður til
Reykjavíkur fyrir ellefu árum.
Randver og Kristjana reyndust þeim
einstaklega vei, og fyrir það vil ég
nú færa fram sérstakar þakkir.
Elsku Randver, reynsla þín nú
er ekki sú fyrsta í óblíðum örlögum
sjúkdóma og slysa. Þú hefur þurft
að standa frammi fyrir þeim of oft
og of snemma á ekki langri ævi.
Ég veit að missir þinn nú er án efa
sá sárasti, þegar þú þarft að sjá á
eftir þinni ástkæru Sjönu. Það er
sorglegra en tárum taki, hve lengi
hún þurfti að beijast við þann ógn-
vekjandi sjúkdóm, sem svo marga
leggur að velli. En hún stóð sig sem
hetja í þessu stríði, og það gleymist
ekki, hve fimlega hún gat slegið á
létta strengi í hveiju upprofí. Og
það var í senn ánægjuiegt og að-
dáunarvert að sjá hve vel þið stóðuð
ykkur allan þennan tíma, samhent
sem ávallt fyrr með bömin ykkur
við hlið.
Minning um mæta konu lifir.
Hafi hún þökk fyrir allt það sem
hún hefur fyrir okkur gert. Samúð-
arkveðjur og Guðs blessun sendi ég
Randver og börnunum, dáðri móður
Kristjönu í Sandgerði og systkinum
hennar.
Hvíl í friði.
Kolbrún.
Ó, guðir, þér, sem okkur örlög vefið
svo undarleg.
(St. St.)
Mig skortir orð til þess að lýsa
samúð minni og sorg, enda eru orð-
in lítils megnug á þessari stundu.
Dauðinn fellir jafnt og þétt blóm
vallarins. Þau falla oft nokkuð langt
í burtu, og stundum finnst okkur
val hans næsta handahófskennt. I
þetta sinn var dauðinn
að verki miklu nær og
valdi sér stilk, sem við
væntum að mætti
standa og njóta sín
miklu lengur. En lög-
mál lífsins er jafnan
þungskilið. Örlögin
leika sér að gersemum
okkar, stundum án
þess að tilgangurínn sé
ljós.
Kristjana hefur nú
háð sitt lokastríð, sem
enginn fær vikizt und-
an. Stríð hennar var
langt, en hún barðist
af miklum hetjuskap og æðruleysi
og naut einstakrar umhyggju eigin-
manns og barna, sem iéttu henni
án efa þungbærar stundir. En vá-
gesturinn mikli reiddi hátt til höggs,
og þar kom, að ekki varð lengur
undan vikizt.
Kristjönu var búið gott veganesti
úr foreldrahúsum, og að því hefur
hún búið til hinzta dags. Með lífi
sínu og störfum hefur hún sýnt og
sannað, hvert það veganesti var.
Slík rós sem hún sprettur ekki úr
harðhnjóskumold, heldur aðeins af
traustum og sterkum stofni, sem
mótast hefur af gjöfulli jörð og not-
ið hefur sólar himins, teygað hreint
loft og storkað stormunum. Sannar-
lega er það gæfa að verða aðnjót-
andi slíkra erfða og eðliskosta og
bera þeim vitni ævilangt. Það eru
fegurstu eftirmæli, sem flytja má
foreldrum sínum.
Kristjönu kynntist ég fyrst fyrir
rúmum aldarfjórðungi. Það var á
heimili hennar í Sandgerði. Ég fékk
það verkefni að aka konuefni mínu
þangað í þeim tilgangi að líta fyrsta
barn Kristjönu og Randvers augum,
en jafnframt gafst tækifæri til þess
að kynna ökumann fyrir frænda og
unnustu hans, sem mikið mark var
tekið á. Því skal ekki neitað, að
harla þótti mér þetta undarleg ráðs-
mennska í frumbernsku tilhugalífs-
ins. En strax og fundum okkar bar
saman varð mér ljóst, að það var
einlæg virðing og væntumþykja,
sem var kveikjan að þessari Suður-
nesjaferð; hughrif, sem ég átti brátt
eftir að finna og oft að sjá, að Krist-
jönu og Randver var einstaklega
eiginlegt að kalla fram. Upp frá
þeirri stundu hafa ég og mínir notið
vináttu þeirra, umhyggju og fjöl-
margra samverustunda í blíðu og
stríðu, á heimilum okkar og á ferða-
lögum innanlands sem utan. Hefur
sú samfylgd verið ómetanleg og án
efa skilað meiru en hugurinn grein-
ir og orð fá lýst.
Á fallegu og hlýlegu heimili
Kristjönu og Randvers hefur jafnan
verið gestkvæmt mjög. Þar hefur
Kristjana án efa hlaðið sínar beztu
vörður. Alúðin, umhyggjan oggest-
risnin hefur ávallt verið í fyrir-
rúmi, og gleði, uppörvun og velvild
hefur óspart verið látin í té. Krist-
jana var ímynd alls hins bezta. Hún
geislaði af lífi og gleði, nett og
kvik, hógvær og hjartahlý, og hún
lifði lífinu eins og bezt er hægt að
hugsa sér. Hún var litfríð og ljós-
hærð og létt undir brún, og það fór
ekki á milli mála, að þeim fjöl-
mörgu vinum hennar, sem í dauð-
ans angist fylgdust með líðan henn-
ar síðustu vikur, þótti vænt um
hana og þeir óskuðu þess heitt, að
hún fengi að horfa út í ljósið leng-
ur en raun er orðin á.
Það er þungbært, þegar slíkar
gersemar falla í valinn á góðum
aldri. Okkur munar svo um hveija
slíka. Það skynjar höfuðið. Hjartað
finnur til með öðrum hætti, og í
svipinn er óbærileg sú tilhugsun
ættingja og vina að eiga aldrei fram-
ar eftir að hitta þessa öndveg-
iskonu. Aldrei að setjast með henni
og hlýða á dillandi hláturinn, aldrei
að sitja að spjalli á góðri stund og
aldrei að virða fyrir sér hýran og
heiðríkan svip hennar og verða nýir
og betri menn af því að skynja góð-
mennsku hennar og hjartahlýju. Og
þegar blær langra og góðra kynna
hefur borizt með vorsólinni, þá leit-
ar óneitanlega á hugann sú hugsun
í öðru ljóði eftir Stein Steinarr: hvort
erum við heldur hin, sem eftir lifa,
eða hún, sem dó?
Á sárri skilnaðarstund er efst í
huga fjölskyldu minnar þakklæti
fyrir einstaka vináttu, umhyggju og
samfylgdina alla. Randver, börn-
unum, móður og öðrum ástvinum
sendum við okkar dýpstu samúðar-
kveðjur með ósk um að þeim veitist
huggun og styrkur í þungum harmi.
Megi bjartar minningar lýsa veginn
úr dimmum dal.
Ingimundur
Sigurpálsson.
Elsku hjartans vinkona, nú er
komið að kveðjustund og í hugann
koma ljúfar minningar. Allar eru
þær tengdar skemmtilegum stund-
um er við hjónin áttum saman síð-
astliðin 17 ár. Það eru 17 ár síðan
við kynntumst fyrir alvöru en þá
stofnuðum við okkar fyrirtæki.
Það er erfitt í dag að sjá morgun-
daginn án þín, því frítíma okkar
eyddum við mikið saman.
Þeir eru ófáir kílómetrarnir sem
við höfum lagt að baki í göngum
og ferðalögum innan lands og utan.
Á milli íjölskyldna okkar sköpuð-
ust sterk bönd, svo sterk að óijúfan-
leg eru. Þín ljúfa lund, fallega bros
og allt viðmót átti ekki síst þátt í
því hversu náin tengsl voru á milli
okkar.
Við fórum okkar síðustu ferð til
útlanda í lok nóvember. Við ætluð-
um svo sannarlega að halda upp á
lok lyfjameðferðar þinnar sem stað-
ið hafði í eitt ár. En daginn áður
komu vondu fréttimar, meinið hafði
sáð sér víðar. Ferðin var farin, en
undir öðrum kringumstæðum en
fyrri ferðir okkar. Nú hafði sá dóm-
ur fallið sem réð um ævilok.
Með glæsileik og óbilandi lífsvilja
gekkstu götuna alla fram veginn.
En þú, Kristjana okkar, stóðst ekki
ein, því við hlið þér var traustur og
elskulegur maki, yndisleg böm og
samstillt fjölskylda.
Elsku Randver. Síðustu vikurnar,
þegar þú vékst ekki frá sjúkrabeði
konu þinnar, fundum við svo vel þá
elsku og ást sem alltaf endurspegl-
aði hjónaband ykkar.
Nú kveðjum við þig að sinni, elsku
besta vinkona, þín er sárt saknað
en við munum ætíð minnast þín.
Elsku Randver, Steinunn, Erla
Hrönn, Pálmi, Guðbjörg og fjöl-
skylda. Megi góður Guð hjálpa ykk-
ur og styrkja í ykkar djúpu sorg.
Elsku Kristjana, blessuð sé minn-
ing þín.
Edda og Eiríkur.
Hvað er hægt að segja þegar
kona í blóma Iífsins er hrifín frá
fjölskyldu sinni og samferðafólki?
Þegar við skólasystur Kristjönu
fréttum um andlát hennar var okkur
tregt tungu að hræra, en tárin sögðu
sína sögu. Kynni okkar hófust
haustið 1964, þegar 43 ungmeyjar
hvaðanæva af landinu komu til
náms við Húsmæðraskólann að
Varmalandi í Borgarfírði. Kristjana
var lífsgleðin og heilbrigðin uppmál-
uð, og ef kosin hefði verið vinsæl-
asta stúlkan í hópnum hefði engin
verið líklegri til að hljóta þann titil
en hún. I hugum okkar var alltaf
sólskin í kringum hana því útgeisl-
unin, sem hún hafði, var einstök.
Þegar skóla lauk skildu leiðir
flestra og hver fór til síns heima.
Kristjana giftist fljótlega æskuást-
inni sinni og saman komu þau sér
upp fallegu heimili og fljótlega voru
þau orðin fimm. Það er eiginlega
ekki hægt að hugsa sér meiri gæfu
en að fá konu eins og Kristjönu.
Glaðlyndi, fegurð, hjálpsemi og til-
litssemi voru meðal vöggugjafa
hennar enda gerði Randver eigin-
maður hennar sér vel ljóst að hún
var hans lífsakkeri. í móðurhlut-
verkinu var höndunum ekki kastað
til og bera systkinin þess glöggt
merki að vel hafi verið að þeim
búið og góðir eiginleikar þeirra
ræktaðir af kostgæfni.
Fljótlega eftir að skóla lauk stofn-
uðum við skólasysturnar sauma-
klúbb og lagði Kristjana þar ætíð
gott til málanna ásamt því að vera
hrókur alls fagnaðar.
Kristjana átti góða ævi, en alltof
stutta; hún var afskaplega þakklát
fyrir að eiga einstakan eiginmann
og yndisleg börn enda var hugur
hennar bundinn þeim. Við skólasyst-
urnar vottum þeim, svo og móður
hennar og systkinum samúð okkar,
en um leið leyfum við okkur að
minna á að þeim hlotnaðist mikil
gæfa með því að eignast hlutdeild
í Kristjönu Kristinsdóttur.
Skólasystur frá
Varmalandi 1964-65.
Á kveðjustundu langar mig að
minnast Kristjönu elskulegrar vin-
konu minnar. Hetjulegri baráttu er
lokið. Baráttu, þar sem þú gafst
aldrei upp vonina. En Guð ræður
og vegir hans eru órannsakanlegir.
Hver getur verið tilgangurinn? Okk-
ur finnst þetta óréttlátt og svo sárt.
En hvílík hetja sem þú varst.
Myndir liðinna ára streyma fram
í hugann. Það var fyrir rúmlega 30
árum að við kynntumst. Við fórum
saman á síld austur á Neskaupstað,
fjórar ungar og ólofaðar. Auk okkar
tveggja voru Hjördís systir þín og
Ása Amlaugs. Þetta sumar var ekki
mikil síldveiði, en við nutum dvalar-
innar eystra. Við notuðum frítímann
til hannyrða og spilamennsku og
að sjálfsögðu sóttum við böllin. Við
lögðum okkur fram um að vera fín-
ar, settum í okkur rúllur og túberuð-
um hver aðra.
Á Neskaupstað kynntist þú
draumaprinsinum honum Randver.
Ég man gleði þína þegar hann kom
suður og þið bundust tryggðarbönd-
um. Fljótlega eftir þetta stofnuðum
við báðar heimili. Við bjuggum báð-
ar í Breiðholtinu og eiginmenn okk-
ar fóru saman til sjós. Mikið voru
þetta yndisleg ár. Börnin fæddust
og allt lék í lyndi. Þú varst svo
mynöarleg húsmóðir, snyrtileg og
fær í öllum þínum verkum.
Seinna fluttum við öll í Garðabæ
og vorum áfram nágrannar. Þar uxu
börnin okkar úr grasi og við nutum
samvista. Þú helgaðir þig uppeldi
og heimilisstörfum um árabil. Ég
hef oft haft á orði hve börnin þín
voru gæfusöm. Þau bera uppeldi og
eiginleikum ykkar fagurt vitni.
Heimilið og börnin voru ykkur allt.
Margar samverustundir áttum við
Dóri með ykkur Randver, á heimil-
um okkar, einnig í göngu- og leik-
húsferðum og minnist ég þeirra með
þökkum.
Við áttum því láni að fagna að
vera samstarfsmenn í Hofsstaða-
skóla síðastliðin þrjú ár. Þar starf-
aðir þú í gæslunni og umvafðir börn-
in með kærleika þínum. Þín mun
verða sárt saknað af börnunum og
samstarfsfólki.
í Lionsklúbbnum Eik höfum við
verið saman í mörg ár. Margar
minningar tengjast því og ég er þér
þakklát fyrir stuðning og hvatningu
sem þú veittir mér ætíð. Við höfðum
báðar tekið sæti í næstu stjórn og
verður þín sárt saknað úr þeim hópi.
Síðasti fundur sem við fórum saman
á var jólafundur í Hallgrímskirkju.
Hann verður mér ógleymanlegur.
Elsku Kristjana, svo dundi ógæf-
an yfír. Þú veiktist af krabbameini
og fórst í erfiða meðferð. Þú varst
alltaf bjartsýn, jákvæð og svo ein-
staklega dugleg. Randver og börnin
umvöfðu þig kærleika sínum. En
þú hafðir svo mikið að gefa þeim
og okkur ölium. Annað áfall reið
yfir og baráttan þyngdist. En þú
hetjan okkar stóðst meðan stætt
var. Ég átti með þér ógleymanlegar
stundir í veikindum þínum. Sá sál-
arstyrkur sem þú sýndir, var mér
oft óskiljanlegur. Þú varst alltaf
bjartsýn og ætlaðir ekki að gefast
upp. Þér fannst þú eiga svo mörgu
ólokið. Það er mikil gæfa að eign-
ast slíkan vin sem þú varst.
Ég bið Guð að varðveita þig.
Minning þín mun ylja okkur um
ókomin ár. Megi Guð gefa Randver
og börnum ykkar styrk í sorginni.
Sigurveig Sæmundsdóttir.
Við Kristjana hittumst fyrst fyrir
18 mánuðum, þá á 3. degi vorum
við færðar saman á stofu. Kristjana
reyndist við fyrstu kynni ákaflega
hæg, hljóðlát og blíð kona og það
breyttist ekki við nánari kynni. Svo
einkennilega vildi til að saga okkar
var í flestu lík, ástæða fyrir veru
okkar þarna upp á dag (þó hennar
bæri bráðar að), biðin eftir endan-
legri niðurstöðu og loks niðurstaðan,
allt það sama. Eg fann fljótt hve
það er gott að eiga einhvem að tala
við sem er í sömu aðstöðu og maður
sjálfur. Svo hefur Kristjönu ef til
vill fundist líka. Að minnsta kosti
varð það svo að við hittumst viku-
lega í eftirmeðferð í heilt ár. Við
bárum saman bækur okkar, um
heilsu, líðan og líðan fjölskyldunnar.
Ætíð var létt yfir samræðum okkar
þó innihald umræðunnar væri oft
grafalvarlegt. Að mörgu leyti varð
þetta góður tími. Sigurður, læknir-
inn okkar og hjúkrunarkonurnar eru
fagfólk fram í fingurgóma og léttu
okkur meðferðina með tiltækum ráð-
um og smám saman varð þessi rút-
ína á vissan hátt heimilisleg. Við
gáfum okkur tíma til að spjalla og
sitt á hvað kláraði önnur sprautuna
og skreið svo hin okkar undir heita
sængina og sögðum að við værum
að spara lín fyrir spítalann. Óþæg-
indin af meðferðinni þarf ekkert að
tíunda en við vorum sammála um að
í annan tíma fengjum við ekki betri
æfíngu í Poliíönnuleik.
Það er svo skrítið og enn og aftur
sannast það að sá sem er veikari
og maður vill gera allt fyrir af van-
mætti sínum reynist sá sem verður
sterkari og sá sem gefur. Ég sagði
Kristjönu að ég dáðist að henni fyr-
ir að hætta ekki í meðferðinni þegar
stóra áfallið kom. Hún sagði: Maður
gerir þetta ekki fyrir sig, heldur sína
nánustu. Þetta er ekki eitthvað sem
maður vill, heldur verður. Kristjana
sagði mér að í gegnum þetta hefði
hún aldrei komist nema með hjálp
mannsins síns sem hún sagði að
hefði reynst sér allt. Þó sjúkdómur-
inn hafi haft sitt fram má ekki
gleyma því að þessi tími varð bæri-
legur fyrir hjálp þeirra sem næst
standa.
Þegar fólk í blóma lífsins verður
sjúkt, hendir marga að neita að horf-
ast í augu við möguleikann á að allt
tapist. Ég er ekki því sammála að
best sé að láta sem ekkert sé. Við
Kristjana ræddum þetta oft og við
höfðum aflað okkur nákvæmra upp-
lýsinga um það sem við var að eiga.
Það var því með fullum kjarki sem
Kristjana horfðist í augu við það sem
framundan var og fór alveg _ rétta
leið að því að afla sér hjálpar. Á hún
virðingu mína alla fyrir það hvernig
hún með sínu hæga og ljúfa lundar-
fari vann úr þessari lífsreynslu.
Björg Sveinsdóttir.
í dag kveðjum við Kristjönu
Kristjánsdóttur. Kristjana kom til
starfa í Hofsstaðaskóla haustið 1994
og var starfsmaður í skólaathvarfi
nemenda. Kristjana var okkur í skól-
anum að góðu kunn því börn hennar
höfðu verið í skóla hjá okkur.
Þessi elskulega og vandaða kona
féll öllum vel í geð og jákvæðir eig-
inleikar hennar nýttust sérstaklega
vel í starfi hennar með börnunum í
Hofsstaðaskóla. Hún átti sinn þátt
í því að gera athvarfið hjá okkur
að hlýlegum og góðum viðverustað
fyrir börnin.
Kristjana var mikil útivistarkona
og gott dæmi um „heilbrigða sál í
hraustum líkama“. Það varð okkur
samstarfsmönnum hennar því mikið
áfall þegar í ljós kom að hún var
með illvígan sjúkdóm og lengi vel
trúðum við því að henni tækist að
sigrast á honum. Þrátt fyrir mikið
álag við meðferð sjúkdómsins stund-
aði Kristjana vinnuna af alúð og
kostgæfni meðan kraftar leyfðu.
Hún hélt sínu striki og gerði sem
alira minnst úr veikindum sínum.
Síðasta vinnudag fyrir jólafrí
kvaddi hún nemendur og samstarfs-
fólk eðlileg og hress, en um nóttina
var hún flutt fársjúk á sjúkrahús.
Nú er þessi hugrakka kona fallin
í valinn fyrir þessum skæða vágesti,
krabbameininu. Ég sendi Randver
eiginmanni hennar sem studdi hana
á aðdáunarverðan hátt, börnum
hennar og fjölskyldu mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Hilmar Ingólfsson skólastjóri.