Morgunblaðið - 20.06.1997, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 20. JÚNÍ1997 39
ASTA
ÞÓRARINSDÓTTIR
+ Ásta Þórarins-
dóttir, húsmóð-
ir, var fædd í
Reykjavík hinn 26.
september 1913.
Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík 10.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þórar-
inn Ástráður Sæ-
mundsson, vélsmið-
ur og járnsmiður,
fæddur á ísafirði
15. júní 1888, d.
1949, og Sólveig
Júlíanna Berg-
sveinsdóttir, húsmóðir, sauma-
kona og fiskverkakona, fædd á
Mjóafirði 7. janúar 1891, d.
1960. Systkini Ástu eru: Dag-
björg, f. 1914, Sigurberg, f.
1920 og Sæmundur, f. 1920, d.
1988. Hálfbróðir þeirra, sam-
mæðra, var Ólafur Sigurðsson,
f. 1910, d. 1996.
Ásta giftist 2. febrúar 1940
Bjarna S. Guðjónssyni, vél-
sljóra, f. á Suðureyri við Súg-
andafjörð hinn 16. mars 1915.
Sonur þeirra er Ásgeir Valdi-
mar, vélstjóri, f. 18. mars 1952,
kvæntur Ragnheiði Gunnars-
dóttur og eiga þau þrjú börn.
Útför Ástu fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 15.
Daginn sem Ásta frænka dó kom
ég líkt og svo oft áður við hjá
mömmu á leiðinni heim af leikskól-
anum með Sólveigu litlu dóttur
mína. Við mamma notum nefnilega
gjarnan tímann á milli fimm og sjö
til að líta til með gamla fólkinu
okkar í Stigahlíðinni. Þessi dagur
hafði ekki verið svo frábrugðinn
öðrum og við dóttir mín komum
biaðskellandi inn úr dyrunum, enda
nýkomnar af sýningu hjá brúðubíln-
um. Mamma beið með að segja mér
fréttirnar þar til ég var sest niður
í eldhúsinu hjá henni. Auðvitað
mátti ég eiga von á að hún Ásta
frænka færi að kveðja okkur, en
einhvern veginn var ég samt ekki
undirbúin undir það. Einhvern veg-
inn hélt ég að aðdragandinn yrði
lengri og ég fengi tíma til að kveðja
hana. Hún hafði fengið lækninn til
sín daginn áður og hann hafði sagt
að hún væri bara með flensu og
eftir það hafði henni liðið mikið
betur. Það er svo skrýtið að hugsa
til þess að síðasta skiptið sem við
hittumst var bara alveg eins og öll
hin og við kvöddumst eins og við
vorum vanar í dyragættinni hjá
henni.
Það var s'’o auðvelt að láta sér
þykja vænt um hana Ástu frænku,
því hún var alveg einstök mann-
eskja, með óvenju stórt og hlýtt
hjarta. Ég leit alltaf á hana sem
nokkurs konar auka ömmu mína,
og þótti vænt um hana sem slíka.
Þær voru ófáar stundirnar sern ég
dvaldi hjá ömmu og afa og Ástu
og Bjama í Stigahlíðinni sem barn
og í dag minnist ég þeirra með sér-
stökum hlýhug. Ásta frænka var
óþreytandi þegar kom að því að
hafa ofan af fyrir mér og hún gat
setið með mig og samið sögur um
það hvernig við tvær myndum flytja
í sumarbústaðinn okkar í Kjósinni
og búa þar með fullt af dýrum. Við
ætluðum til að mynda að hafa gul-
ar, rauðar, grænar og bláar kanín-
ur. Hún sagði mér Iíka gjarnan frá
því þegar foreldrar mínir og systk-
ini fóru til Danmerkur, en ég var
eftir hjá henni og ömmu þá aðeins
nokkurra mánaða gömul. Þær syst-
ur rifust um að gefa mér pelann
og gáfu mér alltaf helmingi of mik-
ið að drekka, þannig að þegar
mamma og pabbi komu heim var
ég orðin vel bústin. Þá var ég líka
búin að steingleyma mömmu og
pabba og brosti ekki fyrr en Ásta
frænka kom í heimsókn daginn eft-
ir, en þá brosti ég út að eyrum.
Þegar ég eltist hélt
ég áfram að heimsækja
Ástu frænku og nú síð-
astliðin tvö ár hefur
Sólveig litla dóttir mín
fengið að njóta hennar
líka og hún hefur svo
sannarlega_ kunnað að
meta það. Ásta frænka
var líka alltaf að dást
að henni og fannst allt
svo sniðugt sem hún
gerði og sagði. Þá var
Sólveig litla ekki lengi
að læra að hjá Ástu var
alltaf von á einhveiju
góðgæti og oft gaukaði
hún að henni smá aurum til að hún
gæti keypt sér eitthvað fallegt. Á
tveggja ára afmæli Sólveigar litlu
gáfu langamma og Ásta frænka
henni peninga og þótt lítil væri vissi
hún nákvæmlega hvað hún vildi
kaupa. Hún valdi sér dúkku sem
hún skilur helst aldrei við sig og
við rifjum öðru hvoru ugp með henni
söguna af því þegar Ásta frænka
og langamma gáfu henni peninginn.
Það er tómlegt að koma í Stiga-
hlíðina núna og geta ekki kíkt að-
eins til Ástu frænku í leiðinni. Sól-
veig litla spyr líka um Ástu frænku
sína og rifjar upp þegar við heim-
sóttum hana á spítalann. Þegar við
komum í Stigahlíðina hleypur hún
beint strik að dyrunum hjá Ástu og
skilur ekkert í því að við skulum
ekki vilja fara þar inn.
Við Siggi Óli og Sólveig viljum
að lokum votta öllum aðstandendum
Ástu frænku samúð okkar. Líf okk-
ar allra verður snauðara án hennar.
Þakka þér fyrir allt sem þú varst
mér á lífsleiðinni, Ásta mín.
Þín
Marta Dögg.
Hún Ásta frænka er dáin. Frétt-
irnar komu mér ekki á óvart þar
sem ég hafði frétt af veikindum
hennar og nýlegri sjúkrahúslegu.
Mig langar að skrifa fáeinar línur
til að kveðja hana, þar sem ég á
þess ekki kost að vera við jarðarför-
ina.
Það er erfitt að vera svona langt
í burtu þegar veikindi eða dauðs-
föll eiga sér stað í ijölskyldunni.
Ásta frænka, eins og við kölluðum
hana alltaf, var okkur ávailt mjög
kær. Amma mín og hún voru syst-
ur og mjög nánar, svo Ásta var
okkur systkinunum og okkar börn-
um eins og önnur (lang-) amma.
Þau fimm ár sem ég hef búið er-
lendis hefur það alltaf verið mitt
fyrsta verk í íslandsferðunum að
heimsækja ömmu og kíkja aðeins
yfír til hennar Ástu í leiðinni. Ásta
frænka bjó í næstu blokk við ömmu
og afa í Stigahlíðinni, svo það var
hægðarleikur að heimsækja þær
báðar í sömu ferð. Ef amma var
ekki heima vissi ég alltaf hvar hana
var að finna, en það var hjá henni
Ástu.
Ásta frænka var mjög gestrisin
og dugleg að tína í okkur eitthvert
góðgæti eða gefa okkur aur til að
kaupa eitthvað fyrir börnin okkar.
Það þýddi ekkert að mótmæla, þó
svo við hefðum rétt verið að enda
við veitingar hjá ömmu, eitthvað
skyldum við fá í okkur. Ásta var
líka mikil barnagæla. Strákarnir
mínir voru alltaf tilbúnir að kyssa
hana og kjassa, rétt eins og
langömmu sína og afa, þó svo að
langur tími liði oft á milli heim-
sókna.
Hún amma mín hefur nú misst
mikið, þar sem það var stór þáttur
í hennar daglega lífi að líta eftir
Ástu og drekka með henni síðdegis-
kaffið. Oftar en ekki fór hún yfír
til Ástu meira af vilja en mætti.
Þegar Ásta missti manninn sinn,
hann Bjama Guðjóns, á síðastliðnu
ári, höfðum við áhyggjur af því
hvað yrði um hana. Amma inín og
afí hafa verið henni mikil stoð og
stytta og eins móðir mín og systir.
Ég var fegin að heyra að móðir mín
og amma hefðu verið hjá henni um
stund daginn áður en hún dó.
Ég hitti Ástu síðast um síðastlið-
in jól. Daginn sem ég fór utan aftur
fékk ég að kveðja hana í hinsta sinn.
Alltaf var hún Ásta dugleg að fylgj-
ast með og spyija um mig og mína.
Hún leyfði mér líka að fylgjast með
sínum barnabörnum, sem hún sá
ekki sólina fýrir og var mjög stolt af.
Nú er hún Ásta_ komin til hans
Bjarna síns á ný. Ég vil biðja Guð
að geyma þau bæði og hjálpa ástvin-
um hennar, sérstaklega þó ömmu
minni og afa, í sorginni. Hvíli hún
Ásta okkar í friði.
Dagbjörg og fjölskylda.
Ásta Þórarinsdóttir lést á heimili
sínu þriðjudaginn 10. júní síðastlið-
inn. Þrátt fyrir langvarandi heilsu-
leysi Ástu og háan aldur vonaði ég
að hún fengi að vera hjá okkur enn
um sinn. Mann sinn Bjarna Guðjóns-
son missti hún fyrir rúmu ári og
eftir lát hans bjó hún ein í íbúð sinni
í Stigahlíð. Þrátt fyrir að við sem
næst henni stóðum mynduðum
ákveðið öryggisnet þannig að alla
daga kæmi einhver til hennar þá
var hún samt ein þegar dauðinn
vitjaði hennar og fínnst mér sú til-
hugsun mjög sár.
Við brottför Ástu finnst mér
ákveðnum kafla vera lokið í lífí
mínu. Svo Jengi sem ég man eftir
mér hefur Ásta frænka, móðursyst-
ir mín, verið stór hluti af lífí mínu.
Hún veitti mér ást sína og um-
hyggju, þá nutu börnin mín sömu
elsku og síðan barnabörnin mín.
Áttu þau öll í henni aðra móð-
urömmu og langömmu. Mínar fyrstu
minningar tengjast gjarnan Ástu,
heimsóknum til hennar þar sem tek-
ið var þannig á móti manni að mað-
ur upplifði sig númer eitt. Alltaf
vildi hún vera að gefa og margan
fallegan og fáséðan hlutinn eignað-
ist ég frá henni, en Bjarni var í sigl-
ingum og kom heim með hluti sem
ekki sáust annars staðar. Hélst þessi
gjafmildi hennar fram til dauða-
dags.
Þau hjón Ásta og Bjarni voru
höfðingjar heim að sækja og heim-
ili þeirra stóð öllum opið. Gestrisni
þeirra var einstök enda oft margt
um manninn. Alltaf var passað upp
á að eiga nægan mat og drykk og
eiginlega fannst manni að ísskápur-
inn þeirra væri þannig að hann
gæti ekki tæmst. Hér á árum áður
þegar fólk hafði oft lítið sem ekkert
á milli handanna var oft margt við
matar- og kaffíborðið hjá Ástu. Allt-
af átti hún nóg handa öllum og
nutu vinkonur hennar og þeirra
böm þess gjarnan. Ásta hafði stórt
hjarta, viðmótið sem mætti manni
var umhyggja, elska, jákvæðni og
áhugi á högum Ijölskyldunnar og
annarra. Litlar sögur af yngstu
meðlimum fjölskyldunnar vom vel
þegnar. Þá var hlegið og glaðst
saman og rifjaðar upp eldri sögur
af þeim úr fjölskyldunni sem voru
vaxnir úr grasi. Bamabörnin Ásta
Lilja, Elín Marta og Bjarni Gunnar
vom Ástu og Bjarna mjög hjartfólg-
in og var glaðst yfir hveiju þroska-
spori þeirra. Syrgja þau nú ömmu
sína. Móðir mín Dagbjörg og Ásta
voru mjög nánar, bjuggu hlið við
hlið í nær 40 ár og höfðu daglegt
samband. Missir móður minnar
verður mikill.
Gréta Ingólfsdóttir frænka
Bjama var Ástu bæði heimilishjálp
og ekki síður vinkona, á hún bestu
þakkir skildar fyrir alúðina. Ég veit
að Gréta missir mikið við fráfall
Ástu. Þá vil ég þakka þá vináttu
og umhyggju sem Ágústa Sumar-
liðadóttir sýndi frænku minni. Ág-
ústa, sem býr á sömu hæð og Ásta
bjó, leit til hennar oft á dag og fór
yfir á hveiju kvöldi til að fullvissa
sig um að allt væri í lagi. Var það
okkur §ölskyldunni ómetanlegt ör-
yggi. Ég þakka einnig Lilju frá
Háteigskirkju, sem heimsótti Ástu
vikulega, svo og góða heimaþjón-
ustu heilsugæslustöðvar Hlíðahverf-
is. _
Ég votta Ásgeiri frænda mínum
og fjölskyldu hans mína dýgstu sam-
úð. Blessuð veri minning Ástu Þór-
arinsdóttur.
Sólveig Ásta (Lolla).
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÍÐUR JAKOBSDÓTTIR
frá Reykjarfirði,
Skólastíg 6,
Bolungarvík,
verður jarðsungin frá Hólskirkju í Bolugarvík
laugardaginn 21. júní kl. 14.00.
Sigrún Guðmundsdóttir, Ingólfur Birkir Eyjólfsson,
Hlíf Guðmundsdóttir, Sveinbjörn Björnsson,
Elín Guðmundsdóttir, Þórður Adolfsson,
Matthildur Guðmundsdóttir, Viggó Bjarnason,
Árni Friðrik Guðmundsson,
barnaböm og barnabarnabörn.
+
Elskulegur sonur okkar, faðir, bróðir og barna-
barn,
SIGURÐUR ÖRN ARNARSON
flugþjónn,
Löngumýri 39,
Garðabæ,
lést af slysförum í Manchester þriðjudaginn
17. júní.
Karen Sigurðardóttir, Örn Jóhannsson,
Kolbrún Karen Sigurðardóttir,
Jóhann Már Arnarson, Svanhvít Arnardóttir,
Hugljúf Jónsdóttir, Jóhann Indriðason.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGIBJÖRG STEINA
ÞORSTEINSDÓTTIR,
Brekkugötu 12,
Hafnarfirði,
lést á St. Jósefsspítala Hafnarfirði 18. júní
síðastliðinn.
Ámi Sigvaldason, Sigríður Tómasdóttir,
íris Sigvaldadóttir,
Þorsteinn Sigvaldason, Guðleif Jóhannesdóttir,
barnabörn og barnabarnaböm.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og bróðir,
KRISTJÁN SIGURGEIRSSON,
Aðalstræti 9,
lést á Landspítalanum miðvikudaginn 18. júní.
Guðmunda Árnadóttir,
Árný Kristjánsdóttir, Helgi Sigurðsson,
Sigríður Gróa Kristjánsdóttir, Helgi Ingólfsson,
Margrét Jóna Kristjánsdóttir, Gísli Hermannsson,
Sigurgeir Kristjánsson, Áslaug Geirsdóttir
og systkini hins látna.
+
Ástkær faðir okkar og tengdafaðir,
INGÓLFUR HELGASON,
dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness miðvikudaginn 18. júní.
Hjörtur Ágúst Magnússon, Jóna Margrét Sigurðardóttir,
Helgi Ingólfsson, Sigríður Gróa Kristjánsdóttir,
Maggi Guðjón Ingólfsson, Sigrún Valgarðsdóttir.
C
I
+
Eiginmaður minn,
GUÐMUNDUR S. GUÐJÓNSSON,
Lækjargötu 10,
Hvammstanga,
lést á Sjúkrahúsi Hvammstanga þriðjudaginn 17. júní.
Vigdís Þorsteinsdóttir,
börn, tengdabörn
og barnabörn.

■«r