Morgunblaðið - 13.01.1998, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 13. JANÚAR 1998 4?A-
þágu félagsins, og sendum aðstand-
endum hugheilar samúðarkveðjur.
Skipstjóra- og
stýrimannafélagið Aldan.
Þegar mamma hringdi og sagði
mér að þú hefðir kvatt þessa jarð-
vist setti mig hljóða. En ég þakkaði
svo Guði fyrir að taka þig til sín.
Þótt alltaf sé sárt að sjá á bak ást-
vinum, er það stundum lausn. Það
var ekki þinn stíll að vera ósjálf-
bjarga og upp á aðra kominn. Þú
sem vildir allt fyrir alla gera og öll-
um hjálpa. Ég kom stundum í Akur-
gerði til ykkar Svövu þegar ég var
bam. Þar var gott að koma. Dúkað
borð og silfur og postulín dregið
fram og borðið svignaði undan
kræsingunum. Manni fannst maður
vera virkileg prinsessa, svo gott var
að koma til ykkar. Þetta eiga að
vera þakklætisorð fyrir að hafa átt
örlitla hlutdeild í lífi þínu, elsku
frændi. Fyrir það og svo ótal margt
annað vil ég þakka.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Kveðja og þakklæti frá okkur
Ola, mömmu og stelpunum.
Þín frænka,
Bjarghildur.
Minn kæri fyrrverandi tengdafað-
ir, hann Hróbjartur Lúthersson, er
látinn. Andlátsfregnin kom mér ekki
á óvart. Hróbjartur hafði átt við
mikla vanheilsu að stríða undanfarin
ár og oft rúmliggjandi. Þegar ég
minnist Hróbjartar með fáeinum orð-
um, streyma endurminningar fram
í hugann. Ég var ungur að áram
þegar fundum okkar bar fyrst sam-
an. Hróbjartur tók mér opnum örm-
um og reyndist mér hinn mesti öð-
Iingur alla tíð. Hann var nefnilega
allt í senn, afbragðs tengdafaðir,
félagi og vinur. Hróbjartur og Svava
bjuggu á þessum árum í smáíbúða-
hverfinu, í Akurgerði 25. Þar var
þeirra glæsilega heimili, þar áttu
allir skjól er að garði bar, mikill
gestagangur og allt í senn, góð-
mennska og hjartahlýja gestgjaf-
anna, sem aldrei gleymist þeim er
nutu. Hróbjartur var hörkuduglegur,
féll aldrei verk úr hendi. Hann var
alla tíð sívinnandi, ef ekki í aðal-
starfi, þá í aukavinnu úti í bæ. Ég
minnist t.d. ánægjulegra og eftir-
minnilegra stunda þegar Veitinga-
húsið Naust var fyrst opnað. Þar var
Hróbjartur í ábyrgðarmiklu starfi
dyravarðar, ákaflega vinsæll,
skemmtilegur og sérlega vel liðinn.
Aðalstarfsvettvangur Hróbjartar var
hjá borgarlækni. Þar var hann, eins
og annars staðar, ákaflega vinsæll
meðal vinnufélaganna, drengur góð-
ur, ósérhlífínn og strangheiðarlegur.
Þrátt fyrir mikinn eril og mikla
vinnu, fann Hróbjartur alltaf tíma
fyrir sitt tómstundagaman. Frímúr-
arareglan var honum mjög kær, og
þar fann hann alltaf aukinn styrk
og næringu til góðra verka. Kæri
vinur! Nú heldur þú til Austursins
Eilífa, megi vegferð þín þangað
verða geislum stráð, geislar Hans,
sem allt sér, munu hvíla á þér og
aðstoða þig í leitinni að sannleikanum
og ljósinu, til verksins um eilífan frið
og fögnuð í hjörtum þeirra sem þrá.
Ég, undirritaður, hefi hér verið beðinn
um að koma á framfæri hinum alúð-
Iegustu þökkum systkina minna og
móður, frá Ljósalandi, Hveragerði.
Innilegar samúðarkveðjur sendi ég
öllum ættingjum og vinum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Arni Þorsteinsson.
KA TRÍN SIGRÍÐ UR
BR YNJÓLFSDÓTTIR
+ Katrín Sigríður
Brynjólfsdóttir
fæddist í Litla-Dal
í Svínadal, A-Húna-
vatnssýslu, 30. júlí
1902. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 3. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
Katrínar voru hjón-
in Brynjólfur Gísla-
son, bóndi í Skild-
inganesi, f. 6.11.
1861, d. 27.10.1923,
og Guðný Jónsdótt-
ir, f. 23.9. 1864, d.
30.8. 1944. Systkini
Katrínar voru átta, Sigríður,
bankastarfsmaður, Kristín,
húsmóðir og skrifstofumaður,
Guðlaug, kennari og húsmóðir,
Jón, bankastarfsmaður, séra
Eiríkur Sverrir, Elínborg, hús-
móðir og verkkona, Theódór,
tannlæknir og séra
Gísli. Þau eru öll
látin.
Katrín útskrifað-
ist úr Kvennaskó-
lanum 1923 og tók
kennarapróf með
handavinnu sem
sérgrein 1938. Hún
hélt smábarnaskóla
á Útskálum, kenndi
í Garðinum og
Sandgerði. Hún var
ráðskona hjá bróð-
ur sínum, séra Ei-
ríki S. Brynjólfssyni
á Útskálaum, til
1945. Hún fluttist 1947 vestur
til Winnipeg og bjó þar til 1973.
Hún átti síðast heimili í Furu-
gerði 1, Reykjavík.
Hún verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni 13. janúar klukk-
an 10.30.
Katrín föðursystir mín bjó í
Winnipeg þegar ég ólst upp í
Vancouver, Kanada. Hún hafði
ílengst þar eftir að foreldrar mínir
fóra heim eftir ársdvöl við að þjóna
Islendingasöfnuðinum í Winnipeg
1948. Hún réð sig í vinnu til heldri-
mannafjölskyldu í Winnipeg til að
hugsa um og veita eldri konu, Mrs
Deacon, félagskap. Katrín var hjá
sömu fjölskyldu þar til hún flutti
heim 1973 og hafði ávallt samband
við hana.
Ég vil ímynda mér að það hafí
verið stolt og sjálfstæði Vestur-
íslendinganna sem fékk Katrínu til
að ílengjast þar vestra og pabba til
að yfirgefa farsælt starf á Útskál-
um til að svara köllun Vestur-
íslendingasafnaðarins í Vancouver,
en þar bjuggum við 1952-1963,
eða þar til pabbi lést. Katrín kom
iðulega til okkar í Vancouver í
fríunum sínum. Ég var stolt af að
taka á móti henni á lestarstöðinni
en Katrín var ávallt glæsileg til
fara, teinrétt og virðuleg. Komur
hennar voru mér mikil tilhlökkun,
því mikið var spilað á spil þegar
hún kom í heimsókn. Einnig tók
hún þátt í kirkjustarfinu sem öll
okkar tilvera snerist um á meðan
við bjuggum í Vancouver. Hún
starfaði fyrir kirkjuna í Winnipeg
og tók virkan þátt í starfsemi kven-
félagsins þar.
Hún var því eina frænkan sem
ég þekkti þegar við fluttum aftur
heim 1963, fyrir utan Stínu systur
mömmu sem hafði komið einu sinni
í heimsókn til okkar vestur. Ég
kynntist öllum föðursystkinum mín-
um nema Theódori, en hann lést
áður en við fluttum heim. Öll voru
þau eins og Katrín, glæsileg til fara,
teinrétt og virðuleg. Þau höfðu öll
gengið í skóla, þ.e. Kvennaskólann,
Verslunarskólann og Menntaskól-
ann, sem var óvenjulegt á þeim
árum. Katrín sagði mér að Guðný
amma mín hafí. alltaf verið að lesa
og því líklegt að hvatningin til
skólagöngu hafi komið frá henni.
Það var ekki fyrr en þessi síð-
ustu ár sem Katrín sagði mér eitt-
hvað frá æskuárunum í Skildinga-
nesi, Viðey og Bergstaðastræti.
Einnig sagði hún mér frá áranum
á Útskálum, en gerði ekki mikið
úr sínu hlutverki þar. Hún var kenn-
ari að mennt með handavinnu sem
sérgrein. Hún kenndi bæði í Garðin-
um og í Sandgerði og rak sjálf skóla
á Útskálurfl um tíma. Hún var lengi
ráðskona hjá pabba, eða þar til
hann giftist mömmu, 1945. Það var
erilsamt á Útskálum, mikið að gera
í kringum kirkjustarfið og búskap-
inn. Einnig tóku þau systkini börn
í fóstur.
Eftir að Katrín flutti aftur heim
1973, bjó hún á ýmsum stöðum í
miðbænum. Mér er minnisstæðust
íbúðin þar sem hún þurfti að fara
niður þijár hæðir til að fara í sturtu.
En Katrín kvartaði ekki, sá bara
það jákvæða við þetta, íbúðin var
jú stutt frá Hallgrímskirkju. Það
var mikil lán fyrir Katrínu að fá
íbúð í Furugerði 1. Þar eignaðist
hún marga góðar vinkonur. Og
mikið var spilað. Bridge er mín
íþrótt, sagði hún oft. Það voru
margar skondnar sögur sem Katrín
sagði um það sem var að gerast í
Furugerði. Fyndnastar vora sög-
urnar um þriðja flokks kjötið sem
gamla fólkinu var boðið upp á. En
hún var fljót að hrósa því sem var
vel gert. Eg veit að hún var ekki
erfíður íbúi í húsinu en starfsfólkið
reyndist henni alltaf vel þegar á
þurfti að halda og kunni hún vel
að meta það.
Katrín hjálpaði mér mikið með
heimili mitt, kom alltaf gangandi
þegar ég átti heima Kópavogsmeg-
in í Fossvogi til að hugsa um böm-
in mín. Hún kenndi þeim að spila
eins og hún hafði kennt mér. Auð-
vitað höfðu þessar samverstundir
við spilin mikið uppeldislegt gildi
fyrir okkur öll, þótt við vissum það
ekki meðan á því stóð. Og samveru-
stundirnar sem ég átti með Katrínu
þessi síðustu ár við að spjalla, rifja
upp og ræða framtíðina, eru mér
mikils virði, svo mikils að ég get
ekki lýst því.
Ég þakka fyrir allt, Katrín, mín
stoð og stytta. Blessuð sé minning
þín.
Guðný, Atli, Eiríkur
Sverrir, Katrín og Arnþór
Ari.
Þá er komið að þeirri stund að
kveðja afasystur mína, Katrínu S.
Brynjólfsdóttur eða Katrínu frænku
eins og hún var ávallt kölluð á mínu
heimili. Ótal minningar hrar.nast
upp í huga mínum þejgar ég hugsa
um Katrínu frænku. Eg man þegar
hún kom gangandi eða hlaupandi
liggur mér við að segja, yfír Foss-
vogsdalinn í Kópavoginn til að
gæta mín og systur minnar. Þessa
leið gekk hún fram og til baka
nokkram sinnum í viku á níræðis-
aldri. Maður áttaði sig nú ekki á
þessu afreki þá heldur hljóp fagn-
andi á móti henni þegar hún var
komin i augsýn. Það var alltaf jafn-
gaman þegar hún kom og passaði
okkur systkinin. Katrín frænka var
uppfull af skemmtilegum og spenn-
andi fróðleik og lumaði yfírleitt á
áhugaverðum frásögnum frá sínum
tíma þar sem kímnigáfa hennar
fékk að njóta sín.
Ég mun aldrei gleyma öllum þeim
skiptum sem ég fór i heimsókn til
Katrínar frænku upp í Furugerði.
Alltaf tók hún á móti mér með
góðum veitingum og við spjölluðum
saman um daginn og veginn en svo
var komið að alvörunni. Spil og
skorblöð voru tekin fram og spilið
marías hófst. Við spiluðum marías
tímunum saman þar sem spenna,
einbeiting og léttleiki voru í fyrir-
rúmi. Þar sem við vorum bæði mikl-
ir keppnismenn þá ílengdust spilin
oft hjá okkur því hvorugt gat sætt
sig við ósigur, en allt gott hefur
sinn endi og annað okkar stóð ávallt
uppi sem sigurvegari að lokum.
Þessar heimsóknir mínar hafa tíðk-
ast síðan ég man eftir mér og allt
þar til hún lést. Ég er strax farinn
að sakna þessara stunda okkar
saman.
Ég kveð Katrínu frænku með
miklum söknuði og þakka fyrir allar
okkar góðu og ógleymanlegu sam-
verustundir. Ég veit að guð mun
geyma þig.
Eiríkur S. Onundarson.
Hringt var í mig að kveldi hinn
3. janúar og mér sagt að Katrín,
nafna mín, væri látin, að hún væri
farin frá okkur yfir móðuna miklu.
Þetta voru mikil sorgartíðindi og
mun þín verða sárt saknað, elsku
nafna. Það er margs að minnast,
en smágrein í blaði nær skammt.
„Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín“ (Spámaðurinn).
Þessi orð úr Spámanninum áttu
vel við þig, nafna, eins og ég kall-
aði þig. Þó að þú værir orðin 95
ára varðveittir þú þá snerpu hugans
og hlýju andans sem gerðu samvist-
ir við þig eftirsóknarverðar. Þú
varst alltaf svo jákvæð og skilnings-
rík. Samskipti við þig gáfu frá sér
gnótt birtu og hlýju. Við ræddum
um hinar margbreytilegu hliðar
mannlífsins og um þjóðmálin og þar
hafðir þú þínar fastmótuðu skoðan-
ir, enda fylgdist þú vel með hrær-
ingum þjóðlífsins. Við áttum einnig
samtöl gegnum síma og þar bar
margt á góma og þú fylgdist alltaf
vel með mínum högum og oft spurð-
ir þú hvort ég væri nú ekki á leið-
inni heim til Islands. Ég hafði það
á tilfinningunni að þú skildir mig
vel, þegar ég sagðist sakna vina
og vandamanna að heiman, saknaði
þess að geta ekki skroppið inn á
gólf til þín, að fá kaffísopa og með-
læti og slá á létta strengi sem eyddu
gráma hversdagsins og yljuðu um
hjartað.
En hver varst þú? Samkvæmt
Kennaratali 1958 fæddist þú, Katr-
ín Sigríður Brynjólfsdóttir, 30. júli
1902 í Litladal í Svínadal, Austur-
Húnavatnssýslu, dóttir hjónanna
Guðnýjar Jónsdóttur og Brynjólfs
Gíslasonar. Þú varst ein af níu
systkinum og það var ekki algengt
í þá daga að svo stór systkinahópur
færi menntaveginn, og síður stúlku-
börn. En þú fórst alltaf ótroðnar
slóðir. Hlaust próf frá Kvennaskól-
anum í Reykjavík 1923. Kennara-
próf 1938 (sérgrein handavinna).
Hélst smábarnaskóla á Útskálum á
Rosmhvalanesi í nokkur ár eftir
1923. Handavinnukennari í barna-
og unglingaskóla Gerðahrepps
1938 til 44, einnig 3 vetur í Sand-
gerði. Þú varst ráðskona hjá bróður
þínum, séra Eiríki Brynjólfssyni á
Útskálum til 1945. Þú fluttist til
Ameríku 1947 og settist að T1*
Winnipeg. Þú varst ógift og barn-
laus. Fyrir mig stendur þú fyrir
miklu meira. Þú varst vinur minn
og margra annarra, enda varst þú
hjartahlý.
Móðir mín, Lovísa, missti móður
sína_5 ára en var orðin sjö ára þeg-
ar Ólafur bróðir hennar bað séra
Eirík að taka hana í fóstur. Ólafur
var varla búinn að sleppa orðinu,
þegar Eiríkur játti því og svona
byijuðu gæfurík ár móður minnar.
Þó að móðurmissirin væri mikill,
varð þetta gæfuríkur tími fyrij^
móður mína að eiga því láni að
fagna að kynnast bróður þínum,
séra Eiríki, og þér elsku nafna. Þar
sem þú reyndist henni mikil og
traust stoð, trygg vinkona og móð-
ir. Sem tákn fyrir það þakklæti sem
þú'og þinn bróðir höfðuð sýnt móð-
ur minni, skírði hún fyrsta barn
sitt í höfuðið á séra Eiríki og eina
dóttur í höfuðið á þér, kæra nafna.
Ég minnist þess með hlýju og
eins og það hefði gerst i gær afmæl-
isdaganna, sem byijuðu á því að
taka á móti þér með rútunni úr
Reykjavík, til að halda upp á afmæl-
ið mitt. Það var stór stund fyrir
fjölskylduna. Þá var mikil gleði,
hlegið dátt og rætt um gamla dagSP^
Eitt var alltaf fastur siður á afmæl-
isdaginn minn, það var að ég söng
og mamma spilaði á orgelið. Þá
vora sungnir þeir sálmar sem
mamma hafði lært, þegar hún bjó
hjá þér á Útskálum. Þessar sam-
verustundir voru okkur öllum kær-
ar. En þeirra minnist ég með sökn-
uði og gleði. Þá sá ég hvað vinátta
ykkar mömmu var traust og hvað
þið nutuð nærveru hvorrar annarr-
ar. En það var þó ekki fyrr en
seinna, þegar móðir mín var fallin*»/
frá, að það rann upp fyrir mér hve
mikið þið voruð andlega tengdar.
Elsku nafna, þú ert farin yfír
móðuna miklu, inn í annan heim,
til fólks þíns sem þú talaðir mikið
um. Margar góðar minningar á ég
og fjölskylda mín um þig og þær
geymum við vel. Ég er ákaflega
glöð yfír að hafa fengið tækifæri á
að kynnast þér og hlotið þann heið-
ur að bera nafn þitt, því er ég stolt
af. Ég og fjölskylda mín sendum
öllum ættingjum innilegar samúð-
arkveðjur. Ég bið Guð að varðveita
þig og blessa þig í landinu eilífa.
Sérstakar kveðjur færi ég þér frá
Ólafí Guðmundssyni í Færeyjum,
en hann vill þakka þér fyrir þanrr'V
mikla stuðning, sem þú sýndir þeg- |
ar mest á reyndi.
Hinsta kveðja. Þín nafna,
Katrin Sigríður
Reynisdóttir, Rógvi
Johansen, Ari og Óðinn,
Óðinsvéum.
+
Systir okkar,
SIGRÍÐUR VERNHARÐSDÓTTIR
kjólameistari,
Fellsmúla 13,
lést á elliheimilinu Grund fimmtudaginn 25. desember síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Eva, Ingibjörg, Ólöf, Svana, Svava
og Þórhildur Vemharðsdætur.
+
Maðurinn minn, faðir okkar og afi,
JÓHANN MOSDAL,
andaðist í New York fimmtudaginn 8. janúar
síðastliðinn.
Hann verður jarðsettur (New York þriðjudaginn
13. janúar.
Elsa Mosdal,
Salomon Mosdal,
Kristín Marfa Mosdal
og barnabörn.
: