Morgunblaðið - 27.11.1998, Qupperneq 56

56 FÖSTUDAGUR 27. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Einar Helgason
fæddist á Hofi í
Vopnafirði 25. des-
ember 1922. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Eir 17.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Helgi
Tryggvason, f. 1.
mars 1896, d. 20.
mars 1982, bók-
bandsmeistari í
Reykjavík, og kona
hans, Ingigerður
Einarsdóttir, f. 2.
október 1898, d. 5.
júlí 1992. Einar var næstelstur
sex systkina. Þau eru: Sigríður,
f. 1. október 1921, Vigfús, f. 18.
september 1925, Halldór, f. 16.
júlí 1927, Jakob, f. 1. mars
1930, og Kristinn, f. 23. mars
1939.
Einar kvæntist Steinunni G.
Sigurgeirsdóttur, f. 12. nóv.
1925. Foreldrar hennar voru
Línbjörg Arnadóttir og Sigur-
geir Magnússon. Þau skildu
1982. Synir þeirra eru: 1) Ragn-
ar Gylfi, f. 10. nóv., 1947, í sam-
búð með Guðlaugu Friðriks-
dóttur. Hann á þtjú börn með
Sigríði M. Jóhannsdóttur. A)
Steinunn Línbjörg, f. 8. sept.
1970, í sambúð með Finni Vík-
i.igssyni. Þau eiga tvo syni. B)
Aðalheiður Kristín, f. 15. febr.
1973, í sambúð með Birni
Björnssyni. Þau eiga eina dótt-
ur. C) Einar Sveinn, f. 11. jan.
1978. 2) Helgi Rúnar, f. 4. ágúst
1949, kvæntur Helgu Stefáns-
Elsku afi.
„Við göngum svo léttir í lundu,
og lífsgleðin blasir oss við ..." Þetta
er það fyrsta sem kemur upp í hug-
ann þegar ég sest niður til að skrifa
til þín nokkur orð í lokin. Þá sé ég
okkur fyrir mér í Range Rover á
leiðinni í sumarbústaðinn við Gísl-
ho’tsvatn. Þar var alltaf gaman að
ve.ra. Það er svo margt sem kemur
upp í hugann, og ég veit ekki hvað
af þeim góðu stundum sem við átt-
um saman ég á að velja til að minn-
ast á hér. Það var yndislegt að fá að
búa hjá þér þegar við Finnur flutt-
um suður. Okkur vantaði samastað
dóttur. Þeirra dæt-
ur eru: A) Hrönn, f.
27. mars 1970, í
sambúð með Olafi
H. Þórólfssyni. Þau
eiga einn son. B)
Kristjana, f. 31. júlí
1972. Hún á einn
son með Grími
Thorarensen. C)
Guðrún, f. 1. júlí
1975, í sambúð með
Sigurði Erni Jóns-
syni. Þau eiga eina
dóttur. D) Inga
Rún, f. 7. jan. 1987.
3) Ingi Garðar, f.
10. sept. 1952, d. 13. júlí 1980.
Hann var kvæntur Dagnýju
Hildi Leifsdóttur. Þeirra sonur
er Davíð Örn, f. 27. júlí 1973.
Einar ólst upp á Hofi til átta
ára aldurs, er hann flutti í
Reykjahlíð í Mosfellsdal og það-
an til Reykjavíkur. Hann lærði
bókband hjá föður sínum og í
Gutenberg og tók brottfarar-
próf 1945. Hann vann í Guten-
berg til 1948, í Bókfelli til 1956
og var síðan verkstjóri í Hólum
til 1974. Einar kenndi við Iðn-
skólann í Reylqavík frá 1972
þar til hann lét af störfum
vegna aldurs. Einar gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir
Bókbindarafélag íslands, sat
meðal annars í prófanefnd um
margra ára skeið. Síðustu árin
dvaldi Einar að Hjúkrunar-
heimilinu Eir í Grafarvogi.
títför Einars fer fram frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
í fimm vikur áður en við fengum
okkar íbúð, og það var, eins og við
mátti búast af þér, afi minn,
minnsta mál í heimi. Sambúðin hjá
okkur gekk mjög vel. Það var svo
gaman að elda fyrir þig, það var al-
veg sama hvað ég bauð uppá, þú
varst alltaf jafnglaður. Nema svið-
in, manstu, þú skammaðir mig fyrir
það að kaupa hreinsuð svið því þá
vantaði mesta góðgætið.
Eg man þegar Heiða systir hitti
þig og langömmu á Kentucky. Vin-
konui' hennar héldu að hún væri að
fíflast, því hún sagðist ætla að fara
og tala við afa og langömmu, og
þær reyndu að stoppa hana af því
þær trúðu henni ekki. En auðvitað
voruð þetta þið. Kentucky var í
miklu uppáhaldi og ekki get ég talið
ferðirnar sem þú hefur boðið mér,
eða allri fjölskyldunni, á Kentucky.
Takk fyrir það. Þegar þú baðst mig
að koma með þér í bæinn og hjálpa
þér að kaupa jólagjafir, það var um
kaffileytið á Þorláksmessu og þú
áttir eftir að kaupa allar jóiagjaf-
irnar, það var mjög skemmtileg
bæjarferð.
Álltaf var gaman að koma og
heimsækja þig þegar við komum
suður. Líka eftir að þú fluttir á Eir.
Baldri Þór leiddist aldrei í heim-
sókn hjá þér þar. Rúmið þitt var
svo spennandi. Það var nú ekki lítið
sem þið Baldur voruð búnir að
hlæja saman, þegar hann fékk að
fikta í tökkunum og þú sast uppí
rúmi og rúmið jafnt sem höfuðgafl-
inn hamaðist upp og niður. Mamm-
an reyndi þó að banna þetta, en þú
hélst nú ekki, barnið mætti nú leika
sér. Arnþór Gylfi var alltaf hálf-
feiminn fyrst en ekki leið á löngu
þar til hann var kominn í fangið á
þér og þið farnir að spjalla. Jóla-
gjöfin til þín í ár, frá okkur, lítil fal-
leg jata, mun prýða stofuna mína í
náinni framtíð.
Elsku afi, langafi, takk fyrir allt
og allt. Bestu kveðjur frá Finni og
strákunum.
Þín
Steinunn Línbjörg (Steina).
Þegar ég hugsa um hvernig hinn
hefðbundni afi á að vera, þá sé ég
fyrir mér sköllóttan mann, helst
með smá ístru. Mann sem hefur
tíma fyrir bai-nabörnin. Þannig var
hann Einar afi. Eg man svo vel eft-
ir því þegar hann bjó í Skeiðarvog-
inum. Hvað það var alltaf gaman að
koma í heimsókn. Það fyrsta sem
við systurnar gerðum var að fara
niður í kjallai’a til afa og fá að búa
til bækur. Þá sat hann á kollinum
sínum og fylgdist brosandi með.
Það var einnig mikilvægt að fá að
hjálpa honum að vinna. Og þó hann
yrði helmingi lengur með bækuraar
fyrir vikið, þá skipti það ekki máli,
því við skemmtum okkur vel.
Einnig átti hann það til að bjóða
okkur með sér í bfltúr eitthvert út í
sveit. Það voru spennandi ferðir,
því yfirleitt fórum við leiðir sem
voru svo gott sem ófærar. Þá setti
afi bara í lága drifið og komst þang-
að sem hann ætlaði sér. Hann hafði
mikla ánægju af því að ferðast um
og skoða náttúruna. Hann gat nafn-
greint hvert einasta blóm og hvern
einasta fugl sem við sáum í þessum
ferðum. Og eftir því sem við syst-
urnar urðum eldri og nálguðumst
sautjánda árið, þá leyfði hann okk-
ur að kanna hæfni okkar undir
stýri. Hann sat þá sallarólegur í
farþegasætinu og sagði okkur til.
Það besta við það var að hann
treysti okkur og því mun ég aldrei
gleyma. Svona má lengi halda
áfram því minningarnar eru marg-
ar og góðar. En núna er sú stund
komin að þurfa að kveðja þig, elsku
afi. Við viljum þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir okkur og
ekki síst fyrir að vera sá maður
sem þú varst.
Þótt kveðji vinur einn og einn
og aðrir týnist mér
ég á þann vin, sem ekki bregst
og aldrei burtu fer.
Þó styttist dagur, daprist ijós
og dimmi meir og meir
ég þekki ljós, sem logar skært,
það ljós, er aldrei deyr.
(Margrét Jónsdóttir.)
Fyrir hönd okkar systra,
Guðrún Helgadóttir.
Elsku afi.
Eg man þegar ég var lítil og við
fórum saman út á leikvöllinn bakvið
blokkina, þar sem þú áttir heima.
Fói-um svo í bakaríið og keyptum
þar súkkulaðisnúðinn með mesta
súkkulaðinu. Löbbuðum síðan að
sjoppunni og þú gafst mér bland í
poka. Það var rosa gaman. Ég man
hvað þú safnaðir miklu dóti sem ég
gat leikið mér að. Svo varðst þú svo
veikur að þú ert heppinn að hafa
fengið að deyja. Ég veit að það er
gott fyrir þig að vera í himnaríki og
hitta ættingja þína og Stefán afa.
Ég vona að þú hafir það gott.
Inga Rún.
Með nokkrum orðum langar okk-
ur í Alafosskómum að minnast Ein-
ars Helgasonar bókbandsmeistara.
Það er nú einu sinni þannig að
Alafosskórinn er eins og stór fjöl-
skylda og Einar var svo sannarlega
hluti af henni, ekki síst vegna þess
að hann er pabbi hans Helga, söng-
stjórans okkar og afi hennar
Hrannar, undirleikarans okkar.
Síðan syngja með okkur í kórnum
Ragnar sonur hans og tengda-
dótth-in Guðlaug og aldrei er hún
Helga okkar, konan hans Helga,
langt undan. Jafnframt hefur Einar
ferðast með kórnum bæði innan-
lands og utan og á góðum stundum
var hann hrókur alls fagnaðar,
greip þá gjarnan í gítarinn og var
þá vandfundið það sem hann ekki
kunni að spila og syngja.
Með Einari er genginn einn af
dyggustu tónleikagestum Álafoss-
kórsins, alltaf var hann mættur
með sitt hlýja bros og hvatningar-
orð á vörum, jafnvel eftir að heilsu
hans hrakaði lét hann sig ekki
vanta.
Eftir að Einar fór að dvelja á
hjúkrunarheimilum hefur kórinn
haft þá ánægju að geta heimsótt
hann og aðra dvalargesti og sungið
með þeim jólalögin á aðventunni.
Að lokum biðjum við guð að
blessa minningu Einars Helgason-
ar og þökkum fyrir samfylgdina.
Sonum hans og fjölskyldum
þeiri-a vottum við okkar dýpstu
samúð.
Félagar í Álafosskórnum.
Einar Helgason er dáinn. Við
munum sakna hans, bókbindara-
hópurinn JAM, en þar var hann fé-
lagi og vinur alla tíð. Einar var bók-
bandsmeistari í orðsins fyllstu
merkingu. Það er ekki ofmælt að
telja hann með bestu bókbindurum
landsins á sinni tíð. Strax í iðnskóla
skaraði hann fram úr og hlaut
hæstu einkunn og vandvirkni hans
var viðbrugðið í hvívetna. Sérstak-
lega var hann góður handgyllari.
Ég kynntist Einari fyrst fyrir
fimmtíu árum þegar ég var í bók-
bandsnámi í Bókfelli að Hverfis-
götu 78. Við unnum saman næstu
sex árin. Hann varð strax yfirgyll-
ari fyrirtækisins, tók við því starfi
af Olafi Tryggvasyni föðurbróður
sínum. Það kom því í hans hlut að
kenna mér undirstöðuatriðin í
handgyllingu og ég gleymi því seint
hvað það var gaman að vinna með
honum. Hann naut þess að kenna
og gera það á þann hátt að vinnan
varð leikur.
Frá þessum árum á ég margar
góðar minningar um góða félaga í
Bókfelli. Þetta var samvalinn hópur
ungs fólks, sem átti það oft til að slá
á léttari strengi í harðri lífsbaráttu
þessara ára. Einar var þar í farar-
broddi. Spilaði og söng vísur af
hjartans lyst við ýmiss tækifæri, á
árshátíðum eða á ferðalögum. Þá
var gaman að lifa.
Pólitíkin á þessum árum átti sinn
þátt í að krydda tilveruna og það
vildi svo til að Einar var líklega eini
íhaldsmaðurinn í hópnum. Hinh-
voru flestir kommar og einstaka
krati. Það flugu því stundum þung-
ar hnútur á milli borða í vinnusaln-
um. En þrátt fyrir allar væringar
hafði þetta engin áhrif á vinskapinn
á milli okkar félaganna. Hann hélst
alla tíð eins og um eina fjölskyldu
væri að ræða.
Einar var mikill náttúraunnandi
og hafði gaman af ferðalögum. Þeir
ferðuðust oft saman Einar og
Tryggvi Sveinbjömsson vinnufélagi
okkar, sem látinn er fyrir sex árum.
Heyrðum við oft mergjaðar ferða-
sögur þeirra félaga, t.d. um miðhá-
lendið og var þá ekki allt vílað fyrir
sér, eins og ég þekkti raunar sjálf-
ur úr ferðalögum með Tryggva á
þessum sömu árum. Þetta var
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
SIGVALDI FANNDAL TORFASON,
Árbraut 14,
Blönduósi,
verður jarðsunginn frá Blönduóskirkju laugar-
daginn 28. nóvember kl. 14.00.
Elísabet Finnsdóttir,
Ingibjörg Sigvaldadóttir,
Guðrún Sigvaldadóttir,
Torfhildur Sigvaldadóttir,
Sjöfn Sigvaldadóttir,
Svala Sigvaldadóttir,
tengdasynir og barnabörn.
t
INGIBJÖRG RAGNARSDÓTTIR
kennari,
Skjólbraut 10,
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Kópavogskirkju mánu-
daginn 30. nóvember kl. 15.00.
Ragna Pálsdóttir, Þórmundur Sigurjónsson,
Páll Einarsson,
Ragnar Ragnarsson,
Guðrún Ragnarsdóttir, Árni Björn Jónasson,
Páil Árnason, Jónas Árnason,
Ragna Árnadóttir, Magnús Jón Björnsson,
Brynhildur Magnúsdóttir.
EINAR
HELGASON
skemmtilegur tími þegar ungir
menn voru að hasla sér völl í erfiðri
lífsbaráttu kaldastríðsáranna.
Einar gerðist síðan verkstjóri í
bókbandsvinnustofu Hóla og var
þar hátt á annan áratug í farsælli
samvinnu við hinn mikilsvirta bóka-
útgefanda og hönnuð, Hafstein
Guðmundsson.
Næstu þáttaskil í lífi Einars
verða þegar hann er ráðinn kennari
við stofnun bókbandsdeildar Iðn-
skólans í Reykjavík 1972. Það varð
okkar stétt til gæfu að fá Einar til
að móta það starf sem framundan
var og það leysti hann svo sannar-
lega vel af hendi alla tíð. Hann var
kennari við Iðnskólann í rúm tutt-
ugu ár.
Á seinni árum hefur leið okkar
Einars oft legið saman í gegnum
starfsemi JAM-hópsins, sem er
klúbbur nokkurra handbókbindara.
Þetta er fyrirbæri sem okkur þótti
nauðsynlegt að hafa til að tengja
saman fortíð og framtíð.
Einar minn, ég kveð þig með
söknuði og þakka þér fyrir sam-
fylgdina og alla þá alúð sem þú
lagðir í að kenna mér list þína, eins
og svo mörgum öðrum.
Ég og Ragnheiður kona mín
sendum öllum aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur.
Svanur Jóhannesson.
Starf áhugamannakóra byggist
öðru fremur á því, eins og annað fé-
lagsstarf, að einhver hluti þátttak-
enda sé tilbúinn til þess að gefa af
tíma sínum og af sjálfum sér. Því
fleiri sem eru tilbúnir til þess, því
betra verður stai'fið. Einar Helga-
son var þess háttar maður og
Karlakórinn Stefnir var svo hepp-
inn að Einar starfaði með honum
um árabil.
Einar kom fyrst í Stefni þegar
Helgi sonur hans söng þar og
stjórnaði kórnum og Einar hélt
áfram að syngja með Stefni eftir að
Helgi fór að stjórna öðrum kórum
og syngja með þeim. Fljótlega
komumst við Stefnismenn að því að
Einar var tilbúinn til þess að gera
meira fyrir kórinn en syngja á æf-
ingum og tónleikum svo við kusum
hann í stjórn. Þar lagði hann alltaf
gott til málanna og var ætíð reiðu-
búinn að leggja kórnum lið við
hvers konar starfsemi. Hann tók
t.d. þátt í undirbúningi ýmiss konar
skemmtana á vegum kórsins og að
skemmtun lokinni mátti ailtaf
treysta á að Einar tæki þátt í því að
ganga frá og hnýta alla lausa enda.
Þá snaraðist hann úr jakkanum og
sópaði gólf, staflaði stólum og borð-
um, þvoði upp o.s.frv. Það var líka
lengi fastur liður að leita til Einars
um frágang á ýmiss konar dag-
ski'ám og nótnaheftum og þau verk
vann hann alltaf af sinni alkunnu
smekkvísi og vandvirkni, en hann
var bókbindari að mennt og kenndi
lengi bókband við Iðnskólann í
Reykjavík. Og það var sama hvað
verkefnið var smátt, Einar taldi
alltaf meginatriði að vanda verkið
eins og kostur var. Við þökkum fyr-
ir það.
Einar var ekki framhleypinn
maður eða hávaðasamur. En hann
var gamansamur og skemmtilegur,
stutt í brosið og glampann í augun-
um. Og hann var meiri leikari og
betri skemmtikraftur en margir
vissu. Við sáum það til dæmis einu
sinni þegar við vorum á leið heim
úi' söngferð á Hvammstanga og
Blönduós. Þá fór Einar á kostum í
rútunni á heimleiðinni eins og
þrautþjálfaðúr revíusöngvari. Það
verðui' mörgum minnisstætt.
Síðustu árin gat Einar ekki leng-
ur sungið með okkur vegna heilsu-
brests. En hann kom stundum á
tónleika og þá var gott að hitta
hann og taka í höndina á honum.
Þótt hann ætti erfiðara með að
brosa en áður, mátti samt sjá votta
fyrir glampanum í augunum og
maður vissi að hann var þarna inni
og naut þess að hitta gömlu félag-
ana. Nú fáum við að kveðja hann
með nokkrum lögum í dag. Við ætl-
um að reyna að vanda okkur við
það. Hann á það skilið.
Karlakórinn Stefnir.