Morgunblaðið - 27.11.1998, Blaðsíða 58

58 FÖSTUDAGUR 27. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
FRIÐGEIR
ÁGÚSTSSON
Friðg-eir
ÁgTÍsfsson var
fæddur að Ilesli í
Hestfirði í ísafjarð-
ardjúpi 10. apríl
1918. Hann var eini
sonur hjónanna Elí-
asar Ágústar Hálf-
dánarsonar _ frá
Hvítanesi í Isafjarð-
ardjúpi, f. 1.8. 1894,
d. 13.10. 1968, og
Sigurborgar Ás-
geirsdóttur frá Am-
ardal í ísafjarðar-
djúpi, f. 25.4. 1892,
d. 3.12.1918. Hann var að mestu
alinn upp hjá föðurafa sínum og
ömmu, Hálfdáni Einarssyni, f.
21.11. 1863, d. 27.3. 1938, og
Daðeyju Steinunni Daðadóttur,
f. 7.8.1864, d. 1.3.1935. Systkini
Friðgeirs af hjónabandi foður
hans og Rannveigar Rögnvalds-
dóttur, f. 10.8. 1884, d. 31.1.
1981, em: 1) Einar Ágústsson,
byggingameistari, f.
15.4. 1923, 2) Halldór
Ágústsson, bóndi, f.
29.7. 1924, 3) Sigur-
borg Ágústsdótfir,
bankastarfsmaður, f.
7.2. 1926. Uppeldis-
systkini þein-a vora
Sigurbergur Hjalta-
son og Kristín Samú-
elsdóttir, sem eru lát-
in, og Halldóra Olafs-
dóttir, sem er enn á
lífi.
Friðgeir útskrifað-
ist sem búfi-æðingur
frá Hólum 1942. Lengst af fékkst
hann þó við sjómennsku, fyrst
sem háseti en síðar sem mat-
sveinn. Um fimmtugt kom hann í
land og hóf fljótlega störf við vél-
gæslu í Áburðarverksmiðjunni í
Gufunesi og sinnti hann þeim þar
til hann settist í helgan stein 1988.
Friðgeir gekk að eiga Sigríði
Elinu Jónasdóttur frá Lýsudal í
Friðgeir Ágústsson var heiðurs-
maður í sannri merkingu þess orðs.
Þrátt fyrir ólík trúarbrögð, ólíka
menningu, ekkert sameiginlegt
tungumál og hálfrar aldar kyn-
slóðabil bauð hann mig velkomna í
sitt hús. Nú þegar hann hefur
kvatt kemst ég ekki hjá því að
velta fyrir mér hvað almættið hafði
í huga þegar það kom á sambandi
þessa aldraða íslenska alþýðu-
manns og innflytjanda frá
Balkanskaga. Við gátum ekki
skipst á orðum en samt var allt á
hreinu. Líklegast var það hinn
mannlegi strengur sem bindur
okkur öll saman þrátt fyrir ólíkt
kynferði, kynþátt og þjóðemi.
Friðgeir tók syni mínum og mér
opnum örmum og sannfærði mig
um að hann var ekki einungis vitur
maður heldur umfram allt fádæma
góð manneskja. Mig tekur sáran að
okkur hafí ekki gefíst fleiri sam-
verustundir.
Friðgeir lést umvafinn fjöl-
skyldu sinni þar sem hann lá á
Landsspítalanum, hvar hann naut
fádæma góðrar umönnunar starfs-
fólks þar. Og má hugsa sér betra
veganesti til ferðalagsins langa en
virðingu, umönnun og umfram allt
ást?
Við munum sakna hans hógværu
hátta, blíðu í garð barnabarna og
barnabamabarna og hans óduldu
gæsku við málleysingja. Við sökn-
um hans öll - við söknum hans
sárt.
Natasa Babic-Friðgeirsson.
Þau 18 ár sem ég er búinn að
þekkja þig, elsku vinur, hafa verið
dýrmæt og margt hefur á daga
okkar drifið, en upp úr stendur
minning um fallegan, hæglátan og
kærleiksríkan mann, sem umfram
allt unni bömum sínum og vildi
þeim aðeins það besta. Og ef
einhver missteig sig þá varst þú
fljótur að taka upp hanskann fyrir
viðkomandi og hafðir óbilandi trú á
að hann myndi vinna sig út úr
vandanum. Svona varstu nú. Hjá
þér vom líka allir jafnir.
Bamabömin og unglingamir í
fjölskyldunni vom í miklu
uppáhaldi hjá þér. Þú fylgdist
alltaf vel með því sem þau vom að
gera og gafst þér líka alltaf tíma til
að spjalla við þau. Jafnvel þegar þú
varst sem veikastur varstu að
spyrja um þau. Ekki fengu svo
heimiliskettir og hundar minni
athygli hjá þér, þú hafðir unun af
því að kjá í þau og strjúka þeim og
talaðir við þau eins og bömin. Það
var enginn hafður út undan þar
sem þú varst.
Þegar ég kom í fjölskylduna þína
átti ég dóttur sem þú tókst opnum
örmum og aldrei fann ég að hún
væri ekki þitt barnabam, hún fékk
nákvæmlega það sama og hinir; ást
og hlýju og sama var með son
hennar sem þú hafðir mikið dálæti
á. Vil ég þakka þér þessar
móttökur af öllu mínu hjarta. Þær
em ómetanlegar. Síðustu árin bjóst
þú á Elli- og hjúkmnarheimilinu
Gmnd og þar undir þú vel. Þar var
spilað en þú hafðir mjög gaman af
því að taka í spil og þar kynntist þú
golfinu og tókst þátt í námskeiðum
og púttmótum í framhaldi af því.
En þú varst ánægður á Gmndinni
því þar gast þú verið sjálfstæður
sem var þér svo mikils virði því þú
gast ekki hugsað þér að vera upp á
aðra kominn.
En Geiri minn, þó þú værir alveg
yndislegur og þægilegur í alla staði
þá varstu stundum erfiður við
okkur. Þú vildir ekki neitt vesen.
Þú vildir til dæmis ekki halda upp
á afmælið þitt síðastliðið vor þegar
þú varðst áttræður en við
hlustuðum ekki á það og héldum
þér veislu og þegar upp var staðið
var enginn ánægðari en þú,
sérstaklega að hafa fengið að hafa
flest af þínu fólki í návist þinni
þennan dag. Eins áttum við
frábæran og skemmtilegan dag
saman þegar yngsti sonur þinn
gifti sig í síðasta mánuði. Þú varst
svo frísklegur og hress, hvem hefði
gmnað að svona stutt væri í
kveðjustundina? En það eru þessar
stundir sem verða okkur sem
syrgjum þig og söknum þín svo
dýrmætar. Þú ert núna, elsku Geiri
minn, kominn yfir í annan og betri
heim þar sem þú nýtur samvista
við móður þína sem þú kynntist
aldrei og einnig konuna þína
elskulegu sem við kvöddum fyrir
sex árum og þú saknaðir svo sárt.
Nú erað þið saman á ný.
Guð geymi þig, elsku Geiri minn,
og þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gefið mér.
Sigurbjörg Trausta.
I dag er til moldar borinn elsku-
legur mágur minn Friðgeir
Ágústsson, en hann lést að morgni
19. nóvember sl. á hjartadeild
Landspítalans, eftir harða baráttu.
Hann veiktist hastarlega að
morgni 11. nóvember sl. öllum að
óvöram, því stuttu áður vomm við
öll samankomin í brúðkaupi yngsta
sonar hans. Var Geiri þá hress og
kátur og lék á als oddi, eins og
hans var vandi.
Ég er mjög þakklát fyrir þá
minningu, því ég hef búið erlendis í
mörg ár og þar af leiðandi missti ég
af mörgum samverastundum með
Stellu systur og Geira, sem gerir
kveðjustundimar enn þá sárari.
En Stella lést hinn 11. nóvember
1992 án nokkurs fyrirvara aðeins
62 ára að aldri. Og nú 6 ámm síðar
veiktist Geiri á dánardegi hennar
og dó síðan á jarðarfarardaginn
hennar 19. nóvember. Það er
Staðarsveit, Snæfellsnesi, f.
10.4. 1929, d. 11.11. 1992, á
sameiginlegum afmælisdegi
þeirra hjóna, 10. apríl 1953.
Þau eignuðust fjögur börn: 1)
Jónas, f. 8.10. 1952, sem er bfl-
stjóri, kvæntur Sigurveigu
Runólfsdóttur, f. 12.1. 1961, og
eiga þau tvo syni, Runólf
Helga og Friðgeir Elí. 2) Sig-
urveigu, f. 23.12. 1953, kaup-
maður, gift Jóni Pétri Sveins-
syni, f. 19.12. 1953, en börn
hennar af fyrra hjónabandi
em Árni Geir, Ævar Örn og
Elín Ása Magnúsarbörn. 3)
Ágúst, f. 24.1. 1956, bygginga-
meistari, kvæntur Sigurbjörgu
Traustadóttur, f. 21.1. 1958, og
eiga þau Þórunni, Trausta og
Ásgerði, en af fyrra hjóna-
bandi á Ágúst Stellu Júliu. 4)
Ásgeir, f. 25.10. 1958, ritstjóri,
kvæntur Natasa Babic-Frið-
geirsson, f. 14.11. 1965. Frið-
geir og Sigríður Elín bjuggu
lengst af á Álfhólsvegi 30 í
Kópavogi.
Utför Friðgeirs fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30. Jarð-
sett verður frá Lágafelli.
kannski ástæða fyrir þessu öllu,
þau voru eining, því var alltaf Geiri
og Stella eða Stella og Geiri. Ekki
hægt að tala um annað án hins.
Stella systir var mér sem önnur
móðir þegar ég var að alast upp.
Hún saumaði á mig jólakjólana,
pilsin og blússurnar, og var mér al-
veg einstaklega góð. Enda hældi
ég mér oft af því að ég væri uppá-
haldið hennar Stellu systur.
Ég var bara smástelpa þegar
Geiri kom inn í líf mitt. Hann og
SteUa giftust hinn 10. aprfl 1953 og
stríddi Geiri mér oft á því hvað af-
brýðisöm ég hefði verið út í hann,
því mér fannst hann vera að taka
Stellu frá sér, en ég vildi eiga hana
bara fyrir mig. Við Geiri hlógum oft
að því þegar við vomm að slást um
athygU Stellu og fleiri uppákommr
þegar ég var að alast upp. En Geiri
kom oft vestur í Lýsudal og lagði þá
ólata hönd að verki við heyskap og
aðhlynningar að húsum og fleira
sem á þurfti að halda á sveitabæ. En
hann var handlaginn og vinnusamur
með afbrigðum. Geiri var afskaplega
traustur og hlýr maður og var mér
meira sem bróðir en mágur. Enda
var ég mikið á heimiH þein-a Geira
og SteUu til lengri og skemmri tíma.
Hvenær sem ég þurfti á að halda
var ég aUtaf velkomin á Alfhólsveg-
inn og naut þar styrks og ástúðar
sem aldrei verður endurgoldin.
Geiri og Stella skilja eftir sig
eina dóttur, þrjá syni og maka
þeirra og stóran hóp af barnabörn-
um, sem allt er yndislegt og fallegt
fólk og tel ég mig mjög ríka að eiga
þau að sem frændsystkini. Votta ég
þeim innilega samúð og bið Guð að
styrkja þau á sorgarstundu.
Er á grafarbakkanum stöndum
við svo þögul og hjálparlaus hugur-
inn fullur af minningum um ástvini
er Drottinn kaus.
Elsku Geiri og Stella, ég kveð í
hinsta sinn og fel það góðum Guði
að þerra tár á kinn.
Mágkona og systir.
Inga Fanney.
Látinn er í Reykjavík mágur
minn Friðgeir Ágústsson mat-
sveinn. Hann lést á hjartadeild
Landspftalans 19. nóvember sl.
Það era ljúfar minningar sem ég
á frá liðnum ámm. Ég var sextán
ára þegar ég kom fyrst á heimili
Stellu systur og Geira. Þau vom
nýgift og fmmburðurinn fæddur.
Síðan liðu árin og börrún urðu fjög-
ur, Jónas, Sigurveig, Ágúst og Ás-
geir sem öll era gædd miklum
mannkostum. Geiri var mikill dugn-
ÞORGEIR RUNAR
KJARTANSSON
+ Þorgeir Rúnar
Kjartansson
fæddist 26. nóvem-
ber 1955. Hann lést
á Landspítalanum 6.
nóvember síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Ár-
bæjarkirkju 13. nóv-
ember.
Ég hef sjaldan fyUst
jafti mikflli aðdáun og
þegar ég hitti Þorgeir í
síðasta sinn. Hann lá
fárveikm- í sjúkrarúmi,
merktur af glímunni við dauðann. En
brosið var ekki horfið, og ég öðlaðist
nýjan skilning á því hvað æðruleysi
raunvemlega þýðir. Daginn eftir var
Þorgeir allur.
Hann hafði að vísu lofað mér að ég
þyrfti ekki að skrifa minningargrein
um sig á næstunni, og ég á dálítið
erfitt með að fyrirgefa forlögunum að
það skyldi verða eina loforðið sem
hann gæti ekki efnt. Þorgeir var
nefnflega maður þeiiTar gerðar að til-
veran verður til muna grámóskulegri
án hans.
Gáfumar vom svo fjölbreyttar og
óstýrilátar, hugkvæmnin takmarka-
laus. Hann gat farið með himinskaut-
um í frásagnargleði, gert fjarstæðuna
að sannleika og sannleikann að fjar-
stæðu.
Titillinn? Sagnfræðingur, frétta-
maður, kennari, saxófónleikari,
myndlistarmaður. I mínum huga var
hann skáld. Ég komst að því eina
liðna nótt þegar við sátum í risíbúð-
inni hans við Grettisgötu. Þorgeir var
að reyna að mennta mig í tónlist, sax-
ófónninn lúrði afbrýðissamur í sófan-
um og tilveran öll var í notalegri
óreiðu. Og einhversstaðar í þessari
óreiðu rakst ég á handrit að Ijóðabók.
Það vom ljóðin hans Þorgeii’s. Og
þvflík ljóð. Þar eiga fegui’ðin, sárs-
aukinn og ástin samastað. Það var
dæmigert fyrir Þorgeir að hann týndi
handritinu að minnsta
kosti tvisvar áður en
góður maður hljóp til og
kom þeim á prent.
Ein minning: Fyrir
nokkram misseram
kom Þorgeir til mín, þar
sem ég sat og skrifaði
leiðara í lítið blað sem
nú er Hðið undir lok.
Hann var þá mennta-
skólakennari en skóla-
meistarinn hafði stefnt
honum á sinn fund í há-
deginu. Við fóram sam-
an. Fundurinn var stutt-
ur og niðurstaðan ein-
hliða. Þorgeir fékk óumbeðið leyfi frá
störfum í mánuð. En þegar við geng-
um út, alla þessa löngu skólaganga,
þyrptust nemendurnir um hann. Mér
leið einsog ég væri fylgdarmaður
þjóðhöfðingja. Og það var hann. í
sínu eigin ríki.
Og ég fékk að fylgjast með ævin-
týri. Það var þegar Þorgeir og Rúna
kynntust. Þau vora sannarlega
flottasta parið á götum bæjarins og
lexía í folskvalausri ást.
Ekkert hefði ég síður viljað skrifa
en þessi fátæklegu orð. En einhvers-
staðar er leikið á saxófón og einhvers-
staðar era skrifuð fleiri ódauðleg ljóð.
Hrafn Jökulsson.
Fjögur ár í hversdagslífi fullorðins
manns líða svo fjótt að margir atburð-
ir virðast renna útí eitt. Fjórai’
skattaskýrslur eins og ein. Á Islandi
er þó engu líkara en þau fjögur ár
sem ungt fólk staldrar við í mennta-
skóla sökkvi djúpt í vitundina, móti að
miklu leyti lífssýn og verði æ síðan
óendanleg uppspretta minninga. Stór
hópur fólks virðist njóta til fullnustu
þessai’a vordaga fullorðinsáranna
þótt ábyrgðarleysi æskunnar sé enn
ríkjandi. Skylda og leikur togast á um
tímaskyn unglingsins og margar
furðulegar niðurstöður verða útkoma
hugsunar og tilfinninga sem Iífið
aðarmaður og starfaði alla tíð sem
matsveinn á togm’um og var því lít-
ið heima. En er árin færðust yfir
hætti Geiri á sjónum og gerðist
starfsmaður í Gufunesi næstu ár
meðan heilsan leyfði. Eftir að Geiri
hætti á sjónum fór í hönd yndisleg-
ur tími því þá gátu Stella og Geiri
farið að ferðast með okkur bæði
innan lands sem utan og vom þessi
ferðalög ógleymanleg. Geiri var
orðheppinn maður, víðlesinn og
glettinn auk þess að vera mjög góð-
ur söngmaður. Hann var vel heima
í pólitík og hafði ákveðnar skoðanir
þar að lútandi og því var oft líflegt í
matarboðunum á Álfhólsveginum
þegar allur hópurinn var saman-
kominn. Sorgin knúði dyra hjá
Geira og fjölskyldu hans er Stella
lést skyndilega á besta aldri 11.
nóvember 1992. Það var mikið áfall
fyrir þau öll. Það er okkur öllum
dýrmæt minning er við hittumst öll
25. október sl. á brúðkaupsdegi Ás-
geirs er hann gekk í hjónaband.
Elsku Geiri minn, ég veit að Stella
tekur á móti þér með útbreiddan
faðminn og vil ég að leiðarlokum
þakka þér samfylgdina, kæri vinur.
Elsku Jónas, Sigurveig, Ágúst og
Ásgeir, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð og bið góðan Guð að styrkja
ykkur á sorgarstundu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Kveðja, þín mágkona,
Guðrún Sigurborg.
sjáUt hefur ekki ennþá tuktað til og
útfært á sviði raunveraleikans.
Við fráfall bekkjarfélaga úr
menntaskóla leita minningar frá
þessum árum ákaft á hugann. Við
vorum nokkrar viðkvæmar sálir sem
stóðum saman í ólgusjó lífsins að
okkur fannst og reyndum eftir
megni að henda reiður á flóknum
skilaboðum fyrri kynslóða og um-
heimsins alls. Menningarmafían í
MT um miðjan 8. áratuginn vai’ upp-
átækjasöm og sýndi oft kostulega
hegðun, en eftir á sýnist mér að
helsti skipulagði glæpurinn hafi ver-
ið ákafur lífsþorsti með tilheyrandi
leit að svölun.
Sá sem bestu lundina hafði og auð-
veldast átti með að ná til ólíkra ein-
staklinga var án efa Þorgeir Rúnar
Kjartanson og varð hann því nokk-
urs konar foringi okkar, strákur og
pínulítið eldri en við hin. Það hefði
þó aldrei nægt til að laða fram virð-
ingu okkar hinna. Maðurinn var
fljúgandi skarpur, skemmtilegur,
vænn, víðsýnn og skilningsríkur.
Hvflíkt gaman að etja kappi við slíka
vitsmuni. Hvflík foiTéttindi að geta
leitað hjálpar hjá slíkum öðlingi.
Ekkert hefði getað fengið okkur á
þessum árum til að trúa því að Goggi
myndi ekki ná kjölfestu í fullorðins-
heiminum sakir alvarlegra geðsjúk-
dóma. Augun vora svo peruskýr að
það vildi gleymast hve höndin gat
verið óstöðug.
Að viðdvölinni í menntaskóla lok-
inni leystist okkar óskipulagða mafía
í sundur og eftir stóðu tómhentir álf-
ar með sálina drukkna af ævintýri og
veislu. Nýii’ fasar tóku við en þótt
leiðir skildu ríkti væntumþykja og
virðing milli einstaklinganna. Við
munum nú nokkuð mörg, sem gjarn-
an vildu hafa reynst þroskaðri og
sterkari vinir Þorgeiri í sjúkdóms-
stríði sínu. Smári og Stefán Jón eru
meðal þeii’ra sem ég færi aðdáun og
þakklæti fyrir staðfestu í vináttu
sinni við Gogga. Fjölskyldu og unn-
ustu votta ég einnig samúð og þakk-
læti fyrir góðan dreng og þá birtu og
gleði sem æskumynd hans er helguð.
Blessuð sé minning Þorgeirs Rúnars
Kjartanssonar.
Megi sál hans hvfla í friði.
Guðrún S. Birgisdóttir.