Morgunblaðið - 03.02.1999, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 3. FEBRÚAR 1999 37 §►
mömmu, í tilefni af stórafmæli þínu.
Þar voru einnig vinkonur þínar,
þær Lauga og Sigga Þorsteins. Þér
var falið að líta eftir mér smástund,
við vorum staddar í verslun og eftir
að þú hafðir litið af mér eitt andar-
tak var ég alsett hringum á hverj-
um fingri. Mikið skemmtir þú þér
vel og hlóst mikið yfir þessu uppá-
tæki mínu.
Hún var ánægjuleg dagstundin
sem við áttum á níræðisafmælinu
þínu, þú varst stjarna dagsins og vel
barstu aldurinn. Heilsan sagði til sín
og því miður kom að því að þú sást
þér ekki einu sinni fært að koma
lengur í jólaboðin.
Þú hefur nú fengið kallið og ég
veit að hún Dadý þín tekur vel á
móti þér á þínum nýja dvalarstað og
ég er viss um að núna líður þér vel.
Guð geymi þig, elsku amma min.
Þín,
Brynja.
Elsku amma mín, ég kveð þig nú
með þökk fyrir allt. Þú hefur nú haf-
ið þitt ferðalag á annan og æðri stað.
Heilsu þinni hrakaði og tími þinn
var kominn. Þrátt fyrir að líkaminn
væri orðinn lúinn varstu alltaf vel
með á nótunum og vildir alltaf fylgj-
ast með öllu og öllum.
í gegnum áimm hef ég dvalið mik-
ið erlendis, en við hvert tækifæri
sem ég kom heim kom ég til þín og
sýndi þér myndir frá hinum ýmsu
löndum. Þér stóð nú ekki á sama er
ég sýndi þér myndir af mér í kafi og
á myndinni voru einnig litlir hákarl-
ar, sem voru alveg hættulausir, en
þú gast varla tráað þínum eigin aug-
um. Þetta fannst þér nú algjör
óþarfi, þú baðst mig um að gera
þetta aldrei aftur. Þú varst alltaf svo
þakklát og glöð yfir öllum póstkort-
um og kveðjum sem ég sendi og
mikið varstu glöð þegar hverju
ferðalagi lauk og að ég var komin
heim. Þér þótti eflaust vissara að
hafa mig bara hér heima, ég væri þá
ekki að synda á meðal hákarla á
meðan.
Eg kveð þig nú, elsku amma mín,
megi góður guð varðveita þig og
geyma.
Þín,
Ilarpa.
Nú, þegar hún Friðiika er dáin,
rifjast upp þeir dagar, þegar hún bjó
í kjallaranum á Reynimelnum með
börnin sín tvö, Katrínu listdanskonu
og Heimi vin okkar. Það var á sokka-
bandsáranum fyrir margt löngu.
Þangað vöndum við komur okkar, fé-
lagarnir, stundum heilu fótboltaliðin,
af því að Reynimelurinn var mið-
svæðis og lá vel við höggi og ekki síð-
ur vegna þess að þar vorum við
aufúsugestir. Það var sama hvað hátt
var hlegið, glamrað og gantast, sama
hvað klukkan var, sama hvað aðhafst
var, alltaf tók Friðrika á móti okkur
opnum öi-mum og dró sig svo í hlé
þegar stofan var orðin að vígvelli
strákapara og stundargamans.
Friðrika hafði gaman af þessu
öllu, enda glaðvær sjálf, ræðin og
opin fyrir skoðanaskiptum. Hún lifði
sig inn í félagsskapinn, lærði að
þekkja okkur vitleysingana í sundur
og hefur haldið tryggð við gömlu
heimilisgestina æ síðan. Ekki
kannske allt og alltaf dans á rósum,
frekar en líf hennar sjálfrar, en
kannske var það upplyfting fyrir
hana að bjóða glaðværðinni heim,
þessum óbeisluðu unglingaærslum,
þessum óútgengnu sjálfbirgingum,
sem við vorum á þeim árum þegar
keppinautarnir voru lagðir að velli
og sjálfstraustið ennþá óbilað. Þá
var gaman hjá Friðriku, enda þótt
kjallaríbúðin væri ekki stór. Það var
hjarta hennar og viðmót, sem var
stórt. Og það var nóg.
Maður hafði aldrei vit á því að
spyrja hvernig hún sjálf hefði það,
enda var hún af þeirri kynslóð sem
kunni ekki að kvarta. Hún kvartaði
heldur ekki blessuð gamla konan,
þegar hún var orðin lasburða og elli-
hram síðustu árin. Sjálfsagt verður
hún samt hvíldinni fegin. En Frið-
í-ika skilur eftir sig góðar minningar
hjá stóram hópi miðaldra stráka,
sem forðum daga tóku á henni hús.
Guð blessi þessa gömlu vinkonu
okkar.
Ellert B. Schram,
Sveinn Jónsson.
ÞÓRARINN
MAGNÚSSON
+ Þórarinn Magn-
ússon fæddist í
Neðradal í V-
Skaftafellssýslu 17.
febrúar 1921. Hann
lést á Landakoti 18.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Landa-
kirkju í Vestmanna-
eyjum 23. janúar.
Söknuður okkar er
mikill þegar við kveðj-
um föður okkar,
tengdaföður og afa,
Þórarin Magnússon, sem látinn er
eftir hetjulega baráttu við illvígan
sjúkdóm. Þar kom vel fram hvaða
mann hann hafði að geyma. Osér-
hlífnin og hai-kan sem hafði ein-
kennt hann í gegnum lífið var engu
minni þegar hann háði lokaglímuna
en í fyrri glímum lífsins. Þar kom
líka fram sá ljúfi og tillitssami mað-
ur sem Þórarinn var og við fengum
öll að kynnast. Aldrei talaði hann
um að þetta væri óréttlátt hlut-
skipti, heldur tók hann því sem að
höndum bar, eins og ávallt, og vann
úr því á sinn einstaka hátt. Við sem
sátum við sjúkrabeð hans fengum
að upplifa æðruleysi hans og þraut-
seigju. Aldrei fundum við fyrir
beiskju né biturleika hjá honum.
Þai' kom fram sú trú sem hann átti,
trú sem einkenndist af verkum en
ekki tómum orðum.
Hann dvaldi fyi-st á Landspítal-
anum, síðan var hann á Rauða-
krosshótelinu Lind og síðustu vik-
ur lífs yíns dvaldi hann á Landa-
koti. Á öllum þessum stöðum
mætti hann hlýju og skilningsríku
starfsfólki sem annaðist hann af al-
úð. Síðustu og um leið erfiðustu
vikurnai’ naut hann frábærrar um-
önnunar starfsfólks K-1 á Landa-
koti.
Systir hans, Þórdís Þorgeirs-
dóttir, var honum einstaklega góð
og studdi hann í veikindum hans,
kom oft á dag til hans og stytti
honum stundir. Hún kom með
myndaalbúm, segulbandsspólur
með upplestri og fleira sem hann
tók fegins hendi, því hann gerði sér
vel grein fyrir því að þessi tími var
aðeins bið eftir því að yfirgefa
þennan heim. Við, fjölskylda Þór-
arins, erum Þórdísi innilega þakk-
lát fyrir umönnun hennar og natni
við föður okkar og tengdaföður.
Þórarinn var kvæntur Gunn-
laugu R. Einarsdóttur eða Laugu,
eins og hún var alltaf kölluð. Hún
lést fyrir átta árum í hörmulegu
bílslysi ásamt systur sinni og
mági. Það var honum mikið reiðar-
slag. Hann beitti sig hörku þá eins
og í fyrri áföllum, en líkaminn
sýndi að ekki var allt í lagi og átti
hann við vanheilsu að stríða
nokkurn tíma vegna þessa, hann
sem alla tíð hafði verið heilsu-
hraustur.
Þórarinn var mikill hagyrðingur,
og er hér gi'ipið niður í 2. erindi af
þremur þar sem hann lýsir því
hvernig honum leið þegar prestur-
inn kom og sagði honum frá slys-
inu:
Hann skýrði frá slysinu, skelfing mig greip,
í skyndi mín dofnaði sál,
og helkaldur sársauki hjarta mitt kleip,
mitt höfuð sem stæði við bál.
Þetta högg var svo hart, svo sár þessi kvöl,
nú hörkunni skyldi samt beitt.
Annarra kosta ég átti ekki völ
því enginn gat örlögum breytt.
Þórarinn og Lauga voru mjög
samhent og gestrisin hjón, heiðar-
leg og áreiðanleg. Réttlætiskennd
þeirra var rík. Ef einhver var
órétti beittur átti hann ávallt
þeiiTa stuðning. Heimili þeirra var
opið öllum sem til þeirra leituðu,
enda var oft gestkvæmt og fjörugt
að koma til þeirra. Margir vinir og
vandamenn, og vandalausir, hafa
búið á heimili þeirra í lengri eða
skemmri tíma.
Þegar þau voru að
hefja búskap sinn,
varð Þórarinn fyrir
því áfalli að missa
hægri handlegginn í
slysi, er hann lenti
með hann í spili á bát
sem hann var á. Stím-
að var til lands, þar
tóku menn við honum,
settu hann á börum
upp á vörubíl, því eng-
inn sjúkrabíllinn var
þá í Eyjum. Hann var
nær dauða en lífi er
hann komst undir
læknishendur, en hann hélt með-
vitund allan tímann. Þremur vik-
um eftir slysið fóru þau hjónin í
göngutúr inn í Botn. Fékk hann þá
löngun til að vita, hvernig honum
gengi að synda með annarri hendi.
An vafninga fékk hann sér smá-
sundsprett í höfninni, fór síðan
upp á sjúkrahús og fékk nýjar um-
búðir!
Eftir slysið breyttust atvinnu-
hættir hans, hann fór í Kennara-
skóla Islands og starfaði sem kenn-
ari í 40 ár, lengst af í Vestmanna-
eyjum en einnig í Biskupstungum.
Þau bjuggu þar í átta ár, hann
vann sem skólastjóri í Reykholti en
Lauga var ráðskona í heimavistar-
skólanum. Þar eignuðust þau
marga mjög góða og trausta vini
og hélst sú vinátta alla tíð. Eftir að
þau fluttust þaðan vora ferðir upp í
Tungur ófáar til að hitta vini og
kunningja. Honum þótti og mjög
vænt um nemendur sína, sem voru
honum oft hugstæðir, og átti t.a.m.
fjölda gamalla mynda af þeim.
Þórarinn og Lauga eignuðust
þrjú börn, Ólöfu Járnbrá eða Lóló,
f. 1951, d. 1984, Sigurð Gísla eða
Silla, f. 1953, og Ásmund Jón eða
Ása, f. 1959. Auk þeirra ólu þau
upp tvær yngstu systur Laugu,
þær Pálu og Svövu, sem þau tóku
að sér við fráfall móður þeirra árið
1945. Þegar þau síðan misstu
einkadóttur sína úr krabbameini
árið 1984 tóku þau að sér börn
hennar, Lindu og Emil.
Þau hjónin höfðu mjög gaman af
að ferðast um landið, fóru þá alltaf
í hóp með vinum og ættingjum, því
þau voru mjög félagslynd. Við
bræðurnir eigum margar góðar
minningar frá ferðum með þeim
austur á Bakkafjörð, yfir Kjöl,
Sprengisand og víðar.
Þórarinn hafði alla tíð verið í
góðu sambandi við skólafélaga sína
úr Kennaraskólanum. Þau sam-
skipti jukust eftir að hann var orð-
inn einn. Hann hitti og nokkra
samkennara sína og vini frá Vest-
mannaeyjum í spilamennsku í
hvem viku. Auk þessa þótti honum
mjög vænt um bekkjarsystur sína
úr Barnaskóla Vestmannaeyja,
sem reyndist honum afar vel. Það
var okkur því mikil gleði að sjá
hann fóta sig að nýju og að líf hans
glæddist tilgangi enn á ný. Hann
lærði glerlist og skóp mörg lista-
verkin þó einhentur væri. Þegar
hann eitt sinn var spurður að því
hvernig hann færi að þessu, var
svarið ofur einfalt: „Maður þarf
bara að hafa verksvit.“ Svo mörg
vora þau orð, en lýsa honum
einmitt mjög vel. Hann var ekki
vanur að mikla hlutina fyrir sér.
Heima fyrir bakaði hann, eldaði og
vann öll sín hússtörf sjálfur, enda
sagðist hann geta allt sem aðrir
gætu - „nema klappa saman lófun-
um“!
Við, synir, tengdadætur og
barnaböm horfum á eftir honum
með miklum söknuði. Merkur mað-
ur er horfmn á braut, maður sem
skilur eftir sig fjársjóði í minning-
um okkar, maður sem við megum
læra mikið af. Við eram Guði þakk-
lát fyrir dýmæt ár sem við feng-
um að njóta með honum.
Sigurður Gísli, Kristbjörg
og börn, Ásmundur Jón,
Birna og dætur.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÞÓRHALLUR FRIÐRIKSSON
frá Skógum,
Austur-Eyjafjöllum,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju föstudag-
inn 5. febrúar kl. 13.30.
Bióm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeir, sem vilja minnast hans, láti Skógakirkju
njóta þess.
Elín Þorsteinsdóttir,
Jóhanna Þórhallsdóttir, Birgir Brandsson,
Þórunn Þórhallsdóttir, Vilhjálmur Þór Pálsson,
Iða Brá Þórhallsdóttir, Hrafn Antonsson,
Margrét Þórhallsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær frændi okkar,
GESTUR JÓNSSON,
Hrafnistu, Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur í Fossvogi að kvöldi mánudagsins 1. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Addý Guðjónsdóttir,
Valgerður Eygló Kristófersdóttir.
+
Okkar ástkæri faðir, tengdafaðir, sonur og
bróðir,
HJÖRVAR VESTDALJÓHANNSSON,
Hofi,
Lýtingsstaðahreppi,
sem lést af slysförum miðvikudaginn 27. janú-
ar, verður jarðsunginn frá Goðdalakirkju
laugardaginn 6. febrúar kl. 14.00.
Kristján Ingi Vestdal Hjörvarsson, Jórunn María Ólafsdóttir,
Jóhann Jóhannsson,
systkini og aðrir aðstandendur.
+
Útför móður minnar,
FRIÐRIKU GUÐMUNDSDÓTTUR,
fer fram frá Fossvogskapellu í dag, miðviku-
daginn 3. febrúar, kl. 13.30.
Heimir Guðjónsson.
+
Innilegar þakkir til allra sem auðsýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og jarðarför
KÁRA TRYGGVASONAR
frá Víðikeri.
Sérstakar þakkirtil starfsfólks heimahjúkrunar í
Kópavogi fyrir góðvild og hjálpsemi.
Margrét Björnsdóttir,
Rannveig Káradóttir,
Sigrún Káradóttir, Finnur Sveinsson,
Hildur Káradóttir, Gísli Eyjólfsson,
Erlendur Lárusson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum innilega hlý handtök, samúð og vin-
áttu við andlát og útför
DAVÍU GUÐMUNDSSON,
Flúðabakka 1,
Blönduósi.
Hrafnhildur Reynisdóttir,
Jóhannes Harry Einarsson, Kristín Hólm,
Herdís Einarsdóttir, Jóhannes Þórðarson,
barnabörn og barnabarnabörn.