Morgunblaðið - 12.05.1999, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 12. MAÍ 1999 45
framundan eins og þú orðaðir það.
Eg vil þakka þér fyrir allar bíl-
ferðimar hjá þér, alltaf átti ég að
„sitja í“ hjá þér þó ekki væri nú
langt að labba. Eins vil ég þakka þér
fyrir þá virðingu og traust sem þú
sýndir mér í starfí. Elsku Þóra mín,
Þórður, Jennsi, Ragga, Gunna, Jó-
hanna og Gutti minn, þið hafið mist
svo mikið, báða foreldra ykkar og öll
svona ung. Megi góður Guð styrkja
ykkur og styðja svo og alla aðra að-
standendur og vini.
Drottin er minn hirðir
mig mun ekkert bresta
á grænum grundum lætur hann mig hvílast
leiðir mig að vötnum þar sem ég má næðis
njóta
Hann hressir sál mína leiðir mig rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég gangi um dimman dal
óttast ég ekkert illt því þú ert hjá mér
sproti þinn og stafúr hugga mig þú býrð
mér borð
frammi fyrir fjendum mínum
þú smyrð höfuð mitt með oliu, bikar minn
er barmafullur
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævi daga mína
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
Guð veri með þér.
Guðrún Hákonar.
Elsku amma.
Ó, hve heitt ég unni þér -
Allt hið bezta í hjarta mér
vaktir þú og vermdir þinni ást.
Æskubjart um öll mín spor
aftur glóði sól og vor,
og traust þitt var það athvarf,
sem mér aldrei brást.
Óska ég þess, að angur mitt
aldrei snerti hjarta þitt.
Til þess ertu alltof ljúf og góð -
Enn ég vil þú vitir það,
vina mín, þó hausti að,
að þú varst mín sumarþrá,
mitt sólskinsljóð.
(Tómas Guðm.)
Þín barnabörn.
I galleríi huga míns hangir mynd af
þér, þú situr við eldhúsborðið
heima á Seilu og ert að segja frá
einhverju, einhverju sem er aug-
ljóslega fyndið því glettnin birtir
sig í augunum og varirnar ramma
inn kímnina. Fallegu ljósu lokkarn-
ir þínir hlæja hljóðlega því sagan er
ekki búin.
í hirslu tilfinninga minna, eru
ljúfar og hlýjar tilfinningar til þín.
Tvær tilfinningar eru nú skýrastar,
þakklæti og virðing. Þakklæti því
þú varst mér góð og hlý, þakklæti
því þú vaktir athygli mína á ýmsu
sem ég hafði ekki leitt hugann að
áður eins og að sýna sjálfri mér þá
væntumþykju að sofa í silkirúmfót-
um og eiga silkinærföt. Þú sagðir
mér að fegurð skiptir máli og að
hver fer sína leið til að vera sannur
sjálfum sér og þar er ekkert rangt.
Þú sýndir mér að þegar erfiðu
tímabilin koma er mikilvægt að
missa ekki sjónar á það góða og
hlýja og að ástin flytur fjöll. Virð-
ing mín er djúp og há, fyrir visku
þinni og vilja þínum til að deila
henni með öðrum, umburðarlyndi
þínu og staðfestu. Styrkur þinn var
í mýktinni, styrkur sem þurfti ekki
að sýna eða sanna því þú barst
hann með þér, alltaf. Þú ert mér
falleg fyrirmynd bæði sem mann-
eskja og sem móðir.
Takk fyrir samveruna.
Þóra Hjartar Blöndal.
í dag, 12. maí, á alþjóðadegi
hjúkrunarfræðinga er borin til
grafar Anna Jóna Þórðardóttir
hjúkrunarfræðingur. Anna Jóna út-
skrifaðist sem hjúkninarfræðingur
frá Hjúkrunarskóla Islands 1961 og
vann við hjúkrun á Landspítala,
Fjórðungssjúkrahúsi Akureyrar og
Borgarspítala fram til 1969. Okkar
kynni hófust er Anna Jóna hóf starf
við hjúkrun á Borgarspítalanum
vorið 1995, eftir 25 ára hlé frá
hjúkrunarstörfum. Hún var þá orð-
in ekkja með barnmargt heimili, en
Finnbogi maðurinn hennar lést
1993 og var missir fjölskyldunnar
mikill. Það var afar myndarleg,
stolt og kjarkmikil kona sem rakti
lífssögu sína, en hún hafði helgað 25
ára skeiði lífshlaups síns fjölskyld-
unni og heimili. Hagir fjölskyldunn-
ar höfðu alla tíð verið góðir og naut
fjölskyldan þeirrar eðlislægu ástúð-
ar og umhyggju Önnu Jónu, sem
við kynntumst svo vel síðar í hjúkr-
unarstörfum hennar.
Anna Jóna hóf starf sem hjúkr-
unarfræðingur á ný, á hjúkrunar-
deild Borgarspítalans á Hvítabandi,
en deildin var með sérhæfða starf-
semi fýrir aldraða með minnis-
skerðingu. Hún var fljót að tileinka
sér þá framþróun er orðið hafði í
hjúkrun og axla þá ábyrgð sem
starfinu fylgdi. Anna Jóna hafði
mjög gott lag á að ná til og annast
sjúklinga með minnisskerðingu og
veita aðstandendum þeirra stuðn-
ing. Deildin fluttist á Landakot
1997 og tók Anna Jóna við stöðu að-
stoðardeildarstjóra í mars það ár.
Var hún stoð og stytta sjúklinga,
stjórnenda og samstarfsmanna við
allan undirbúning og framkvæmd
flutningsins sem tókst afar vel. Það
var þroskandi að vinna með Önnu
Jónu, hlýtt viðmót, jafnlyndi og þol-
inmæði réðu framkomu hennar og
vakti það aðdáun samstarfsmanna
hvernig hún tók á erfiðum málum.
Fumlaust leysti hún deildarstjóra
af í leyfum, gekk örugg til stjórnun-
arstarfa og sinnti starfsmannamál-
um af umhyggju. Aldrei hallaði hún
á nokkurn mann og sá ætíð já-
kvæðu hliðarnar á málum, sem og
styrkleikann í fólki frekar en veik-
leikann. Minnisstæður er vorfagn-
aður öldrunarsviðsins í maí fyrir ári
síðan, er nærri 90 samstarfsfélagar
gengu Elliðaárdalinn og síðan inn
Grafarvoginn. Frískleikinn og lífs-
gleðin ljómaði frá Önnu Jónu þar
sem hún gekk með samstarfsfélög-
um í frábæru veðri, sól og logni.
Allir skemmtu sér síðan undir
harmonikkuspili og grilluðu saman
um kvöldið, þar naut Anna Jóna sín
í góðra vina hópi.
Anna Jóna var trúuð kona, sem
án efa veitti henni mikinn styrk við
þann missi sem hún varð fyrir við
fráfóll ástvina langt fyi-ir aldur
fram, og ekki síst þegar hún sjálf
greindist með illkynja krabba-
meinssjúkdóm og þurfti að horfast í
augu við að þurfa brátt að hverfa
frá daglegu lífi barna sinna. Von
hennar og trú á bata var afar sterk
og ræddi hún oft um það að hún
skyldi yfirvinna þessa þraut. Sorg
sína bar hún ekki á torg, og hugg-
aði samferðamenn sína með því að
mál færu fljótt að skipast á betri
veg og hún kæmi fljótlega til vinnu
á ný. Starfið gaf henni mikið, og var
ótrúlegt að fylgjast með hvernig
hún gekk til verka og hljóp oft í
skarðið með því að taka vaktir þeg-
ar mannekla varð, þótt hún væri
þjáð af verkjum. Lýsir það ábyrgð-
artilfínningu hennar fyrir hjúkrun
sjúklinga sinna og staðfestunni að
axla hjúkrunarstarfið. Hún hélt
reisn sinni fram á það síðasta. Síð-
ustu vikurnar naut Anna Jóna um-
hyggju og hjúkrunar barna sinna
sem og heimahlynningar Krabba-
meinsfélagsins. Gott uppeldi barn-
anna kom þar vel fram, í samheldni
þeirra við að annast móður sína
heima. Missir þeirra er mestur, en
veganesti uppeldisins er gott og
minningin dýrmæt. Missir öldrun-
arhjúkrunar er ennfremur mikill,
horft er á eftir fyrirmyndar hjúkr-
unarfræðingi og samstarfsfélaga.
Samstarfsfólk á deild L-4, Sjúkra-
húsi Reykjavíkur Landakoti sem og
á öðrum deildum Landakots þakka
samfylgdina og senda fjölskyldu
Önnu Jónu sínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Anna Birna Jensdóttir,
Þórhildur Hólm.
Nú hefur straumur tímans hrifið
með sér hina fyrstu úr hópnum sem
settist í Kvennaskólann í Reykjavík
haustið 1952. Þetta er langur tími í
árum talið en svo stutt þegar horft
er til baka. Við komum víðs vegar að
og þekktumst fæstar í byrjun en
glíman við námið færði okkur saman
og kynnin urðu nánari. Anna Jóna
Þórðardóttir var ein af þeim sem
fóru hljóðlega um heiminn. Hún var
björt yfirlitum, hafði góða kímnigáfu
og brosti umburðarlynd þegar
skellibjöllurnar í bekknum fóru mik-
inn.
Að lokinni skólagöngu í „Kvennó"
lærði Anna Jóna hjúkrun og vann við
hana þar til hún giftist og stofnaði
heimili. Hún og maður hennar Finn-
bogi Kjeld eignuðust sjö mannvæn-
leg böm og þar var hennar hamingja
og gleði. Hún missti svo manninn
sinn í blóma lífsins eftir erfið ytri
áfóll.
Við hittumst ekki oft eftir að við
lukum skólanum 1956. En í seinni
tíð hittumst við þó einu sinni ári,
þökk sé skólasystur okkar, Fríðu
Björnsdóttur blaðamanni, sem af
röggsemi og dugnaði hóaði okkur
saman heima hjá sér. Við yngdumst
upp við endurfimdina og sameigin-
legar minningar frá æskudögunum.
Anna Jóna, hún var fyrst í stafróf-
inu og því oftast fyrst tekin upp í
skólanum. Nú er hún þessi rólynda,
hljóðláta stúlka kölluð fyrst í burtu.
Það er gott að eiga barnatrúna á
stundum sem þessum og mega trúa
því að hún eigi góða heimkomu því -
„þar bíða vinir í varpa sem von er á
gesti.“
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við börnum hennar og öðrum
vandamönnum.
Beklgarsysturnar úr
Kvennaskólanum.
Önnu Jónu kynntist ég fyrir þrem
árum, gegnum Ragnhildi dóttur
hennar. Mér varð fljótlega ljóst að
Anna Jóna var tilþrifamikil kona en
lét þó lítið yfir sér. Hún sveipaði
ekki um sig með stórbokkalegu tali
um menn og málefni. Heldur kom
sínu að hægt og hljóðlega án yfir-
gangs. Fór sína leið og fangaði at-
hygh manns með styrk sínum og
velvild.
Ganga hennar á lífsleiðinni var
ekki blómum stráð. Heldur ekki písl-
arganga þótt erfiðleikamir biðu nán-
ast á hverju homi. Hver raunin rak
aðra. Maður hennar, Finnbogi Kjeld,
lést úr krabbameini árið 1993 með
stuttum fyrirvara. Litlu áður hafði
fjarað undan þeim hjónum fjárhags-
lega. Eftir lát hans stóð Anna Jóna
uppi nánast slypp og snauð með
bömum sínum. En Mð snérist ekki
um væl og vol. Taka má hlutunum og
standa styrkari eftir hverja raun.
Harka af sér þótt innst inni bugist
menn. Það er alltaf hægt að bera höf-
uðið hátt og rétta úr sér þótt bakið
bogni.
Anna Jóna greindist með krabba-
mein skömmu fyrir jóhn 1997. Það
var enn eitt reiðarslagið fyrir hana
og fjölskyldu hennar. Sérstaklega í
ljósi þess að hafa áhyggjur af því
hvað verður um böm sem tæplega
em komin á legg. En hún vissi hvert
stefndi og tók því með reisn og still-
ingu. Barðist eins og ljón gegn vá-
gestinum, allt til þess að hlífa böm-
um sínum. En allt kom fyrir ekki. Ör-
magna og veikur líkami lét undan í
lokin.
Anna Jóna var gjafmild kona.
Hún kunni þá list sem fáir kunna.
Að gefa af sjálfri sér. Gjafirnar birt-
ust í kærleik, ást, vinsemd, um-
hyggju og virðingu sem hún sýndi
öðrum. Þessum eðlisþáttum kom
hún giftusamlega fyrir í börnum sín-
um og skyldi engan undra að þau
yrðu manni hjartfólgin.
Við sem eftir stöndum spyrjum
gjaman. Hver er svo tilgangurinn
með þessu mannM? Er til eitthvað
einhhtt svar við því? Finnum við
kannski tilganginn innst í hjarta okk-
ar? Við fengum notið hennar í þessu
jarðneska lífi. Hvað tekur við er ég
ekki dómbær um. Það er á mörkum
hins óþekkta. En ég óska þess af öllu
hjarta að á einhverju öðm tilveru-
stigi, hitti hún Finnboga manninn
sinn og þau sameinist eftir langan að-
skilnað.
Ég vil votta börnum Önnu Jónu,
þeim Röggu, Gunnu, Þóra, Þórði,
Jens, Jóhönnu og Gutta og fjöl-
skyldum þeirra, auk vinum og öðr-
um ættingjum, mína dýpstu samúð.
Megið þið öðlast styrk í sorg ykkar.
Guð blessi minningu um góða konu,
mömmu, ömmu og vinkonu.
Hulda Gestsdóttir.
INGUNN KRISTJANA
ÞORKELSDÓTTIR
+ Ingunn Krist-
jana Þorkels-
dóttir fæddist á
Þúfiim í Vatnsfirði
við Isafjarðardjúp
29. september 1908.
Hún lést á Dvalar-
heimili aldraðra á
Hrafnistu 4. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Petrína Bjarnadótt-
ir og Þorkell Guð-
mundsson. Þau hjón
áttu 11 börn og 8
þeirra komust upp
og voru þau Gunn-
ar, Halldóra, Arndís, Stefán,
Páll, Ingunn, Guðmundur og
Margrét. Öll eru þau nú látin.
Helmingur þessara systkina
náði að komast yfir 90 ára ald-
urinn.
_ Útför Ingunnar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Fyrstu minningar mínar era þær
að ég er rétt farin að skríða og er á
leiðinni upp tröppurnar á Seljavegi
7. Áfangastaðurinn er efsta hæðin
þar sem Inga og Dóra búa. Ég veit
að þegar ég kemst þangað upp þá
bíða mín þar tvær góðhjartaðar
frænkur sem munu stinga upp í mig
einhverjum sætindum og svo mun
Inga frænka hafa allan tímann í
heiminum til að segja mér sögur og
ævintýri. Ævintýrunum lýkur aldrei
og aldrei virðist Inga verða þreytt þó
svo að ég biðji hana að segja mér
sömu söguna aftur og aftur. Þessi
lýsing á best við hana Ingu frænku
mína sem nú er látin. Við systurnar
bjuggum okkar fyrstu ár á Seljavegi
7 og tengdumst Ingu tryggðarbönd-
um sem héldust alla tíð eftir það þó
við flyttumst úr húsinu. Sunnudags-
heimsóknirnar til Ingu urðu fastur
liður og áttum við þar margar góðar
stundir enda gestrisni hennar og
gjafmildi engu lík. Inga hafði þann
hæfileika að geta bakað bestu
pönnukökur í heimi og voru þær á
boðstólum í öllum afmælum og veisl-
um. Göngutúrarnir sem við fórum
saman í voru ófáir og Inga hafði ætíð
mikið yndi af útiverunni. Inga var
mjög bamgóð og tók
hún fljótt ástfóstri við
okkur systurnar og
hafði mikinn áhuga á
öllu því sem á daga
okkar dreif. Inga
frænka kom nú sein-
ustu árin nær daglega í
heimsókn til okkar, eða
eins lengi og heilsan
leyfði.
Að lokum er leiðir
skiija viljum við þakka
þér, Inga frænka, fyrir -
allar góðu stundimar
sem við áttum saman
og kveðjum þig með
einni af þeim mörgu bænum sem þú
kenndir okkur.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um Ijósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Ásthildur og Þórhildur.
í dag, 12. maí, verður jarðsungin
frænka mín Inga og langar mig að # -■
minnast hennar í örfáum orðum.
Síðustu 17 árin höfum við hjónin bú-
ið á Seljavegi 7, þar sem þær syst-
ur, Inga og Dóra, bjuggu í góðu
sambýli við okkur þar til Dóra flutti
til dóttur sinnar í Keflavík og lést
þar hátt á tíræðisaldri. Eftir það bjó
Inga ein og áttum við margar góðar
stundir saman. Þar til fyrir rúmu
ári var hún við góða heilsu og gat
farið allra sinna ferða. Inga var af-
skaplega fróð og vel lesin. Margar
stundir sátum við yfir kaffibollanum
og hún rifjaði upp æsku- og ung-
lingsárin heima í Þúfum. Gestrisni
var aðalsmerki þeirra systra. Allir
urðu að þiggja góðgerðir og helst
taka með sér nesti. En það sem var
mest áberandi hjá þessum systkin-
um frá Þúfum var þó nægjusemin.
Inga var ekki rík af veraldlegum
auði, en lét sér nægja það sem hún
hafði. Við hjónin kveðjum þig, kæra
frænka, og biðjum guð að taka þig
undir sinn verndarvæng.
Stelia og Karl.
VILHJÁLMUR
GÍSLASON
+ Vilhjálmur
Gíslason fæddist
í Reykjavík 27. maí
1983. Hann iést á
Landspítalanum 26.
apríl siðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
3. maí.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn látni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
þeir eru himnamir honum
yfir.
(Hannes Pétursson)
Okkur langar til að minnast Villa
með örfáum orðum. Villi var nem-
andi í Safamýrarskóla frá 6 ára aldri.
Hann var yndislegur drengur sem
lýsti upp umhverfið með sínu fallega
og sérkennilega brosi. Hann tjáði sig
með látbragði og hljóðamyndun og
lét líðan sína greinilega í ljós. Stund-
um var Villi líka grafalvarlegur og þá
veltum við því fyrir okkur hvað hann
væri að hugsa. Þegar okkur fannst
hann vera dapur vai’ nóg að spjalla
við hann um fjölskylduna. Þetta var
nokkuð örugg leið til að laða fram
brosið! Það sem skrifað var í sam-
skiptabókina notuðum við h'ka í
spjalli með Villa s.s. bíltúrarnir í
jeppanum, Anna Yr að spila á píanó-
ið og Sindri að leika sér við Villa.
Villi var líka lánsamur að eiga svona
góða fjölskyldu sem vakti yfir vel-
ferð hans.
í skólanum var sundið í miklu
uppáhaldi og þar sýndi
hann líka oft sínar
bestu hhðar. Auk þess
fannst honum mjög
gaman að fara í tölvu.
Vilii átti margar erf-
iðar stundir í gegnum
tíðina, en náði sér oft
furðu fljótt á strik aft-
ur. I rauninni trúðum
við því að það sama
myndi gerast núna, að
Villi kæmi fljótlega aft-
ur í skólann. Svo fór þó
ekki og verður hans
sárt saknað, en minn-
ingin um hann mun lifa
áfram í hjarta okkar. ' *
Elsku Kristín, Gísli, Anna Ýr,
Sindri Freyr og aðrir aðstandendur.
Missir ykkar er mikill, megi algóður
guð styrkja ykkur í sorginni.
Ó góða sál til friðar fegins heima
far þú nú vel á guðs þíns náðar fund,
en minning þína veit og vinir geyma,
þótt vegir skijjist hér um htla stund.
(Guðlaugur Guðlaugsson)
Fyrir hönd nemenda og starfs-
fólks í Safamýrarskóla.
Drífa, Guðrún Ásgr.
og Inga Maggý.
Aths. ritstj.
Vegna tæknilegra mistaka birtist
þessi grein í Morgunblaðinu í gær
undir nafni annars látins manns.
Morgunblaðið biður aðstandendur ,
beggja aðila afsökunar á mistökun.#
um. ——__________________________