Morgunblaðið - 12.05.1999, Blaðsíða 63

MORGUNBLAÐIÐ
FÓLK í FRÉTTUM
MIÐVIKUDAGUR 12. MAÍ 1999 63.
Ljósmyndir: Dagur Gunnarsson
Þórunn Lárusdóttir leikkona
Býr sig undir
Hryllingsbúðina
Þórunn Lárusdóttir leikkona er búsett í London, setur
markið hátt og stefnir á enska kvikmyndamarkaðinn.
Hún mun þó byrja á að spreyta sig á hlutverki
Auðar í uppfærslu Borgarleikhússins á Litlu
Hryllingsbúðinni í vor. Dagur Gunnarsson hitti hana
á kaffíhúsi í Soho og spjallaði við hana.
YRIR leikara í London getur lífið
verið ansi strembið, í rúmlega tíu
milljón manna stórborg, í atvinnu-
grein þar sem einungis lítið brot með-
lima í leikarafélaginu fá eitthvað að gera. Að
jafnaði er talið að um áttatíu prósent mennt-
aðra leikara séu „í hvíldarstöðu" hverju sinni.
Þórunn lætur engan bilbug á sér finna, hún
mætir galvösk í viðtalið og segist hafa verið
ógurlega heppin að hafa fengið góðan umboðs-
mann strax eftir útskriftina. Hann ýtir henni í
hverja prufuna á fætur annarri bæði íyrir
kvikmyndir og leiksvið og því hafi hún í mörg
horn að líta þó að hún sé ekki endilega komin
með aðalhlutverkið í einhverri stónnyndinni.
„Það er lykilatriði að verða sér úti um góðan
umboðsmann." Segir Þórunn og heldur áfram:
„Það er verra að fá slæman umboðsmann en
engan.“ Þórunn komst að hjá hinni virtu um-
boðsskrifstofu William Morris sem er með
skrifstofur beggja vegna Atlantshafs. „Ég var
mjög hrædd við að skrifa uppá samning við
svona stóra umboðsskrifstofu, því þá er maður
að keppa við svo stór nöfn, en minn umboðs-
maður sér ekki um fleiri en tuttugu listamenn
og ég er mjög ánægð með hans störf, þeir sjá
alveg rosalega vel um mann.“
Hér í borg keppa leikarar um að komast
í sem flestar prufur eða „ádisjónir“,
sem eru einskonar inntökupróf þar
sem leikstjórar og samstarfsmenn þeirra meta
hvort umsækjandinn henti í viðkomandi hlut-
verk.
„Það tók mjög á taugamar að fara í fyrstu
prufurnar, en það lærist eins og annað og núna
geri ég svo mikið af því að það er bara eins og
að drekka vatn. Það er náttúrlega mjög mikil-
vægt að geta verið afslappaður og móttækileg-
ur í prufum. Ég hef bara farið í nokkrar pruf-
ur heima á íslandi og þar fær maður venjulega
handritið í hendumar áður og getur aðeins
undirbúið sig en hér mætir maður bara á
svæðið og fær kannski fimm mínútur til að
undirbúa sig, jafnvel ekki einu sinni það og svo
les maður bara af blaðinu. Það þýðir náttúr-
lega ekki að lesa ofan í blaðið, maður verður að
reyna að lyfta textanum og það er h'ka aukaá-
lag að vera ekki að tjá sig á móðurmálinu og
svo þarf að pæla í hreim og öðm slíku sem er
kannski minna mál fyrir innfædda. Við fengum
reyndar góða þjálfun í slíku í skólanum.
Webber Douglas-skólinn leggur mikið upp úr
þvi að þjálfa mann í „hinum raunverulega
heimi“. Var þetta erfitt nám?
„Já, það var gífurlega strembið, en líka ákaf-
lega gaman. Við voram í skólanum frá morgni
til kvölds og svo var öll heimavinnan eftir,
enda voru nokkrir sem heltust úr lestinni og
einn sem fór hreinlega yfir um af álaginu.
Hann var reyndar svolítið skrýtinn fyrir ... ég
held reyndar að allir leikarar eigi það til að
vera svolítið skrýtnir.“
Vorað þið með skemmtileg verkefni á loka-
árinu?
„Já, ég fékk að glíma við Pirandellóstykki
sem heitir á ensku Tonight We Improvise, þar
fékk ég aðalhlutverk sem var meðal annars
fólgið í því að syngja aríu úr Töfraflautunni,
það var mjög gaman. Svo lék ég í Fiðlaranum
á þakinu, það var líka mjög gaman, ekki síst
fyrir þá skemmtilegu tilviljun að móðir mín,
Sigríður Þorvaldsdóttir, var einmitt á sama
tíma að leika í sömu sýningu heima á Islandi,
reyndar vorum við ekki í sama hlutverkinu."
Ertu mikil söngkona?
„Það var mikil áhersla lögð á söng og söng-
leiki í skólanum og mér fannst gaman að læra
söng og já ég geri mikið af því að syngja, tón-
list yfir höfðuð er og hefur alltaf verið stór
þáttur í mínu lífi. Ég lærði á trompet og var í
lúðrasveit í mörg, mörg ár, spilaði fyrstu rödd
og sóló meira að segja. En ég er fyrst og
fremst leikkona, söngurinn er svona hjálpar-
tæki.“
Hefurðu reynt að komast í söngleikina hér í
West End?
Nei, ég hef ekki sóst mikið eftir því að
komast í söngleiki hér, einfaldlega
vegna þess að ef maður byrjar í söng-
leik hér þá festist maður í þeirri skúffu og það
er litið svo á að maður geti ekkert annað og
það er ekki það sem ég vil. Mitt aðaltakmark
er að komast í kvikmynd hér, það er efst á
lista hjá bæði mér og umboðsmanninum. Ég er
líka svolítið hávaxin fyrir sviðsleik, en ég væri
alveg til í að komast í góðan enskan gamanleik,
ég er mjög hrifin af Noél Coward, Oscar Wilde
og slíkum snillingum. Kannski ég prófi söng-
leikina þegar ég verð búin að verða mér úti um
það mikla reynslu í öðru að það verði ekki eins
mikil hætta á að ég festist. Ég dái Judy Dench
og það er minn draumur að geta átt jafnfjöl-
breyttan feril og hún, því hún syngur í söng-
leikjum, leikur í kvikmyndum, sjónvarpi og
vinnur með æðislegum leikstjóram á sviði.“
Þú hefur leikið eitthvað með íslendingum
hér í London, er það ekki?
Jú, ég hoppaði inn í hlutverk hjá Icelandie
Take Away Theatre í sýningu sem heitir
Daughter of the Poet sem þau settu upp
með Sveini Einars sl. vor. Sýningin var tekin
upp aftur seinna um sumarið, það heltist ein
leikkonan úr lestinni og ég hljóp í skarðið.
Þetta var mjög skemmtilegur hópur og við
náðum vel saman, ég skemmti mér konung-
lega. Það var líka mjög gaman að vinna með
íslendingasögurnar, við sýndum á ensku og
þetta var lifandi og ærslafull trúðasýning.“
Ég frétti að James Bond hafi haft áhuga á
þér.
„Já, rétt fyrir jólin var ég boðuð í prufu fyr-
ir nýju James Bondmyndina, The World Is
Not Enough, sem er verið að taka hér í
London og víðar. Ég var mjög ánægð bara
með þann árangur, en af því að ég var að fara
heim í jólafrí hafði umboðsmaðurinn bókað
mig í ansi margar prufur síðustu vikuna. Svo
mæti ég í prafuna og gekk bara vel, ég fékk
tvær mínútur til að kíkja aðeins á handritið og
svo var ég látin leika á móti myndavélinni og
var síðan beðin að koma aftur til þeirra í aðra
prufu seinna um daginn þegar leikstjórinn
yrði viðstaddur. Það var að sjálfsögðu góðs viti
og ég var beðin að læra textann utan að í milli-
tíðinni, sem ætti ekki að vera mikið mál ef ég
hefði ekki verið að fara í prufur fyrir tvær aðr-
ar kvikmyndir þennan sama dag. Ég gerði
mitt besta að læra textann í neðanjarðarlest-
inni á leið minni milli staða, en það er frekar
erfitt að einbeita sér í mannmergðinni og
hristingnum. Þegar ég síðan mæti í seinni
prufuna eru líka staddir þarna framleiðend-
urnir, leikstjórinn og fleiri aðstandendur
myndarinnar og ég varð svolítið stressuð og
fékk að hafa blaðið svona til hliðsjónar. Ég fór
af stað með mitt eintal og gekk bara nokkuð
vel þangað til að ég strandaði á orðinu
„strenuous" sem ég hreinlega vissi ekki hvern-
ig ætti að bera fram, stafirnir dönsuðu fyrir
augunum á mér á blaðinu og ég gerði nokkrar
tilraunir þangað til að allir viðstaddir hrein-
lega sprungu úr hlátri og ég þar meðtalin.
Þetta braut ísinn og ég komst loks í gegnum
textann og prufuna, alveg handviss um að
þarna hefði ég gjörsamlega klúðrað góðu
tækifæri, en hvað um það, ég hafði allavega
fengið að hitta þetta ágæta og fræga fólk og
tekist að fá þau til að brosa.“
En þau vildu sjá meira af þér?
á, þau hringdu daginn eftir og vildu fá að
hitta mig aftur, ég var búin að kaupa flug-
miðann heim og því stödd í töluverðum
vanda. Það þótti nú ekki stórt vandamál á
þeim bæ, James Bond keypti bara nýjan flug-
miða fyrir mig og sendi svo limmósínu eftir
mér í þriðju prufuna. Þar hitti ég alla aftur;
leikstjórann Michael Apted (Gorillas in the
Mist) og Broccoli-slektið allt saman. Þessi
prufa gekk bara vel, gleðileg-jól-við-höfum-
samband var sagt við mig. Ég fór heim í jóla-
íríið með hjartað í skósólunum og fékk síðan
að vita eftir áramót að Denise Van Outen hefði
fengið hlutverkið. Hún er fremur stórt nafn
hér á Bretlandseyjum, hefur verið kynnir í Big
Breakfast-sjónvarpsþáttunum og leikið í
nokkrum myndaröðum fyrir sjónvarp. Mér
skilst að leikstjórinn hafi viljað fá mig en fram-
leiðandinn vildi Denise, sem var eðlilega frem-
ur fúlt. Það er náttúrlega erfitt að keppa við
svona stórt nafn og nú þegar er heilmikið búið
að fjalla um það í fjölmiðlum hér að Denise sé
að fara að leika í Bondmyndinni."
Þannig að ef eitthvað kemur fyrir Denise
Van Outen?
„Þá vitið þið hver gerði það!“
Er þetta stórt hlutverk?
ei, ekki svo, þetta voru tvær senur eða
myndskeið þar sem ég hefði leikið
lækninn hans Bond, þú getur ímyndað
þér út á hvað kímnigáfan í því gekk. Að sumu
leyti var ég því bara hálf fegin að fá ekki hlut-
verkið, kærastinn minn var líka feginn! Verst
þótti mér að Judy Dench, hetjan mín, var líka
skrifuð inn í þessar senur, ég hefði verið alveg
sátt við að fá að leika pínulítið á móti henni.
Eigum við ekki að segja að þeir séu bara að
geyma mig fyrir næstu mynd. Ég hef verið að-
dáandi Bondmyndanna frá því að ég var pínu-
lítil og það hefði verið gaman að fá að vera
með í þessu, en þrátt fyrir allt, þá er ég ekki
með óraunsæja stórdrauma um að verða ein-
hver stór „kvikmyndastjama" ég vil bara geta
haft atvinnu af því að vera leikari. Þetta Bon-
dævintýri er allavega hvatning fyrir mig og ég
stefni áfram á sömu braut, að halda áfram hér
í London.“
Ætlarðu ekki bara að drífa þig til
Hollywood?
„Veistu, ég held ég myndi ekki vilja það, ég
þarf að koma mér upp reynslu hér til að byrja
með. Maður þarf að læra að ganga áður en
maður fer að hlaupa. Ég var að leika í stutt-
mynd sem var teldn upp hér í London og heitir
Routine, mjög dökk kómedía eftir Jon Wright,
hún verður væntanlega sýnd á Channel 4 og á
einhverjum stuttmyndahátíðum, það gæti leitt
til einhvers, það er aldrei að vita.“
En í sumar verðurðu heima á íslandi?
„Já, ég hlakka mikið til, það verður gaman
að vinna í Borgarleikhúsinu í skemmtilegu
hlutverki með góðu fólki. Það er mikill munur
að vinna heima á íslandi, þar er maður yfirleitt
ekki settur í ákveðna „skúffu" eins og hér.
Draumurinn er að geta unnið á báðum stöðum,
það að geta fengið að koma heim að leika í ís-
lensku leikhúsi er náttúriega alveg frábært.
Það er öðruvísi álag að leika heima, saman-
burðurinn við „ákveðinn fjölskyldumeðlim“ er
líklegast óumflýjanlegur.“
Ertu að stúdera Auði, búin að horfa á kvik-
myndina o.s.frv.?
S
g hef forðast að horfa á myndina, ég sá
Litlu hryllingsbúðina þegar hún var
síðast sett upp heima með Eddu
Heiðrúnu Bachman í hlutverki Auðar, ég man
vel eftir því, hún var svo æðisleg. Það verður
erfitt að keppa við hana, en ég er náttúrlega
ég og vona að fólk þmfi ekki að bera mig sam-
an við neinn. Ég á plötuna síðan þá og kann
lögin utan að, Auður er svo yndislegur karakt-
er, þetta er eitt af mínum draumahíutverkum.
Ég hef ekki verið heima á íslandi að sumri til í
fjögur ár og hlakka til að fá að upplifa það aft-
ur. James, kærastinn minn, kemur líka með og
hann hefur aldrei verið á íslandi að sumri til
og ég ætla að reyna að drífa hann í smá hesta-
ferð upp á hálendi.“