Morgunblaðið - 19.10.1999, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 19. OKTÓBER 1999 55
SÖLVI
JÓNSSON
+ Sölvi Páll Jó-
hannes Jónsson
fæddist á Látrum í
Aðalvík 5. aprfl
1908. Hann lést í
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur í Fossvogi
hinn 9. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Jón Þor-
kelsson, bóndi á
Látrum í Sléttu-
hreppi, og kona
hans, Halldóra Vig-
dís Guðnadóttir.
Systkini Sölva voru
Guðmundur Þórar-
inn, f. 7.1. 1903; Sigurður Her-
mann Agnar, f. 2.11. 1905;
Hannes Jónmundur, f. 7.4. 1912;
og Snorri Ragnar, f. 27.1. 1915.
Fósturbróðir Sölva var Her-
mann Hjálmarsson.
Árið 1939 kvæntist Sölvi
Laufeyju Jakobínu Guðmunds-
dóttur, f. 27.5. 1914. Foreldrar
hennar voru Guðmundur Hall-
dórsson, bónda í Neðri-Miðvík,
og kona hans, Margrét Bjarna-
dóttir. Börn Sölva og Laufeyjar
eru: Halldóra Jóna Guðmunda,
f. 26.7. 1940, gift
Sveinbirni Guðjóns-
syni, bifvélavirkja;
Hermann Theódór,
f. 18.4. 1941, pípu-
lagningamaður,
kvæntur Aðalfríði
Stefánsdóttur; Mar-
grét Sigríður, f. 5.2.
1945, og Axel Hall-
dór, f. 30.4. 1951,
byggingatækni-
fræðingur, kvæntur
Björk Geirdal.
Sölvi var bóndi í
Stakkadal í Sléttu-
hreppi 1940-1943 en
þá fluttist hann að Látrum. Árið
eftir fluttist hann til Hnífsdals
og síðan til Reykjavíkur. Á
seinni árum heimsstyijaldarinn-
ar, 1943-1945, sigldi hann sem
kyndari á togurum og stundaði
það starf til ársins 1952_að hann
réðst sem vélstjóri í Áburðar-
verksmiðjunni. Starfaði hann
þar til ársins 1980 er hann lét af
störfum fyrir aldurs sakir.
títför Sölva fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Faðir Sölva, Jón, veiktist af
lömunarveiki árið 1918 en stund-
aði þó sjóinn af miklum dugnaði
með hjálp sona sinna. Halldóra,
móðir Sölva, sá um búskap og
heimili er eiginmaður hennar
veiktist. Jón og Halldóra áttu
saman fimm syni. Elstur var Guð-
mundur Þórarinn, f. 1903, en hann
drukknaði 15. desember 1924 þeg-
ar vélbáturinn Leifur frá ísafirði
fórst. Hann var þá aðalfyrirvinna
heimilisins. Næstur í röðinni var
Sigurður en vegna veikinda hans
þurfti Sölvi, aðeins 16 ára gamall,
að sjá um heimilið ásamt móður
sinni því yngstu bræðurnir, Hann-
es og Snorri, voru þá enn á barns-
aldri.
Eftir fráfall Jóns árið 1928, föð-
ur þeirra bræðra, fór Sölvi suður
til Reykjavíkur, þá 19 ára gamall.
Fékk hann skipsrúm á togara sem
kyndari með hjálp fósturbróður
síns Hermanns Hjálmarssonar
sem þá var vélstjóri á Allianee-
togaranum Baldri. Sölvi vann sem
kyndari í sjö ár á vetrum en kom
heim yfir sumartímann til að
hjálpa til við heyskapinn. Frá
unga aldri fór hann á bjarg og var
talinn einn fimasti sigmaður á
þeim tíma, þá iðju kenndi hann
síðar sonum sínum. Sölvi keypti
hálfa jörðina Stakkadal árið 1932
fyrir aflahlut sinn á sjö vetrarver-
tíðum. Kom hann sér upp búi þar
með móður sinni og yngri bræðr-
um. Árið 1939 kvæntist Sölvi
Laufeyju og þegar elsta barn
þeirra var tveggja ára og
næstelsta nokkurra mánaða veikt-
ist Laufey af berklum og var flutt
suður á Vífilsstaðahæli. Þurfti þá
Sölvi að bregða búi og koma börn-
um sínum tveimur fyrir hjá ömm-
um barnanna og fara aftur á sjó-
inn til að vinna fyrir sjúkralegu
konu sinnar. Var hann á sjó öll
stríðsárin og komst oft í hann
krappan.
Laufey var á sjúkrahúsi í fimm
ár og eftir það bjuggu þau í Skerja-
firðinum í Reykjavík með börnum
sínum. Fljótlega eftir festu þau
kaup á bragga í Herskálakamp.
Sölvi hætti á sjónum árið 1955 og
fékk vinnu við byggingu Áburðar-
verksmiðjunnar í Gufunesi og vann
þar síðan sem vélstjóri, eða þar til
hann hætti sökum aldurs. Árið
1956 fluttust þau úr braggahverf-
inu á Réttarholtsveg 67. Eftir að
þau fluttust á Réttarholtsveg
keypti Sölvi alla jörðina Stakkadal
í Aðalvík.
Sölvi Páll Jónsson fór til Aðal-
víkur í sína heimasveit hvert ein-
asta sumar meðan honum entist
heilsa og átti þar ásamt öðrum tvo
sumarbústaði, annan á Látrum og
hinn í Stakkadal.
Elsku pabbi, ég kveð þig með
sorg í hjarta og bið Guð að taka við
þér hinum megin.
Guð geymi þig, elsku pabbi.
Þín
Halldóra.
Elsku afi, þegar ég hugsa til
þess að þú skulir vera farinn frá
okkur, fyllist ég söknuði yfir að
geta ekki fundið fyrir þér í faðmi
mínum, heyra ekki rödd þína og
hlátur. Mér er það svo minnisstætt
þegar ég var lítil, hvað mér þótt
vænt um og hafði gaman af að setj-
ast í fang þitt og þú rerir með mig
af fullum krafti og sönglaðir. Þær
stundir sem við áttum saman í Að-
alvíkinni eru mér og drengnum
mínum honum, Svenna litla, mikill
fjársjóður. Þú hafði svo gaman af
að segja okkur sögur um lífið frá
þeim tíma sem þú bjóst þar og við
nutum þess að hlusta. Hvað mér
þótti gaman að fá þig í heimsókn
þegar ég bjó á Isafirði en þetta eru
minningar sem enginn getur tekið
frá mér og mun ég elska þær og
virða.
Mér hefur alltaf fundist þú mjög
merkilegur og myndarlegur mað-
ur, maður sem var óhræddur að
segja sína skoðun, hreinskilinn,
ákveðinn, ábyrgur, áræðinn og
elskulegur. Eftir skilnað minn við
Magna, var ég ákveðin í að finna
mann sem líkastan þér og tel ég
mig hafa fundið hann í dag en það
tók mig 11 ár. Og þegar ég kom
með hann Inga fyrst til þín, þá man
ég hvað mér þótti vænt um þau orð
er þú sagðir við hann: „Ingi, ég
geng aftur ef þú verður ekki góður
við hana Fríðu mína,“ því þar sem
þú varst orðinn svo aldraður fannst
þér þú lítið annað geta gert. Eftir
kynni min við Inga varð ég mjög
upptekin af okkar sambúð. Svo
varð ég ófrísk og flyt upp í sveit og
hafði þess vegna ekki eins mikinn
tíma og áður fyrir þig. Þú varst dá-
lítið óhress með það en skildir það
vel. Núna er Ugla mín orðin fimm
mánaða gömul og á ennþá sinn
fyrsta þúsundkall sem þú gafst
henni á hennar fyrsta mánuði. Það
var svo yndislega gaman að sjá
ykkur saman og hafði ég gaman af
því þegar þú laumaðir þessum pen-
ingi í lófa hennar þá, svo lítill lófi
og stór peningur.
Elsku afi, nú er amma, konan
sem þú elskaðir í gegnum lífið, orð-
in ein og það verður henni örugg-
lega mjög erfitt en ég treysti því að
þú munir á einhvern hátt vera hjá
henni áfram og veita henni þann
styrk sem hún þarf.
Allar þær minningar sem þú hef-
ur gefið mér mun ég varðveita vel í
hjarta mínu og elska.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Vertu sæll, elsku afi minn, megi
birta og friður umvefja þig í nýjum
heimkynnum.
Ástarkveðja.
Fríða Sveinbjömsdóttir.
Hollur granni er gulli betri.
Þetta gamla íslenska máltæki á
við Sölva Jónsson sem nú er
kvaddur. I 22 ár höfum við notið
þeirra forréttinda að eiga þau
hjónin Sölva og Laufeyju Guð-
mundsdóttur að næstu grönnum.
Þessi ár hefur aldrei skuggi fallið
á þetta nábýli, heldur hefur það
verið okkur til ánægju og mikiil
styrkur fylgt því.
Skömmu eftir að við fluttum á
Réttarholtsveg kom Sölvi færandi
hendi. Voru það svartfuglsegg,
sem hann hafði sótt í einni af
mörgum ferðum sínum, ásamt
fleiri vestfirskum sig- og bjarg-
mönnum, í björgin á Langanesi.
Varð þetta síðan árvisst meðan
honum entist þrek til þessara
Langanesferða. Þetta er aðeins lít-
ið dæmi um örlæti þeirra hjóna
gagnvart okkur en af mörgu er að
taka.
Á stofuveggnum á Iiéttarholts-
vegi 67 hangir málverk af æsku-
stöðvum Sölva. Það leyndi sér ekki
að taugar hans til æskustöðvanna,
Látra vestur í Aðalvík, voru sterk-
ar. Þar átti hann land og reisti sér
sumarbústað. Aðalvík sótti hann
heim svo lengi sem honum entist
heilsa til. Margar sögur sagði hann
okkur af lífinu í Aðalvík og er það
víst að það hefur ekki alltaf verið
dans á rósum. Óblíð náttúra þar
vestra hefur mótað Sölva sem og
fólkið, sem bjó á þessum afskekkta
stað, enda er hreysti þess við-
brugðið. Allt hans fas bar það með
sér að þar fór lífsreyndur en hóg-
vær maður og enginn efí er að á
yngri árum hefur hann verið mikið
hraustmenni. Sölvi var hreinskilinn
án þess að særa, en sá eiginleiki er
ekki öllum gefinn. I minningunni
um Sölva mun hlýtt bros hans ekki
fölna, því það var sama hvemig
stóð á hjá honum, það var alltaf
stutt í brosið og hláturinn.
Nú hefur Sölvi kvatt eftir langa
og viðburðaríka ævi og haldið á vit
forfeðranna en eftir standa minn-
ingar um áreiðanlegan, traustan,
og hreinskiptinn mann. Um leið og
við kveðjum hann og þökkum góð
kynni vottum við Laufeyju og af-
komendum þeirra okkar innileg-
ustu samúð.
Emma og Sævar Þ. Jóhannesson.
• Fleiri minningargreinar um
Sölva Jónsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Blómastofa
Friðfinns
Suðurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tilefni.
Gjafavörur.
+
Yndisleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
HULDA GUÐRÚN GUÐRÁÐSDÓTTIR,
Ásgarði 77,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu sunnudaginn
17. október.
Garðar Sigurðsson,
Rannveig Lilja Garðarsdóttir, Valgeir Ásgeirsson,
Sigurður Garðarsson, ingveidur Magga Aðalsteinsdóttir,
Þórey Garðarsdóttir, Hjörtur Blöndal
og barnabörn.
Ástkær móðir okkar,
SESSELJA OTTESEN JÓSAFATSDÓTTIR,
áður til heimilis í Þórufelli 20,
lést á Landakoti aðfaranótt mánudagsins
18. október.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sjöfn Þórsdóttir,
Skúli O. Kristjánsson,
Torfi E. Kristjánsson.
Elskuleg dóttir mín, móðir og amma,
EDITH MARÍA MEADOWS,
Jacksonville,
Flórída,
lést mánudaginn 18. október.
Fyrir hönd aðstandenda,
Dóróthea Friðriksdóttir.
+
Hjartkær bróðir minn og frændi okkar,
HAFSTEINN SVEINSSON,
Jökulgrunni 6 v/Hrafnistu,
áður til heimilis í
Nökkvavogi 16,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum sunnudaginn
17. október.
Pétur Sveinsson,
Sigurður Pétursson,
Droplaug Pétursdóttir,
Þóra Pétursdóttir.
+
Elskuleg móðir okkar,
GUÐFINNA EINARSDÓTTIR
frá Burstarfelli í Vestmannaeyjum,
Dalbraut 18,
Reykjavík,
lést á hjartadeild Landspítalans laugardaginn
16. október sl.
Sigurbergur Hávarðsson,
Erna Elíasdóttir,
Einar P. Elíasson,
Sigfús Þór Elíasson.
LEGSTEINAR
í rúmgóðum sýningarsölum okkar
eigum við ávailt fyrirliggjandi margar
gerðir legsteina og minnisvarða úr
íslenskum og erlendum steintegundum
Verið velkomin til okkar eða
hafið samband og fáið myndalist;
S.HELGAS0NI
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP. SÍMI 557 6677 / FAX 557 8410.