Morgunblaðið - 08.01.2000, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ

______________________________LAUGARDAGUR 8. JANÚAR 2000 51
MINNINGAR
á því hvað hún væri smart í nýrri
buxnadragt. Kom þá á daginn að
dragtina hafði hún saumað fjörutíu
árum áður.
Mínar bestu stundir með Önnu
átti ég þegar við sátum tvær einar í
Hvassaleitinu og spjölluðum saman,
enda gafst þá betra næði en þegar
margt var um manninn. Gátum við
þá rabbað tímunum saman og oftar
en ekki var hún að segja mér frá liðn-
um tímum, uppvextinum í Goðdal
eða árunum á Tjamargötunni. Það
var svo gaman að heyra hana segja
frá, því hún hafði svo ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum og
sagði þær umbúðalaust. Við fórum
oft í göngutúra saman og var sér-
staklega gaman að ganga með henni
um Grasagarðinn á sólríkum degi
þar sem hún kunni svo góð skil á
plöntunum og hafði svo mikla unun
af að virða fyrir sér fallegan garðinn.
Ég get ekki látið hjá h'ða að minn-
ast á hana Friðbjörgu sonardóttur
Rósu, systur Önnu. Eg held að allir
sem til þekktu beri þakklæti í huga
til Friðbjargar fyrir að vera Önnu
stoð og stytta síðasta árið hennar.
Anna hélt heimili fram á síðasta dag,
eða þar til hún var lögð inn á sjúkra-
hús núna í desember. Tæplega 92
ára náði hún að ganga frá öllum jóla-
gjöfum, setja ljósaseríu á svalirnar
og baka smákökurnar fyrir jólin.
Önnu tókst svo sannarlega að halda
reisn sinni fram til hins síðasta eins
og hún hafði alltaf óskað sér.
Ég kveð Önnu vinkonu mína með
söknuði.
María Guðfinnsdóttir.
Elsku Anna mín. Nú ert þú horfin
okkur - í bili - þú, sem áttir alltaf að
vera til. Eftir stöndum við hnípin og
drúpum höfði. Þú, með allri þinni
hógværð og hljóðleika, varst svo
stór þáttur í tilveru okkar og vitund.
Þú komst í hús afa míns og ömmu í
Tjamargötuna og þjónaðir þar sem
hjálparstúlka í átta ár, þegar ég var
aðeins fárra ára gömul. Frá þeim
tíma hefur þú verið partur af fjöl-
skyldunni, sem þú hélst þinni gullnu
tryggð við. I afa húsi byrja mínar
minningar um þig.
Minningarnar byrja, þegar ég
sem lítið stúlkubam var send með
rútunni eins og pakki úr sveitinni
minni til nokkurra daga dvalar í afa
húsi, eins og það hús var kallað, ekki
aðeins af okkur börnunum, heldur
öllum í fjölskyldunni, sem um það
hús töluðu. Á endastöðinni í Reykja-
vík varst það oftast þú, sem tókst á
móti mér og leiddir mig heim til afa
og ömmu. Mér þótti vænt um þig frá
upphafi. Þú sýndir mér virðingu,
komst fram við mig sem fullorðna; I
þinni nærvem dafnaði ég og óx . Ég
varð stór. Þú varst sjálf svo stór. Allt
í kring um þig var svo ömggt. Sú til-
finning mín í þinn garð hefur fylgt
mér eftir alla tíð frá þessum
bernskuárum mínum. Þú færðir mér
morgunverð í rúmið - mér smástelp-
unni - eins og öllum öðmm íbúum
hússins, að þeirra tíma sið. Hjá þér
fékk ég rúgbrauð með sykri og
Reykjavíkur brauð (fransbrauð)
með rúsínum. Að þessu höfum við
báðar brosað í áratugi. Þú kallaðir
mig Ljósið í afahúsi. Það yljaði þá og
mun gera um ókomna tíð. Þú varst
hljóð kona, Anna mín, það fór ekki
mikið fyrir þér. Samt hafðir þú fast-
mótaðar skoðanir á mönnum og mál-
efnum. í þinni nærveru var hægt að
nota glettin, hress og kjarnmikil orð,
sem allaf er gaman, skoðunum sín-
um til áréttingar. Þú gerðir óspart
grín að sjálfri þér, en talaðir með
virðingu um aðra eða þagðir ella.
Það er háttur hins sterka. - Þú barst
ekki síður virðingu fyrir sjálfri þér.
Varla gekk yfir sá óveðursdagur, að
þú ekki færir í þína skyldugöngu-
ferð, andlegri og líkamlegri heilsu
þinni til góðs. En svo kom, að líkami
þinn brást - tími þinn var kominn.
Við erum víst ekki eilíf, nema í minn-
ingunni. Ég þakka þér fyrir allt,
Anna mín, og þá hlýju, sem ég ber í
brjósti til þín. Far í friði.
Þín vinkona
Marta María.
Tíminn rennur sitt skeið. Það
kemur óhjákvæmilega að kveðju-
stund. Vorið 1940 kom ég í fyrsta
sinn til Reykjavíkur vestan frá Bol-
ungarvík og þá til að þreyta próf inn
í Kvennaskólann í Reykjavík. Ég
stóð á tröppunum við Tjarnargötu
26 klædd síðbuxum og úlpu, veður-
barin eftir sjóvolkið. Biskupinn Jón
Helgason frændi minn tók á móti
mér með sinni rótgrónu kímni. „Vel-
kominn vertu, en ég átti ekki von á
dúðuðum strák.“ Inni var mér fagn-
að af biskupsfrúnni, sem var dönsk,
dætrunum þremum og svo fröken
Önnu, eins og þau ávörpuðu hana
húshjálpina, sem fúslega hafði boð-
ist til að taka mig sem herbergisfél-
aga. Þannig kom ég inn í fjölskyld-
una og frá þeirri stundu og æ síðan
höfum við Anna verið perluvinkon-
ur.
Biskupsheimilið var mikið menn-
ingarheimili þar sem Anna naut
virðingar fjölskyldunnar enda var
hún sögufróð, hógvær og skarp-
greind. Ég minnist þess að biskup-
inn beindi oft orðum sínum til henn-
ar þegar lærðir menn sátu við
kaffiborðið og ræddu saman, eink-
um þegar íslendingasögur bar á
góma. „Hvað segir svo fröken Anna
um þetta?“ Anna hafði óvepju gott
minni og gat vitnað skýrt í það sem
hún hafði lesið.
Anna hafði sjálf staðið í sömu
sporum og ég, á sömu tröppum,
komin fáum árum áður vestan af
fjörðum, kynnti sig svo sem hún
sjálf sagði frá: „Hér er ég, kann ekk-
ert, veit ekkert og skil ekkert.“
Þannig var hennar sjálfskynning.
Hún hafði þó notið farkennslu í
sveitinni sinni og hún hafði sótt
garðyrkjunámskeið hjá Ragnari Ás-
geirssyni á Laugarvatni, áður enn
hún kom í Tjarnargötuna og var það
henni mikið sælusumar.
Anna las mikið og mundi vel það
sem hún las og hún bjó yfir festu í
skoðunum. Sérstakur andblær var á
heimilinu og þar nutu allir virðingar.
Á langri lífsleið féll aldrei skuggi á
vináttu okkar Önnu. Hún var traust-
ur vinur vina sinna en var skapföst.
Við hjónin dáðum dugnað hennar og
kjark. Við deildum með henni gleði-
stundum en líka örðugleikum og
sorgarstundum.
Erfiðast var henni áfallið mikla í
mars 1948 er æskuheimilið hennar í
Goðdal í Bjamarfirði varð undir
snjóflóði og olli sex ættingjum henn-
ar fjörtjóni og lamaði bróður hennar
sem einn komst lífs af. Lán var að
þrjú af börnum Goðdalshjóna voru
fjarri heimilli við nám. Þá hvarf
Ánna til okkar Haraldar og bjó hjá
okkur um tíma. En þegar mest á
reyndi sýndi hún mestan styrkinn
og það var Önnu eðlislægt.
Þessi eðlisgreind og kjarkurinn
kom henni oft vel. Hún átti eftir að
ganga í gegnum margar sjúkrahús-
legur en heilsugæslan skilaði henni
alltaf aftur í hið notalega heimili sem
hún hafði búið sér. Þar iðkaði hún^
handiðnir sínar, m.a. það að sauma
og stífa kraga fyrir alla presta lands-
ins, en það hafði hún lært í biskups-
húsi af Þórhildi Helgason.
Eftir að dvöl Önnu í Tjamargötu
lauk gerðist hún iðjufélagi og vann á
saumastofum til starfsloka og eign-
aðist þar góðar vinkonur.
Á síðari ámm þurfti Anna oft að
leita sér lækninga og var jafnan
mjög þakklát fyrir þá umhyggju
sem hún naut bæði á sjúkrahúsum
og við heimaaðstoð.
í sjúkrasögu Önnu var ekki ein
báran stök en nú hefur sú síðasta
riðið yfir.
Við Haraldur minnumst mætrar
vinkonu okkar og sendum ættingj-
um og vinum hennar hugheilar sam' -*
úðarkveðjur.
Halldóra Einarsdóttir.
+ Hulda Kolbrún
Finnbogadóttir
fæddist í Hafnarfirði
10. september 1940.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
27. desember síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Bústaðakirkju 6. jan-
úar.
Og jólin komu,
Hulda okkar svona
mikið veik, fann alltaf
til, og við gátum ekkert
gert nema bara beðið
og vonað. Á þriðja degi jóla fór svo
fallega sálin hennar inn í Ijóssins
heim sem umvefur hana eins og hún
gerði við okkur öll, alltaf. Boðin og
búin hvenær sem var. Við elskuðum
hana öll og söknum elsku Huldu okk-
ar.
Núersálþínrós
í rósagarði Guðs
kysstafenglum
döggvuð af bænum þeirra
sem þú elskaðir,
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti.
(Ragnh.P.Ófeigsd.)
Elsku vinur okkar, Davíð, Svein-
björg og fjölskylda, Guð gefi ykkur
styrk á sorgarstundu.
Einar, Rúna Margrét,
Þorvarður og Finnbogi.
Við íyrr- og núverandi Lághylt-
ingar eyddum ófáum kvöldstundun-
um á unglingsárum okkar, fyrir um
15-20 árum, heima hjá Huldu og
Davíð á „áttunni“ eins og við kölluð-
um húsið þeirra. Þá kynntumst við
Huldu mjög vel. Hún var mjög ósér-
hlífin manneskja, vinnusöm, sérstak-
lega samviskusöm og nákvæm að
eðlisfari. Umfram allt var hún góð-
mennskan uppmáluð og með ein-
dæmum hlátimnild. Það var ekki
annað hægt en að smitast af glað-
værum hlátri hennar og tárin trill-
uðu niður kinnar hennar í mestu rok-
unum.
Á þessum mörgu kvöldstundum,
of mörgu hefur þeim hjónum líklega
oft fundist, var grunnurinn lagður að
tryggð og vináttu sem varað hefur æ
síðan. Já, og grunnur
lagður að óbilandi
íþróttaáhuga okkar,
sér í lagi á handknatt-
leik og hafa störf okkar
síðan beint eða óbeint
óneitanlega tengst hon-
um. Hulda hafði brenn-
andi áhuga á hand-
knattleik, spilaði hann
á sínum yngri árum og
vann svo í sjálfboða-
vinnu í tengslum við
hann öll sín fullorðinsár
við hlið mánns síns,
Davíðs B. Sigurðssonar
hjá Aftureldingu.
Boltastærðin fór reyndar minnkandi
hin seinni ár er áhugi fyrir að slá í
golfkúlu vaknaði. Hún fékk sem sagt
golfbakteríuna, eins og margur, og
náði góðum árangri í íþróttinni á
stuttum tíma. Bóndi hennar varð að
gjöra svo vel að játa sig sigraðan í
samanburði við hana á golfvellinum.
Eins og áður sagði var Hulda ein-
staklega ósérhlífin kona og unni sér
sjaldan hvíldar. Það eru ófáir keppn-
isbúningar handknattleiksliða
UMFA og landsliðs íslands í hand-
knattleik sem farið hafa í gegnum
hendur hennar. Þvegnir, stroknir og
brotnir saman af ýtrustu nákvæmni
og samviskusemi. Við undruðumst
oft hvað hún lagði mikið á sig í þeim
efnum. Oft var þröng á þingi í stof-
unni þar sem búningarnir voru hafð-
ir til þerris eða lágu samanbrotnir í
bunkum á stólum og sófum. Við buð-
um alltof sjaldan fram aðstoð okkar
en þegar það gerðist vorum við undir
ströngu gæðaeftirliti hjá Huldu þeg-
ar við gengum frá þeim í töskumar.
Hulda var sérstaklega bamgóð og
hafa barnabörn hennar notið góðs af
gæsku og gjafmildi hennar. Hún
vann alla tíð mikið með bömum m.a.
í Tjaldanesi, í leikskólum sveitarinn-
ar og síðustu árin í íþróttamiðstöð-
inni að Varmá.
Við þremenningarnir fóram ekki
varhluta af góðmennsku hennar.
Löngum stundum var eytt við kaffi-
spjall við eldhúsborðið á áttunni. Þá
var oft viðkvæðið hjá henni, eins og
mörgum íslenskum húsmæðram er
tamt, að hún ætti bara ekkert til með
kaffinu. Hún hafði varla sleppt orð-
inu er hún galdraði fram veitingar að
hætti hússins. Rækjusalatið marg-
rómaða, tertur af öllum stærðum og
gerðum og heimalagaði vanillu-
rjómaísinn sem hentaði við öll tæki-
færi, ekki bara á tyllidögum. Enn
minnumst við skemmtilegrar kvöld-
stundar, daginn fyrir Partille-ferð
1982 með UMFA, þegar við keppt-
umst við að taka upp rabarbara og
skera hann niður til frystingar. Þá
var Hulda í essinu sínu og lék á als
oddi með tilheyrandi hláturmildi.
Fyrir tæpum tveimur áram
greindist Hulda með illkynja
krabbamein og hófst þá þrotlaus
barátta við þann allt of algenga sjúk-
dóm sem sjaldan gaf henni grið. Þeg-
ar stund gafst milli stríða nýtti hún
timann vel, skellti sér m.a. í golf þeg-
ar færi gafst og skrapp til Gauta-
borgar sl. sumar í heimsókn til vin-
konu sinnar ásamt dóttursyni sínum.
Að berjast við krabbamein er ekki
aðeins líkamleg þolraun heldur og
andleg og félagsleg, bæði fyrir þann
sem veikur er og fjölskyldu hans.
Margur óskar sér þess að vísinda-
menn heimsins fari að sameina
krafta sína í leit að lækningu þessa
skæða og óútreiknanlega sjúkdóms í
stað þess að keppa hver við annan í
þeirri erfiðu leit. Hulda stóð ekki ein
í baráttunni. Davíð, Sveinbjörg,
Svanur, Kolbrún, Davíð og Magnea
ömmustelpan studdu eins vel við
hana og þeim var unnt auk þess sem
fjölskylda hennar og vinir sem hún
hafði kynnst m.a. á æskuáram og í
gegnum handboltann vora henni
ómetanlegur bakhjarl. En mótstaða
hennar og baráttuþrek fór þverrandi
í vikunni fyrir jól og á þriðja í jólum
kvaddi hún þennan heim.
Við og fjölskyldur okkar vottum
fjölskyldu Huldu innilega samúð
okkar. Megi góðar minningar um
þessa dugnaðarkonu styrkja ykkur
og hækkand sól smám saman létta af
ykkur dofanum og sorginni sem fylg-
ir missi hennar.
„Veittu mér kraft, ó, Guð, til þess að sjá ei-
lífðina í hverri rós; komandi dag í hveijum
blómknúppi; vorkomuna í sérhveiju snjó-
fóli; að fyrirheit regnbogans brosi við mér í
sérhveiju stormviðri!"
(VirginiaWuerfel.)
Guð geymi Huldu okkar.
Ivar, Kristín og Svava Ýr.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Senda má grein-
ar til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.Í8) — vinsam-
legast sendið greinina inni í bréfinu, ekki
sem viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á
heimasfðum. Það eru vinsamleg tilmæli að
lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 mið-
að við meðallínubil og hæfilega lfnulengd -
eða 2.200 slög.
HULDA KOLBRUN
FINNBOGADÓTTIR
GUÐMUNDUR
ÞÓRARINN
BJARNASON
+ Guðmundur
Þórarinn Bjarna-
son fæddist 19. maí
1933. Hann lést 24.
desember síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Kópavogs-
kirkju 30. desember.
Við fráfall Guð-
mundar Bjarnasonar
eram við einn einu
sinni minnt á það
hversu bilið milli lífs
og dauða er stutt. í
hugann koma góðar
minningar um einstakan eljumann
er var sístarfandi og sérstaklega
hjálpfús drengskaparmaður. Guð-
mundur Bjarnason rak um langt
árabil vélsmiðju og varð kunnur af
dugnaði sínum og hagleik. Við sem
nú kveðjum hann með nokkram
orðum voram svo heppnir að fá inni
með starfsemi okkar í iðnaðarhús-
næði hans á Hafnarbraut 1, nú
Bryggjuvör 3, Kópavogi, þegar við
fluttum fyrirtæki okk-
ar, Gæðabaksur ehf., í
stærra húsnæði fyrir
nokkrum árum. Þá
hófust kynni sem
leiddu til vináttu. Guð-
mund höfðum við að
vísu þekkt nokkuð áð-
ur. Guðmundur var
okkur innan handar
við lagfæringar á hús-
næðinu og stækkun
síðar. Ekki þurfti að
gera skriflega samn-
inga um hlutina, loforð
hans stóðust ávallt.
Hann kom við daglega
og gaf okkur góð ráð við ýmsumr
vanda og gladdist með okkur þegar
vel gekk. I minningunni mun nafn
hans ávallt skipa heiðurssess. Við
sendum börnum hans og aðstand-
endum öðrum okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Fágætur dreng-
skaparmaður er kvaddur.
Vilhjálmur Þorláksson,
Valdimar H. Hilmarsson,
Þorsteinn Guðbjörnsson.
Skilafrestur
minningargreiim
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag.
Berist grein eftir að skilafrestur er útranninn eða eftir að útför hef-
ur farið fram, er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna skilafrests.
Æskilegt er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar
komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinun-
um sjálfum.
Tilvitnanir í sálma eða Ijóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Grein-
arhöfundar eru beðnir að hafa skímarnöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.