Morgunblaðið - 08.01.2000, Blaðsíða 69

MORGUNBLAÐIÐ
FOLKI FRETTUM
Þýsk kvikmyndagerð sletti heldur betur úr klaufununi með Hlauptu,
Lóla, hlauptu, ekki síst (í orðsins fyllstu merkingu) Franka Potente,
leikkonan góða í titillutverkinu. Þeir sprettu einnig vel úr spori, leik-
sljórinn, Tom Tykwer, og höfundur tónsmíðanna.
sjálfu sér góðra gjalda verð, hug-
myndin og útfærslan góð, svo langt
sem hún náði. Varð fljótlega leiði-
gjöm eftir að atburðarásin var komin
til fjalla, aðalleikkonan hreint kval-
ræði og þessi Nýju fötin keisarans
hrollvekjanna ótrálega heimskuleg
og ámóta ógnvekjandi og draugahús-
ið í Vatnsmýrartívolíinu.
Einn besti leikari samtímans, Brad
Pitt, kom við sögu tveggja vonbrigða;
Má ég kynna Joe Black og ennfrekar
The Fight Club, gerðri af David
Fincher, bráðefnilegum leikstjóra
Se7en. Báðar handónýtar, langar og
leiðinlegar. Ronin og Umsátríð voru
afturför tveggja liðtækra leikstjóra;
hins mistæka,
sögufræga
Johns Franken-
heimer (sem
maður er eilíf-
lega að vona að
fari að hressast)
og Edward
Zwick (Glory),
sem virðist vera
að missa flugið.
Ein versta
mynd ársins var
sú dýrasta, Wild
Wild West,
stjömum prýdd-
ur stórvestri, af-
spymuleiðinlegt
bruðl þegar upp
var staðið. The
Haunting var á
nákvæmlega
sömu nótum í
hrollvekjugeir-
anum.
Maður furðaði
sig á því hver
tilgangurinn
væri með endurgerð Psycho, svarið
fékkst ekki á sýningunni, steindauðri
eftiröpun Gus Van Sant, þess annars
ágæta leikstjóra. The Woríd Is Not
Enough sannaði endanlega að Bond-
myndimar em ekki lengur þetta
,,spes“, sem maður átti von á og fékk
undantekningarlítið, til og með Gold-
enEye. Þær em orðnar ósköp hvers-
dagslegar meðalmyndir með sæmi-
legum brellum. Gömlu töframir
heyra fortíðinni til. í árslok skrifaði
svo Schwarzenegger lokakaflann í
vonbrigðasögu kvikmyndahússgests-
ins anno 1999, með End OfDays, öðr-
um fokdýrum bægslagangi, lang-
dregnum og óspennandi. Jafnvel þó
djöfullinn sjálfur komi við sögu og fari
langt með að ganga frá svaðamenninu
austurríska.
Óvæntir gleðigjafar
Sem betur fer varð líka margt til að
koma áhorfendum skemmtilega á
óvart. Taktu lagið Lóa - Little Voice,
var frábær kvikmyndagerð leikrits
Jims Cartwright og þau Jane Harr-
ock, Brenda Blethyn og ekki síst
Michael Caine, stóðu sig eftirminni-
lega vel. Önnur, ódýr, bresk smá-
mynd, Lock, Stock and Two Smoking
Barrells, var einnig góð skemmtun
um brosleg viðskipti smákrimma og
stórglæpona. Still Crazy var önnur
bresk smáperla, þai- sem Billy Conn-
olly var fremstur í flokki miðaldra, út-
brunninna sýrurokkara sem reyna að
slá aftur í gegn. Go var óvænt
skemmtun um seinheppna unglinga í
Los Angeles. Happiness óforskömm-
uð, bleksvört skopmynd þar sem
maður stóð sig að því að hlæja að hlut-
um sem maður ætti ekki að hlæja að
undir neinum kringumstæðum!
South Park, Bigger, Longer, Better,
var einnig meinfýsisleg skemmtun.
Múrnían kom einnig skemmtilega á
óvart. Brendan Fraser festi sig í sessi
sem ein aðalstjama kvikmyndanna og
annar vafasamur hæfileikamaður,
Christopher Lambert, kom flatt upp
á menn með Resmrection, óvitlausri
spennumynd um tvíeykið fjöldamorð-
ingjann og lögguna (Lambert). Missir
ekki dampinn fyrr en í blálokin. En-
semy Of My Enemy, önnur B-mynd
með fallandi stjömum (Peter Weller,
Daryl Hannah, Tom Berenger) var
einnig vel slarkfær. Skrifstofublókin
- Offíce Space var með meinfýndnari
myndum, Amerícan Pie og Election,
bandarískar unglingamyndii-, langt
yfir meðaUagi. Mark Lawrence er í
Utlu uppáhaldi, þó var ekki annað
hægt en að hlæja
að fíflaganginum í
Lygalaupnum -
Blue Streak. Að
endingu verður að
geta Torrente,
sem ber af öðrum
spánskættuðum
láglífismönnum
kvikmyndanna.
Hvorki fugl né
fiskur
Þau em örlög
flestra mynda að
lenda í þessari
glatkistu þó engri
sé ætlað það arma
hlutskipti að fá
stimpilinn „meðal-
mynd“. Líkt og
bömin eiga þær
aUar að slá í gegn
þegar komið er út í
samkeppnina.
Hin systirín -
The Other Sister,
braut ekki það
blað í sögunni, sem henni var ætlað.
Framhaldsmyndimar Svalur pabbi -
Big Daddy og Austin Powers -
Njósnarínn sem negldi mig, náðu ekki
að halda uppi þeim dampi sem gerðu
fyrri myndir Adams Sandlers og Mik-
es Myers svo bráðhressilegar. Skorti
gjörsamlega frumlegheit. The Thom-
as Crown Affair, Dóttir foringjans -
The Generals Daughter, Braskarinn
- Just the Ticket, Vampires - Vamp-
írm-, Uppreisnin - Star Trek Insurr-
ection, Hásléttan - The Hi-Lo Count-
ry, féllu aUar í þennan djúpa pytt. The
Big Swap, Kona geimfarans - The
Astronauts Wife, A Blast From the
Past, Lolita, 13. hæðin - The 13th
Floor, vom klúður. Lake Placid,
Detroit Rock City, Living Out Loud,
Deep End Of the Ocean, Never Been
Kissed, Notting Hill, Málsókn - A
Civil Action, Örlagavefur - Random
Hearts, vantaði bein í nefið.
Vondar og þaðan af verri
Samkvæmt lögmálinu hljóta ein-
hverjar kvikmyndir að falla á botninn.
Ástæðulaust að velta sér upp úr óför-
unum svo þetta verður stutt upptaln-
ing á því versta. Svo vondum að undir
sýningu var maður með annað augað
á úrinu og hitt á útgöngudyrunum.
Tango tímar - Tango Lessons, Stjúp-
mamma - Stepmom, Patch Adams,
Message In a Bottle, Forces Of Nat-
ure, Free Money. Eitthvað alvarlegt
plagaði þessar myndir. Skynsemis-
skortur, veruleikafitTÍng, almennt
dáðleysi. Oft má hafa pínlegt gaman
að mislukkuðum myndum. Ekki þess-
um. Að lokum ætla ég að útnefna
Fear and Loathing in Las Vegas,
verstu mynd ársins. Hvemig sjálfur
Terry Gilliam gat klúðrað hinni
makalausu og bráðskemmtilegu
minningum dóphaussins Hunters S.
Thompsosn er hrein ráðgáta.
Lífið er dásamlegt er með mest
sóttu myndum ársins - gerðum
utan enskumælandi landa.
LAUGARDAGUR 8. JANÚAR 2000 69
Kví*\Ci(t
CsJ\
ÞHR S E M/H J H R T H fl 5LIÍR
Nú er hlaupár
og útsalan í Kringlunni
er farin af stað.
■
W"

UpplýsihbbsImi 5 B B 7 7 B fl Skrifstdfusími 5GB 9 2 D D