Morgunblaðið - 15.01.2000, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
_____________________________LAUGARDAGUR 15. JANÚAR 2000
MINNINGAR
ÁSDÍS
STEINADÓTTIR
+ Ásdís Steina-
dóttir fæddist á
Valdastöðum í Kjós,
28. júlí 1911. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur hinn 7.
janúar síðastliðinn.
Hún var dóttir hjón-
anna Elínar Frið-
finnsdóttur og
Steina Guðmunds-
sonar á Valdastöð-
um. Eina systur átti
Ásdís, Kristínu, hús-
freyju á Grímsstöð-
um í Kjós.
Hinn 11. október
1930 giftist Ásdís Ólafi Ágústi Ól-
afssyni frá Fossá, f. 1. ágúst 1902,
d. 7. jan. 1988. Þau bjuggu fyrst á
Fossá, siðan á Valdastöðum. Þau
eignuðust fjögur börn og eru þau
í aldursröð: 1) Unnur Ólafsdóttir,
maki Ásgeir Olsen, börn a) Ás-
björn Ægir, maki
Sjöfn Geirdal, börn
þeirra, Pétur Óli, Ás-
gerður _ og Ágúst.
Maki Ásgerðar er
Guðmundur Pálma-
son og barn þeirra
Freyja. b) Stefán,
maki Kristjana Jóns-
dóttir, börn Unnur
Ósk, Hanna Jóna,
maki Kristján P.
Kristjánsson, barn
þeirra Petrúnella. c)
Ólafur, d. 1990, maki
Ragnheiður Guðjóns-
dóttir, börn þeirra
Baldur og Guðjón, d) Elín Ásdís,
maki Árni Sigurðsson, börn
þeirra Sigurður Ásgeir, Ólafur
Freyr og Guðrún Nanna. e) Guð-
laugur Þór, maki Inga Mjöll Harð-
ardóttir, börn Bryndís, Bjartur og
Hlynur. 2) Ingi Steinar Ólafsson,
Nú hefur kvatt mikil sómakona,
sem allan sinn búskap hefur hlúð að
fjölskyldu sinni og vakað yfir velferð
hennar.
Þau hjónin Ólafur og Ásdís voru
samhent í að rækta jörðina og fegra
umhverfi sitt og fengu viðurkenn-
ingu fyrir. í frumbúskap þeirra á
Fossá var á brattan að sækja, en
með nýtni og dugnaði tókst þeim að
koma bömum sínum upp og njóta
áranna með þeim.
Þau urðu fyrir þeim mikla skaða
að hús þeirra á Valdastöðum brann
til grunna. Þá var það lán að Ólafur
Þór og Þórdís höfðu nýlega byggt
sér hús. Þar gátu þau verið á meðan
nýtt hús var í smíðum.
Að geta búið í sveitinni sinni fram
á efri ár er ómetanlegt og vil ég
þakka þeim Óla Þór og Þórdísi sér-
staklega fyrir þeirra þátt í því.
Að leiðarlokum er gott að eiga
Ijúfar minningar og þakklæti fyrir
allt er efst í huga.
Steinar.
Við fjölskyldan í Bæjargilinu
minnumst þess hve heppin við erum
að hafa fengið að þekkja ömmu og
afa, langömmu og langafa. Hve dýr-
mætt það er að vita hvaðan við kom-
um og hver við erum. Það er hluti af
okkur sem við erum stolt af.
Við söknum ömmu Ásu á Valda-
stöðum, umhyggju hennar og atlæt-
is. Blessuð sé minning hennar.
Gráttu ei af því að ég er dáin
ég er innra með þér alltaf
þúhefurröddina
húneríþér
hana getur þú heyrt
þegarþúvilt
Þú hefur andlitið,
líkamann
égeríþér.
Þú getur séð mig fyrir þér
þegar þú vilt.
Alltsemereftir
afmér
erinnrameðþér
þannigerumviðalltaf.
(Þýð. Vilborg Dagbjartsdóttir.)
Ágústa, Þórarinn, Jón
Steinar, Ninna og Jóna.
Ég kveð ömmu mína með þakk-
læti og virðingu. Þakklæti fyrir allt
sem hún kenndi mér í lífínu, og virð-
ingu fyrir þeirri persónu sem hún
var.
Amma var mikil hannyrðakona og
það var hennar yndi að sauma út, og
við áttum margar stundir saman þar
sem hún kenndi mér að telja út og
sauma krosssaum og margt fleira, ég
var t.d. ekki nema tíu ára þegar ég
hafði saumað klukkustreng undir
hennar leiðsögn. Meðan heilsa leyfði
var hún alltaf með einhverja hand-
avinnu sér til gamans, og flestir
hennar afkomendur eiga eftir hana
útsaumaða mynd, púða eða klukku-
streng.
Amma var mjög myndarleg hús-
móðir og bar heimili hennai’ og fal-
legi garðurinn hennar vott um sér-
staka snyrtimennsku og alúð.
Gestrisin var hún sérstakiega og
enginn kom til hennar án þess að
þiggja einhverjar veitingar, kaffí og
pönnukökur, hveitikökur eða kleinur
eða eitthvað annað sem hún hafði
bakað. Alltaf átti hún malt í ísskápn-
um og mola eða ís til að stinga upp í
smáfólkið.
Ég tel það mikla gæfu að hafa átt
þau að í bernsku, ömmu og afa. Þau
tóku manni alltaf opnum örmum
hvort sem var til að spjalla eða spila,
eða bara til að hlýja sér.
Heilsu ömmu hafði hrakað síðustu
ár og hún var ekki sátt við það. Nú
hefur hún fengið hvíldina að lokinni
langri ævi. Ég bið Guð að blessa
minningu ömmu minnar á Valda-
stöðum.
Farþúífnði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Ásdís.
Margs er að minnast þegar hugs-
að er til uppvaxtaráranna á Valda-
stöðum í lýós. Það voru forréttindi
að alast upp í sveit og sérstök for-
réttindi að alast upp með afa og
ömmu innan seilingar. Á ýmsu gekk
og margt var brallað í gamla húsinu
á Valdastöðum. Þegar ég man fyrst
eftir mér bjuggu foreldrar mínir
með okkur krakkana þar ásamt afa,
Ólafi Ágústi, og ömmu minni Ásdísi,
sem við minnumst nú. Hjá þeim átti
ég öruggt skjól ef mér leiddist og
alltaf átti amma til betri mat ef mér
þótti maturinn hennar mömmu
minnar ekki vera boðlegur.
Fjölskylda mín fluttist í nýtt hús á
Valdastöðum árið 1973 og árið eftir
varð gamla húsið eldi að bráð. Glöt-
uðust þar mikil verðmæti en sem
betur fer urðu þar engin slys á fólki.
Afi og amma byggðu sér síðan nýtt
hús spölkorn frá því gamla og fylgdi
þeim hlýjan og notalegheitin þangað
úr gamla húsinu. Man ég eftir að
hafa dundað mér þar við spil, tafl og
lestur eða hlustað á sérkennilegar
sögur.
Afi minn, Ólafur Ágúst, andaðist
1988. Var ég þá stödd í Asíulöndum
og gat ekki fylgt honum. Var það eitt
af mínum löngu ferðalögum sem þau,
afi og amma, studdu mig til, en þau
höfðu sérstaka ánægju af að fylgjast
með barnabarninu ferðast um heim-
inn. Sumarið 1989 fór ég í eina bestu
ferð sem ég hef farið um ævina þeg-
ar ég fór með ömmu í vikuferð til
Austurríkis. Það var ógleymanlegur
tími þegar við amma renndum í
gegnum Alpana í glæsilegri svartri
drossíu, sem hún kallaði ráðherrabíl-
inn, gistum á fínum hótelum, borðuð-
um dýrindis mat og sóttum skemmti-
kvöld með Týrólamúsfk. Amma mín
var alveg viss um að fólkið í þessu
landi myndi ekki eldast.
Elsku amma. Síðustu ár hafa verið
þér erfið eftir að þú hættir að geta
tekið garðinn þinn í gegn á vorin og
vökvað plöntumar í gróðurhúsinu.
Þér leið ekki vel og þú þráðir hvíld-
kvæntur Ninnu B. Sigurðardóttur
og eiga þau tvær dætur, a) Ágústu
Kristínu, maki Þórarinn Ásgeirs-
son og eiga þau þrjú böm: Jón
Steinar, Ninnu og Jónu. b) Þuríði
Elínu, gifta Ragnari Bjömssyni
og eiga þau eina dóttur, Fann-
eyju. 3) Ólafur Þór Ólafsson,
bóndi Valdastöðum, maki Þórdís
Ólafsdóttir, börn þeirra: a) Ólafur
Helgi, sambýliskona Anna Björg
Sveinsdóttir, þeirra börn Þórdís
og Ólafur Geir, fyrir átti Ólafur
Helgi eina dóttur, Sigrúnu. b) Ás-
dís, maki Haukur Sveinbörnsson,
þeirra böm Selma Hrönn og Ósk-
ar Þór. c) Vigdís, sambýlismaður
Ásgeir Þór Áraason, þeirra dóttir
Heiða María. d) Valdís, unnusti
Jóhann Snorrason. 4) Tómas Ól-
afsson, kona hans Sigfríð Ólöf
Sigurðardóttir, böm þeirra eru a)
Steinunn, börn hennar Tómas og
Sandra Dögg. b) Sigurður, kona
hans Unnur Karlsdóttir, börn
þeirra Kristján Ingi, Bjarki Freyr
og Sigfríð Ólöf.
Útför Ásdísar fer fram frá
Reynivallakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
ina og að hitta hann afa aftur.
Elsku amma. Takk fyrir allt.
Vigdís Olafsdóttir.
Elsku amma mín. Mig langar til að
minnast þín í fáeinum orðum. Minn-
ingamar streyma fram þegar árin
em rifjuð upp. Fasti punkturinn í til-
vemnni vom alltaf amma og afi í
sveitinni. Um leið og voraði var tími
til kominn til að halda frá borginni
upp í sveit. Mamma og pabbi komu
sér fljótlega upp bústað til að vera á
ættarslóðunum. Þar vomm við öll
systkinin og við vomm líka nokkur
sumur hjá ömmu og afa á bænum.
Amma stóð í eldhúsinu og töfraði
fram máltíðir handa heilum her því
þar var ævinlega mannmargt og
gestkvæmt. Búrhillurnar svignuðu
undan krásunum. Svo vom það
hveitikökurnar og pönnukökumar.
Á jóladag lagði öll stórfjölskyldan af
stað upp í sveit, öll börn og bama-
börn. Álltaf var þá von á kjötrúllum
og fromage á stóra langborðinu
hennar ömmu. Um nóttina gistu æv-
inlega allir hjá afa og ömmu.
Amma var alla tíð vinnusöm kona
og féll henni aldrei verk úr hendi.
Þegar hún eltist fékk hún meiri tíma
fyrir hugðarefni sín. Sat hún þá mik-
ið við hannyrðir og saumaði myndir
handa börnum og barnabömum.
Einnig fór hún í nokkrar utanlands-
ferðir. Hún hafði líka ánægju af að
vinna í garðinum og gróðurhúsinu.
Amma, ég þakka þér fyrir öll árin
sem við nutum samvista. Megi algóð-
ur Guð geyma þig og varðveita.
Elín Ásdís Ásgeirsdóttir.
Elsku amma. Núna ertu loksins
búin að fá hvíld, þarft ekki lengur að
vera veik og leið yfir að geta ekki
verið í sveitinni. Þín er sárt saknað
en góðar minningar á ég um þig og
veit að þér líður vel núna, komin í
sveitina.
Guð veri með þér og vaki yfir þér,
elsku amma í Kjós. Mig langar að
hafa stöku eftir afa um sveitina:
Mig traust við byggðir tengir band,
tryggðirflöllingeyma,
þetta kæra Kjósarland
er kærleiks ríkið heima.
(Ólafur Á. Ólafsson.)
Steinunn Tómasdóttir.
Að koma í sveitina til þín var alltaf
gaman, þú tókst alltaf svo vel á móti
mér. Þú tókst reyndar vel á móti öll-
um sem komu til þín því þú varst svo
ánægð ef einhver kom í heimsókn.
Ein setning sem þú varst vön að
segja gleymist mér ekki. „Ætlar þú
að fá þér svona mikið?“ Þegar þér
fannst gestimir fá sér lítið af tert-
unni. Já, enginn mátti fara svangur
frá þér.
Állt sem þú tókst þér fýrir hendur
gerðir þú af mikilli nákvæmni. Það
gat maður séð á garðinum þínum
sem þú hafðir mikið dálæti á, því sem
þú saumaðir út og ekki má gleyma
hveitikökunum sem voru ómissandi
með kaffinu. Já, allt þurfti að vera
sem best.
Ég á eftir að sakna þess að geta
ekki heimsótt þig í sveitina. Sveitina
þar sem þér leið best og vildir hvergi
annars staðar vera.
Ég er þakklátur fyrir hverja stund
sem ég átti með þér; amma mín, og
minningunum um þig mun ég aldrei
gleyma.
Vertu sæl, amma mín, og Guð
varðveiti þig.
Sigurður Tómasson.
Ég hitti Ásu fyrir þrettán árum
þegar ég kynntist Sigga sonarsyni
hennar. Alltaf var hún brosmild og
ánægð þegar við hittumst, faðmaði
mig og kyssti á kinn. Þegar ég gerði
eitthvað fyrir hana var hún ætíð
þakklát og sagði ávallt: „Þakka þér
íyrir allt sem þú hefur gert fyrii’
mig.“
KRISTJÁN ARNÓR
KRISTJÁNSSON
+ Kristján Arnór
Kristjánsson
fæddist á Suðureyri,
þar sem hann ólst
upp, 25. ágúst 1912.
Hann lést 26. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Kristján Albert
Kristjánsson og Sig-
ríður Híramína Jó-
hannesdóttir. Arnór
var næstelstur sjö
systkina. Áður eru
látnir bræðurnir Jó-
hannes, Jón og
Þórður. Þau sem
eftir Iifa eru Guðrún, Þórdís og
Óskar, einnig systurdóttir Sig-
ríðar, Jósiana, sem ólst upp með
þeim systkinum á
heimili Sigríðar og
Kristjáns á Suður-
eyri.
Arnór fór ungur
að heiman til
Reykjavíkur og
lærði húsgagna-
smiði, sem varð síð-
an ævistarf hans.
Eiginkona Arnórs
var Hulda Jónsdótt-
ir sem er látin fyrir
nokkrum árum. Þau
áttu þrú börn,
Svandísi, sem nú er
Iátin, Kristján Al-
bert og Sólborgu Margréti.
títför Arnórs fór fram frá
Bústaðakirkju 6. janúar.
Þegar ég kom til Reykjavíkur og
kynntist Arnóri frænda þjó hann á
Skólavörðustíg 10 (Bergshúsi), sem
hann átti. Þar á bakvið var hann
með smíðaverkstæði sitt. Verk-
stæðið á Skólavörðustíg var fastur
viðkomustaður hjá mörgum ætt-
ingjum þegar farið var í bæinn. Þar
hittust frændur og vinir og var oft
glatt á hjalla. Þar kom einnig fólk
úr öllum þjóðfélagsstiganum;
bólstrarar, rakarar, gullsmiðir, lög-
fræðingar, verkamenn, kaupmenn,
forstjórar, blaðasalar o.fl. Umræð-
ur voru oft fjörlegar og flest þjóðfé-
lagsvandamál krufin til mergjar og
leyst. Ai-nór lét það ekki trufla
vinnu sína og tók þátt í umræðum
eftir því sem ástæða þótti til.
Það var gaman að fylgjast með
Arnóri þegar hann var við vinnu,
vandvirkur og nákvæmur, blandaði
bæsinn af mikilli snilld, fann rétta
litinn á ótrúlegan hátt og breytti
ónýtum húsgögnum í ný og eftir-
sóknarverð. Margur maðurinn kom
þar heldur vonlítill með illa fai’in
húsgögn en fór glaður til baka með
Bömunum okkar fannst gaman að
koma til langömmu í Kjósinni því þá
var alltaf heitt kakó og hveitikökur.
Stundum laumaði hún að þeim ís-^
pinna eða konfekti.
Ása var dugleg að sauma út og á
ég mynd og púða eftir hana sem mér
þykir mjög vænt um.
Vertu sæl, Ása mín, og Guð varð-
veiti þig og geymi, ég þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig og
mína.
Kveðja
Unnur Karlsdóttir.
Elsku amma mín.
Þá er komið að þeirri stund sem
ég hef kviðið svo mikið fyrir, kveðju-
stundinni.
Mikið óskaplega sakna ég stund-
anna sem ég átti hjá ykkur afa úti í
húsi. Afa, sem kenndi mér að lesa,
skrifa og reikna löngu áður en ég
byrjaði í skólanum. Hjá ykkur lærði
ég líka að spila og mikið þótti okkur
öllum gaman að eyða heilu dögunum
í kasjón, spilið sem þú varst nær
ósigrandi í og kenndir svo Þórdísi
litlu seinna. „Ussum bara og suss-
um,“ sagðirðu alltaf ef spilin voru lé-
leg á þinni hendi.
Þú sagðir mér oft stolt söguna af
því þegar ég var fimm ára gömul og
mamma bað mig að gefa afa mynd af
mér og ég spurði: „Á amma ekki að
eiga hana líka?“ Auðvitað vildi ég .;.
gefa ykkur báðum myndina.
Á fimmtudögum þegar pabbi og
mamma voru í bænum beið mín ætíð
heit súkkulaðisúpa hjá þér þegar ég
kom heim úr skólanum. Það er sko
besta súpa sem ég hef nokkurn tím-
ann fengið.
Ég man líka eftir því þegar þú
kenndir mér að sauma út og við
saumuðum saman út mynd af fugli.
Því miður fékk ég ekki handavinnu-
hæfileikann frá þér sem saumaðir út
ótrúlegustu myndir og klukkust-
rengi. Ég lét mér nægja að dást aðý
verkum þínum þegar ég kom í heim-
sókn.
Þegar ég varð fimm ára gömul orti
afi þessa fallegu vísu handa mér í til-
efni dagsins:
Bænir góðar berist þér,
bestarallragjafa.
Valdís meyjan var og er
vinaömmuogafa.
Elsku amma. Guð varðveiti ykkur
afa, sem hafið nú hist aftur eftir tólf
ár. Ég veit að ykkur líður vel þar
sem þið eruð núna saman.
Þín vina,
Valdís.
muninn sem nýjan. Ekki kunni
frændi minn að verðleggja vinnu
sína og var þar ekki beitt aðferðum
framboðs og eftirspurnar. Oft fékk
ég aðstöðu á verkstæðinu til að lag-
færa eða smíða smáhluti og gaf
Arnór mér þá góð ráð varðandi þá
vinnu.
Stutt var í glettni og gamansemi
hjá Arnóri og þegar gott lag kom í
útvarpinu gat hann átt það til að
taka nokkur dansspor meðfram
hefilbekknum, viðstöddum til
óblandinnar skemmtunar.
Arnór hafði gaman af laxveiðum
og stundaði þær af miklum áhuga
þar til fyi’ir nokkrum árum. Þá
sagði hann mér (með dálítilli glettni
þó) að hann skildi ekki hversu lengi
hann hefði enst við þetta áhugamál
sitt. Það væri fáránlegt að standa
tímunum saman og bíða eftir að
einhverjum fiski þóknaðist að bíta
á.
Arnór velti því mikið fyrir sér
hvað tæki við að jarðlífi loknu,
hvort um framhaldslíf væri að ræða
og hafði gaman af að ræða þau mál.
Margar spurningar vöknuðu og fær
frændi minn væntanlega svör við
þeim nú.
Á námsárum mínum var ég svo>
heppinn að fá að dvelja hjá Arnóri
og Huldu tvo vetur og verð ég æv-
inlega þakklátur þeim fyrir
ánægjuleg kynni og hversu vel þau
reyndust mér.
Ég og fjölskylda mín sendum
aðstandendum öllum samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að blessa
minningu frænda míns. ^
Magnús S. Jónsson.