Morgunblaðið - 15.01.2000, Blaðsíða 54

^4 LAUGARDAGUR 15. JANÚAR 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
+ BJÖRGVINSSON
+ Guðmundur
Björgvinsson
fæddist í Reykjavík
11. nóvember 1956.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 7.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Kristín Jósteinsdótt-
ir, f. 21.12. 1932, og
Björgvin Guðmunds-
son, f. 15.11. 1932, d.
30.8. 1992. Systur
Guðmundar eru: 1)
Ingibjörg, f. 11.10.
1955, maki Hörður
Ingi Jóhannsson, f.
10.3. 1958, börn þeirra: Alda,
Björgvin og Hafþór. 2) Brynja, f.
19.5. 1962, maki Vilbergur Magni
Óskarsson, f. 14.11. 1959, börn
þeirra: Óskar Örn, Björgvin og
Kristín. 3) Svandís
Björg, f. 5.1. 1971,
maki Þórir Gunnars-
son, f. 14.8. 1972,
barn þeirra: Aron
Ingi.
Guðmundur ólst
upp á Stokkseyri og
bjó þar þangað til
fjölskyldan fluttist
til Reykjavíkur vorið
1981. Hann hóf þá
störf hjá Samband-
inu, sem síðar varð
Samskip, og vann
þar í 18 ár, eða þar
til hann varð að
hætta á miðju síðasta ári vegna
veikinda sinna.
Útför Guðmundar fer fram frá
Stokkseyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Nú er þessu erfiða stríði lokið hjá
elsku bróður okkar og með fátækleg-
um orðum langar okkur systurnar að
minnast hans Gumma og þakka fyrir
allar þær góðu stundir sem við áttum
með honum. Gummi var hvers
manns hugljúfi, hann vildi allt fyrir
'i»Iia gera og átti það ekki síst við okk-
ur og fjölskyldur okkar. Hann var af-
skaplega barngóður og vissi fátt
skemmtilegra en að umgangast litlu
frændsystkini sín, sem kunnu vel að
meta þá athygli sem hann veitti
þeim. Móður okkar var hann ómet-
anleg stoð og stytta, sérstaklega eft-
ir fráfall föður okkar, og oft kom
hann okkur á óvart með því hversu
úrræðagóður hann reyndist. Þótt
Gummi hafi flust frá Stokkseyri fyrir
tæpum 19 árum var hann tengdur
j^jaðnum órjúfandi böndum og þang-
4 að fór hann við hvert tækifæri, enda
átti hann þar marga góða vini. Þegar
fjölskyldan flutti til Reykjavíkur hóf
Gummi strax störf hjá Samskipum,
þar sem hann vann lengst af undir
verkstjórn frænda síns, Einars Jó-
steinssonar, sem ætíð reyndist hon-
um afar vel. Einnig eignaðist hann
þai- góða vini sem hann ætíð mat
mikils.
Lífið var Gumma ekki alltaf auð-
velt en það var eins og hann yxi við
hverja raun. Hann sýndi ótrúlega
seiglu, ekki síst í sínum erfiðu veik-
indum, og þótti okkur oft á tíðum
sem hann bæri sig allt of vel miðað
við aðstæður.
Við fjölskyldan viljum færa hjúkr-
'“Ífriarþjónustunni Karitas sérstakar
þakkir fyrir hennar góðu störf sem
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
gerðu Gumma kleift að vera heima
eins lengi og mögulegt var. Einnig
þökkum við vinnufélögum hans hjá
Samskipum vinsemd og hlýhug.
Far þúí friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkstþúmeð Guði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Blessuð sé minning elskulegs
bróður, mágs og frænda.
Inga, Brynja, Svandís
og fjölskyldur.
Hann er mislangur tíminn sem
okkur er ætlaður hér í heimi. Á miðj-
um aldri, aðeins 43 ára, hverfur
frændi minn og vinur, Guðmundur
Björgvinsson, af okkar sjónarsviði
og heldur í þá ferð sem allra bíður.
Eg minnist Gumma þegar hann
var lítill hnokki og tók ljúflega á móti
frænda sínum þegar komið var í
heimsókn til foreldra hans á Stokks-
eyri. Eftir að fjölskylda hans fluttist
til Reykjavíkur árið 1981 átti ég eftir
að kynnast frænda mínum náið.
Um áraraðir unnum við á sama
vinnustað. Það var hjá Skipadeild
Sambandsins sem nú er „Samskip",
en þar starfaði Guðmundur í um það
bil 18 ár. Hann var góður starfsmað-
ur. Ég dáðist oft að honum. Raun-
verulega gekk hann aldrei heill til
skógar. Fljótlega eftir fæðingu lenti
hann í mjög erfiðum veikindum.
Bata fékk hann nokkurn en þetta
háði honum alla tíð.
Hann var harður við sjálfan sig og
skilaði sínu vel. Traustur var hann
og áreiðanlegur. Guðmundur vann
mest sem bílstjóri en einnig á öðrum
tækjum því hann var laginn og mjög
skyldurækinn. Maður var alltaf ör-
uggur með að Guðmundur mætti á
réttum tíma og sjaldan var hann for-
fallaður. Þó vissum við, sem þekkt-
um hann best, að honum leið ekki
alltaf vel.
En Guðmundur var líka að mörgu
leyti lánsamur. Hann gerði allt vel
sem honum var trúað fyrir, hann var
óáreitinn og tranaði sér lítt. Hann
átti góða og samhenta fjölskyldu,
þar sem hver stóð vörð um annan ef
eitthvað bjátaði á.
Þegar faðir hans lést, langt um
aldur fram, treystust enn bönd hans
við móður sína og systurnar. Þá
sýndi hann í mörgu hver öðlingur
hann var.
Guðmundur átti jafnan góða bíla.
Um þá hugsaði hann vel og fór oft á
heimaslóðir þar sem hann átti vini og
kunningja. Greiðamaður var hann og
nutum við þess, frændur hans og vin-
ir. Það stóð ekki á honum að bjóða
Sérmerktar
GESTABÆKUR
fljót afgreiðsla
fslenski póstlistinn
s. 5571960
www.postlistinn.is
öðrum með sér í smáferðir á bílnum.
Síðustu mánuðir hafa verið erfiðir
og sárir fyrir Guðmund og hans nán-
ustu, eftir að hann greindist með
banvænan sjúkdóm sem nú hefur
lagt hann að velli.
Það var honum þungbært þegar
hann gat ekki lengur ekið bílnum
sínum og skotist til Stokkseyrar á
sínar bernskuslóðir, en þangað leit-
aði hugurinn oft. Einnig var mikili
áhugi hjá honum að geta farið í vinn-
una í lengstu lög. Starfsfélagar hans
hjá Samskipum reyndust honum þá
vel því hann mátti koma til vinnu ef
hann mögulega treysti sér. Fyrir það
skal þakkað.
Það er mikil og erfið reynsla að
horfa upp á þá, sem manni eru kærir,
berjast vonlausri baráttu við ólækn-
andi sjúkdóm. Systir mín, móðir
Guðmundar hefur orðið að reyna
mikið undanfarið. Hún ásamt dætr-
um sínum og hjúkrunarþjónustunni
Karitas veitti honum allan þann
stuðning sem hægt var og heima var
hann nær því til hinstu stundar.
Söknuðurinn er mikill hjá móður
hans og systrum og fjölskyldum
þeirra. En minningarnar góðu um
traustan og vammlausan son og
bróður sem aldrei brást, milda sorg-
ina.
Ég kveð frænda minn með þakk-
læti og söknuði. Aðstandendum hans
og vinum sendi ég samúðarkveðjur.
Þrautum Guðmundar er nú lokið
og hann heldur á braut þess sem við
köllum „hið óþekkta". Þar ætla ég að
vinir bíði í varpa og taki fagnandi á
móti góðum dreng.
Guð blessi minningu Guðmundar
Björgvinssonar.
Einar Jósteinsson.
Hún var sár fréttin um að Gummi
frændi væri dáinn. Það hefur verið
sorglegt að fylgjast með þeirri bar-
áttu sem hann háði við hinn illvíga
sjúkdóm sem lagði hann að velli.
Gummi ólst upp hér á Stokkseyri
fram á unglingsár þegar fjölskylda
hans fluttist til Reykjavíkur.
Eftir skólagöngu hér á Stokkseyri
hóf hann störf hjá Hraðfrystihúsi
Stokkseyrar við almenn fiskvinnslu-
störf. Fljótlega kom í ljós að hann
Gummi var traustur og áreiðanlegur
starfskraftur og fljótlega var farið að
fela honum ábyrgðarmeiri störf í
vinnunni. Hann varð lyftaramaður í
frystihúsinu og reyndist mjög athug-
ull og gætinn í því starfi, því oft var
mikið um að vera og mikið lá oft á að
koma fiskinum tO og frá og ökuleiðir
ekki alltaf greiðar. Oft var mikill
galsi í mannskapnum þegar mikið
var að gera, en Gummi lét það ekki
trufla sig þegar hann var á lyftaran-
um.
Eftir að fjölskyldan fluttist til
Reykjavíkur kom i ljós tryggð
Gumma við heimahagana. Það má
segja að nánast um hverja helgi í
mörg ár hafi hann komið austur á
Stokkseyri að hitta kunningjana, en
þeir voru margir, og fylgjast með at-
vinnulífinu og mannlífinu á staðnum.
Hann gisti margar næturnar hjá
kunningjunum og var alls staðar au-
fúsugestur.
Tryggðaböndin við heimahagana
voru svo sterk að það skipti Gumma
ekki máli hvernig færð eða veður
var, alltaf kom hann austur. Nú
seinni árin hafði þó dregið úr þessum
heimsóknum, en alltaf kom hann af
og til í heimsókn austur og alltaf var
hann jafn velkominn. Eftir að hann
fluttist til Reykjavíkur starfaði hann
hjá Samskipum hf., fyrst á lyftara en
síðan á vöruflutningabifreið. Stóð
hann sig þar mjög vel, var mjög
traustur og athugull.
Gummi var alltaf svolítill bíla-
dellukall. Hann átti alltaf góða bíla,
var traustur bílstjóri og hugsaði
mjög vel um þá. Hluti af kunningja-
hópnum var mikið hestafólk, en
Gummi var ekki mikill hestamaður.
Þrátt fyrir það fór hann með
kunningjunum í hestaferðir á sumr-
in. Hann fór að vísu ekki ríðandi en
keyrði á eftir hópnum á jeppa með
vistir og annan búnað sem fylgir slík-
um ferðum. Þessar ferðir veittu hon-
um mikla ánægju og féll hann vel inn
í hópinn þótt ekki væri hann hesta-
maður.
Hann Gummi var staðfastur og lét
ekki hræra í sér. Hann hafði ákveðn-
ar skoðanir á mönnum og málefnum
og lét þær óspart í ljós ef honum
þótti ástæða til. Eftir að barátta
Gumma við erfiðan sjúkdóm hófst
hélt hann þó ró sinni og staðfestu.
Stutt var í léttleikann. Eitt sinn er ég
heimsótti hann í vetur sagði hann
mér að hann og mamma hans hefðu
ákveðið að selja annan bílinn því þau
hefðu ekkert við tvo bíla að gera þar
sem hann gæti ekki orðið keyrt.
Sagði svo, svo að mamma hans
heyrði, að það væri algild regla að sá
sem keyrði bílinn ætti líka að sjá um
að þrífa hann - og hló.
Gummi hefur búið í foreldrahús-
um alla tíð og haldið heimili með
móður sinni eftir að faðir hans dó
fyrir átta árum. Það er alltaf sorg-
legt þegar ungt fólk fellur frá, en
Gummi var ekki nema 43 ára. Við
vonum að honum líði nú betur og
Guð hafi létt af honum fjötrum erfið-
rar sjúkdómslegu. Það verður
ákveðið tóm þegar Gummi hættir að
koma í heimsókn.
Dídí, Inga, Brynja, Svandís og
fjölskyldur, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur og von-
um að Guð gefi ykkur styrk til að
umbera hinn mikla missi. Gummi
hvíli í friði.
Einar Sveinbjörnsson
og fjölskylda.
Mig langar að minnast í nokkrum
orðum frænda míns Guðmundar
Björgvinssonar, sem látinn er eftir
erfið veikindi.
Minningarnar um Gumma frænda
tengjast gjarnan Stokkseyri, æsku-
stöðvunum, þar sem hann ólst upp. I
huganum verða myndirnar til; fjar-
an, sjórinn, bryggjan, bátarnir að
koma í land. Sniglast í kringum sjó-
mennina, sníkja fisk, spjalla við
vörubílstjórana og fá að sitja í. í göt-
unni hans var jafnan mikið af krökk-
um, systumar, frændsystkin og vin-
ir. Það var hjólað, farið í fallin spýtan
og dælurnar voru uppspretta spenn-
andi leikja. Á veturna var skautað á
dælunum og ferðast um á hlaupa-
sleðum. Ömmurnar og afamir vora í
næsta nágrenni og allir frændurnir
og heimsóknir tíðar. Mamma var
heima, leiðbeindi og huggaði, og
pabbi kom heim í hádeginu og málin
voru rædd við matarborðið.
í þessu umhverfi ólst Gummi upp
og það mótaði hann sem traustan
mann, tryggan fjölskyldu sinni, vin-
um og átthögum.
En nú er Gummi dáinn, laus úr
þeim viðjum sem veikindin lögðu á
hann og fær nú að hvíla í friði á
æskuslóðum.
Þar sem ársól í austrinu ljómar,
þar sem öldumar leika við sand,
þar sem brimhljómur úthafsins ómar
þar er æskunnar minningarland.
Það er bjart yfír bemskunnar slóðum
þar sem bæimir hvíldu í ró,
þar sem amma mín eldaði á hlóðum,
þar sem afi minn lifði og dó.
Þama á ströndinni stóðum við forðum,
störðum hugfangin út yfir sæ.
Varla tekst mér að tjá þá með orðum,
þessa töfra í sumarsins blæ.
Það var ljúft þama í logninu heima,
loftið angaði og himinninn tær,
þessar minningar munum við geyma
meðan hjartað í brjóstinu slær.
(Einar Jósteinsson)
Elsku Dídí, Inga, Brynja og Svan-
dís, við mamma, Rúna, Þórarinn,
Birna og fjölskyldur okkar vottum
ykkur okkar dýpstu samúð og biðj-
um Guð að styrkja ykkur í sorginni.
Guð blessi minningu Guðmundar
Björgvinssonar.
Hafdís Ásgeirsdóttir.
Það verður tómlegt þegar Gummi
kemur ekki oftar í heimsókn eða
hringir. Síðustu mánuði komst hann
ekki. En við höfðum þá símasam-
band því við voram ekki jafndugleg
að heimsækja hann. I mörg ár kom
hann næstum um hverja helgi austur
fyrir fjall, sérstaklega síðustu árin.
Þótt hann hafi flutt til Reykjavíkur
fyrir um 15 áram var hann alltaf
Stokkseyringur og kom mjög oft
hingað til að heimsækja ættingja og
vini. Hann lét sig heldur ekki vanta á
þorrablót og ýmsa aðra mannfagn-
aði, hann meira að segja kom á fót-
boltamót þegar peyjarnir vora að
keppa. Honum þótti mjög gaman að
ferðast og þvældist ýmislegt með
okkur. Þegar hann átti jeppann fór
hann með okkur í Þórsmörk og einu
sinni í vetrarferð, þetta vora rosa-
lega skemmtilegar ferðir og var oft
talað um þær. Eftir að hann seldi
jeppann sat hann bara í með okkur
og fór m.a. með okkur á Langjökul
o.fl. Honum þóttu þessar ferðir rosa-
lega skemmtilegar. Svo var það nú
líka oft þegar hann kom í heimsókn
að við voram að gera eitthvað, frekar
en að fara og koma aftur seinna, þá
bara tók hann þátt í því, lenti einu
sinni í skógarhöggi í garðinum hér.
Oft kom hann og fékk að þrífa bílinn
sinn í bílskúrnum, gat dundað sér við
það lengi.
Það fór ekki mikið fyrir Gumma,
hann var rólegur en ákveðinn, hafði
sínar ákveðnu skoðanir á hlutunum.
Hann var sannarlega vinur vina
sinna og við munum sakna hans sárt.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Kveðja.
Pétur og Sigrún.
Ég undirritaður ætla að minnast
hér með nokkram orðum Guðmund-
ar Björgvinssonar, vinnufélaga
míns, sem látinn er eftir langvarandi
veikindi. Guðmundur var 43 ára þeg-
ar hann yfirgaf þennan heim og því
ekki gamall maður, en illvígur sjúk-
dómur gerði vart við sig sem vann að
lokum.
Guðmundur hóf störf hjá Skipa-
deild Sambandsins sumarið 1981 í
vörageymslum þess á Grandavegi,
sem lyftaramaður, þá 25 ára gamall,
hjá Einari Jósteinssyni verkstjóra.
Ég hóf líka mín störf hjá fyrirtækinu
hjá þeim sómamanni og má því segja
að við Guðmundur höfum fengið
sömu skólun í byrjun. Eftir nokkur
ár á Grandavegi fluttist starfsemin á
Holtabakka og Guðmundur með.
Það má með sanni segja að Guð-
mundur hafi verið tækjamaður af lífi
og sál og vann hann sig upp sem slík-
ur frá því að byrja á minni lyfturam
upp í þá stóra og var hann lengi á SK
11, sem var á sínum tima annar
stærsti lyftari á Holtabakka. Guð-
mundur lét ekki þar við sitja heldur
skellti sér í meirapróf sem hann lauk
með sóma og gerðist meiraprófsbíl-
stjóri hjá Samskipum í kringum 1990
og vann á hinum ýmsu bílum allt frá
Nalla upp í Volvo. Hann sinnti bfl-
stjórahlutverkinu af mikilli sam-
viskusemi og sá ætíð um að bfllinn
væri vel lestaður og farmurinn bund-
inn niður áður en ferð hófst, því ör-
yggið var ætíð á oddinum hjá honum
blessuðum sem kom sér ávallt vel að
lokum fyrir alla. Guðmundur gerði
ávallt sitt besta fyrir þá sem hann
starfaði fyrir og ég veit að flestir
gerðu sér grein fyrir þeim góða vilja
sem bjó að baki.
Mér er Guðmundur afar minnis-
stæður margra hluta vegna. Hann
var sérstakur persónuleiki eins og
allir vita sem með honum unnu, stór,
stæðilegur og svipmikill með líka-
mshreyfingar sem pössuðu afar vel
með vindlareyk sem frá honum lagði.
Guðmundur var vinur vina sinna, af-
ar greiðvikinn þegar þeir þurftu á að
halda. Ég upplifði það oft sjálfur
þegar ég var bfllaus og þurfti að
komast í og úr vinnu, þá var Guð-
mundur ávallt tilbúinn.
Ég vil að lokum þakka þessum
væna dreng fyrir samstarfið í þau 18
ár sem hann starfaði meðal okkar og
ég veit að ég get talað fyrir munn
allra sem með honum störfuðu, að
hans verður sárt saknað á vinnu-
staðnum. Hans verður minnst að
góðu og skemmtilegu af þeim sem
kunnu að meta það góða sem Guð-
mundur hafði upp á að bjóða, en þeir
era margir. Margir létu sér annt um
líðan Guðmundar í veikindum hans
og má þar helst nefna Ingdísi sem
fylgdist náið með honum allt til enda
og hafi hún þökk fyrir. Fjölskyldu
Guðmundar færi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur því þar er
söknuðurinn mestur.
I. Finnbogi Gunnlaugsson.