Morgunblaðið - 15.01.2000, Blaðsíða 52

LAUGARDAGUR 15. JANÚAR 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Fanney Þor-
gerður Gests-
dóttir fæddist í
Reykjavík 15. febr-
úar 1924. Hún lést á
Isafírði 9. janúar síð-
astliðinn. Hún var
alin upp á Hamri,
Langadalsströnd í
Isafjarðardjúpi
ásamt í heild eitt-
hvað um 14 fóstur-
4Þ systkinum sínum
sem stöldruðu þó
mislengi við. En
fósturmóðir hennar,
sem var einnig
ömmusystir hennar, var Sigríður
Guðmundsdóttir gift Hávarði
Guðmundssyni.
Faðir Fanneyjar Þorgerðar var
Gestur, sonur Sigfúsar Bjarnason-
ar frá Eyjum í Strandasýslu og
konu hans Salome Þorbjörnsdótt-
ur og móðir hennar var Guðný,
dóttir Þorgils Þorgilssonar frá
í byrjun nýrrar aldar þegar amst-
ur hversdagsleikans var að hefjast á
_ ný eftir hátíðimar kvaddi hjartkær
'tengdamóðir mín Þorgerður Gests-
dóttir eftir langvarandi veikindi. Á
stundum sem þessum streyma fram í
hugann ljúfar minningar um góða
konu.
Það var hlýlegt viðmót sem ég fékk
þegar ég fór að venja komur mínar
með Garðari syni hennar í Mjallar:
götuna þá feimin og óframfærin. I
tímans rás varð mér æ ljósara hvaða
mannkostum tengdaforeldrar mínir
voru búin. Það kom best í ljós þegar
ég varð fyrir því áfalli að missa Garð-
-ýar frá tveimur litlum bömum. Þeim
hjónum var umhugað um litlu bama-
bömin sín og reyndust mér sem aðrir
foreldrar.
Þrátt fyrir áfoll áttum við okkar
gleðistundir saman og var Gerða þá
jafnan hrókur alls fagnaðar. Þar má
nefna okkar árlegu sumarferðir á
Hesteyri sem vom alltaf ógleyman-
legar og oft margt brallað.
Tíminn setur mark sitt á allt og alla
og ég fluttist búferlum til Reykjavík-
ur þar sem hugurinn stefndi til náms
i hjúkrun en það breytti engu í ást-
ríku sambandi okkar sem hélst allt
fram á síðasta dag. Við hjónin vorum
svo lánsöm að geta heimsótt Gerðu
þrem dögum iyrir andlátið. Hún var
_^>á orðin lasin og ég bað þess í hljóði
að hún fengi hvíldina, ég var bæn-
heyrð og hún hefur nú fengið kær-
komna hvíld.
Gottersjúkumaðsofa
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa.
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
semenginnívökusér.
(Davíð Stef.)
Eg og fjölskylda mín kveðjum
tengdamóður mína með hlýju og
þakklæti fyrir það veganesti sem hún
gaf okkur
*> Égsendiþérkærakveðju,
núkominerlífsinsnótt,
þig umveQi blessun og bænir,
égbiðaðþúsofirrótt
Pó svíði sorg mitt hjarta,
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úrveikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Sesseija og fjölskylda.
Mig langar að minnast ömmu
minnar fáeinum orðum, Gerðu ömmu
- -'fciris og ég kallaði hana. Mér varð eig-
inlega orða vant þegar fregnin barst
um lát Gerðu ömmu á sunnudaginn
var, þó svo að ljóst haf! verið um hríð
hvert stefndi. Og við svona fregn þá
einhvem veginn hrannast minning-
amar upp í huga manns og eru þær
allar góðar.
Átján ára fór Gerða til ísafjarðar
t£ð læra karlmannafatasaum hjá Ein-
ari & Kristjáni. Á tuttugasta og
Skálavík í ísafjarðar-
djúpi og konu hans
Guðrúnar Guðmunds-
dóttur.
Systkini Fanneyjar
Þorgerðar samfeðra
eru: 1) Halldór, nú lát-
inn, 2) Artúr, 3) Gunn-
ar, 4) Salome, 5)
Guðmunda, 6) Lína
Þóra, 7) Sóley Elín-
mundubörn á Isafirði.
Systkini Fanneyjar
Þorgerðar sammæðra
frá Súðavík eru: 1)
Þorleifur, 2) Garðar
Gunnar, nú látinn, 3)
Þorgils, nú látinn, 4) Sigríður Þor-
steinsbörn. Uppeldissystkini
Fanneyjar Þorgerðar hvað lengst
eru: 1) Guðjón Þorgilsson, 2) Hall-
dór Guðmundsson, 3) Guðmundur
Einarsson, nú látinn, 4) Elfsabet
Sófusdóttir, nú látin, 5) Jón Magn-
ússon, nú látinn, 6) Margrét Gísla-
dóttir, nú látin.
þriðja ári tók hún upp búskap með
Jóni Helgasyni og hætti þar með
störfum á hinum almenna vinnumar-
kaði um sinn og tók til við hin al-
mennu störf húsfreyjunnar. Þá vóru
störf húsfreyjunnar ólíkt viðameiri
en nú tíðkast á tímum tilbúinna rétta
í kjötborði kaupmannsins og pappírs-
bleia og frelsis á flestum sviðum. Jón
afi var aftur tengdur henni þannig að
Elínmunda, kona Gests, var systir
hans og stjúpmóðir hennar þar með
mágkona hennar um leið. Elst barna
þeirra var móðir mín Sigríður Ingi-
björg, þá Hávarður Jónas, tvíburarn-
ir Jens Sturla og Garðar Gunnar og
loks Þorfinnur Helgi. En það var
ömmu mikill harmur er Þorfinnur
Helgi lést aðeins tveggja vikna gam-
all, eins þegar Garðar Gunnar fórst
með skipi sínu 29. nóvember 1974.
Afi Jón var lengst af matsveinn á
ýmsum bátum, síðan togurum fyrir
vestan og ferjaði fólk yfir á Hesteyri í
bát sínum „Páli Níelssyni“ hin síðari
ár en amma vann í rækjuvinnslu eftir
að bömin voru flogin úr hreiðrinu.
Þau bjuggu alla tíð á ísafirði, fyrst á
Mjallargötu 9 en síðan fluttist amma
fáein ár á Pólgötuna nokkru eftir að
afi lést 1981. Frá Pólgötunni var síð-
an sjálfflutt eftir að hún fékk heila-
blæðinguna 1991.
Amma Gerða og afi Jón voru ákaf-
lega gestrisin og höfðingjar heim að
sækja enda var af þessum sökum
ákaflega gestkvæmt hjá þeim, sér-
staklega að sumarlagi. Minnast vinir
móður minnar og systkina hennar
þess sérstaklega, hve mikið rausnar-
heimili var haldið hjá þeim og hve
ávallt var gott að koma á heimili
þeirra. Sömu sögu get ég einnig sagt
enda kom ég annað slagið í lengri eða
skemmri tíma til dvalar hjá þeim.
Minnist ég sérstaklega mikillar svað-
ilfarar sem við amma fórum með
bróður minn 5 ára, ég var sjálf 11 ára,
og einhveija vinkonu ömmu, frá
Hesteyri til Sléttu. En frá Hesteyri
var afi Jón ættaður og höfðu þau
komið sér þar upp litlu húsi, sem þau
innréttuðu sem sumarhús og dyttuðu
að eftir því sem tími gafst til. En í
stuttu máli var sú for þannig að við
lögðum af stað um hádegsbil frá
Hesteyri og þrátt fyrir ítrekaðar við-
varanir, um að fara ekki fjöruleiðina
fórum við nú samt þá leið. En fljót-
lega kom amma auga á 2-3 metra
langan rekaviðardrumb, sem henni
þótti hið besta efni í eldinn, þannig að
hún batt einhverju í drumbinn og tók
að dröslast með hann í eftirdragi. Fór
nú að færast yfir okkur þreyta, enda
leiðin torsótt og augljóst orðið af
hverju við höfðum verið vöruð við
þessari leið. Endaði með því að amma
varð að skilja við drumbinn, þó með
nokkrum trega, og áfram var haldið
för. Aðframkomin úr þreytu urðum
við vör við fiskibát skammt undan
landi, en ekkert fundum við til að
vekja á okkur athygli. En amma dó
ekki ráðalaus. Hún snaraði sér úr
bijóstahöldunum og veifaði þeim sem
óð væri. En þrátt fyrir merkilegan
fánann urðu blessaðir mennimir okk-
Maður Fanneyjar Þorgerðar
var Jón Helgason matsveinn á ísa-
firði, f. 27. september 1909, d. 26.
október 1981. Börn þeirra Fann-
eyjar Þorgerðar og Jóns eru: 1)
Sigríður Ingibjörg í Reykjavík,
gift Ásgeiri Hreindal Sigurðssyni
tæknimanni og eiga þau þijú
börn, þau skildu og er Sigríður
Ingibjörg nú gift Þór Þórissyni yf-
irdeildarsljóra hjá Landssíman-
um; 2) Hávarður Jónas fiskverka-
maður í Sandgerði á fjögur börn,
kvæntur Huldu Jóhannsdóttur
fiskverkakonu; 3) Jens Sturla
matsveinn á ísafirði kvæntur Jór-
unni Sigurðardóttur sjúkraliða og
eiga þau þrjú börn, þau skildu, 4)
Garðar Gunnar sjómaður, fórst á
sjó, kvæntur Sesselju Ingólfsdótt-
ur hjúkrunarfræðingi og eiga þau
tvö börn, 5) Þorfinnur Helgi, lést í
frumbernsku.
Utför Fanneyjar Þorgerðar
verður gerð frá Isafjarðarkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
ar ekki varir. Og áfram héldum við
föriimi og var yfir mittisdjúpa á að
fara og fleiri torfærur. Endaði svo för
okkar morguninn eftir, að við náðum
loks til Sléttu og brutum okkur leið
inn í eitt húsið þar og lögðumst hold-
vot og hrakin til svefns á gólfinu. Afi
kom svo sem ráðgert hafði verið og
sótti okkur á báti síðar um daginn.
Sem táningur var ég einnig sumar-
langt hjá ömmu. Hef ég örugglega
verið henni erfið eftir á að hyggja. En
ég vann það sumar sem aðstoðar-
stúlka á elliheimilinu á Isafirði, og að
táninga sið brallaði maður margt,
sem hefur gert mann að erfiðari gesti
en margan annan. En amma sem var
bæði mikill Ijúflingur og gersamlega
hrekklaus lét sér nú ekki bregða svo
mjög. En nægjusöm var hún á ver-
aldlega hluti og þurfti ákaflega lítið til
að gleðja hana. Var henni þó mest
gleðiefni hve vel rættist úr bömum
hennar og ekki minna er tók að fjölga
bamabörnum og síðar bamabama-
bömunum.
Að leiðarlokum minnist ég og fjöl-
skylda mín ömmu með þökk fyrir allt
liðið og góðar samverustundir og
biðjum algóðan guð að blessa minn-
ingu góðrar konu og biðjum henni
velfamaðar á þeirri vegferð sem hún
hefur nú hafið.
Fanney Elín.
Hún amma í Mjalló er búin að að
kveðja okkur að sinni. í okkar augum
hét hún aldrei neitt annað þótt hún
væri löngu flutt þaðan. Hún var ynd-
isleg kona og eigum við margar góðar
minningar um hana.
Við systumar vomm mikið hjá afa
og ömmu og alltaf voru þau tilbúin að
taka á móti okkur. Það vom góðar
stundir þegar við gistum hjá þeim því
þegar við vöknuðum var amma alltaf
búin að baka heil ósköp af kökum sem
við gerðum góð skil.
Eftir að við fluttum til Reykjavíkur
áttum við áfram samastað þegar við
komum vestur í jóla- og páskafríum
og var þá oft glatt á hjalla. Þú komst
líka oft til Reykjavíkur. Okkur er of-
arleg í huga þegar þú komst í heim-
sókn til okkar þó að við vissum að þú
værir dauðhrædd við að fljúga og
heilsan farin að þverra. Mikið var nú
hlegið þegar kom að því að fara upp
stigann, þú gast ekki gengið og við
systumar drógum þig upp á rassin-
um.
I sumar fómm við vestur og áttum
góðar stundir saman. Það var á sól-
ríkum sumardegi sem við heimsótt-
um ömmu og fóram með hana í göng-
utúr. Við löbbuðum um allan bæinn,
fengum okkur ís og enduðum á því að
sitja úti í sólinni og fá okkur kaffisopa
og amma fékk sér eina rettu. Hún var
þreytt en glöð þegar við fylgdum
henni til baka. Þessi tími er mjög dýr-
mætur í okkar augum því þetta vom
síðustu stundirnar sem við áttum
með henni.
Við þökkum samiylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjömur skína.
Og birtan himneska björt og heit
húnboðarnáðinasína.
En alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Höf.ók.)
Elsku amma okkar, nú hefur þú
fengið langþráða hvíld eftfr margra
ára heilsuleysi.
Við kveðjum þig með sorg og sökn-
uði og þökkum þær minningar sem
þú gafst okkur, þær verða okkur dýr-
mætt veganesti um ókomin ár.
Helga Garðarsdóttir.
Elsku Gerða mín, nú ertu farin frá
okkur. Maður er aldrei viðbúinn. En
ég hugga mig við það að þú hefur
fengið góðar móttökur á nýjum stað.
Jón hefur beðið eftir þér og allir hin-
ir. Þegar ég sit og hugsa til þín rifjast
upp margar minningar. Þú varst allt-
af mér og mínum svo góð. Þegar ég
var lítil fannst mér svo gott að koma
til þín í Mjallargötuna á leið heim úr
skólanum. Alltaf fékk ég mjólk og
kökur. Oft var margt um manninn
hjá þér. Eg fékk stundum að gista hjá
ykkur Jóni, þá var gaman. Þegar ég
var farin að búa og þú fórst í göngu-
túr á hveijum morgni labbaðir þú út
á Kvíabryggju og komst við í morg-
unkaffi, þú varst alltaf svo hress á
morgnana. Alltaf vöknuð um 5. Eftir
morgunkaffið fórstu heim, gerðir
morgunverkin og í vinnuna. Við fór-
um einu sinni með þér á Hesteyri þar
sem þú og Jón áttuð sumarhús og
voram við yfir helgi. Það var fjör þeg-
ar við voram búin að sópa út eftir vet-
urinn. Þegar ég flutti inn í Súðavík
sagðir þú alltaf að þér þætti þetta allt
of langt til mín, að þú gætir ekki kom-
ið í kaffi. Ég sótti þig stundum og þú
varst hjá mér yfir helgi. Svo flutti ég
á Þingeyri en aldrei minnkaði sam-
bandið. Þegar þú veiktist og ég kom í
heimsókn spurðir þú alltaf hvað ég
hefði eldað í hádeginu og hvað ætl-
arðu að elda á morgun. Þú komst
nokkram sinnum til mín á Þingeyri.
Ég og pabbi sóttum þig daginn fyrir
gamlársdag 1996 og ég bauð þér í
mat, svið, þitt uppáhald þá fórst þú
fyrst í gegnum göngin, þér fannst
þetta æðislegt. Þá var líka hlegið og
trallað. Þú veikist í nóvember síðast-
liðinn og ég kom til þín, þá varstu far-
in að hressast því þú spurðir hvort ég
ætlaði ekki að sjóða svið.
Ég kom nokkram dögum seinna og
færði þér svið, alltaf hafðir þú lyst á
sviðum sama hvað lasin þú varst. Ég
kom til þín 23. des. Og þú spurðir
hvað ég ætlaði að hafa í matinn, ég
sagði kalkún, þá sagðir þú að þig
langaði að smakka kalkún. Ég sendi
þér smásmakk og þú varst mjög
ánægð.
Allar þessar minningar og margar
fleiri mun ég geyma í hjarta mínu.
Elsku Gerða mín, bestu þakkir fyr-
ir allt sem þú hefur gert og gefið mér
og mínum, Guð geymi þig.
Fyrir handan fjöllin háu,
finn ég liggja sporin þín.
Engilfógru augun bláu,
afturbirtastminnisýn.
Þá er Ijúft að lifa og dreyma,
lítayfirfarinnveg.
Minninguna mun ég geyma,
meðan lífs ég andann dreg.
Tryggðareiðinn tókstu frá mér,
týndir mínum gæfusjóð.
Aðeins skildirðu eftir hjá mér,
örlaganna brunna glóð.
Allar lífsins undir þrotnar,
ástin köld sem hrímað gler.
Vona minna borgir, brotnar,
sem byggðar voru handa þér.
Ásta, Friðbert og böm.
I dag kveðjum við Fanneyju Þor-
gerði Gestsdóttur, hennar hinstu
kveðju. Langar okkur að minnast
hennar með fáum orðum.
Gerða eins og hún var alltaf kölluð
var yndisleg manneskja, alltaf gott að
koma til hennar. Ég man þegar ég
kom við hjá henni, var á leið heim af
vakt og Gerða bauð mér upp á heima-
gerðan ís og það endaði með heilu
formi. I Mjallargötu 9 var alltaf tekið
á móti okkur með veislukræsingum.
Marga góða daga áttum við þar. Slát-
urgerð var alltaf unnin hjá Gerðu og
Jóni í Mjallargötunni, þá var mikið
fjör oft fóram við með þeim á Hest-
FANNEY ÞORGERÐ UR
GES TSDÓTTIR
eyri og fóram á Bátnum yfir á Flæð-
areyri á ball. Einu sinni þegar við
voram að koma frá Hesteyri lentum
við í mikilli þoku og ekkert sást til
lands. Allir reyndu að fylgjast með og
sáum við loks land, þá voram við
komin að Skarfaskeri. Þá héldum við
áfram að sigla í klukkutíma og þá sá-
um við land og sáum að þetta var
Skarfasker og ekki var hægt annað
en að hlæja. Loks komust við heim.
Oft var hlegið að þessari ævintýra-
ferð.
Elsku Gerða, við viljum þakka þér
fyrir allar góðu móttökurnar og vit-
um við að þér líður vel. Guð blessi þig.
Sigga, Jónas, Jenni og fjölskyldur,
Guð veri með ykkur í þessari sorg.
Þú veist að öll mín innsta þrá,
erástarkossinnþinn.
Héðan af aðeins yndi ég,
í örmum þínum finn.
Ég leiði þig í lundinn minn,
mín ljúfa komdu nú.
Jörðin þó eigi ótal blóm,
míneinarósertþú.
Kvöldið er fagurt, sól er sest,
ogsefurfuglágrein.
Við skulum koma, vina mín,
ogverasamanein.
Eg þekki fagran, Mtinn lund,
viðlækinnuppviðfoss.
Þar sem að gróa gullin bóm,
þúgefurheitankoss.
Lina og Kristinn.
Hún Gerða var bæði hálfsystir
hans pabba og mágkona hennar
ömmu. Það er ekki bara nú til dags
sem fjölskylduböndin era svolítið
snúin. Á þeim tíma sem ég var að al-
ast upp bjuggu Gerða og hann Jón á
Mjallargötu 9 á ísafirði.
I fá hús utan eigin heimilis kom ég
jafn oft og í það hús. Mjallargatan var
alltaf í leiðinni. I minningunni var eld-
húsið stórt, og þá ekki síður eldhús-
borðið. Það var úr tré með digram
renndum fótum og skúffu í endanum.
Það var oft tekið í spil við þetta borð.
Þá þótti mörgum gaman. Mig granar
að það hafi oft verið svindlað svolítið
til að hressa upp á stemmninguna -
eða bara vegna þess að spilafólkið var
kappsamt. Þar var líka oft á boðstól-
um heimsins besta lagkaka. Og það
var ekki bara Gerða sem stússaði í
eldhúsinu heldur líka hann Jón. Þeg-
ar litið er til baka sér maður að þetta
var nú svolítið óvenjulegt.
Kannski lærði maður í þessu eld-
húsi að þau störf sem þar fara fram
era ekki bara kvennastörf - það var
góð lexía. Jón var afar gestrisinn og
Gerða afar gjafmild.
Á loftinu var Jónas gamli, gaurarn-
ir allir og heimasætan. Það var mikið
líf í þessu húsi og vafalaust stundum
helst til mikið. Stundum gat Gerða
ekkert annað en sest niður og fengið
sér kaffi í glas. Hún fór ekki heldur
varhluta af erfiðleikum í lífinu, missti
bam, Jensi lenti í miklu slysi, Gæi
lenti í miklu slysi og tók síðan út af
Guðbjörginni. Það var erfitt að stand-
ast þetta allt og stundum reyndist
það of mikið og eitthvað lét undan.
Það var sérstakt samband á milli
móður minnar og Gerðu. Mjög oft
kom Gerða stormandi upp á Hlíðar-
veg í stutta heimsókn - gjaman á
morgnana. Þá var oft talað undir rós
og það var einhvern veginn næstum
hægt að þreifa á þeim streng sem á
milli þeirra var. Hún Gerða hafði
næmt auga fyrir því spaugilega í líf-
inu, og oft var því gantast á þessum
stundum og gert góðlátlegt grín að
náunganum og lífinu yfirleitt. Eftir
að Gerða varð ekkja var stundum ýj-
að að því hvort hún hefði nokkuð ver-
ið að líta karlpeninginn augum. Þá
fussaði nú svolítið í minni en glettnis-
glampi kom í andlitið og svo var hleg-
ið.
Gerða var mikil búkona í sér. Einu
sinni heyrðu þær stöllur auglýsta í
útvarpinu hænuunga til sölu. Það var
oft erfitt að fá egg á þessum árum. Þá
datt þeim í hug að kaupa sér hænu-
unga og hefja eggjaframleiðslu.
Hænurnar skyldu hafðar á gamla
verkstæðinu í portinu á bakvið Mjall-
argötuna. Áður en þetta komst nú al-
mennilega á koppinn var hringt í
Gerðu og sagt vera frá Flugfélaginu;
ungarnfr væra komnir. Gerðu varð
svo mikið um að hún gleymdi því að
þær voru alls ekki búnar að panta