Morgunblaðið - 10.02.2000, Side 32

32 FIMMTUDAGUR 10. FEBRÚAR 2000
LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ
t l-
VIÐSKIPTAHUGBUNAÐUR
1 Fjárhagsbókhald
I Sölukerfi
I Viðskiptamanna
kerfi
i Birgðakerfi
I Tilboðskerfi
I Verkefna- og
pantanakerfi
i Launakerfi
I Tollakerfi
Vaskhugiehf. Síðumúla 15-Sími 568-2680
ISICMIEeA
E-# A *
-vitamin
V \S í N
'I
-S5
Sindurvari sem verndar
frumuhimnur líkamans.
Fæst í næsta apóteki.
O
Omega Farma
Autocad
Byrjendanámskeið
Vandað og hagnýtt námskeið í Autocad 36 stundir.
Námskeiðið byrjar 17. febrúar.
Nánari upplýsingar í síma 5515593
og á heimasíðu: www.tolst.com
Tölvu- og stærðfræðiþjónustan ehf.
\
á
Lagersala
Jakkaföt
Stakar buxur
Skyrtur o.fl.

i
Morgunblaðið/Þorkell
0 Af margræðri skipan Önnu Líndal í Galleríi Sævars Karls.
A mótum margra heima
MYNDLIST
Gallerí Sævars Karls,
Bankastræti 7
BLÖNDUÐ TÆKNI
ANNA LÍNDAL
Til 18. febrúar. Opið á
verslunartíma.
ANNA Líndal hefur löngum verið
upptekin við að rannsaka lífíð og til-
veruna með því að setja sig í hlutlæg-
ar stellingar og reyna að skoða eigin
upplifun frá rökvísum og óvilhöllum
sjónarhóli. Það er ekki laust við að
persónulegar athuganir Mary Kelly,
svo sem rannsókn hennar á hugar-
heimi sonar síns - og fram komu í
Post Partum heimildum hennar -
hafi vísað Önnu veg til listar sem er
uppfull af krítískri spennu þótt það
liggi ef til vill ekki í augum uppi sök-
um smellinnar og fágaðrar fram-
setningar hennar.
í Galleríi Sævars Karls hefur hún
komið fyrir nokkrum sjónvar-
psskermum með ýmsum heimilisleg-
um munum inni á milli, auk þess sem
á austurvegginn er varpað stóru
myndbandi sem nær yfir allan vegg-
inn. Anna segist vera að nálgast vís-
indin og rannsóknarhvötina með
þessari skipan, en eitt af því sem hún
segir heilla sig er margræðni verald-
arinnar, allt eftir því frá hvaða sjón-
arhorni hún er athuguð.
Tækifæri til að fylgjast með rann-
sóknum Jöklarannsóknafélagsins
beindi athygli hennar að hugmynd-
inni um hið stórbrotna - sublima - í
náttúrunni. Bæði fyllumst við minni-
máttarkennd frammi fyrir jafn stór-
brotnu náttúrufyrirbæri og Vatna-
jökli, en jafnframt margfaldast sú
tilfinning að við - sem einstaklingar
frammi fyrir slíkum ægifögrum og
yfirþyrmandi máttarvöldum - séum
að einhverju leyti útvaldir, í líkingu
við þá sem náðarsamlegast er hleypt
inn í helgidóm musterisins af því þeir
eru traustsins verðir og munu ekki
afhjúpa upplifunina með fleigri.
Hafi það verið tilgangur Ónnu að
velta lauflétt fyrir sér hugmynd
Kants um hið sublima, eða mikil-
fenglega, þá er tvennt sem birtist
aukreitis við þær vangaveltur, og
hleypir óvæntu fjöri í sýningu henn-
ar.
Vísindaleiðangurinn sem gerir
henni kleift að halda á vit hins stór-
brotna er nefnilega ekkert minna en
táknmynd spiUingarinnar á uppUfun
hins útvalda í helgidómnum náttúru-
lega. Vísindamennirnir bora í jökul-
hettuna, grafa ofan í hana, mæla og
kanna, með það eitt að leiðarljósi að
afhjúpa mikilfenglega leyndardóma
hennar svo hún verði okkur viðráð-
anlegri. Vísindamennimir eru hinir
guðlausu sem ekki virða neinn átr-
únað. Fyrir þeim er ekkert svo hei-
lagt að ekki megi svipta það árunni.
Hitt atriðið sem slær áhorfandann
er samsafn þjóðlegra táknmynda
sem hvarvetna skína út úr skipan
Önnu. Unglingurinn sem stautar sig
fram úr lokaköflum Njálu án þess að
skilja beinlínis inntak þess sem lesið
er - gæti verið oltinn út úr verki eftir
Gary Hill - og krumminn uppstopp-
aður milli sjónvarpsskjánna eru
skjaldarmerki og verndarar hefðar-
innar; tákn um það hvað okkur ís-
lendingum finnst vera íslenskt. Aft-
ur eru vísindin af öðrum meiði; öðru
sauðahúsi; reiðubúin að spilla þeirri
mynd sem við varðveitum í skugg-
sjánni. Þannig er sýning Önnu Lín-
dal einstaklega gjöful sökum þess
hve hún er óvenjulega margvísandi.
Halldór Björn Runólfsson
Örlftið ljós í algjöru
svartnætti
KVIKMYJVDIR
S am b íó i n
BRINGING OUT THE
DEAD
★ ★★
Leikstjórn: Martin Scorsese. Hand-
rit: Paul Schrader eftir skáldsögu
Joe Conelly. Aðalhlutverk: Nicolas
Cage, Patricia Arquette, Ving
Rhames, John Goodman og Tom
Sizemore. Paramount 1999.
LEIKSTJÓRINN Martin Scor-
sese var asmaveikur sem barn og
hékk því inni og teiknaði myndir af
lífinu í hverfinu sínu Litlu Ítalíu í
New York sem hann sá út um
gluggann. Sem afkomandi ítalskra
kaþólikka ætlaði hann sér að verða
prestur, en svo varð ekki. Öng-
stræti stórborganna og almáttugur
guð eru þó sjaldnast langt undan í
kvikmyndum hans, og það á einnig
við um Bringing Out the Dead.
Handritið skrifar Paul Schrader
en þeir Scorsese hafa áður starfað
saman við myndirnar The Last
Temptation of Christ, Raging Bull
og Taxi Driver. Það sem sameinar
þessar myndir er áköf persónu-
stúdía sérstakra persóna; hvernig
þær líta á sig sjálfar og tilganginn
með tilvist sinni. Þær eiga í vand-
ræðum með sig og þarfnast endur-
lausnar.
I Bringing Out the Dead leikur
Nicolas Cage Frank, sjúkraliða
sem keyrir sjúkrabíl í svörtustu af-
kimum New York-borgar. Hans
frelsun virðist felast í því að bjarga
mannslífum, en það hefur ekki
gerst í langan tíma, hann tekur það
alltof nærri sér, er útkeyrður af
starfinu og er farinn að sjá drauga
þess fólks sem honum tókst ekki að
bjarga. Þegar honum tekst síðan að
bjarga lífi eldri manns vitjar hann
hans daglega þar sem hann liggur í
dái og kynnist þannig dóttur hans
sem Patricia Arquette leikur. Að
lokum tekst honum að bjarga hon-
um á sinn hátt, og öðlast við það
einhvern frið í hjarta sínu.
Arquette og Cage eru mjög fín í
hlutverkum sínum og leikstíllinn er
í stíl við myndina sem er þung og
myrk, enda eru persónur þeirra
þannig. Þótt Frank sé aðalpersóna
myndarinnar veit maður ekki hvað
hann sér og hvað ekki, hver er
draugur og hver lifandi, enda sér
hann unglingsstúlkuna Rose, sem
dó í örmum hans, alls staðar.
Það eru leikararnir John Good-
man, Tom Sizemore og Ving
Rhames sem fara með hlutverk
starfsfélaga Franks, og þær pers-
ónur eru aðeins léttari og eðlilegri
en þau skötuhjú og gefa örlitla
glætu í annars algjört svartnættið.
Samt verður að segjast að húmor-
inn í kringum þá er allur frekar
svartur. Rhames fer sérstaklega á
kostum í hlutverki Marcusar og at-
riðið með honum í neðanjarðarnæt-
urklúbbnum er óborganlegt.
Raunsæið í Bringing Out the
Dead er hryllilegt og gerir áhorf-
unina næstum óþolandi á köflum.
Hægur ryþminn og sérstakt hand-
ritið, sem virðist stefnulaust lengi
framan af, taka líka á á köflum. En
það er eins og efnið hafi tíma til að
síast inn í mann, því þetta er mynd
sem situr í manni lengi á eftir.
Svartasta og þyngsta mynd Scor-
sese til þessa, en sérlega mögnuð.
Hildur Loftsdóttir