Morgunblaðið - 10.02.2000, Side 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 10. FEBRÚAR 2000 51
—..........
grænmeti, sem þau gerðu einkum
fyrstu ár sín þar. Nokkur galli var á
búsetu þarna að staðurinn vai- á
þeim tíma fyrir utan aðalbyggðina
og því ekki inni á leiðakortum stræt-
isvagna. En nafni minn átti bifreið
um þær mundir og fundu þau því
minna fyrir einangruninni en ella.
Þegar fjölgaði í fjölskyldunni leysti
Torfi húsnæðismálin með því að
stækka íbúðina sem hann gerði í
nokkrum áföngum. Það er hóflega til
orða tekið að segja hann hafa verið
lagtækan. Betur ætti við að telja
hann dverghagan og kemur mér þá í
hug fagurlega útskorinn lampi sem
hann gaf mér eitt sinn og lýst hefur
mér árum saman. En fyrir skömmu
fól ég Ingibjörgu Söru dóttur hans
þann grip til varðveislu. Það var allt-
af ánægjulegt að heimsækja þau
Torfa og Rúnu. Hún var mikil geð-
prýðiskona og haggaðist aldrei í
ölduróti lífsins. Torfi var ekki talinn
félagslyndur maður og sumum
fannst hann dulur og einþykkur, en í
góðra vina hópi var hann jafnan kát-
ur og hrókur alls fagnaðar. Hann var
söngvinn og hafði bjarta og háa ten-
órrödd.
Stálminnugur var hann og kunni
ókjörin öll af vísum og kvæðum og
hafði fornyrði og málshætti á hrað-
bergi sem hann skemmti gestum sín-
um með af mikilli list á góðri stund.
Það fór ekki hjá því að lífsbaráttan
væri hörð hjá þeim hjónum. Bæði
voru þau heilsutæp, einkum Rúna
sem þurfti stundum að dvelja á hæli
sér til hressingar. En aldrei var
kvartað eða fárast út af óblíðum
kjörum. Þótt Torfi væri góðum gáf-
um gæddur fór hann á mis við skóla-
göngu og varð að sætta sig við lág-
launastörf eins og bensínafgreiðslu
sem hann stundaði lengi. Um síðir
fékk hann þó góða vinnu í póstdeild
Búnaðarbankans og var hann deild-
arstjóri þar síðustu ár starfsævi
sinnar. Úrðum við þá samverka-
menn um sjö ára skeið því að ég fékk
vinnu á póstdeildinni hjá honum eftir
að við hjónin fluttum frá Finnbogast-
öðum til Reykjavíkur. Man ég að
nafna mínum fórst vel að kynna mér
starfið og setja mig inn í það. Hrós-
aði ég happi að vera kominn á góðan
vinnustað, því að eftirsóknarverð
störf í höfuðborginni lágu ekki á
lausu fyrir eldri menn utan af lands-
byggðinni á þeim tíma.
Torfi var góður heimilisfaðir og
mjög stoltur af dætrum sínum.
Bestu eðliskosti þeirra leitaðist hann
við að rekja til Sigrúnar konu sinnar,
sem hann unni mikið. Það varð hon-
um því verulegt áfall þegar hún
veiktist og dó vorið 1978 eða fljótlega
eftir að þau voru fiutt í vistlegt hús-
næði sem þau keyptu á Grensásvegi
52. Leitaði Torfi sér þá hugbótar í
heimi bókanna og sökkti sér niður í
ættfræði. Aflaði hann sér nauðsyn-
legra heimilda á Þjóðskjalasafni en
sjálfur átti hann töluvert safn góðra
bóka. Liggja eftir Torfa mikil
óprentuð rit um ættir foreldra hans
og tengdaforeldra. Tvær dætur
Torfa búa í Kanada með fjölskyldum
sínum, þær Inga Sara og Rún. Sú
fyrrnefnda hefur lengi unnið við leir-
brennslu og stundar listmunagerð í
Winnipeg. Hélt Torfi jafnan mjög
góðu sambandi við þær báðar og
heimsótti þær einu sinni. En í ein-
veru sinni átti hann ávallt athvarf hjá
elstu dótturinni, Ragnheiði, og Sig-
urði Finnssyni tengdasyni sínum
sem búavið Skólavörðustíg í Reykja-
vík. Þau fylgdust nákvæmlega með
líðan hans og gerðu honum kleift að
búa svo lengi sem raun varð á á
heimili sínu á Grensásvegi 52. Þau
buðu Torfa til sín sl. aðfangadag.
Meðan dóttirin eldaði hátíðamatinn
bað hann tengdasoninn að keyra sig
suður í kirkjugarð að leiði Sigrúnar
konu sinnar. Það var hans hinsta ósk
og hún var fúslega uppfyllt. Þegar
þeir komu til baka var Torfi orðinn
mikið veikur og var þá fluttur á
Borgarspítalann. Þaðan átti hann
ekki afturkvæmt.
- Ég kveð þig nafni minn og vinur
með öruggri vissu um endurfundi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt. - Dætr-
unum og aðstandendum öllum send-
um við hjónin og Heydalsársystkinin
innilegar samúðarkveðjur.
Torfi Guðbrandsson
frá Heydalsá.
+ Arnþrúður
Bergsdóttir
fæddist í Reykjavík
18. september 1948.
Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík 3.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Bergur Jónsson,
rennismiður í
Reykjavík, f. 24. maí
1924, og Erla Eyj-
ólfsdóttir, húsmóðir,
f. 6. ágúst 1929.
Systkini Arnþrúðar
eru: (a) Jón, tvíbura-
bróðir hennar, lyfja-
fræðingur í Kópavogi, f. 18. sept-
ember 1948, (b) Björn, vélstjóri á
fsafirði, f. 26. janúar 1951, (c)
Krisljana, kennari og uppeldis-
fræðingur á Seltjarnarnesi, f. 20.
september 1952, (d)
Elín, húsmóðir í
Reykjavík, f. 7. mars
1955, (e) Arndís, fé-
lags- og íjölmiðla-
fræðingur í Kópa-
vogi, f. 5. janúar
1968.
Hinn 18. október
1970 giftist Amþrúð-
ur Friðrik Jónssyni,
lækni, f. 10. janúar
1947. Foreldrar hans
eru Jón Friðriksson,
bifreiðarsljóri, fædd-
ur 2. janúar 1918 og
Þorgerður Jónsdótt-
ir, húsmóðir, f. 14. ágúst 1920.
Böra þeirra Amþrúðar og
Friðriks eru: (1) Erla, viðskipta-
fræðingur í Reylqavík, f. 1. des-
ember árið 1968. Eiginmaður
hennar er. Sigþór U. Hallfreðs-
son, tæknifræðingur. Sonur
þeirra er Friðrik Örn, f. 30. ágúst
1996. (2) Gerða, hjúkrunarfræð-
ingur í Reykjavík, f. 18. nóvem-
ber 1972. Sambýlismaður hennar
er Sindri Freysson, rithöfundur.
(3) Arna, nemi í Danmörku, f. 4.
maí 1976. Sambýlismaður hennar
er Hjálmar Öra Guðmarsson,
byggingafræðingur. (4) Jón Örn,
nemi í Reykjavík, f. 17. ágúst
1981. (5) Drífa, nemi í Reykjavík,
f. 19. maí 1984.
Arnþrúður ólst upp í Reykja-
vík. Eftir að hafa lokið gagnfræð-
inámi frá Lindargötuskóla innrit-
aðist hún i Hjúkrunarskóla
íslands og útskrifaðist þaðan
1970. Hún starfaði á barnadeild
Landakotsspitala 1970 til 1977 og
eftir það á St. Fransiskusspítal-
anum í Stykkishólmi og heilsu-
gæslustöðinni í Stykkishólmi, til
ársjns 1984.
Útför Araþrúðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
ARNÞRUÐUR
BERGSDÓTTIR
„Nú er Adda amma ekki lengur
lasin, nú er hún bara svona dáin,“
mælti þriggja og hálfs árs dótturson-
urinn þegar hann leit ömmu sína
látna, friðsæla og lausa við þjáningu
og kvöl. Hvemig börn skynja dauð-
ann er ekki gott að skilja fyrir þá sem
eldri eru, þau eru svo hrein og bein í
framgöngu að við megum hafa okkur
öll við að fylgja þeim eftir. „Nú er
Öddu ömmu ekki lengur illt, nú er
hún farin til englanna,“ sagði hann
og varð síðan upptekinn við að teikna
mynd fyrir ömmu sína, til að taka
með sér til englanna.
Barátta Öddu ömmu var jafngöm-
ul drengnum, á sama tíma og fréttin
barst fjölskyldunni um að fyrsta
bamabamið væri í vændum tók að
bera á veikindum hennar. Saga
drengsins, björt og gefandi, er því
samofin miskunnarlausri og óvæg-
inni baráttu Öddu ömmu. Þeir sem
þekktu Öddu vita að af öllum mönn-
um fannst henni börn vera skemmti-
legust. Þegar Adda amma þurfti
mest á birtu og Ijósi að halda kom litli
drengurinn, ljósið hennar ömmu
sinnar, í heiminn með nýja von. Von
og vilja sem glæddist með tilhlökk-
uninni eftir næsta bamabarni, sem
væntanlegt er í heiminn innan nokk-
urra daga.
Saklaust bamshjartað kveður á
sinn látlausa hátt: „Bless Adda
amma.“ Við hin undmmst baráttu-
þrekið og óbilandi viljann sem fleytti
henni svo langt og kveðjum með virð-
ingu baráttukonu sem aldrei gafst
UPP-
Friðrik Öra og Sigþór.
Lífs þíns Guði lofgjörð sé
fyrir lífsstund þína, móðir.
Þín dagleg bæn var dýrri fé.
Þitt dæmi betra en sjóðir.
Vér vitum, að ei góss né gull
en gæska Drottins náðarfull
er það sem blessar þjóðir.
(Matthías Joch.)
Arnþrúður Bergsdóttir er látin.
Eiginkona, amma og móðir sem
barðist af afli við illvigan sjúkdóm
sem að endingu lagði hana að velli.
Það var uppgangstími þegar Adda
og Friðrik settust að í Hólminum
með dætur sínar þrjár, Erlu, Gerðu
og Örnu. Til bæjarins sem þá var enn
hreppur, sótti margt ungt, vel
menntað og kraftmikið fólk. Adda og
Friðrik voru þar á meðal og tóku
bæði til starfa við heilsugæslustöð-
ina. Hann sem læknir en hún sem
hjúkrunarfræðingur.
Adda var fremur lágvaxin kona og
grönn. Hún gerði stundum grín að
því hvað hún var stutt þegar hún var
að mæla skólakrakka sem hafði togn-
að mikið úr og sagði þá „að nú þyrfti
hún barasta að stíga upp á stól til að
sjá hvað þeir væru orðnir stórir! og
svo tyllti hún sér aðeins á tær. Adda
fór erinda sinna um bæinn gangandi
enda fljót á sér og kvik í hreyfingum.
Hún var opinská og hreinskiptin og
lá ekki á skoðunum sínum. Adda var
áhugasamur hjúkrunarfræðingur og
fylgdist vel með nýjungum í fræða-
grein sinni.
Heima fyrir hafði hún nóg að sýsla
enda með ungar dætur og ekki
minnkaði heimilishaldið því í Hólm-
inum bættust Jón Öm og Drífa í
systkinahópinn. Fljótlega eftir að
fjölskyldan flutti vestur, tókst vin-
átta með okkur_ Erlu, elstu dóttur
þeirra Friðriks. Ég varð fljótt heima-
gangur á Víkui'götu 1 þar sem fjöl-
skyldan bjó. Læknisbústaðurinn er
lítið hús fyrir stóra fjölskyldu, það
reyndi því mikið á skipulagshæfi-
leika hjónanna að koma öllu hagan-
lega fyrir. Mér varð fljótt ljóst eftir
að ég fór að venja komur mínar til
Erlu, að Adda rak heimili sitt af
myndarskap og röggsemi. Þar giltu
reglur sem okkur bar að fara eftir,
enda var það nauðsyn fyrir útivinn-
andi konu. Adda var einstaklega
myndarleg húsmóðir. Það lék allt í
höndunum á henni og hún var bæði
vandvirk og smekkleg.
Sá siður var við lýði í Hólminum að
halda upp á öskudaginn með viðeig-
andi sprelli. Öll böm bæjarins söfn-
uðust saman við skólann um morg-
uninn og þaðan var gengið í
skrúðgöngu um bæinn til að sníkja
sælgæti. Síðdegis var iðulega haldið
mikið giímuball í Félagsheimilinu,
þar sem veittar voru viðurkenningar
fyrir glæsilegustu grímubúningana.
Bömin á Víkurgötu 1 sópuðu iðulega
til sín verðlaunum, því listakonan
Adda hafði setið við saumavélina í
kjallaranum og galdrað fram með
efnum sínum og tvinna, ævintýraver-
ur sem í hugum okkar barnanna
höfðu fram að því, einungis verið til í
bókum.
Adda var afar barngóð og um-
hyggjusöm móðir. Hún var börnum
sínum góð fyrirmynd enda vinnu- og
reglusöm. Hún hafði metnað fyrir
þeima hönd og hvatti þau áfram bæði
í námi og leik. Þau stóðu framarlega í
keppnisíþróttum í Stykkishólmi og
vann Adda óeigingjarnt starf fyrir
ungmennafélagið Snæfell. Hún var
viljug að ferðast með íþróttakrökk-
um á milli landshluta til að fara á
íþróttamót. Þá skipti miklu að halda
vel utan um keppnishópinn er álagið
var mikið. í þessu naut Adda sín vel,
var hvetjandi og ákveðin en jafn-
framt ráðagóð og hjartahlý. Adda
lætur eftir sig fimm mannvænleg
börn. Hún ól þau upp til að verða
sjálfstæð, gagnrýnin og sjálfbjarga
og það eru þau svo sannarlega. Þetta
eru mannkostir sem ómetanlegt er
að hafa í farangrinum þegar lagt er
af stað út í lífið. Ég votta foreldrum,
eiginmanni, bömum og öðrum ást-
vinum Arnþrúðar Bergsdóttur djúpa
samúð og bið góðan Guð að styrkja
þau í sorginni.
Elínborg Sturludúttir.
Nú við leiðarlok, Adda mín, koma
upp í huga minn margar góðar minn-
ingar allt frá því að við kynntumst
fyrst þá báðar níu ára gamlar og vor-
um að alast upp á Bergstaðastræt-
inu. Öll okkar æskuár vorum við
skólasystur og miklar vinkonur,
pössuðum báðar börn nágranna okk-
ar og yngri systkin og brölluðum
margt saman. Á unglingsárunum
voru ekki til flottari dömur, að okkur
fannst, en við þegar við tipluðum
saman út Berstó á leið á ball í Búð-
inni. Þrátt fyrir að leiðir í skólagöngu
hafi legið í sitthvora áttina vorum við
alltaf í góðu sambandi við hvor aðra
og ekki minnkaði það þegar við byrj-
uðum báðar að búa fljótlega eftir
skólagöngu í Breiðholtinu. Við tók
uppeldi á eigin bömum og hið al-
menna brauðstrit hjá okkur eins og
flestu öðru fólki. Þegar þú fluttist til
Stykkishólms þótti mér það vera
svolítið langt en alltaf vorum við í
nánu sambandi hvor viðaðra bæði
með heimsóknum og svo var alltaf
sem betur fer mjög stutt í símann.
Það var alltaf mikið tilhlökkunarefni
hjá minni fjölskyldu þegar ákveðið
var að fara í heimsókn til þín í Hólm-
inn því að samveran með þér og allri
þinni fjölskyldu hefur alltaf verið
okkur til mikillar ánægju og gleði.
Það sem gerði þessar ferðir okkar til
þín svona kærar var hvað bömin
okkar, eiginmenn og náttúmlega við
sjálfar gátum masað og talað um allt
og ekkert og var okkur ekkert óvið-
komandi í þeim málum. Sem betur
fer vomm við ekki alltaf sammála en
það kryddaði umræðuna og aldrei
var neitt sagt í öll þessi ár sem olli
leiðindum hvorki um annað fólk né
málefni.
Vera þín í Hólminum sem átti í
upphafi að vera svona kannski tvö ár
varð að 20 ámm en þegar þú sagðir
mér að þið værað að hugsa um að
flytja aftur í bæinn varð ég mjög glöð
því þá vissi ég að við myndum öragg-
lega hittast miklu oftar og ég geta
verið meira með þér. Því miður varð
sú samvera á allt öðram forsendum
en við báðar höfðum vonað en eigi að
síður höfum við átt margar frábærar
stundir saman í henni Reykjavík eft-
ir að þú fluttir þangað aftur. Þá var
ferðin sem við fóram í fyrra til Akur-
eyrar alveg sérstök og þegar við vin-
konumar tipluðum út úr flugstöðinni
á Akureyri vora ekki til flottari döm-
ur að okkur fannst. Það var eins og
forðum, við voram orðnar ungar í
annað sinn og þegar þú sagðir í þess-
ari ferð að lífið væri dásamlegt þrátt
fyrir veikindi þín þá gleymdum við
þeim sem betur fer báðar og
skemmtum okkur konunglega.
Kæra vinkona, nú þegar þrautum
þínum er lokið langar mig til þess að
þakka þér fyrir allar þær yndislegu
stundir sem við höfum átt saman í
gegnum tíðina og ég bið góðan guð að
gefa eigimanni þínum, börnum,
barnabarni, foreldrum og systkinum
styrk í þeirra sorg. Þegar ég hugsa
um þig núna, elsku Adda mín, finnst
mér þessi sálmur eiga vel við.
Drottinn er minn hirðir,
migmunekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur
hann mig hvílast,
leiðirmigaðvötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hannhressirsálmína,
leiðirmigumréttavegu
fyrirsakirnafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um
dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
þvíþúerthjámér,
sproti þinn og stafur hugga
mig.
Þúbýrmérborð
frammifyrirfjendum
mínum,
þúsmyrðhöfuðmittmeð
olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
um alla ævidaga mína,
og í húsi drottins bý ég langa
ævi.
(23. Davíðssálmur)
Jónas og Katrín Björg þakka fyrir
samfylgdina.
Þín vinkona,
Björg Marísdúttir.
Kynni okkar hófust 4. febrúar
1967 er við hófum nám við Hjúkran-
arskóla íslands. Þar mættu 52 stúlk-
ur sem vora ákveðnar í að gera
hjúkran að ævistarfi sínu og var
Adda ein af þeim. Adda var þá fyrir
löngu búin að ákveða hvað hún vildi
verða. Við sem vorum ekki í heima-
vist héldum hópinn og eyddum fri-
mínútum saman. Oft komu hannyrð-
ir upp úr pokum meðan spjallað var
og þar var Adda fremst í flokki enda
listamaður í höndunum og hafa
margir notið góðs af því. Þessi hópur
breyttist í saumaklúbb sem nú er
orðinn yfir 30 ára gamall. Við eigum
eftir að sakna Öddu sárt sem mætti
með ferskleika og sinn dillandi hlát-
ur. Hún hristi oft vel upp í okkur þv\
hún hafði ákveðnar skoðanir og sýnai
okkur oft aðrar hliðar á málum.
Þegar við byrjuðum í hjúkrun var
Adda ekki aðeins búin að velja ævi-
starf heldur líka lífsföranaut, hann
Friðrik. Við horfðum á þau leiðast út
í lífið þetta fyrsta vor kynna okkar.
Þau eignuðust fimm yndisleg börn
sem hafa gefið þeim mikið til að lifa
fyrir. Adda vann nokkur ár á Landa-
koti eftir útskrift. Eftir að þau Friðr-
ik fluttu vestur í Stykkishólm rak
ýmislegt annað á fjörar Öddu en
hjúkran. Fyrir utan heimilisstörf ng,,
barnauppeldi má nefna helsta áhugæ
mál fjölskyldunnar eyjamar og ny-
tjar þeirra. Eitt vorið tókum við okk-
ur upp saumaklúbburinn og
heimsóttum þau hjónin í Hólminn.
Þessi helgi verður alltaf ógleyman-
leg, siglingin, holusteikin og kavíar-
inn, það var tekið á móti okkur eins
og fyrirfólki.
Lífskraftur og lífsvilji Öddu var
mikill. Það var lífsreynsla fyrir okkur
að fylgjast með elju hennar og bar-
áttu fyrir lífinu og lönguninni til að
sigrast á illvígum sjúkdómi. Hún
varð að lokum að láta undan og er
það von okkar að henni líði vel núna
og hafi fundið frið.
Eiginmanni hennar, börnunum
Erlu, Gerðu, Örnu, Jóni Erni, Dríl^'
tengdasonum, bamabarni og öðrum
ástvinum sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Elsku Adda, við þökkum þér sam-
fylgdina, hún hefur verið okkur mjög
ánægjuleg.
Saumaklúbburinn.
Skilafrest-
ur minn-
ingar-
greina 1
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á fostudag. I mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir*l
að skilafrestur er útranninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.