Morgunblaðið - 10.09.2000, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 10. SEPTEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Systir okkar og mágkona,
BRYNDÍS ZOÉGA,
fv. forstöðukona Drafnarborgar,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli laugardaginn
2. september.
Útförin fer fram frá Neskirkju þriðjudaginn
12. september kl. 15.00.
Áslaug Zoega,
Inga Zoega,
Geir Agnar Zoéga, Kristín Zoéga,
Gunnar Zoéga, Hebba Herbertsdóttir.
t
Elskulegur eiginmaður minn og faðir,
ÁRNI SIGURÐUR ÁRNASON,
frá Akranesi,
Hlíðarási 8,
Mosfellsbæ,
lést á líknardeild Landspítalans fimmtudaginn
7. september.
Hrafnhildur Jónsdóttir,
Karl Alex Árnason.
t
Konan mín, móðir okkar og systir,
HALLDÓRA JÓHANNESDÓTTIR,
Stúfholti,
andaðist á Vífilsstaðaspítala föstudaginn
8. september.
Kjartan Ólafsson og fjölskylda,
Sturlaugur Jóhannesson.
t
Hjartkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
GUÐRÚN ÞÓREY EINARSDÓTTIR,
frá Hvalsá,
Dalbraut 20, Reykjavík,
sem andaðist laugardaginn 2. september,
verður jarðsungin frá Áskirkju þriðjudaginn 12.
september kl. 13.30.
—
Ágúst Benediktsson.
Guðbjörg Gunnarsdóttir,
Benedikt Ágústsson, Jóna Guðlaugsdóttir,
Ingi Ágústsson, Svala Marelsdóttir,
Óskar Ágústsson, Margrét Sigurðardóttir,
Svavar Ágústsson, Sumarrós Jónsdóttir,
Gísli Ágústsson, Hrafnhildur Björgvinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR S. ÓLAFSSON
rennismiður,
Álfheimum 29,
Reykjavík,
sem lést aðfaranótt fimmtudagsins 31. ágúst á
hjúkrunarheimilinu Skjóli, verður jarðsunginn
frá Langholtskirkju þriðjudaginn 12. september kl. 15.00.
Sóley Tómasdóttir,
Jakob H. Óiafsson, Steinunn Theódórsdóttir,
Jón V. Ólafsson, Kristín Elva Bragadóttir,
Jóhannes Ó. Ólafsson, Ingveldur Pálsdóttir,
Borgar V. Ólafsson, Hildur Eyjólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Útför
STEFÁNS SIGURJÓNSSONAR
klæðskerameistara,
Hringbraut 111,
Reykjavík,
fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík mánudag-
inn 11. september kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á
Styrktarfélag krabbameinssjúkra barna.
Fyrir hönd skyldmenna,
Þórir Björnsson.
+ Hálfdán Ingason
fæddist í Reykja-
vík 26. desember
1965. Hann lést á
heimili sínu 4. sept-
ember síðastliðinn.
Hann var yngstur
þriggja barna Inga
Ingvarssonar, f. 22.4.
1937 í Vestmanna-
eyjum og Helgu Mar-
grétar Guðmunds-
déttur, f. 15.5. 1943 í
Reykjavík. Systkini
Hálfdáns eru 1)
Friðrik Ingason, f.
13.11. 1961, kvæntur
Steinunni Emilsdóttur, f. 5.7.
1962. Dætur þeirra eru Steingerð-
ur, Helga Margrét og Eyrún Agla.
2) Jóhanna Ingadóttir, f. 8.3.1963,
gift Reyni Erlingssyni, f. 3.7.
1960. Synir þeirra eru Ingi Karl
og Erling.
Hálfdán ólst upp í Reykjavík og
gekk þar í skóla. Að loknu grunn-
skólanámi vann Hálfdán við
verkamannastörf.
Útför Hálfdáns fer fram frá
Fella- og Hólakirkju mánudaginn
11. september og hefst athöfnin
klukkan 15. Jarðsett verður í
Gufuneskirkjugarði.
„Já - Hanna. Hvað segir þú gott?
Ég ætlaði bara að láta þig heyra í
mér“. Á þennan hátt hófust öll okk-
ar símtöl sem ég fékk frá Hálfdáni
bróður mínum undanfarin ár. Alltaf
var hann rólegur og yfirvegaður í
röddinni, þótt misskýr væri.
Hálfdán átti við erfiðan sjúkdóm
að stríða er að lokum dró hann til
dauða.
Hans lífshlaup varð ekki langt í
árum talið en mikil þrautaganga.
Mig langar til að minnast Hálf-
dáns bróður míns og þá vil ég helst
muna hann eins og hann var þegar
við vorum lítil börn.
Hálfdán var tveimur árum yngri
en ég og yngstur okkar systkin-
anna. Hann fæddist fyrir tímann og
var óskaplega lítill og veikburða.
Eftir að dauða hans bar að hef ég
verið að skoða myndir af honum frá
því að hann var lítill. Á öllum þess-
um myndum er hann skæibrosándi
og glettnin lýsir úr augum hans.
Alltaf var stutt í hláturinn hjá
Hálfdáni þegar hann var barn og
hann hafði óskaplega smitandi hlát-
ur. En hvað gerðist? Unglingsárin
færast yfir og það fer að síga á
ógæfuhliðina hjá Hálfdáni. Hann
virðist vera ofurseldur áfenginu frá
fyrsta degi og enginn fær við neitt
ráðið.
Einstaka sinnum heyrði maður
örla fyrir þessum hlátri sem hann
bjó yfir eða bregða fyrir kímnis-
glampa í augum hans.
Ég man þá tíma er ég var að
blása á honum hárið og greiða í
hann glæsilegar greiðslur. Hann
mótmælti aldrei og hafði bara gam-
an af. Einnig er mér minnisstætt
þegar ég var að segja honum hvað
mig langaði í í jólagjöf og jafnvel
segja honum hvað hann ætti að
kaupa og þá helst tvær til þrjár
jólagjafir handa mér. Hann sam-
þykkti þetta möglunarlaust en
sjálfsagt hefur honum þótt nóg um
tilætlunarsemi systur sinnar.
Hálfdáni var alla tíð umhugað
um fjölskyldu sína. Alltaf spurði
hann mig um strákana okkar tvo og
honum þótti miður að hafa ekki
kynnst þeim betur.
Einnig talaði hann oft um hve
þakklátur hann var fyrir að íjöl-
skyldan hafði ekki snúið við honum
baki, þrátt fyrir erfiðleikana.
Aldrei heyrði maður illa talað um
Hálfdán eða honum hallmælt á
nokkurn hátt.
Allir sem ég heyrði til báru hon-
um gott orð og töluðu um að hann
væri góður drengur. Hann var
sjálfum sér verstur. Nú hefur hann
fengið hvíld en hana hefur hann
þráð á einn eða annan hátt um
langa hríð.
Við sem stóðum Hálfdáni næst
erum búin að syrgja hann í mörg
ár. Það er ólýsanleg
sorg að horfa upp á
náinn ástvin fara illa
með sig og fá ekkert
að gert. Oft hefur mér
fundist ég vera óskap-
lega vond við hann en
það var gert í þeirri
trú að það gæti orðið
honum til góðs.
Að lokum langar
mig fyrir hönd fjöl-
skyldu Hálfdáns til að
þakka öllum sem hafa
sýnt Hálfdáni vinsemd
og rétt honum hjálp-
arhönd á hans grýttu
göngu og kveð hann með bæninni
góðu.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það,
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því,
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Hanna.
Elskulegi Dáni. Mig langar að
kveðja þig með fáeinum orðum. Ég
á bara svo erfitt að trúa því að þú
sért farinn frá okkur. Bara nokkrir
dagar síðan að við vorum að ræða
dauðann. Það kom nú til af því að
Elvar vinur okkar væri týndur og
hvað hugsanlega gæti hafa komið
fyrir hann. Við báðum fyrir honum
og að hans verustaður mundi von-
andi finnast fljótt - en þegar ég sit
hér og skrifa kveðjuorð til þín er
hann enn ófundinn.
Sumum finnst svona kveðjuorð
hljóma sem sendibréf til þeirra
sem látnir eru, en þetta er mín leið
að skrifa mig frá þeim söknuði sem
ég finn í hjarta mínu. Við ræddum
líka um að núna um sl. mánaðamót
ætluðum við að fara upp í Grafar-
vog með blóm á leiðið hennar Guð-
mundu vinkonu okkar. Allt slokkn-
aði svo um sl. helgi.
Ég var vön að heyra frá þér
næstum daglega þótt þú ættir ekki
nema einn tíkall léstu mig vita af
þér. Hringt var til mín á sunnudag
2. þ.m. og verið að leita að þér hjá
mér því þú hafðir ekki komið í her-
bergið þitt sem þú leigðir. Ég
hringdi síðan um kvöldið og bað um
að það yrði farið þar inn til að gá að
þér en ákveðið var að bíða til morg-
uns því kannski værir þú hjá ein-
hverjum vinum að skemmta þér, en
ekki var neinn í húsinu var við þig.
Svo var farið inn til þín á mánu-
dagsmorgun og þar lást þú í rúm-
inu þínu og hafðir sofnað svefnin-
um langa.
Mig langar að senda þér þetta
ljóð eftir Stein Steinarr því upp á
það síðasta varstu oft að hrasa og
voru ýmsar hreyfingar þínar orðn-
ar erfiðar og allt annað en eðlileg-
ar.
Víst er þetta löng og erfið leið,
og lífið stutt og margt, sem út af ber.
En tigið gegnum tál og hverskyns neyð
skín takmarkið og bíður eftir þér.
Hve oft þú hrasar, oft þig brestur mátt,
hve undarlega er gott að sitja kyrr.
Samt kemstu á fætur, réttir höfuð hátt,
og hraðar þér af stað sem áður fyrr.
Svo styttist þessi ganga smátt og smátt,
og seinast stendurðu einn við luktar dyr.
Við vorum góðir vinir öll árin
sem við þekktumst. Ég er hér með
fyrir framan mig logandi á kerti
fallega kortið sem þú gafst mér
fyrir fáeinum dögum með fallegum
blómum. Það sem þú skrifaðir til
mín var svo fallega sagt.
Ég á mörg falleg kort frá þér og
þar skrifar þú alltaf hlý orð til mín
- þú vissir líka að mér þótti mikið
vænt um þig og bið ég Guð um ei-
lífa blessun fyrir sálu þinni.
Þú varst vel innrættur og góður
drengur. Við áttum margt sameig-
inlegt, t.d. máttum við ekkert bágt
sjá - reyktum ekki - notuðum ekki
eiturlyf en áfengið notuðum við oft
í óhófi. Það er margt, margt fleira
sem var líkt með okkur sem ég tel
ekki upp hér.
Nú er komið að kveðjustund að
sinni. Við trúðum bæði svo sannar-
lega á líf eftir dauðann og veit ég
að þér líður vel núna. Ég rakst á
þetta ljóð sem mér fannst skýra
svo margt sem við áttum sameigin-
legt og vil ég kveðja þig með þess-
um orðum.
Dæmdu eigi breyskan bróður,
brjóttu ei hið veika strá;
lyftu heldur hönd til vamar
hverjum þeim, sem aðrir smá.
Allt er líf af einum stofni,
örlög tvinnuð mín og þín.
Undir sora og synda hjúpi
sólhrein perla tíðum skín.
Hver fær lesið letur hjartans,
leynirúnir innra manns?
Hver er sá,er kannað geti,
kafað sálardýpi hans?
Margt í hafsins hyljum djúpum
hulið er, sem enginn leit.
Margt í sálum manna leynist
meira og betra en nokkur veit.
Skammt vér sjáum, blindir blínum
báðum augum, látum hægt.
Hvi skal myrða menn með orðum?
Margt er hulið, dæmum vægt.
Auðlegð hjartans enginn reiknar
eða sálarfátækt manns.
Hvar er vog, er vegið geti
vonir eða sorgir hans.
(Richard Beck.)
Elsku Helga, Ingi og fjölskyldur.
Innilegar samúðarkveðjur svo og
aðrir sem syrgja Dána. Guð gefi
okkur öllum styrk og megi minn-
ingin um góðan dreng lifa í hjörtum
okkar.
Sofðu rótt elsku drengurinn
minn. Guð geymi þig ávallt.
Saknaðarkveðjur frá Helga Þór,
James, Magnúsi Torfa og Bergþóri
Gunnarssyni.
Þín að eilífu vinkona,
Guðrún Pétursdóttir.
Að kveðja unga menn er alltaf
sárt. Ég kynntist Hálfdáni fyrst
fyrir rúmum tuttugu árum. Þá var
hann 14 ára unglingur, brosmildur
og með sérlega smitandi hlátur. Þá
var oft hlegið og gert að gamni
sínu. Við Hálfdán náðum aldrei að
verða nánir, hann hvarf úr mínum
heimi og inn í sinn eigin heim, ver-
öld sem ég aldrei skildi. Við tókum
þó alltaf skák öðru hvoru og alltaf á
jólum þegar hann var viðstaddur
og höfðum báðir gaman af. Það er
þessi tími.
Sá tími þegar hans naut við í
þeirri veröld, þar sem ég þekki
umferðarreglurnar sem ég minnist
með hlýhug. Það er sá Hálfdán sem
ég saknaði alltaf. Eldri sonur okkar
var mjög hrifinn af Hálfdáni sem
lítill drengur. Hálfdán var líka
skemmtilegur frændi og hafði mjög
gaman af að stríða og leika við Inga
Karl og skellihlógu þeir oft saman.
Hálfdán spurði líka alltaf frétta af
systkinabörnum sínum þegar hann
lét heyra frá sér. Hann lét sér annt
um þau enda hlýr maður og ást-
kær. Það er synd að við sem stóð-
um nálægt Hálfdáni skulum ekki
hafa fengið möguleika á að njóta
lengur einhvers af hans mörgu eig-
inleikum. En líf Hálfdáns var að
stórum hluta mikil píslarganga í
annarri veröld en ég lifði í. Maður
spyr sjálfan sig á svona stundu
hvaða öfl það eru sem forgangsraði
gæðum lífsins á milli fólks. Hvað
það er sem stýri eða stjórni þessu.
Guð segja sumir. Sé það tilfellið þá
er Guð ekki mjög sanngjarn. Ég sé
enga sanngirni í því að leggja slík-
ar álögur á fólk eins og gert var í
Hálfdáns tilfelli. Ekki bara hann
heldur ekki síður hans nánustu ást-
vini. Hver er sinnar gæfu smiður
segja aðrir. Ég get ekki metið
þetta. Eitt er þó víst að þrauta-
ganga Hálfdáns var löng og ströng.
Henni er nú lokið.
Ég minnist glaðlynds unglings
með smitandi hlátur og stríðnis-
glampa í augum.
Ég minnist frænda sona minna,
sem var góður og skemmtilegur
frændi, sem lét sér annt um velferð
þeirra. Þannig mun ég minnast þín,
Hálfdán.
Foreldrum Hálfdáns, Inga og
Helgu og systkinum, Friðrik og
Hönnu votta ég mína dýpstu sam-
úð.
HALFDAN
INGASON
Reynir.