Morgunblaðið - 10.09.2000, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 10. SEPTEMBER 2000 41
GUNNAR
STEFÁNSSON
+ Gunnar Stefáns-
son bóndi fædd-
ist að Hamri í Kolla-
firði, Strandasýslu,
23. apríl 1909. Hann
lézt á Hrafnistu í
Hafnarfirði 3. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Stefán Jónsson
bóndi, f. 17. desem-
ber 1883, d. 26. júní
1971 og Hrefna Ól-
afsdóttir, f. 1. maí
1880, d. 12. ágúst
1971. Systkini Gunn-
ars voru; Eyþór
Markús, látinn, kvæntist Guð-
rúnu S. Sigurjónsdóttur. Þau
eignuðust tvö börn; Haraldur,
Iátinn, kvæntist Jónínu Jónsdótt-
ur, látin. Þau ólu upp tvö börn.
Seinni kona Haralds var Jenný
Magnúsdóttir, látin; Jóhanna,
giftist Armanni Péturssyni, lát-
inn. Þau eignuðust þijá syni; Ól-
afur Elías, kvæntist Þórunni
Árnadóttur. Hún á eina dóttur.
Gunnar ólst upp hjá foreldrum
sínum á Eyvindarstöðum í
Bessastaðahreppi. Hann kvænt-
ist 23. apríl 1939 Magneu G. Sig-
urjónsdóttur, f. 31.
maí 1918, frá Sáms-
stöðum, Laxárdal,
Dalasýslu. Foreldr-
ar liennar voru Sig-
urjón Jóhannesson
bóndi og Kristín
Jónsdóttir.
Gunnar og Magn-
ea bjuggu öll sín bú-
skaparár á Norður-
Eyvindarstöðum í
Bessastaðahreppi.
Síðasta hálfa annað
árið dvaldist Gunn-
ar á Hrafnistu í
Hafnarfirði.
Gunnar og Magnea eignuðust
tvö börn: 1) Erla Kristín, f. 14.
nóvember 1945, gift Örvari Sig-
urðssyni. Þau eiga tvö börn;
Gunnar, kvæntur Lu Hong; og
Magneu Hrönn. Dætur Gunnars
og Lu Hong eru Sunna Lu Xi og
Erla Liu Ting. 2) Svavar, f. 10.
desembcr 1950, kvæntur Stellu
S. Karlsdóttur. Þau eiga tvo
syni; Sigurjón og Reyni.
Útför Gunnars fer fram frá
Bessastaðakirkju mánudaginn
11. september og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elsku besti pabbi minn, nú ert þú
dáinn og vonandi líður þér betur
núna. Ég sakna þín svo mikið. Þú
varst svo einstaklega góður og vildir
allt fyrir okkur gera. Fyrir það vil ég
þakka.
Ég geymi í huga mínum allar fal-
legu minningarnar sem ylja mér um
hjai-tarætur á þessum erfiðu tíma-
mótum.
Ég bið góðan Guð um að styrkja
okkar elskulegu mömmu í sinni
miklu sorg.
Guð blessi minningu þína.
Erla Kristín.
Elsku tengdapabbi.
Ég þakka þér fyrir öll góðu árin
sem ég og fjölskylda mín fengum
með þér. Þú reyndist okkur ákaflega
vel, alltaf þessi hlýlegi og rólegi mað-
ur, sem bjóst yfir svo miklum fróð-
leik og deildir honum með okkur.
Kalliðerkomið,
kominernústundin,
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininnsinnlátna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margterhéraðþakka,
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margseraðminnast,
margseraðsakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Gunnar, Guð vaki yfir þér.
Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Stella S. Karlsdóttir.
Elsku besti afi minn. Mig langar
bara að segja hvað mér þykir vænt
um allar góðu minningarnar sem þú
gafst mér. Þú manst þær jafnvel og
ég. Úti á Álftanesi að kíkja á kettl-
ingana, Bröndurnar og Mjallhvít og
hænuungana í hitaskapnum.
Og þegar ég flæktist fyrir í
heyskapnum, keyrði traktorinn,
gekk um Breiðholtið og seldi stolt
fersku eggin hans afa á Alftanesi.
Það var svo gaman að hlusta á þig
tala því þú varst svo fyndinn og
fékkst okkur til að hlæja.
Jæja, afi minn, þú sagðir um dag-
inn að þú ætlaðir að passa mig og ég
veit að þú ert ekkert langt í burtu.
Mig langar því að segja, eins og ég
sagði alltaf við þig, bless á meðan, afi
minn, og láttu þér h'ða vel. Sjáumst
næst.
Magnea Hrönn Örvarsdóttir.
Fyrstu hjúskapai’ár sín bjuggu
foreldrar mínir á heimili afa og
ömmu að Norður-Eyvindarstöðum í
Bessastaðahreppi. Því vildi svo til að
ég átti þar mín fyrstu bemskuár og
varð svo lánsamur að njóta góðra
samvista við afa minn og ömmu.
Hafa þær haldizt æ síðan, enda
dvaldist ég gjarnan hjá þeim á sumr-
in á yngri árum, og í raun hvenær
sem færi gafst, þótt foreldrar minir
hafi snemma fluzt inn til Reykjavík-
ur. Kynni mín af afa voru því afar ná-
in, enda fór þar einstakur maður,
sem ekki einungis var afi minn held-
ur einnig sá bezti félagi, sem nokkur
ungur drengur getur átt. Ófáar vom
sögurnar sem hann sagði mér af lifn-
aðarháttum Alftnesinga fyrr á öld-
inni, þeim búskaparháttum, sem
hann hafði kynnzt á yngri ánim,
hvernig mýrar vom ræstar fram og
tún ræktuð, af mógröfum og löngu
horfnum kotbýlum, sem áður höfðu
staðið, þar sem nú vora tún. Hann
kenndi mér að íylgjast með veðrátt-
unni og ótal margt fleira, sem mér
mun seint hða úr minni.
Frá unga aldri og allt þar til fyrir
örfáum ámm tók ég þátt í heyskapn-
um hjá afa á sumrin. Þær stundir,
sem við áttum þá saman, vora ómet-
anlegar. Mér er minnisstæð sú
ánægja sem skein úr andliti hans
þegar tókst að ná inn vel þurra og
ilmandi heyi, oft í kapphlaupi við yf-
irvofandi rigningardembur. Við alla
vinnu sýndi afi einstaka samvizku-
semi og vandvirkni. Sérhver túnflöt
skyldi vera vel slegin og hirt þannig
að hvergi sæjust rök liggja eftir. Slík
virðing fyrir náttúrunni var bóndan-
um í blóð borin. Hænsn hélt afi um
margra ára skeið og ófá vora þau
skipti er ég fékk að fara með honum í
hænsnakofann að tína egg og gefa
korn. Á ég margar góðar minningar
um mig og afa þaðan.
Elsku afi minn, nú ert þú horfinn
að sinni og kominn á annan stað.
Hver veit nema við getum hizt þar
síðar og heyjað saman um alla eihfð á
grösugum engjum og grænum tún-
um?
Gunnar Örvarsson.
Gunnar á Eyvindarstöðum er lát-
inn. Foreldrar hans, Stefán Jónsson,
hálfbróðir móður minnar, og kona
hans Hrefna Ólafsdóttir, fluttu úr
Strandasýslu að Eyvindarstöðum á
Álftanesi. Þar hösluðu þau sér völl
og hófu búskap árið 1910. Þá var
Gunnar frændi minn á öðra ári. Ekki
VIKTOR
MAGNÚSSON
sjúklinga hefur notið
nákvæmni hans og fag-
mennsku gegnum árin.
Þegar mínútur ráða
hvort tekst að bjarga
lífi bráðveiks sjúklings
og þegar minnstu mis-
tök geta kostað heilsu
sjúkhngs eða lífið sjálft
er gott að eiga að sam-
starfsmann eins og
Viktor, sem var fljótur
og öraggur, ósérhlífinn
og úrræðagóður. Eng-
ar kvartanir, allir hlutir
á sínum stað og vélin
+ Viktor Magnús-
son, hjarta- og
lungnavélasérfræð-
ingur, var fæddur í
Jena í Þýskalandi 12.
maí 1944 . Hann lést
á gjörgæsludeild
Landspítala - há-
skólasjúkrahúsi,
Fossvogi 29. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Hallgrímskirkju 6.
september.
Viktor Magnússon
er farinn. Bilið milli hfs
og dauða er stutt. Saman höfum við
Viktor oft kynnst því á skurðstofu
fimm hve bilið getur verið lítið. Vikt-
or var sannfærðari en margur um
það að lífið er þess virði að lifa því og
að góð heilsa er eftirsóknarverð.
Hann lagði sitt af mörkum fyrir svo
marga á skurðstofu fimm af alúð og
kunnáttu og var fyrirmynd okkar
allra um snyrtimennsku, stundvisi
og nákvæmni. Ég sakna Viktors og
þakka jafnframt íyrir að hafa fengið
að vera samvistum við hann. Fjöldi
ávallt tilbúin í tæka tið.
En nú er Viktor farinn og kemur
ekki aftur. Eftir situr bilið sem hann
skilur eftir sig svo óvænt og tómt.
Viktor hefur um árabil verið sjálf-
sagður og ómissandi og það er sárt
að missa hann svona fyrirvaralaust.
Hann lifði hratt, en heilbrigðu lífi,
lifði lífinu lifandi og áorkaði miklu.
Hann hafði jákvæð áhrif á umhverfí
sitt og samstarfsfólk. Hann hafði
eiginleika sem era eftirsóknarverðir,
það besta úr þýskum upprana og ís-
lenskum uppvexti. Hann var atorku-
maður í leik og stai-fi. Stundvísi,
snyrtimennska, heiðarleiki og mikil
nákvæmni einkenndu störf hans sem
hjarta- og lungnavélarsérfræðingur
á skurðdeild Landspítalans. Hann
var með frá upphafi hjartaskurð-
lækninga á Islandi, kunni sitt fag til
fullnustu, var vinmargur og þekktur
meðal kollega um allan heim. Marg-
ar ánægjustundir í minningunni
reyna að yfirgnæfa sorgina, en mig
skortir kunnáttu til að geta réttlætt
ótímabært fráfall hans. Glaðan og
stoltan sé ég hann fyrir mér eins og í
vetur eftir hátíðarerindið sem hann
hélt vestur á Flórída, þar sem hann
hlaut verðskuldaðan heiður og vakti
mikla athygli fyrir fagmennsku og
einstaka kynningu á smáþjóð í fögra
landi. Hann unni Islandi og var úti-
vistarmaður af lífi og sál. Hann
stundaði margar íþróttir og tileink-
aði sér af eljusemi nákvæmlega réttu
tæknina í hverri grein ekki síður en
við hátæknivædda hjarta- og lungna-
vélina á skurðstofu fimm. Ástvinir
hans, vinir og samstarfsfólk eiga nú
um sárt að binda. Við misstum góðan
dreng og bilið sem hann skilur eftir
sig er svo tómt og stórt, en hver
þekkir bilið milli lífs og dauða? Við
Elsa sendum Huldu og Sonju og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum þeim guðs bless-
unar.
Bjarni Torfason.
var talið blása byrlega fyrir fjöl-
skyldunni í fyrstu, þar sem hún ætl-
aði að byggja afkomu sína eingöngu
á landbúnaði en ekki jafnframt á
sjávarfangi eins og tíðkaðist á Álfta-
nesi. Þau létu þó ekki deigan síga
enda búnaðist þeim vel þegar fram
liðu stundir. Kom þar til einstakur
dugnaður þeirra hjóna og ekki spör-
uðu börnin heldur kraftana þegar
aldur leyfði.
Ég á marga ljósgeisla í bernsku-
minningum mínum frá heimsóknum
okkar systkina að Eyvindarstöðum.
Þær voru ævintýri. Við mættum svo
mikilli hlýju hjá húsráðendum, ekki
síst húsfreyjunni Hrefnu. Á
Ejrvindarstöðum var svo margt að
sjá og heyra sem borgarbörn fara á
mis við. Ég man það enn hve mér
fannst það skrýtið að horfa yfir
Skerjafjörðinn og sjá húsin í Reykja-
vík og Ésjuna frá þessu nýja sjónar-
horni. Eftir að faðir minn féll frá
langt um aldur fram sendu hjónin á
Eyvindarstöðum syni sína, Eyþór
eða Gunnar, haust eftir haust, með
rófur og kartöflur og stundum
ábrystir og fleira sem kom í góðar
þarfir. Hugulsemi var aðal Eyvind-
arstaðafólksins. Stundum fengum
við systkinin „salíbunu“ á bíl þeirra
bræðra þegar farið var með afurðir
búsins til Mjólkurfélags Reykjavík-
ur eða í kjötbúðir borgarinnar.
Gunnar frændi minn ól allan sinn
aldur á Eyvindarstöðum eða á tíunda
tug ára enda römm taugin til föður-
túnanna. Þótt starfsævin öll væri á
Álftanesinu ferðuðust þau hjón
Magnea og Gunnar víða, innanlands
og utan, sér til ánægju og fróðleiks.
Gunnar frændi minn var sómi
sveitar sinnar, glaðlyndur, hafði ríkt
skopskyn en fór aldrei mikinn. Hann
unni jafnframt náttúra átthaga
sinna. Því langar mig til þess að
ljúka þessum línum með ljóði eftir
frænda okkar beggja, Hallgrím
Jónsson skólastjóra, sem ungur
maður var kennari á Álftanesi um
tíma. Það heitir Kveld og er um
Álftanesið sem fóstraði Gunnar alla
tíð:
Erla flögrar eftir tó.
Unirspörráþýfi.
Krían þekur mold og mó.
Morar allt af lífi.
Sandló eltir sendlinginn.
Situröndítúni.
Æður vemdar ungann sinn
inni í hlýjum dúni.
Blaktir ei á höfði hár.
Huldur úr björgum ganga.
Að sér faðmar Ægir blár
iðjagrænatanga.
Við Sophus eram þakklát fyrir
vináttu Magneu og Gunnars sem
hefur staðið um áratuga skeið. Böm-
in okkar minnast heimsókna til
þeirra bæði til að skoða páska-
ungana og njóta gestrisni þeirra
hjóna. Nú, þegar Gunnar er allur,
sendum við hjónin og börn okkar
Magneu, Erlu, Svavari og fjölskyld-
um þeirra innilegar samúðarkveðjur
svo og systkinum Gunnars þeim Jó-
hönnu og Ólafi. Við munum ávallt
minnast Gunnars með þakklæti og
kærleika.
Áslaug Friðriksdóttir.
+
Innilegar þakkir til þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, systur, ömmu og lang-
ömmu,
ÓLAFAR SIGURJÓNSDÓTTUR,
Boðagranda 7,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á 2. hæð Sól-
vangs í Hafnarfirði.
Kristín Þ. Hauksdóttir, Þórdís Sigurjónsdóttir,
María Hauksdóttir, Þórarinn Einarsson,
Ólöf Kristín Sívertsen, Gunnar Már Gíslason,
Guðrún Inga Sívertsen, Einar Þór Daníelsson,
Haukur Skúlason, Hilma Hólm,
Skúli Skúlason, Sigurður Skúlason,
Hlynur Hólm Hauksson, Bjarni Benedikt Einarsson.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför
KONRÁÐS BJARNASONAR
fræðimanns,
Miðvangi 41,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks St. Jósefs-
spítalans í Hafnarfirði.
Guðlaug Konráðsdóttir,
Sverrir Konráðsson,
Marta Ruth Guðlaugsdóttir,
Ingi Torfi Sverrisson,
Edda Rún Sverrisdóttir,
Guðrún Lóa Sverrisdóttir,
Mikael Jafet Ragnarsson.
Sigtryggur Jónsson,
Dagný Björk Þórgnýsdóttir,
Ragnar Hauksson,
Hafdís Hafþórsdóttir,
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elsku-
legrar móður okkar, tengdamóður, ömmu,
langömmu og langalangömmu,
KRISTJÖNU GUÐRÚNAR JÓNSDÓTTUR
frá Botni í Súgandafirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á öldrunardeild
Fjórðungssjúkrahússins á ísafirði.
Reynhildur Friðbertsdóttir,
Birkir Friðbertsson, Guðrún Fanný Björnsdóttir,
Kristjana Friðbertsdóttir, Hafsteinn Sigmundsson,
Kristín Friðbertsdóttir, Baldur Árnason,
Ásta Björk Friðbertsdóttir, Kjartan Þór Kjartansson,
barnabörn, langömmuböm
og langalangömmubörn.
v
€