Morgunblaðið - 13.09.2000, Blaðsíða 19

Morgunblaðið - 13.09.2000, Blaðsíða 19
MORGUNBLAÐIÐ SLYSIN I UMFERÐINNI MIÐVIKUDAGUR 13. SEPTEMBER 2000 19 Morgunblaðið/Ásdís Þröstur segir það sérstaklega mikilvægt aðstandenda sinna vegna að taka jákvætt á afleiðingum slyssins. henti um tíuleytið, keyrði viðkom- andi á mótorhjólið sem enn lá á veginum. Þröstur segist hafa velt því fyrir sér hvort bíllinn myndi þeytast út af veginum og á hann þar sem hann lá í myrkrinu. Svo fór þó ekki. Gerði sér grein fyrir að mótorhjólið skipti ekki máli „Aldurinn og reynslan bjargaði mér,“ segir Þröstur. „Það skipti einnig sköpum hvað ég var búinn að lesa mikið af mótorhjólablöð- um.“ Þegar Þröstur sá bílinn allt í einu koma út á veginn rétt fyrir framan sig tók hann að hugsa óskaplega hratt og fór í huganum yfir allt það sem hann hafði lesið sér til í mótorhjólatímaritum um viðbrögð við slíkum kringumstæð- um. Hann segist hafa metið mjög kalt alla möguleika í stöðunni. Fyrsta sem hann gerði var að gera sér grein fyrir því að mótorhjólið skipti ekki máli þó svo að það hefði kostað hann hálfa aðra milljón. Vinstri fóturinn á Þresti brotn- aði í mél frá rist upp á mitt læri. Þá brotnaði Þröstur á vinstri hendi um úlnliðinn. Nokkur rifbein brotnuðu einnig bæði vinstra og hægra megin. Síðan brákaðist hægri öxlin mjög illa. Með 34 skrúfur í fætinum Þröstur slapp við innvortis meiðsl og segir „allt sem skiptir máli slapp, hitt grær allt saman einhvern tímann þó svo maður verði aldrei jafngóður og áður.“ Núna um ellefu mánuðum seinna er öxlin að verða góð, vinstri þum- allinn verður aldrei góður. Hann er núna með 34 skrúfur í fætinum og býst við að fara í aðgerð á næsta ári þar sem skrúfurnar verða teknar úr og jafnvel hnéð brotið upp því þar mynduðust miklir samgróningar þar sem hann gat ekki stigið í fótinn fyrr en um sex mánuðum eftir slysið. Þröstur gat ekki farið á hækjur fyrr en bæði vinstri úlnliður og hægri öxl voru orðin sæmileg. „Fyrst er maður voðalega bjartsýnn. Þegar gipsið var tekið af fætinum gat ég beygt hnéð um 35 gráður, svo eftir fyrstu vikuna var maðurinn kominn upp í 40, svo 43. Svo fór maður að setja sér takmark að ná alltaf 2,5 gráðum á viku og þá væri maður kominn upp í 90 gráður í júlí,“ segir Þröstur. fékk skurð á höfuðið og það þurfti að raka hluta af hárinu. Svo fékk María stóran skurð í andlitið og sauma þurfti 47 spor. Svava var lengur á gjörgæsludeild en María þar sem henni var gefið súr- efni og hún hóstaði upp blóði. Hún var síðan flutt inn á stofu til Maríu á al- mennri deild. María segir þó að í íyrstu hafi Svava ekki verið mjög líf- legur félagsskapur þar sem hún hafi verið á svo miklum lyfjum. Stúlkum- ar þekktust mjög lítið þegar slysið varð en í dag eru þær bestu vinkonur og segja að það hafi verið það „góða“ við slysið. María lá inni á Grensás í hálfa aðra viku en fékk þá að fara heim. Hún fer þó daglega í endurhæfingu á Grensás. Svava fer þrisvar í viku í endurhæf- ingu. Þær vita ekki hversu lengi þær þurfa á endurhæfingunni að halda en ljóst er að sjúkralegan hefur orðið þess valdandi að vöðvar hafa rýmað. María þurfti að fá tvær einingar af blóði því hún missti svo mikið í slys- inu. Mjög heppnar að Iifa Læknir á gjörgæslu sagði þeim eftir slysið að þær væru mjög heppnar að lifa. María segist myndu vilja sjá myndband af slysinu svo hún gæti áttað sig á þvi hvernig þeim tókst að lifa slysið af. Báðar stúlkurnar em byrjaðar í skóla, en María segist þó finna fyrir því hversu líkamlega þreytandi það sé þar sem hún sé alltaf á ferðinni. Svava segir slysið hafa breytt lífs- viðhorfum sínum og segist vera þakk- lát fyrir að lifa. Hún segir það hafa verið einkennilegt að hafa verið kippt út úr daglegu lífi og hafa nánast alveg misst af sumrinu. Þær segjast hafa breyst mjög mikið. Svava segist von- ast til að hljóta ekki varanlega örorku vegna slyssins. Fólki finnst ekki taka því að spenna beltin Stúlkurnar hefðu líklega ekki kast- ast út úr bílnum ef þær hefðu verið með bílbeltin spennt og þá líklega slasast talsvert minna. Þær segja það talsvert algengt að jafnaldrar sínir spenni ekki beltin en það sé ekki vegna þess að það þyki hallærislegt að vera með beltin spennt heldur sé það fremur vegna þess að fólk nenni því ekki. Þær segjast þó þekkja mjög marga sem spenni ætíð beltin og það þyki alls ekki hallærislegt, frekar að fólki finnist ekki taka því að spenna beltin fyrir styttri ökuferðir. Þær spenna að sjálfsögðu alltaf beltin núna og hvetja fólk til að gera slíkt hið sama því það vilji enginn ganga í gegnum það sem þær hafa gert. Þröstur var á mótorhjóli þegar keyrt var í veg fyrir hann Líf hans birtist hon- um líkt og kvikmynd Myndarammar BFilmur ■ Myndbandsspólur ■Hljóðspólur Myndavélatöskur ■ Þrífætur ■ Albúm ■ Sjónaukarog margt, margt fleira Það eru 34 skrúfur í fætinum á Þresti en á þessari röntgenmynd sést hnéð á vinstri fæti þar fyrir neðan. JÁKVÆÐNI er eitt mikilvægasta atriðið þegar tekist er á við afleiðingar umferðar- slyss, að mati Þrastar Lýðssonar, 44 ára, en hann lenti í mótor- hjólaslysi fyrir um ell- efu mánuðum. Hann segir að rétt áður en hann skall á bíl, sem ekið var í veg fyrir hann við Miðdal á Vesturlandsvegi í Hvalfirði, 7. október sl., hafi líf sitt birst sér líkt og kvikmynd. Hann ákvað að taka eins jákvætt á slysinu og honum væri unnt og hjálpa þannig sínum nánustu að takast á við afleiðingarnar. Höggið svipað og hann skylli á vegg á 80 km hraða Bíllinn kom keyrandi af afleggjara og inn á veginn í veg fyrir Þröst, aðeins nokkra metra frá honum. Á ör- fáum sekúndum náði Þröstur að fara yfir möguleika sína í stöð- unni. Hann velti því fyrir sér að stökkva yf- ir jeppabifreiðina en taldi hana of háa. Hann ákvað að láta hjólið gossa og reyna að henda sér framhjá bílnum. Hann skall aftarlega á bílinn og kastaðist af honum u.þ.b. 20 metra út í móa. Hann segir að höggið hafi verið svipað því og hann skylli á vegg á 80 km hraða. Bremsuförin voru um 6-7 metrar. Þröstur var með meðvitund all- an tímann og þar sem hann lá úti í móa, fokillur út í bílstjórann, hug- leiddi hann á hvern þetta slys myndi fá mest. Niðurstaðan var að þetta fengi mest á eiginkonuna, börnin og móður hans. Hann tók þá ákvörðun þar sem hann lá þarna í móanum að taka eins já- kvætt og hann gæti á slysinu og afleiðingum þess. Hann hringdi sjálfur í Neyðarlínuna og á meðan hann lýsti atvikinu og meiðslunum kom annar bíll keyrandi og sökum þess að dimmt var orðið, en slysið En batinn hefur þó ekki gengið jafn hratt og hann vonaðist til. „Eg kemst upp í 70 gráður þegar sjúkraþjálfararnir hjálpa mér en sjálfur kemst ég ekki upp í nema 65 gráður. Eg yrði því mjög sáttur við að ná einni gráðu á viku. Ég vil alla vega ná 80 gráðum því að þá væri ég farinn að geta gengið mjög eðlilega, jafnvel skokkað. Ég yrði mjög ánægður með að ná 90 gráð- um og allt umfram það yrði plús.“ Þröstur segir þó að enginn geti sagt til um það hvort það takist. Hann segir starfsfólkið á spítal- anum vera yndislegt fólk sem „vill manni vel og það skiptir rosalega miklu máli“. Það hefði getað farið verr Hann ákvað að gera það að mottóinu sínu: „Það hefði getað farið verr.“ Þröstur segir slysið ekki beinlínis hafa breytt viðhorfi sínu til lífsins. Það hafi komið sér á óvart hversu marga og yndislega vini hann hafi átt og „svo sýndi slysið mér fram á hvað ég er rosa- lega vel giftur. Slysið styrkti mig í þeirri trú að lífið gæti alltaf verið verra. Það er alveg sama hvað ber að höndum - það gæti alltaf verið verra,“ segir Þröstur. „Þessi eilífa árátta hjá okkur að láta hluti, sem eru svo lítilfj örlegir og skipta ekki einu einasta máli, fara í taugarnar á okkur og láta þá eyðileggja fyrir okkur daginn. - Það er bara svo vitlaust. En það er mjög auðvelt að segja þetta en erfitt að fram- kvæma. Þegar þú ert að ranka við þér á gjörgæsludeild og búið er að tjasla þér saman, þá er ekki nema ein leið fær og hún er upp á við,“ segir Þröstur. Einsetti sér að vera bjartsýnn Þó svo að hann hafi einsett sér að vera bjartsýnn hefur hann einn- ig átt sína slæmu tíma, sérstaklega í desember og janúar en þá voru miklar hræringar í fætinum. með tilheyrandi sársauka sem Þröstur segir að hafi verið gríðarlegur. Hann segist muna vel kvöld eitt í desember þegar honum fannst vonleysið hellast yfir sig og brotn- aði saman og grét. Hann segist þó hafa verið fljótur að ná sér upp úr því aftur. „Ég einsetti mér að halda geðheilsunni, vera alltaf í góðu skapi, alveg sama hversu kvalinn ég væri.“ 50 I 9.-19. m FUJIFILM WMB. REYKJAVIK & AKUREYRI Skipholti 31, Reykjavík, s: 568 0450 • Kaupvangsstræti 1, Akureyri, s: 461 2850 %
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.