Morgunblaðið - 05.12.2000, Blaðsíða 56

56 ÞRIÐJUDAGUR 5. DESEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Okkar ástkæri faðir, sonur, tengdafaðir, afi,
ættingi og kær vinur,
ÓSKAR HAUKUR FRIÐÞJÓFSSON
hárskerameistari,
Austurströnd 4,
Seltjarnarnesi,
sem lést sunnudaginn 26. nóvember sl.,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni miðviku-
daginn 6. desember kl. 13.30.
María Björk Óskarsdóttir, Þór Sigurgeirsson,
Haukur Óskarsson, Hulda Bjarnadóttir,
Kristjana Jósepsdóttir, Jörundur Þorsteinsson,
Óli Pétur Friðþjófsson, Ingiríður Oddsdóttir,
Hólmfríður Friðþjófsdóttir, Michael Hohnberger,
Bryndís Svavarsdóttir,
Kolbrún Una Einarsdóttir,
barnabörn og ættingjar hins látna.
ÓSKAR ARNAR
LÁRUSSON
+ Óskar Arnar
Lárusson fædd-
ist í Reykjavík 23.
nóvember 1919.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 23. nóvember.
Foreldrar Óskars
voru Lárus Einars-
son verkstjóri hjá
Eimskip, f.
7.11.1893, og kona
hans Guðrún Ólafs-
dóttir frá Kirkju-
landi í A-Landeyj-
um, f. 25.05. 1895.
Eftirlifandi eigin-
kona Óskars er Þórhalla Guðna-
dóttir frá Krossi í
A-Landeyjum, f.
25.2.1925. Börn
þeirra eru Lárus
Ýmir kvikmynda-
gerðarmaður, f.
1.3. 1949, og Helga
Guðrún myndlistar-
maður, f. 4.12.1963.
Óskar starfaði
um 30 ára skeið
sem leigubifreiða-
stjóri á Bifreiða-
stöðinni Hreyfli.
Útfór Óskars fer
fram frá Fossvogs-
kirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
*
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
DÓRA JÓHANNESDÓTTIR,
Safamýri 81,
Reylgavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju í dag,
þriðjudaginn 5. desember, kl. 15.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
Styrktarfélag krabbameinssjúkra barna.
Ingi Þorbjörnsson,
Guðmunda Kristinsdóttir, Sigurður Elli Guðnason,
Sigríður Hanna Kristinsdóttir, Finnbogi Finnbogason,
Hannes Kristinsson, Rósa Sigríður Gunnarsdóttir,
Þóra Kristinsdóttir
og barnabörn.
t
Þökkum innilega samúð, vináttu og hlýhug
sem okkur var sýndur við andlát og útför okkar
ástkæru
UNU HALLDÓRSDÓTTUR.
Guð blessi ykkur öll.
Þorgeir Hjörleifsson,
Elísabet Þorgeirsdóttir, Halldór Þorgeirsson,
Arnaldur Máni Finnsson, Sjöfn Heiða Steinsson,
Berglind Halldórsdóttir,
Hákon Atli Halldórsson.
t
Útför systur okkar, mágkonu og frænku,
HALLDÓRU EGGERTSDÓTTUR
fyrrverandi námsstjóra,
Stórholti 27,
Reykjavík,
fer fram frá Háteigskirkju miðvikudaginn
6. desember kl. 15.00.
Hildigunnur Eggertsdóttir,
Gissur Eggertsson, Sigríður Davíðsdóttir,
Runólfur Runólfsson, Gerður Hafsteinsdóttir
og fjölskylda.
t
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur vin-
áttu og hlýhug viö andlát og útför elskulegs
föður okkar, fósturföður, tengdaföður, afa og
langafa,
PÉTURS M. SIGURÐSSONAR
mjólkurfræðings
og fyrrum bónda í Austurkoti,
Engjavegi 67,
Selfossi,
Magnús Pétursson,
Ólafur Pétursson, Guðbjörg Guðmundsdóttir,
Sigurður H. Pétursson, Ragnhildur Þórðardóttir,
Margrét Pétursdóttir,
Jórunn Pétursdóttir, Þröstur V. Guðmundsson,
Guðrún K. Erlingsdóttir, Pétur Hauksson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Óskar Lárusson er látinn, and-
látsdag hans bar upp á afmælis-
daginn þegar hann varð 81 árs að
aldri, þann 23. nóvember síðastlið-
inn.
Mínar fyrstu minningar um Ósk-
ar eru frá bernsku- og uppvaxtar-
árum mínum á Krossi í Landeyj-
um. Þá kom hann akandi sunnan
úr Reykjavík með konu sinni Þór-
höllu Guðnadóttur, móðursystur
minni, og með þeim var sonur
þeirra Lárus Ýmir frændi minn,
þá lítill strákur. Frændfólkið úr
Reykjavík kom ætíð færandi hendi
í sveitina með ýmsan glaðning sem
auðfenginn var fyrir sunnan en
sjaldséður í fábreytninni fyrir
austan. Allt var það eftirminnilegt
ungum sveitastrák. En eftirminni-
legast var þó faratækið sem var
gljáfægð og glæsileg drossía af
fínustu gerð, en Óskar var á þeim
tíma farinn að vinna sem leigubíl-
stjóri á Biðfreiðastöðinni Hreyfli
og stundaði þá atvinnu lengst af
ævinnar. Slíkir farkostir voru
sjaldséðir í sveitinni og vöktu þvi
óskipta athygli þegar þá bar að
garði. Halla frænka kom oft með
Lárus litla og dvaldi hjá okkur um
stundarsakir á sumrin en Óskar
gat ekki haft langa viðdvöl því
hann var bundinn af sinni atvinnu
syðra. A Krossi var stór fjöl-
skylda, afi og amma, foreldrar
mínir og við fimm systkinin. Þar
ríkti glaðværð og gestrisni og þeg-
ar frændfólk að sunnan var hjá
okkur var oft glatt á hjalla og
margt til gamans gert. Þá eru ekki
síður eftirminnilegar heimsóknir
okkar að austan til Óskars og hans
fjölskyldu þegar þau bjuggu vest-
ur í bæ í Granaskjóli.
Að loknu námi fyrir austan í
barnaskóla og gagnfræðaskóla var
afráðið að ég færi til náms í
Menntaskólanum í Reykjavík
haustið 1960. Foreldarar mínir
bjuggu þá austur í Skógum og ég
var tekinn í fóstur hjá Óskari og
Höllu frænku, sem þá voru flutt að
Bragagötu 35. Þar dvaldi ég tvo
fyrstu veturna og var tekið opnum
örmum eins og væri ég eldri son-
urinn á heimilinu. Sú umönnun var
mér unglingspiltinum ómetanleg
þessi fyrstu ár í óþekktu umhverfi
borgarinnar, þakkarskuldin fyrir
slíkt er ævarandi og fyrnist ekki.
Seinni hluta menntaskólaáranna
var ég í fóstri hjá Þórarni frænda
mínum og fjölskyldu hans í næsta
nágrenni á Sjafnargötunni. Á þeim
árum leit ég oft við hjá frændfólk-
inu á Bragagötunni því leiðin lá
ósjaldan þar hjá garði. Þegar for-
eldrar mínir fluttu að austan sett-
ust þau að í Reykjavík og bjuggu
fyrst á Bragagötu 38, beint á móti
húsi þeirra Óskars og Höllu.
Helga systir mín var þá byrjuð að
búa en við strákarnir fjórir vorum
allir í skóla og bjuggum hjá for-
eldrum okkar á Bragagötunni.
Mikill samgangur var á milli heim-
ilanna því ekki var nema yfir göt-
una að fara og má segja að fjöl-
skyldurnar byggju líkt og tvíbýlt
væri á sama hlaðinu. Gestrisni var
á Bragagötunni beggja megin göt-
unnar og oft var mannmargt í
þröngum húsakynnum þegar hóp-
ur ungra kunningja að austan kom
þar saman í góðu yfirlæti.
Systurnar Bergþóra móðir mín,
sem nú er látin, og Halla frænka
voru líkar um margt sem þær og
þau systkin höfðu frá afa og ömmu
á Krossi, ekki síst hlýtt viðmót. Eg
og við öll í okkar fjölskyldu vorum
heimagangar hjá Öskari og Höllu
um langt árabil, þar hefur alltaf
verið gaman að koma og gott að
vera.
Óskar var listfengur og laginn,
þetta kom fram í ýmsu því sem
hann fékkst við einkum framan af
ævi. Hann gekk í iðnskóla, lærði
úrsmíði og fékkst við hana um
skeið en þoldi illa vegna álags á
augu og sjón. Hann fékkst talsvert
við myndlist sem teiknari og mál-
ari og var um skeið við nám í
Handíða- og myndlistarskólanum,
en þar kynntist hann Þórhöllu eig-
inkonu sinni. Sum málverka hans
frá þessum tíma bera ótvíræðan
vott um listfengi hans og hæfi-
leika.
Óskar starfaði lengst af ævinnar
sem leigubílstjóri á bifreiðastöð-
inni Hreyfli. Á stöðinni þurftu bíl-
stjórar oft að bíða löngum stund-
um og var þá gjarna gripið í tafl
enda varð Óskar slingur skákmað-
ur, keppti fyrir sitt fyrirtæki á
skákmótum og vann til verðlauna á
þeim vettvangi. Hann lagði mikið
upp úr því að eiga góða bíla og ók
gjarnan á glæsivögnum. Einn slík-
ur er mér öðrum fremur minnis-
stæður, það var skærrauður og
silfurkrómlitur Chevrolet af ár-
gerðinni 1957. Enn þann dag í dag
get ég ekki að mér gert að snúa
mér við og horfa í aðdáun á eftir
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
STEINUNNAR SVÖLU INGVADÓTTUR,
Borgarhrauni 12,
Grindavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks M.N.D. samtak-
anna og starsfólks Heilbrigðisstofnunar Suðurnesja fyrir frábæra umönnun.
Sæmundur Jónsson,
Lilja Ósk Þórisdóttir, Jónatan Ásgeirsson,
I. Karen Matthíasdóttir, Brian Lynn Thomas,
barnabörn og barnabarnabörn.
slíkum bílum þá sjaldan þeir sjást
á gotum nú til dags.
Óskar hafði gaman af ferðalög-
um og stundaði þau sem bílstjóri
meðan heilsan leyfði. Hann fór í
jeppaferðir um ótroðnar slóðir
uppi um fjöll og öræfi sem þá var
miklum mun torsóttara en nú er
orðið. Oft rifjaði hann upp slíkar
ævintýraferðir ekki síst þegar
hann fór með frétta- og blaðamenn
um Hekluslóðir við upphaf eld-
gossins mikla árið 1947. Á sumar-
ferðum fékkst hann oft við stang-
veiði og fór um árabil í veiðiferðir
einkum vestur í Dalasýslu. Eitt
það besta við veiðiferðirnar taldi
hann hafa verið að borða nýveidd-
an sjóbirting eldaðan á prímus á
árbakkanum.
Alla tíð fylgdist Óskar vel með
þjóðmálum og stjórnmálum, bæði
á innlendum og erlendum vett-
vangi. I þeim efnum fór hann ekki
dult með skoðanir sínar, hann var
róttækur og gallharður vinstri
sinni. Álit sitt á mönnum og má-
lefnum sagði hann oft umbúðalaust
og gat verið orðhvatur ef því var
að skipta. Hann var ræðinn og
skemmtilegur á að hitta, en skap-
mikill var hann og gat verið þung-
ur fyrir þegar svo bar undir.
Óskar gekk aldrei heill til skóg-
ar og átti oft óblíða ævi í baráttu
við illvígan og sjaldgæfan bæklun-
arsjúkdóm. Allt frá unga aldri
dvaldi hann langdvölum á sjúkra-
húsum vegna tíðra beinbrota. Síð-
ar leiddi þessi heilsubrestur til
vaxandi fötlunar og mörg síðustu
æviárin var hann rúmfastur. Þetta
setti mark sitt á manninn og allt
hans líf, fjölskyldu og heimili.
Halla frænka mín hefur alla tíð
borið þessa miklu erfiðleika með
manni sínum og fjölskyldunni allri
af einstöku æðruleysi, manngæsku
og hetjulund. Glaðværð og góðvild
var aldrei látin víkja fyrir mótlæti
eða skakkaföllum daglegs lífs.
Nú að leiðarlokum þakka ég og
fjölskylda mín Óskari samfylgdina
og margar góðar stundir með hon-
um og hans fólki á liðnum árum.
Við sendum Höllu frænku, Lárusi
og Helgu Guðrúnu okkar irinileg-
ustu samúðarkveðjur.
Njáll Sigurðsson
og fjölskylda.
Ég held að það séu forréttindi
hverrar manneskju að fá að um-
gangast forfeður sína, kynslóðirn-
ar geta kennt hver annarri svo
margt. Þessara forréttinda hef ég
verið aðnjótandi í lífinu. Ég hef
varið miklum tíma í ömmu og afa
húsi á Bragagötunni, sérstaklega á
mínum yngri árum, og ég held að
ég sé betri manneskja fyrir vikið.
Þangað er maður alltaf velkomin
og maður gat alltaf verið viss um
að einhver væri heima. Um leið og
maður kemur þar inn fyrir dyr er
eins og maður sé kominn í skjól
frá umheiminum, þar er ekkert
sem truflar. Að setjast inn í stofu
til afa og spjalla við hann, lesa
blöðin eða bara að hvíla sig var al-
gert frí frá amstri dagsins. Þegar
ég var krakki settist ég á rúm-
stokkinn hjá honum og hann gaf
mér nammi úr einhverri af krús-
unum sínum eða stakk að mér smá
aur, og í staðinn fékk hann koss á
kinn. Og bæði vorum við ánægð
með skiptin, hann þó enn ánægðari
held ég. Ég kveð afa með þessum
ljóðlínum Steins Steinarrs og bið
að hann fari í friði.
Dúnmjúkum höndum strauk kulið um
krónu og ax,
og kvöldið stóð álengdar hikandi feimið
og beið.
Að baki okkur týndist í mistrið hin
langfarna leið,
eins og léttstigin barnsspor í rökkur hins
hnígandi dags.
Og við settumst við veginn, tveir ferðlúnir
framandi menn,
eins og fuglar, sem þöndu sinn væng yfir
úthöfin breið.
Hve gott er að hvfla sig rótt, eins og lokið
sé leið,
þótt langur og eilífur gangur bíði manns
enn.
(Steinn Steinarr.)
Halla Björg.