Morgunblaðið - 15.12.2000, Blaðsíða 54

54 FÖSTUDAGUR 15. DESEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Gígja Her-
mannsdóttir
fæddist á Seyðisfírði
9. febrúar 1940. Hún
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
sunnudaginn 10. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sigríður
Gísladóttir, f. 28.
mars 1916, og Her-
mann Hermannsson,
f. 3. febrúar 1907, d.
21. júlí 1976. Systkini
Gígju eru Smári,
maki Elva Jónsdóttir;
Dagný, maki Páll Axelsson; Her-
mann, maki Sigríður Guðmunds-
dóttir; Gísli, maki Margrét Krist-
jánsdóttir; Ragnheiður, maki
Hugo Þórisson; Stefán, maki Arn-
fríður Emarsdóttir; og fvar, maki
Þórunn Ámadóttir.
Fyrri maður Gígju var Guð-
Þegar ég hugsa um Gígju mágkonu
mína kemur strax upp í hugann orðið
fjörmikil, sem merkir full af lífi. Eg er
líka viss um að öllum þeim sem syrgja
hana nú er þetta ofarlega í huga. Það
er erfitt að trúa því að þessi tápmikla
og lífglaða kona eigi ekki eftir að
koma stormandi inn í hópinn og drífa
í einhverju. Það var henni svo eðlis-
lægt. Hún hafði ríka þörf fyrir að
miðla því til annarra sem hún taldi
skipta máli, nemenda jafnt sem íjöl-
skyldu og vina. Og þar var af ýmsu að
taka. Hreyfing og útivera voru þar of-
arlega á blaði, enda var hvort tveggja
henni jafn nauðsynlegt og að draga
andann. Nokkur undanfarin ár sóttist
hún t.d. eftir vist í óbyggðum sem
skálavörður hjá Ferðafélagi Fljóts-
dalshéraðs. Oftast í Snæfelli. Ég veit
fyrir víst að margir sem hittu hana
þar minnast hennar þrátt íyrir stutt
kynni. Gígja var nefnilega manneskja
sem fólk gleymdi ekki. Frá henni
stafaði töfrandi krafti og svo var hún
líka einstaklega glæsileg kona.
Heilsufræði og heilsubótarfræði voru
líka mál sem Gígja lét sig miklu varða
og í þeim efnum var hún allt í senn,
opin, leitandi og miðlandi, eins og
henni var svo eiginlegt. Góðir kenn-
arar eru neínilega líka áhugasamir
nemendur. Það sama átti við um and-
leg efni.
Alltaf var Gígja að kynna sér eitt-
hvað nýtt og stækka sjóðinn sem möl-
ur og ryð fá ei grandað. í þeim sjóði
eru mikil verðmæti, ekki síst þakk-
læti frá íjölskyldu og vinum fyrir góð-
ar gjafir og gjörðir í áranna rás. Mig
langar að bæta í sjóðinn góða með því
að þakka Gígju mágkonu minni fyrir
þriggja áratuga samveru, hlutdeild í
lífsgleðinni og umhyggju fyrir okkur
Hermanni og fjölskyldunni.
Legg ég nú bæði líf og önd
Ijúfi Jesú, í þína hönd
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr.Pét)
Hugur okkar allra er hjá Siggu
Höllu og Geir Gígjari, sem þurfa nú
að læra að vera án hennar, og vonandi
getum við lagt þeim lið á einhvem
hátt.
Sigríður mágkona
og fjölskylda.
Gígja var mágkona mín í 20 ár.
Þegar leiðir okkar skilja núna fmn ég
hve margar góðar minningar ég á um
hana. Gígja skildi alls staðar eftir sig
sterk spor í lífi þeirra sem hittu hana í
lengri eða skemmri tíma. Drifkraftur
hennar, lífsþróttur og virkni smituðu
og það eru ófáar göngumar sem ég
hef farið að hennar undirlagi. Gígju
minnist ég ekki síst íyrir hjálpsemi
hennar, óeigingimi og umhyggju. Ein
saga í fjölskyldunni okkar lýsir henn-
ar helstu kostum. Það var á gamlárs-
dag fyrir nokkram áram að öll fjöl-
skyldan hafði legið mikið veik yfir
hátíðimar. Litið varð úr þátttöku í
jólaboðum eða öðram hátíðahöldum
og allir mjög máttfamir. Ein von-
brigðin vora að komast ekki í árlega
gamlársdagsgöngu sem Gígja hafði
mundur Jónasson.
Þau slitu samvistir.
Þeirra dóttir er Sig-
ríður Halla, f. 8.
janúar 1967. Sonur
hennar er Geir Gígj-
ar Ólason, f. 15. maí
1994. Seinni maður
Gígju var Önundur
Björnsson. Þau slitu
samvistir.
Gígja lauk íþrótta-
kennaraprófi frá
íþróttakennaraskól-
anum á Laugarvatni
1959. Hún starfaði
alla sína starfsævi
við íþróttakennslu og endurhæf-
ingpi, bæði sjálfstætt og við ýmsa
skóla, lengst af við Fjölbrauta-
skólann við Ármúla og Verslunar-
skóla íslands.
Útför Gígju fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
komið á nokkrum áram áður og er
kennd við hana. Þá er gengið í hóp um
Öskjuhlíðina, dansaður vikivaki,
sungnir álfasöngvar og kveikt á
stjömuljósum. Allir sem mæta tengj-
ast Gígju á einn eða annan hátt. Þetta
ár sem frásögn mín fjallar um mætti
Gígja á gamlársdag heima hjá okkur
og tekur ekki annað í mál en að þrífa
húsið hátt og lágt fyrir okkur þannig
að við ættum áramót í hreinu húsi. A
sama tíma var gangan hennar um
Öskjuhlíðina en þá án hennar í fyrsta
sinn.
Nú þegar ég kveð Gígju kveð ég
sterka konu, konu sem var mér og
mínum góð fyrirmynd því hún lifði í
samræmi við lífsgildi sín, var sönn og
samkvæm sjálfri sér, traust og gef-
andi. Fyrir þetta vil ég þakka henni.
Hugo Þórisson.
Það er gott að elska - bæði í sorg
oggleði.
Þvílíkt moldviðri minninga þyrlast
upp þegar góður vinur kveður þetta
líf.
Þetta þekkja allir sem reynt hafa.
Gígja var vinur vina sinna, svo
sannarlega.
Hún var dugleg, hugmyndarík,
traust, sterk og falleg.
Nærvera hennar einkenndist af
hressileika og bjartsýni. Umhyggju
bar hún alla tíð fyrir systkinum sínum
og systkinabömum.
I sumar var hún mjög ósátt við að
elsti bróðir hennar væri veikur.
„Þetta gengur ekki,“ sagði hún við
mig. „Ekki við bæði í einu.“ Hún gaf
mér og honum góð ráð, en milli
Smára og Gígju lágu sterkir þræðir
vináttu og virðingar. I nær hálfa öld
lágu leiðir okkar Gígju saman og allar
minningar um mæta mágkonu ylja
mér.
Rúmlega tvítugar áttum við eina
viku saman á árlegri blómahátíð í
borginni Nizza í Frakklandi: Gígja
var í boði borgarstjóra Nizza vegna
þátttöku hennar í fegurðarsamkeppni
hér heima, en ég í boði hennar.
Þessi vika var oft rifjuð upp okkar
á milli og mikið hlegið að ævintýra-
legum uppákomum í heitu Miðjarð-
arhafssólskini. Aftur ætluðum við
saman í ferð vegna sextíu ára afmæla
okkar, en hún verður ekki farin.
Nú er sársauki síðustu mánaða að
baki og fjölskylda þín, elsku Gígja
mín, mun styðja sólargeislana þína,
Sigríði Höllu og Geir Gígjar, eins og
hún megnar. Guð geymi þig.
Ásdís Elfa.
Elskulega frænka.
Ég sat í gær og horfði á sjónvarpið
og var að hugsa um þig þegar ég
gerði mér grein fyrir hvað allt fór af-
skaplega hratt fram þama á skjánum.
Ég fylltist skyndilega mikilli reiði og
langaði að öskra: Hvað er eiginlega að
ykkur, vitið þið ekki að hún Gígja
frænka mín er dáin og þið haldið bara
áfram að reyna að græða og selja í
staðinn fyrir að gráta og syrgja. Þið
ættuð nú að staldra aðeins við og
hugsa ykkar gang um hvað það er
sem skiptir máli í lífinu. í dag var ég
svo að keyra og var að hugsa um ynd-
islegu stundina sem við áttum saman
í sumar þegar ég og Gabríel Gísli son-
ur minn komum til þín. Það var svo
yndislegt veður og þú varst berfætt
og við sátum úti í garði og töluðum
saman og mér leið svo vel þegar ég
gekk frá þér. Það var nefnilega alltaf
svo gott að koma til þín því þú hafðir
alltaf svo mikinn áhuga á öllu sem ég
tók mér fyrir hendur. Mér fannst allt-
af eins og þú fylltir mig orku og hlýju
og ég mundi eftir að standa bein í baki
og drekka nógu mikið vatn. Þegar ég
er svo í þessum yndislegu þönkum
kemur þá ekki einhver hugsunarlaus
ökumaður og branar fram úr mér og
sveigir fyrir framan mig. Mér varð
svo um að ég missi hugsunina frá mér
og fyllist aftur shkri reiði að ég ætla
bara ekki að segja það. Ætlar fólk
ekki að skilja hvað lífið er miklu dýr-
mætara en asi og æsingur? Um dag-
inn sagðir þú við mig: „Döggin mín,
ég sá þig vera að keyra.“ Nú, sagði ég.
„Já,“ sagðir þú og settir upp þinn ein-
staka áhyggjusvip: „Þú keyrðir allt of
hratt.“ Jæja var það, sagði ég þá,
ennþá alvarlegri, því ég vissi að það
væri þá víst satt. Já, allt sem þú sagð-
ir var heilagur sannleikur fyrir mér
og það var eins ef þú hrósaðir mér, þá
vissi ég að það var satt. Þegar þú
hrósaðir mér jafnaðist það á við þús-
und önnur hrós og mér leið svo vel að
ég gat eins og svifið um næstu daga.
Þú auðgaðir líf mitt eins og enginn
annar því ég leit svo upp til þín og
hugsaði með mér að svona ætlaði ég
að verða þegar ég yrði stór. Glæsileg
og hávaxin, sjálfstæð og kraftmikil,
listræn og gjöful, örlát og hugulsöm.
Síðan get ég haldið áfram og áfram.
Það var líka svo yndislegt hvernig þú
tókst á móti honum Halla mínum, þú
lést honum finnast eins og hann hefði
alltaf verið hluti af fjölskyldunni og
honum fannst eins og hann hefði allt-
afþekktþig.
Ég trúi því að ef englar era til sért
þú engill, það á líka svo vel við þig að
vera berfætt.
Þín systurdóttir,
Dögg Hugosdóttir.
Gígja var alltaf svo glöð og ánægð.
Hún smitaði því út frá sér og gerði
mig alltaf glaðan. Eins og þegar hún
stjómaði Mullers-æfmgum á hveij-
um degi með okkur í ferðalaginu á
ættarmótið 1995. Eða þegar hún lét
okkur dansa vikivaka á miðjum
Sprengisandi bara af því að henni
hafði dottið það í hug og hélt að það
yrði gaman. Gígja dreif aðra með sér í
margt annað skemmtilegt sem henni
datt í hug eins og gönguferðir við
Rauðavatn, leiki og gönguferð og
álfasöng á hádegi á gamlársdag. Allt-
af þegar ég átti afmæli gat ég verið
viss um að Gígja hringdi og syngi af-
mælissöng fyrir mig eins og fyrir alla
aðra í fjölskyldunni.
Gígja var líka alltaf eins og svolítil
amma fyrir mér því hún var svo oft
hjáokkur.
Ég mun alltaf muna eftir Gígju
sem góðri manneskju sem mundi eftir
mér þegar ég var veikur eða þegar
mér leið illa út af einhverju.
Haraldur Þórir Hugosson.
Stijál eru laufin
íloftsölumtijánna,
blika,hrapa
íhaustkaldriró.
Virðistþóskammt
síðanviðmérskein
græn angan
afopnubrumi.
Svo líður ævin fram sem hverjum
er skapað og víst er nú efni til að fara
með ljóð Snorra Hjartarsonar, Stijál
era laufin. Haustið er tími hverfiil-
leikans miklu fremur en veturinn því
að á haustin kristallast andstæður lífs
og dauða í náttúrinni skýrar en á öðr-
um árstíðum. Laufin falla úr „loftsöl-
um tijánna" og samt er svo skammt
síðan þau vora tákn lífs á góðu sumri.
Og því set ég þessar h'nur á blað nú á
jólafostu að Gígja Hermannsdóttir,
samstarfsmaður um meira en tveggja
áratuga skeið, er látin eftir harða og
óvægna baráttu við krabbamein. Hún
sem gekk mót sumri að loknum skóla
í maí með bros á vör að venju og lífs-
kraft í æðum eins og gróður á vori.
Nú er hún öll.
Gígja Hermannsdóttir var óvenju
glæsileg kona, hávaxin, dökkhærð
með meitlaða andlitsdrætti og gekk
fram með reisn og djörfung, ávallt
klædd af sérstakri smekkvísi, ákveðin
í fasi, stórveitul heim að sækja, gjaf-
mild og að jafnaði glöð í viðmóti; lá
hátt rómur svo aldrei leyndi sér hvar
hún fór, hló dillandi hlátri á góðum
stundum og söng við raust, ljóðelsk
og kunni ótal kvæði og hafði á hrað-
bergi. Hún var stolt kona og einlæg í
framkomu en treysti stundum hrekk-
vísum heimi og slægum betur en
ástæða er til en bar ekki á torg ef hún
steytti á skeri; samt var hún skapheit
og ör. Ástvinum sínum reyndist hún
ávallt haukur í homi, ekki sízt þegar
að þeim kreppti; hún var af Skógar-
gerðiskyni á Héraði í móðurætt og
bar ýmis mót þeirrar ættar sinnar.
í kennslu var hún drífandi og
hvetjandi, fastheldin á gamlar og góð-
ar æfingar - og hún lét ekki staðar
numið þegar dagsönninni lauk í skól-
anum. Um margra ára skeið kenndi
hún leikfimi konum út um allan bæ á
kvöldin, arkaði með þær um Öskju-
hlíð og Gróttu, Grafarvog og guð má
vita hvert. Sjálf í fylkingarbijósti - og
heyrðist hvar sá flokkur fór um
hverfi.
Gígja kenndi í Fjölbrautaskólanum
við Armúla frá upphafi hans - og áður
við Lindargötuskóla sem varð bak-
fiskurinn í nýja framhaldsskólanum
við Armúla sem verður 20 ára á
hausti komandi. Það er í raun nokkuð
löng starfsævi á sama stað á þeim
tímum sem nú líða. En samt var
kveikurinn skorinn í sundur allt of
snemma. Gígja var í augum okkar sí-
setumanna á skrifstofum ímynd
hreysti og heilbrigðis. Hún fór í að-
gerð á öxl og á mjaðmarliðum síðast-
liðið ár - og var sáralítið frá vinnu.
Leiddist aðgerðaleysið heima - og
heíúr vafalaust ekki setið verklaus þá
daga! Hún kenndi sér meins þegar
hún var við árvissa skálavörzlu sína
við Snæfell í sumar, fór þegar suður,
og þá hófust erfiðar lækningatilraun-
ir sem ekki bára árangur. Hún dró sig
inn í skel og barðist af hörku meðan
baráttuþrekið entist enda er hið forn-
kveðna rétt, að dýrmætt er lífið þá
dauðinn kallar. Við vissum af henni í
skólanum, hún kom einu sinni eftir að
lækningameðferð meinsins hafði sett
mark sitt á hana. Hún frábað sér
heimsóknir og það virtum við - að
mestu. Hún sótti styrk til sinna nán-
ustu sem reyndust henni ómetanleg
stoð.
í ljóði sínu, Á Arnarvatnshæðum,
yrkir Snorri Hjartarson um fjalla-
kyrrðina, óðal álftanna, átthaga
„hvítra söngva“. Ég vil kveðja Gígju
Hermannsdóttur með lokaerindi þess
ljóðs:
íkvölderégheima.
Kyrrðin er 4júp, hver álft sefur.
íhúmkvikriþögn
bakviðhljómogorð
niðar upprunans Iind, kemur allt
semaldreivarsungið,
streymiraðstilltum
strengjum máttugt og hjjótt.
Við, samstarfsfólk hennar í Fjöl-
brautaskólanum við Armúla, þökkum
góða samfylgd og sendum Sigríði
Höllu dóttur hennar, Geir Gígjari
ömmustrák og roskinni móður henn-
ar hugheilar samúðarkveðjur sem og
öðram vandamönnum. Láti nú guð
henni raun lofi betri.
Sölvi Sveinsson.
Á skrifborðinu mínu lá krans.
Hann var vafinn úr grasi, haustlauf-
um og beitilyngi. Þessi dagur hafði
ekki byijað gæfulega, hálka á götun-
um, umferðin hæg og veturinn fram-
undan minnti óþægilega á sig. Mér
hafði rétt mátulega tekist að smeygja
mér í tæka tíð í fyrstu kennslustund-
ina og kom lafmóð inn í vinnuher-
bergið mitt til að tína til gögn fyrir þá
næstu. Og þama lá þessi yndislegi
krans og bréfkom með sem á var rit-
uð hlýleg og yndisleg kveðja frá Gígju
minni.
Allt breytti um svip, haustkvíðinn
sem hafði gert vart við sig um morg-
uninn hvarf eins og dögg fyrir sólu,
nemendur mínir brostu meira að
segja glaðlega þegar ég kom í næsta
tíma og spurðu mig hvort ég hefði
GÍGJA
HERMANNSDÓTTR
fengið happdrættisvinning, svipurinn
á mér væri einhvern veginn þannig.
Og svo sannarlega hafði ég dottið í
lukkupottinn þegar ég kynntist Gígju
og fékk að fara í gönguferðir með
henni en sérhver gönguferð með
Gígju var ævintýri líkust.
Við þræddum göngustígana í Heið-
mörkinni, Elliðaárdalnum og með-
fram strandlengjunni og allar þessar
náttúraperlur fengu á sig sérstakan
blæ eftir að við höfðum farið þar um.
Það giltu nefnilega hefðir í þessum
göngum sem ekki vora rofnar, sumar,
vetur, vor og haust hvernig sem viðr-
aði. Um helgar var alvanalegt að
vakna við glaðlega röddina hennar í
símanum: „Hanna Maja mín, skúrinn
klukkan 10.“ Skúrinn, sem er við
Rauðavatn norðanvert, var oft byij-
unarreiturinn á uppáhaldsgönguleið-
inni en þar mátti hundurinn Kókó
hlaupa frjáls, hitta aðra hunda og
synda í vatninu á eftir. Gígja, léttstíg
eins og hind, var fremst í flokki upp
og niður hh'ðamar og við vinkonumar
og Steini frændi fylgdum fast á eftfr
því Gígja gætti þess að enginn dræg-
ist aftur úr. Alltaf hrósaði Gígja hópn-
um sínum og uppörvaði. Við voram
ævinlega miklu þrekmeiri en síðast,
gengum uppréttari og tókum lengri
skref - sem var mikils um vert, sagði
íþróttakennarinn. Stundum tók Gígja
upp úr bakpokanum heitt kakó og
smákökur þegar við settumst niður til
að cfraga að okkur kraftinn úr nátt-
úranni. Það varð Uka að stoppa við
furalundinn og velja sér tré til að
faðma - en það var til að ná jarðsam-
bandi. Á vorin glöddumst við yfir fijó-
nálunum, á haustin yfir litadýrðinni
og á vetuma yfir birtunni sem snjór-
inn endurkastaði. í skammdeginu var
stundum lagt upp í morgunskímunni
og þegar komið var upp á hæðina fyr-
ir ofan Grafarholtið sáum við borgina
vakna þegar hvert ljósið af öðra
kviknaði fyrir fótum okkar. Og hefð-
irnar urðu með áranum fleiri. Á jóla-
dag hittumst við upp úr hádegi og
gengum í fjöraborðinu við Skeija-
fjörð. Þegar Gígju fannst við hafa
unnið til hressingar breiddi hún fal-
legan dúk á sandinn og dró alls kyns
kræsingar upp úr köríú og þar áttum
við notalega stund saman, drakkum
kaffi, borðuðum jólabakkelsi og
dreyptum á sérríi úr heiðblárri
flösku. Ég segi heiðblárri flösku því
annað hefði ekki komið til greina en
að flaskan, dúkurinn og meðlætið
hefði verið með sérstöku móti.
Gígja mín var fagurkeri og allt sem
hún snerti á varð sérstakt og um leið
persónulegt og hlýlegt Venjuleg af-
skorin blóm urðu að listaverld eftir að
hún hafði farið höndum um þau. Fal-
legar myndir, blóm, kertaljós - allt
sem gladdi og yljaði var sjálfsagður
þáttur af umhverfi Gígju sem nú
gengur á guðs vegum. Ég efa ekki að
einhvers staðar finnur hún dapra sál
með haustkvíða og tínir handa henni
grös og lyng í krans til að gleðja hana
og hver veit nema hún drífi viðkom-
andi í einn hressilegan göngutúr og
verði búin að safna saman gönguhóp
fyrr en varir.
Gígja var alltaf fljót í ferðum en
það verður að segjast eins og er að við
skiljum ekki þá ráðstöfun almættisins
að taka hana til sín svo snögglega og
víst er að jólaljósin yndislegu munu
vart megna að lýsa upp myrkrið sem
umlykur ástvinina hennar þessi jól.
En ég trúi því að Gígja hafi sáð frjó-
komum sem munu ná að teygja sig
upp í ljósið þegar daginn tekur að
lengja og víst er að minningarnar um
geislandi mömmu, dóttur, systur,
ömmu og vinkonu verður ekki tekin
frá neinum. Guð blessi hana Gígju
mína og veiti þeim sem syrgja frið.
María Jóhanna Lárusdóttir.
Hjartsláttur íþróttahúss Jóns Þor-
steinssonar við Lindargötu var tón-
listin við leikfimina og hreyfingar
kvennanna sem þær Gígja og vinkona
hennar Hafdís Amadóttir leiddu. Og
mér fannst alltaf æðakerfið í Eddu-
húsinu bærast alla leið upp í ris frá
prentvélunum á fyrstu hæð og press-
unni í útbyggingunni. Þar starfaði ég
á ritstjóm Tímans og var ekki lengi
að koma mér í leikfimi hjá Gígju Her-
mannsdóttur sem síðan varð góð vin-
kona mín.
Við voram liðlega þrítugar, ekki
komungar lengur, og áttum raunar