Morgunblaðið - 15.12.2000, Blaðsíða 52

v52 ' FÖSTOÖÁGUR 15. DKSKMRER 2000
MINNINGAR
MÓRGUNP.LÁÐID
+ Guðbrandur
Gunnar Guð-
brandsson fæddist í
Reykjavík 5. jiilf
1929. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítala í Foss-
vogi þriðjudaginn 5.
desember siðastlið-
* inn. Foreldrar hans
voru Guðrún Helga
Jónsdóttir, húsmóð-
ir frá Hömrum í
Laxárdal, Dala-
sýsiu, f. 19.6. 1891,
d. 12.4. 1976, og
Guðbrandur Jó-
hannes Jónasson, verkamaður frá
Sólheimum, Dalasýslu, f. 29.5.
1890, d. 24.9. 1981. Systkini Guð-
brands: Ásta Guðrún, f. 20.3.
1916, d. 29.8. 1979; Ingólfur, f.
6.4. 1917, d. 25.9. 1990; Jón, f.
23.8. 1918, d. 20.1. 1981; Ingi-
Oss héðan klukkur kalla,
svokallarGuðossalla
tilsínúrheimihér,
þá söfhuð hans vér sjáum
ogsamanverafáum
íhúsiþvísemeilífter.
(V. Briem.)
Elsku pabbi minn, þar sem ég sit
héma álút og sorgmædd í kyrrðinni
við eldhúsborðið ykkar mömmu, horfi
á myndina af þér í gegnum birtu
kertaljóssins og leyfi minningunum
að streyma fram, bæði ljúfum og sár-
um, þá trúi ég því ekki að þú sért far-
inn. Mér finnst alveg eins að þú gætir
' setið í stólnum þínum inni í stofú horf-
andi á góðan fótboltaleik í sjónvarp-
inu og fyrr en varir birst í eldhús-
gættinni á sama hátt og áður
ánægður með árangur þinna manna
eða kolvitlaus út í dómarann. En það
verður aldrei aftur...
Ég hugsa til mömmu sem eitthvað
er að sýsla frammi og veit að henni
líðurekkivel.
Allt lífið verðum við mennimir
stöðugt vitni að upphafi og endi. Sér-
hvert sumar endar að hausti, dagur
að kveldi og þegar við fæðumst í
þennan heim vitum við það fyrir víst
að héðan þurfum við að hverfa aftur.
Á þann hátt endar lífið með dauða.
Við erum alltaf jafn óundirbúin því
að mæta dauðanum, alveg sama í
hvaða mynd hann birtist okkur og við
erum ekki alltaf sammála almættinu
þegar hann ber að garði.
Eg leyfi huganum að reika og sé
þig fyrir mér ungan dreng með rauð-
leitu óstýrilátu krullumar hlaupandi
um Laxárdalinn löngu fyrir mína tíð á
þeim tíma þegar sveitin átti hug þinn
og hjarta. Seinna ungan mann í
Reykjavík í nælonskyrtu með lakkrís-
bindi og rauðu lokkamir greiddir í
„kótilettu", að eltast við mömmu.
Mamma þótti reyndar bamaræningi
á þessum tíma þar sem hún var tölu-
vert eldri en þú, en það skipti ekki
máli hjá ykkur, hugir ykkar náðu
saman og í rúmlega hálfrar aldar
sambúð upplifðuð þið tímana tvenna
og miklar þjóðfélagslegar umbreyt-
ingar.
Mitt minni nær lengst til þess tíma
þegar ég er að alast upp í Bræðra-
parti. A þeim stað þar sem þið
mamma hófuð búskap ykkar í faðmi
fjölskyldu þinnar. Það var ekki út í
loftið að það hét Bræðrapartur því
þama bjuggu um tíma stór hluti
systkinanna þinna og fjölskyldur
þeirra ásamt afa og ömmu í húsa-
þyrpingu sem nú er Húsdýragarður-
inn í Laugardal. í minningunni var
gaman að vera bam í Laugardalnum
þar sem vanalega var líf í tuskunum,
ein risastór fjölskylda. Þar leið öllum
vel þótt þröngt mættu sáttir sitja.
Að vissu leyti var sárt að skilja við
þetta tímabil því að á þessum tíma var
stundaður búskapur í Laugardal og
sums staðar meira að segja búin
nokkuð stór. Leiðir skildi eins og ger-
ist og gengur og fjöl.skyldumar í
■ Bræðraparti fluttu hver í sína áttina.
gerður, f. 6.11. 1919;
Kristfn sem dó barn
að aldri; Maria Elín,
f. 17.1. 1921, d. 17.10.
2000; Eyjólfur, f.
27.9. 1924, d. 24.6.
1974; Jónas, f. 23.2.
1927.
Eiginkona Guð-
brands er Guðbjörg
Jóhannsdóttir frá
Steinum, Austur-
Eyjafjöllum, Rangár-
vallasýslu, f. 31.5.
1924. Foreldrar
hennar voru Jónína
Jónsdóttir húsmóðir
frá Rauðsbakka, f. 9.12. 1900, d.
12.3. 1992, og Jóhann Guðmunds-
son kaupmaður frá Gíslakoti, f.
14.10. 1893, d. 27.2. 1974. Börn
Guðbrands og Guðbjargar eru: 1)
Ásta Guðrún, f. 6.12. 1947, gift
Garðari Ágústssyni. Þau eiga tvö
Búin hurfu eitt og eitt þegar borgin
fór að þenjast út og Laugardalur fór
undir skipulag nútímans.
Ég hef grun um að í íbúðinni okkar
í Bræðraparti flögri nú um dúfur,
vonandi samrýndar og sáttar eins og
við vorum á þeim tíma sem við bjugg-
umþar.
Þú varst góður pabbi. Alla tíð
traustur, hlýr og glaðlyndur og mikill
vinur vina þinna. Gerði einhver eitt-
hvað á þinn hlut eða fjölskyldu þinnar
varstu fastur fyrir og linntir ekki lát-
um fyrr en réttlætið náði fram að
ganga. Þú hafðir ákveðnar skoðanir
sem samræmdust ekki alltaf skoðun-
um annarra en hvikaðir hvergi. Leið-
togi, foringi sem allir bám virðingu
fyrir, stundum fúlir yfir afskiptasem-
inni en að lokum yfirmáta fegnir.
Hjálpfús, greiðvikinn og gestrisinn og
máttir ekkert aumt sjá svo þú reyndir
ekki að leggja lið þeim sem minna
máttu sín án þess að slíkt færi hátt.
Þú reyndist ömmu Jónínu einstak-
lega vel alla tíð en þó sérstaklega eftir
að afi dó og varst tilbúinn að fóma
miklu fyrir hana. Sú góðmennska var
svo sannarlega vel metin því hún vildi
helst hvergi annars staðar vera en hjá
ykkur mömmu.
Hugurinn reikar áfram og ég upp-
lifi unglingsárin í Kópavogi. Ekki allt-
af sátt við mömmu og pabba eins og
unglingum er tamt en eftir á að
hyggja gott veganesti.
Pabbi; eiginmaðurinn, faðirinn,
veiðimaðurinn, sendibílstjórinn, öku-
kennarinn, strætisvagnabifreiða-
stjórinn...
Og svo allt í einu aðeins rúmlega
fertugur - sjúklingur. Kransæða-
stífla. Þú máttir ekkert vera að því, þú
þurftir að hugsa um annað, heima
biðu eiginkona og böm og svo var það
brauðstritið. Þú plumaðir þig vel í
gegnum veikindin enda ekki fyrir það
að vera upp á aðra kominn og varst
ekkert að kvarta þrátt fyrir síendur-
tekin áfoll í gegnum tíðina.
Þú máttir einfaldlega ekkert vera
að þessu veikindabasli, þú hafðir öðr-
um hnöppum að hneppa. Hjálpa böm-
unum að höndla lífið. Bflakaup, íbúða-
kaup og fleira í þeim dúr var allt borið
undir þig og þú reyndar hafður með í
ölium vangaveltum og alls ekkert að
gert nema þú samþykktir.
Sem merki um þau áhrif sem þú
hafðir má nefna að um tíma keyrði öll
fjölskyldan á Fiat-bflum, seinna á
Subaru o.s.frv. Þegar þessu hlutverki
var lokið hjá okkur bömunum tóku
við bamabömin sem hvert af öðm
leituðu til þín sama hvort um var að
ræða bíla- eða íbúðakaup eða bara
eitthvað léttvægara og kunnu svo
sannarlega að meta þær ráðleggingar
sem þú lést þeim í té.
Gleðistundimar vora margar. Ekki
hvað síst þegar öll stóra fjölskyldan
var samankomin, þú og mamma,
bömin og bamabömin og seinna
bamabamabömin. Aðfangadags-
kvöldin í Miðvangi seinna á Nýbýla-
veginum. Skemmtiferðimar að
Krossi á Skarðsströnd þar sem margt
börn; Guðbrand Gunnar og
Rögnu Lilju. Þau eiga einnig þrjú
barnabörn; Garðar Aron, Jó-
hönnu Karen og Carlos Garðar. 2)
Jóhanna Jóna, f. 19.5.1953, gift S.
Stefáni Ólafssyni. Þau eiga fjögur
börn; Ólaf Hjört, Eyjólf Rúnar,
Guðbjörgu og Söndru Sif. Ólafur
Hjörtur lést úr krabbameini 1992.
Þau eiga einnig eitt barnabarn;
Marín Rós. 3) Jón Marfnó, f. 22.8.
1954, kvæntur Elínu Eh'sabetu
Baldursdóttur. Þau eiga þrjú
börn; Elínu, Guðbjörn Gunnar og
Guðmund. 4) Anna Kristín, f. 8.2.
1960, gift Benjamín M. Kjartans-
syni. Þau eiga þrjú börn; Sóldi'si
Lilju, Kjartan og Margréti Mjöll.
Börn Benjamíns af fyrra hjóna-
bandi eru Eva Katrfn, Benjamín
Már og Erla Dagrún. Benjamín á
eitt barnabarn; Heiðrúnu Lff.
Guðbrandur og Guðbjörg ólu
upp fram að níu ára aldri syst-
urdóttur Guðbjargar, Guðbjörgu
Jónu Jóhanns. Hún er gift Vil-
hjálmi B. Þorvaldssyni. Þau eiga
fjögur börn; Viihjálm Ragnar,
Björgvin Frey, Ingibjörgu Jó-
hönnu og Berglindi Ösk.
Utför Guðbrands Gunnars fer
fram frá Bústaðakirkju f dag og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
var brallað. Veiðiferðimar upp í Sól-
heimavötn þar sem þú hafðir nóg að
gera við að festa orma á önglana hjá
hinum. Allar stundimar í sumarbú-
stöðunum okkar bamanna bæði í
Svínadal og Skorradal, þar sem þið
mamma mættuð ávallt færandi hendi.
Nýársdagar í Búðargerði. Heimsókn-
ir til okkar hingað í Hólminn að
ógleymdum skemmtiferðum til Mall-
orka þar sem gjaman var beðið um
„obbolítið" meira koníak.
Gullmolar sem verða vel varðveittir
í minningakistu hugans.
Svo kom eitt áfallið enn, kannski
það erfiðasta. Óli sonur minn greind-
ist með krabbamein. Þú, elsku pabbi
minn, hvikaðir hvergi, tókst þátt í
baráttunni af lífi og sál og gafst allt
sem þú áttir til. I fjögur og hálft ár
stóðstu ásamt mömmu sem klettur
við hlið hans og okkar fjölskyldunnar
og tókst þátt í gleði og sorgum okkar
alveg sama á hveiju gekk. Ofáar vora
ferðimar upp á Landspítala til að
sitja þjá afastráknum sfnum og stytta
honum stundimar enda veit ég að
með ykkur tókst órjúfanleg vinátta og
skipti þar aldursmunur engu máli.
Fyrir nokkram mánuðum var Ijóst
að þú þyrftir að gangast undir aðgerð
sem reyndar var ekki talin mjög
áhættusöm. Einhvemveginn var eins
og þú skynjaðir hvað var í vændum,
að þú ættir ekki afturkvæmt til lífsins,
því það vora ákveðnir hlutir sem þú
vildir klára áður en að þessu kæmi og
þú kláraðir þá. Við áttum yndislega
stund saman í Hólminum skömmu
fyrir aðgerðina og daginn áður hitt-
umst við öll í Búðargerðinu og þar
vora tekin nokkur föst faðmlög. Síð-
ustu átta vikumar hafa verið erfiðar.
Einhverra hluta vegna tókst aðgerðin
ekki eins og til var ætlast og frá fyrsta
degi má segja að stöðugt hafi hallað
undan fæti. Ég vil nota tækifærið og
þakka starfsfólki gjörgæsludeildar
Landspítala Fossvogi fyrir frábæra
umönnun og kærleika í okkar garð,
ekki hvað síst síðustu dagana þegar
við nánast fluttum inn á deildina og
voram þar stór hópur öllum stundum.
Vinnudagur er að kveldi kominn.
Komin er kveðjustund og svefninn er
kærkominn þeim sem þreyttur er.
Fyrir handan landamæri lífsins era
fagnaðarfundir. Ég trúi að Óli minn
taki á móti afa sínum á flottasta bfln-
um spilandi Ijúfa tóna á gítarinn sinn
góða og saman keyri þeir til samfund-
ar þeirra vina og vandamanna sem
áður hafa kvatt þessa jarðvist.
Elsku mamma mín, þetta er búið
að vera erfitt tímabil, sorgin er mikil
og missir okkar sár en missir þinn er
mestur. Ég trúi því að pabba sé ætlað
mikilvægara hlutverk hjá Guði. Ég
leyfi huganum að reika áfram til þín,
Jónas minn, sem nú hefur misst kær-
an bróður og góðan vin. Ég bið þér
Guðs blessunar.
Ég bið almáttugan Guð að styrkja
okkur öfl í sorginni og gefa okkur
gleðilega jólahátíð og þakka af alhug
allar þær stundir sem við áttum sam-
an.
Minningin um þig, elsku pabbi,
minn lifir í hjarta mínu alla tíð.
Jóhanna.
Mig langar að minnast föður míns
með nokkram orðum, en ég gæti
sennflega skrifað heila bók um allt
það sem við höfúm gert saman, þegar
maður lætur hugann reika þá kemur
margt upp.
Kærleikur og ást er það fyrsta sem
kemur upp í hugann þegar maður
hugsar um pabba, því þeirri hlýju sem
hann sýndi sínum nánustu vora eng-
inn takmörk sett.
íþróttir af hvaða gerð sem var, og
þá kannski sérstaklega fótboltinn,
vora honum mjög hugleiknar og oftar
en ekki sátum við saman og skiptumst
á skoðunum um leiki helgarinnar og
var þá stundum tekist á um úrslitin
eða ástæður úrslitanna og hafði hann
alveg ákveðnar skoðanir á þeim.
Þetta vora alltaf fastir liðir hjá okkur
og á ég eftir að sakna þeirra stunda
mikið.
Pabbi fylgdist mjög vel með öllu
sem bömin hans bæði smá og stór
vora að gera og var fljótur til ef hann
gat rétt einhveijum hjálparhönd
hvort sem það var að líta eftir ein-
hveiju krílinu eða mála eldhúsið hjá
einhveijum, þetta var hans líf og yndi,
honum fannst það ekkert tiltökumál
að skjótast austur fyrir fjall eða vest-
ur á firði og allt þar á milli, ef hans var
þörf. Alltaf var hann reiðubúinn þeg-
ar einhver vandi var á höndum eða
einhver þurfti að fá góð ráð tfl að láta
drauma sína rætast. Mig langar að
þakka pabba fyrir þær hvatningar
sem hann veitti bömum mínum í
gegnum tíðina, því þeim þótti það viss
viðurkenning.
Pabbi og mamma voram mjög sam-
rýnd og var unun að fylgjast með því
hvað þau stóðu vel saman og átti
pabbi þar frábæran vin.
Pabbi var alltaf mikfll selskaps-
maður og var hrókur alls fagnaðar
þegar hann hitti vini og vandamenn
og undi sér vel við að hlusta á aðra og
miðla sínu. Það háði honum hins veg-
ar mikið núna í seinni tíð hvað hann
var skjálfhentur, stafaði það af þeim
lyflum sem hann þurfti að taka, en
hann var farinn að veigra sér við að
fara í afrnæli eða aðrar veislur af þeim
sökum því skjálftinn jókst til muna
þegar hann var kominn í fjölmenni og
fannst að allir væru að horfa á sig og
var hans því oft sárt saknað.
Pabbi var búinn að ganga í gegnum
mörg og mjög alvarleg veikindi, frá
því hann var 42 ára gamall, svo að
manni fannst alveg nóg um og alveg
ótrúlegt hvað hann var duglegur að
ganga í gegnum þau. Veikindin sem
hann fékk núna síðast og leiddu hann
til dauða, hélt ég í fyrstu að væru bara
smávægileg og hann kæmi heim eftir
nokkra daga á spítala, en því miður þá
kostaði það nærri sjö vikur á gjör-
gæslu þar sem hann var mjög veikur
allan tímann.
Ég kveð yndislegan fóður og vin
með miklum söknuði, nú er hann
kominn á annað tilverastig þar sem
sú þjáning sem hrjáð hefur hann síð-
ustu vikur, víkur fyrir þeim fögnuði
að hitta ættingja og vini sem áður
hafa fallið frá. En minningin um veiði-
túrana, ferðalögin og allar skemmti-
legu stundinar mun lifa.
Jón Marinó.
Okkur varstu ástkær faðir,
aldrei brást þitt kærleiksþel,
umhyggjan var ávalt sama
okkursvoaðliðivel.
Þú ert einn, sem aldrei gleymist
ástvinum.þósjertuQær
því að áfram altaf lifir
endurminning björt og skær.
(ÁgústJónsson.)
Hann pabbi er dáinn, ævi hans hef-
ur rannið sitt skeið, lífsklukkan hefur
stöðvast. Mig langar að minnast hans
með nokkram fátæklegum orðum.
Þegar ég sit hér ein við kertaljós og
hugsa til baka um liðin ár er penninn
eitthvað svo þungur í hendi mér, hug-
urinn á reiki um liðin ár, bemskuna,
unglingsárin og svo þessi þegar mað-
ur á að teljast fullorðinn, en ég naut
þeirra forréttinda að vera alltaf litla
stelpan hans pabba, hann vemdaði
mig, studdi og hvatti áfram. Þessar
síðustu vikur era búnar að vera erf-
GUÐBRANDUR
GUNNAR
GUÐBRANDSSON
iðar okkur öllum, ekki síst þér, elsku
pabbi, sem þrautirnar þurftir að bera,
þær stundir sem þú varst með fullri
rænu og varst að reyna að segja okk-
ur eitthvað með augunum eða með
andlitshreyfingum fundust mér oft
erfiðar, að geta ekki skilið þig. En þú
gafst mér dýrmæta gjöf, eitt sinn er
ég var að reyna eftir bestu getu að ná
sambandi við þig blikkaðir þú mig og
ég spurði: „Pabbi, ertu að blikka
mig?“ Þú nikkaðir og brostir til mín,
þetta er gjöf sem ég geymi vel í hjarta
mínu. Lífið er svo skrítið og flókið,
þótt maður hafi vitað að hveiju
steftidi síðustu viku er maður aldrei
viðbúinn lokastund. En elsku pabbi,
ég þakka fyrir að hafa fengið að vera
hjá þér og að við öll systkinin voram
saman síðustu sólahringana, þessar
stundir vora erfiðar en dýrmætar.
Við Benni töluðum oft um það þegar
við komum frá þér, sérstaklega nú
síðustu dagana, að þú kæmir lfldega
ekki heim til okkar aftur, þó er maður
aldrei tflbúinn að taka dauðanum og
spyr sig aftur og aftur, af hveiju og af
hveiju núna, hví fengum við ekki að
hafa hann hjá okkur lengur? En við
ráðum þessu ekki, það era æðri mátt-
arvöld sem ráða. En við vitum að þú
ert laus undan þjáningum, slöngum
og vélum. Dauðinn er oft lausn fyrir
marga og kannski er hægt að sætta
sig við hann þegar vefldndin eru búin
að éta upp allan lífsþrótt og ekki leng-
ur hægt að redda þessu eða hinu, við
hjónin ræddum einmitt mátt lyfjanná
en um leið og þau vora minnkuð var
stutt í að sá gamli gæfist upp, ekki
vegna þess að það væri hans vani að
gefast upp en hann er áður búinn að
beijast í gegnum erfið vefldndi og
sigrast. Þegar hugur reikar um liðna
tíð kemur margt upp í hugann sem ég
ætla að eiga í minningu minni fyrir
mig, en pabbi talaði við mig áður en
hann fór á spítalann og sagði mér að
kannski væri þessi stífla krabbamein
og þá væri þetta bara búið, ég ætti
ekki að sýta það, hann væri alveg
sáttur við að deyja, á þeim tíma vfldi
ég ekki hlusta og sagði honum að auð-
vitað kæmi hann heim aftur en í dag
vfldi ég að við hefðum getað rætt
þetta betur. En það sannaðist fyrir
mér enn og aftur að pabbi hefur og
hafði alltaf rétt fyrir sér, þó að það
væri ekki krabbi sem þjakaði hann
kom hann ekki heim eftir þessa að-
gerð. Að tilkynna andlát og skýra út
fyrir litlum bömum að afi sé dáinn er
erfitt, hún „Manga þín“, eins og þú
kallaðir hana Margréti oft, skfldi
þetta ekki, að afi væri á gjörgæslu og
ekki mætti heimsækja hann, afann
sem alltaf tók á móti manni með opinn
faðm og ekki mátti fara fyrr en búið
var að knúsast heilmikið, var erfitt að
skflja en að afi væri dáinn og kæmi
aldrei aftur var enn þá erfiðara og var
margra spuminga spurt eins og:
Hver tekur hann? Hvert fer hann?
Hver geymir hann? Og þegar svarað
er koma nýjar spumingar. Ef Guð
getur læknað afa, af hverju skilar
hann honum ekki aftur? En mamma,
Guð getur allt, hann er alltaf hjá okk-
ur, hann hlýtur að geta skflað afa ef
hann getur læknað hann. Ef allir fara
til Guðs, verður þá enginn eftir? Þetta
vora erfiðar spurningar en ég vona að
hún skilji seinna að svona sé þetta
bara og við getum litlu ráðið um gang
lífsins.
Elsku pabbi, ég veit að þér h'ður vel
núna og Óli Hjörtur bíður öragglega
eftir þér, spilandi á gítarinn fyrir þig
og tekur á móti þér hlæjandi og tví-
stígandi eins og hann var vanur. Þú
átt líka eftir að hitta Ellu systur þína
sem lést 17. nóvember síðastliðinn og
þú náðir ekki að kveðja og það verða
án efa fagnaðarfundir.
Elsku pabbi, minning þín lifir sem
ljós í hjarta mlnu.
Anna Kristín
Guðbrandsdóttir.
Mig langar að minnast elsku pabba
míns með nokkram orðum og þakka
honum fyrir hvað hann var alltaf góð-
ur og hlýr við mig. Það er svo erfitt að
byija því mér finnst eins og hann sé
ekki farinn fyrir fúllt og allt. Hann tók
mér eins og dóttur sinni eftir að hann
og Gauja mamma, systir mömmu,
tóku mig að sér. Ég var ein af böm-
unum hans, ég fann ekki annað. Ég
var hjá þeim til níu ára aldurs þegar
ég fór til móður minnar. Ég var alltaf