Morgunblaðið - 15.12.2000, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 15. DESEMBER 2000 55
bæði gleði og vonbrigði að baki. En
lífið var ævintýri á þessum árum. Eitt
af gömlu borgarskáldunum orti til
okkar Ijóð og sendi í bréfi, við döns-
uðum við fiðlutóna snillinganna í
Naustinu og ekki dugði annað en að
koma snemma til að fá inngöngu á
Hótel Sögu á laugardagskvöldum.
Sigríður Halla var lítil hnáta og
hún var með í bæjarferðum, sundi og
svo voru fjöruferðir og lautatúrar í
nágrenninu og þá voru systkini Gígju
líka með. Ég fór ekki lengur kona ein-
sömul þegar Gígja krafðist þess að
bera heim fyrir mig þunga netatrossu
úr gönguferð á Seltjamarnesi sem ég
dáðist að og enn er á svölunum heima
hjá mér. Og auðvitað var íþróttakenn-
arinn með okkur í vakningu til útivist-
ar og hreyfingar á árunum upp úr
1970. Hún var með þegar gönguhóp-
urinn Kommatrimm varð til, en það
tel ég hafa verið í ógleymanlegri
dagsferð á Selatanga. Við gengum
líka langa göngu frá Kolviðarhóli til
Þingvalla, svo var gengið yfir Ingólfs-
fjall og farið í heimsókn til Tryggva
Sigurbjamarsonar og Sieglinde, en
ég fékk ekki að fara með vegna áð-
umefnds þunga, síðai- klifum við
Heklu og þá var Önundur Bjömsson
kominn til sögunnar.
Gígja bjó í Vesturbænum og alltaf
var heimili hennar óvenjulega fallegt
og sérstakt. Hún fékk stundum hjá
mér myndir af listaverkum úr tíma-
riti sem ég keypti og hengdi upp.
Lengi var mynd uppi hjá henni af
stúlku sem einn af hollensku málur-
unum hafði gert og henni fannst svo
lík mér og í sumar færði ég henni sýn-
ingarskrá frá Glyptotekinu í Kaup-
mannahöfn sem var alveg í hennar
anda og við glöddumst saman þótt
þungt högg sjúkdómsins hefði riðið
yfir. Síðar urðu efnin meiri hjá Gígju
og Siggu litlu og heimilið eignaðist
myndir eftir íslenska málara sem
sýndu á þessum árum, en eitt af sam-
eiginlegum áhugamálum okkar var
að fylgjast með myndlist. Þær fluttu í
eigið húsnæði við Lindargötu og
Gígja gerðist öflugur liðsmaður í
„fúavamafélaginu" og lakkaði, skrap-
aði og pussaði þar til íbúðin varð ynd-
islega falleg. En dvölin þar var frem-
ur stutt og letingjum eins og mér
féllust hendur þegar hún leiddi okkur
tvær stöllur í húsið Vesturgötu 27
sem byggt var fyrir síðustu aldamót.
Búið var að rífa flesta innviði hússins
og allt ókarað, en vinkonu minni féll-
ust ekki hendur, þótt hún hefði nýlok-
ið við að gera upp íbúð. Það var henn-
ar ástríða og áhugamál að hafa fallegt
í kringum sig og búa í umhverfi sem
henni féll.
Við mæðgurnar þökkum um-
hyggju hennar og vináttu. Hún mátti
ekki annað heyra en gista hjá mér
nætumar áður en Ása fæddist, og
hveijar komu öslandi gegnum
kafsnjóinn frá Lindargötunni upp á
fæðingardeild þegar Kristín leit
dagsins ljós nema Gígja, Sigga og
Asa, sem gisti hjá þeim; allar bros-
andi út að eyrum. Þegar Olafur bróðir
minn féll frá var ég gestkomandi hjá
henni og Önundi og þau tóku þátt í
sorg okkar.
Hún var svo falleg og elskuleg að
hún hafði góð áhrif á alla í kringum
sig.
Sólveig Jónsdóttir.
Gígja Hermannsdóttir kom til
starfa við Verzlunarskóla íslands árið
1977. Hún hóf þá að kenna stúlkum
leikfimi við skólann og hefur sinnt því
starfi flest ár síðan. Gígja var prýdd
þeim eiginleikmn sem gerðu hana
mjög hæfa til að sinna þessu starfi.
Hún var ákveðin í framgöngu, sterk
og bar sig glæsilega. Henni var eig-
inlegt að segja fyrir verkum og láta
aðra hlýða.
Kynni okkar Gígju em raunar tals-
vert gömul þar sem við vomm bekkj-
arsystkini í bama- og gagnfræða-
skóla á Akureyri. Frá þeim tíma
hefur Gígja lítið breyst. Þegar ég sá
hana síðast var hún enn jafn glæsileg
kona, hávaxin og ungleg og lífskraft-
urinn streymdi frá henni.
Það kom öllum í opna skjöldu, jafnt
Gígju sem samstarfsfólki hennar við
Verzlunarskólann, þegar í ljós kom sl.
sumar að hún þyrfti að berjast við ill-
vígan sjúkdóm sem fáir sigra. Það var
þó trá manna og von að ef einhver
• vaari þess megnugui’ þá tækist Gígju
þó að vinna bug á sjúkdómnum.
Stuttu en hörðu stríði er lokið.
Gígja hvílir nú í friði en samstarfs-
fólkið saknar hennar af kennarastof-
unni og nemendur skólans sakna þess
að sjá hana koma inn í leikfimisalinn
eins og hvítan stormsveip gefandi fyr-
irmæli í allar áttir um það hvað hver
og einn skuli gera.
Við hjónin, sem og allt starfsfólk
Verzlunarskóla Islands, sendum að-
standendum Gígju innilegar samúð-
arkveðjur á þessum erfiða tíma og
biðjum henni sjálfri Guðs blessunar.
Inga Rósa og
Þorvarður Elíasson.
Ég vil með fáum orðum kveðja frá-
bæra konu sem mér þótti afar vænt
um.
Ég hef þekkt Gígju frá því ég man
eftir mér og fyrir þá sem til þekkja er
ljóst að ekki er hægt að lýsa henni í
stuttri grein. Fáa hef ég þekkt eins
lífsglaða og hressa og Gígju. Það var
sama hvenær ég hitti á eða heimsótti
hana, alltaf tók hún á móti mér með
galopnum örmum og breiðu brosi.
Það skiptu litlu þótt hún væri á
hraðferð út og ætti eftir að klæða sig
og snyrta. „Komdu inn og sestu og
fáðu þér eitthvað, ég skipti bara á
meðan“.
Svo töluðum við um heima og
geima og hún á blússandi siglingu um
húsið meðan ég sat í rólegheitum og
drakk kaffi og með því. Svo urðum við
samferða út og ég hélt hress í bragði
mína leið snortinn af kraftinum og
góða skapinu hennar Gígju.
Þó svo að hún hafi oftar en ekki
haft tíma til að setjast niður með mér
í rólegheitum finnst mér þessi stutta
lýsing einkenna hana. Það var nú
reyndar svo að þegai’ hún gat tekið
sér tíma til að setjast niður og ræða
málin var stöðugur gestagangur. Það
var alltaf svo mikið líf og fjör í kring-
um Gígju að fólk sóttist eftir návist
hennar.
\ Gígja, takk fyrir allt sem þú hefur
kennt mér, takk fyrir allar samveru-
stundirnar og takk fyrir minningam-
ar sem þú skilur eftir í huga mínum,
minningar sem aldrei munu gleym-
ast.
Elsku Sigga Halla, Guð styrki þig í
sorginni.
Eiríkur S. Önundarson.
Sumri tekið að halla. Unaðsfagur
dagur runninn upp. Þá syrtir skyndi-
lega, símtal, Gígja fárveik. Hvernig
má það vera?
Gígja hreystin uppmáluð, svo fjað-
urmögnuð og glæsileg, afbragð ann-
arra kvenna. Lifir heilsusamlegu lífi,
allt sem hún snertár ber í sér fegurð
ytra sem innra. Svo ótal, ótal margir
unna henni, hver með sínum hætti en
sameiginlegt er að hún er elskuð og
dáð. í hönd fara vikur og örfáir mán-
uðir ótta, vanmáttugra vona og bæna.
Þjáningarfullt stríð er á enda. Eftir
sitjum við sem áttum með henni sam-
leið hm'pin og sem lömuð, allt er
breytt.
Hvemig skal skrifa um Gígju, víl
né oflof ekki í hennar anda. Hún sem
ætíð virtist glöð, geislaði af hlýju og
góðvild til alls er lifir, umvafði alla
elskusemi sinni. Vinum sínum einlæg
ráðgáta, hvernig allt sem hún fór
höndum um varð sem gulli slegið,
galdur. Hvemig fór hún að, það skildi
enginn. Eina svarið, hennar innri
maður.
Ekki fór hún varhluta af eriiðleik-
um fremur en aðrir, en slíku var ekki
flíkað. Ætíð verið að fást við eitthvað
uppbyggilegt jafnt í lífsstarfi sem frí-
stundum. Kennslan, veita öðrum lip-
urð, reisn og heilsu. Fyrir sjálfið,
kanna óræð svið, syngja, mála, móta,
hnýta, njóta fagurra lista. Enginn
komst með tærnar þar sem hún hafði
hælana.
Minningamar hrannast upp, frá
fyrstu kynnum fyrir hartnær þrjátíu
árum í gönguferð á fjöllum, þá fáfar-
inni leið um Grindaskörð, allt til
kveðjustundar fyiTr um tveimur vik-
um.
Svo óendanlega margar hlýjar og
ljúfar minningar sem alltof langt yrði
að rekja. Aðeins örfá brot.
Erfitt reyndist að komast að í leik-
fimihóp Gígju og einnig bið eftir að
komast í framhaldsflokk, sömu kon-
urnai’ héldu .við hana tröllatryggð
áratugum saman. Engin hætti viljug
og þá aðeins vegna breyttra að-
stæðna.
Gígja skálmai’ ákveðnum skrefum í
upphafi tíma við fjörlega tónlist,
„beinar í baki, konur“, með bros á vör
hækka allar umtalsvert og reyna að
leika eftir henni listimar.
Á hveiju sumri um margra ára
skeið fer hún utan að tileinka sér nýj-
ungar í stai-fi sínu, enda síung og frjó.
Síðasti tími fyrir jól þó ætíð með sama
sniði. Salurinn myrkvaður en lýstur
kertaljósum, skuggamir leika um
loftið við æfingar, síðan sest að krás-
um og fóðri fyrir andann, Gígja síveit-
andi. Fríin alltof löng.
Gamlársdagur, Gígja með ættingja
og vini unga sem aldna í hressandi
gönguferð og mjallhvítum snjó, að
leita álfaborga í Öskjuhlíð.
Opið hús hjá Gígju í febráar 2000,
hún berfætt og geislandi, umkringd
ættingjum og vinum, sextug, hver
trúir því. Lítur út fyrir að vera áratug
yngri, söngur og gleði.
Gígja sjálfboðaliði við vörslu ferða-
félagsskála í óbyggðum, Snæfelli og
Lónsöræfum, veitandi ferðalöngum
birtu og yl, þar undi hún einna best
seinni árin í friðsæld fjalla.
í Snæfellsskála skyldi þraukað í
sumar þótt sárþjáð væri og leiðin það-
an lægi rakleiðis á sjúkrahús. Glíman
var hafin, hörð og óbærilega ströng.
Vanmegna um liðsinni máttu vinimir
skynja þrekið þverra. Það var sárara
en orð ná yfir.
Þrjár áttum við okkur lítið lokað
félag. Markmiðið það eitt að vera
saman úti í náttúmnni einu sinni á ári
við að hnýta laufkransa, oftast að
áliðnu sumri, án vafa var það hrif-
næmi náttúrudýrkandinn Gígja sem
átti hugmyndina. Einnig var fundað
af öðmm tilefnum ef ástæða þótti til
og þá var veisla.
Á sólbjörtum haustdegi er stund-
argrið gáfust átti Gígja sér eina ósk.
Það skyldi fundað sem að vanda hjá
Hildi í Straumum við bakka Ölfusár.
Gígja hljóp um móa og rjóður með
körfuna sína, safnaði stráum og
greinum, ösp skyldi það vera í ár. I
skjóli fyrir napurri golunni áttum við
friðsæla og ógleymanlega stund,
Gígja sæl og ijóð í kinnum. Skyldum
við eiga fleiri fundi?
Við bægðum skelfingunni frá, nú
var lifað fyrir stundina, við vomm
saman og gáfum okkur gleðinni á
vald. Þannig lifir Gígja í minni okkar.
Áformin um að eyða ellinni saman em
að engu orðin.
Megi tíminn lina harm allra ást-
vina, einkadóttur, bamabarns, móð-
ur, systkina og fóðurbróður er sár-
astan bera söknuðinn. Allar minn-
ingar um Gígju tengjast fegurð og
gæsku. Með sálu hennar getur ein-
ungis ríkt friður - ljúfust veri kært
kvödd.
Edda Óskarsdóttir.
Ég hef það fyrir satt að á seinni
hluta sjötta áratugarins hafi ungir
menn á Akureyri ekki farið í bíó til að
horfa á kvikmyndir sem þar vom
sýndar heldur til að láta vísa sér til
sætis! Það var nefnilega miklu meira
virði að fá að beija „sætavísuna“ aug-
um en að horfa á kvikmyndirnar.
Gígja var einhver mesta glæsikona
sem ég hef séð; hávaxin, teinrétt, fal-
leg. Engin bar sig betur. Mér fannst
hún í senn vera af ætt asparinnar,
sem teygir sig til himins og stendur af
sér flest hret, og háfjallagróðursins
þar sem náttúmnni hefur tekist hvað
best upp. Fegurðarskyn hennar var
fágætt eins og heimili hennar, sem
var ævintýri líkast, bar vott um. Æv-
inlega fyllsta samræmi í lit og lögun.
Lægi mikið við - eða lítið - var hún
óspör á þau góðu ráðin, kom og leit yf-
ir sviðið: „Nei, ekki svona, hafðu þetta
þama og taktu þetta burt. Og svo hef-
urðu kerti hér - og hér. Já, núna gæti
þetta ekki verið betra.“ Nú var
ömgglega allt í lagi, það var hægt að
treysta smekkvísinni og hreinskiln-
inni.
Gígja kunni svo sannarlega að
gleðjast með glöðum og hryggjast
með hryggum og vom umhyggju
hennar h'til takmörk sett. Samt held
ég að hún hafi að ýmsu leyti verið ein-
fari og oft dul um eigin hagi. Hún gat
verið ör í skapi og lá ekki á skoðunum
sínum ef henni fannst sér misboðið.
Það sem þó einkenndi þennan fagur-
kera umfram annað var trygglyndi,
hjálpsemi, löngun til að bæta og ákefð
í að opna huga annarra fyrir fegurð
lífsins í allri sinni dýrð. Hún kunni þá
list flestum betur að gera hvunndag-
inn að ævintýri, svoh'tilli veislu.
Liðnir em þeir dagar þegar síminn
hringdi - oft snemma - og sagt var:
„Komdu nú og drekktu með mér
morgunkaffið úti á stétt, rósimar í
garðinum em svo undurfallegar." Svo
tók hún á móti manni, berfætt í mold-
inni með rjúkandi kaffibolla í hend-
inni. Eða þá: „Mundirðu vilja gleðja
mig með því að koma við og fletta með
mér fallegri bók sem ég var að fá?“
Fegurðinni skyldi deilt með öðmm,
hún var ekki einkaeign.
Liðnir em dagarnir þegar við
gönguvinkonumar reikuðum um holt
og móa og tíndum grös og aðrar jurtir
sem síðan vora bundin í sveiga og
kransa. Ekki vom lærisveinamir allir
jafnvel til kransagerðar fallnir og
stundum mátti heyra: „Ósköp era nú
að sjá til þín, elsku Alexía mín!“ Síðan
fór fram kennsla í því hvemig skyldi
bera sig að við verkið. Þannig var
manni komið til nokkurs þroska. Frá
fáum var eins gaman að fá hrós og
uppörvun, tækist vel til. „Mikið hefur
þér farið fram.“ Eða: „Þetta gerir nú
enginn eins vel og þú.“ Þá glaðnaði
hjartað. Mér fannst oft eins og hún
Gígja hefði hfað í þúsund ár en ég
væri rétt að byrja mína þroskagöngu.
Hún bjó yfir óvenjulegu næmi og
þekkingu á ótalmörgu, bæði því sem
hún hafði lesið sér til um, því að hún
las feiknin öll, og einnig því sem ekki
verður numið af bókum heldur er
reynsla og arfur kynslóðanna.
Jóladagurinn í ár verður með öðr-
um brag en undanfarin ár. Stundim-'
ar okkar milli tvö og fjögur áttu eng-
an sinn líka. Jólaborð í fjömnni.
Hefðimar vom haldnar. Karfa, full af
hnossgæti, kaffi, blá sérríflaska,
kristalsglös, dúkur. Ekkert öðmvísi!
Enginn nema Gígja hefði útbúið slíkt
jólaborð á svona stað.
Liðnar em einkaafmælisveislur
okkar vinkvennanna þar sem flest
kom afmælisbaminu á óvart. Allt var
undirbúið af kostgæfni af veislustjór-
anum. Hann er nú horfinn á braut og
er veisluhöldum fi-estað um sinn!
Liðnir em dagar.
Menn eiga aðeins það sem þeir
hafa gefið. Þess vegna var Gígja auð-
ug. Hún gaf okkur það fegursta sem
hægt er að gefa - ríka hlutdeild í
sjálfri sér.
Við eram fátæk af því að við misst-
um hana en rík af því að við áttum
hana.
Við Friðrik, Áslaug og Jóel Karl
kveðjum Gígju og biðjum Siggu, Geir
litla Gígjari, frá Sigríði móður henn-
ar, systkinum og allri stórfjölskyld-
unni blessunar og huggunar.
Alexía M. Gunnarsdóttir.
• Fleirí minningargreinar
um Gígju Hermannsdóttvr bíða
birtingar og munu birtast iblaðinu
næstu daga.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓNÍNA RAGNHEIÐUR GISSURARDÓTTIR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Áskirkju mánudaginn
18. desember kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á
líknarstofnanir.
Hrefna Jónsdóttir, Ríkharður Árnason,
Einar Jónsson, Valgerður M. Karlsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær fósturmóðir okkar, tengdamóðir og
amma, systir, mágkona og frænka,
ÁSDÍS STEINÞÓRSDÓTTIR
kennari,
Neshaga 10,
Reykjavík,
lést þriðjudaginn 5. desember sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Guðmundur Helgi Kristjánsson,
Hrefna Kristmannsdóttir,
Haraldur Steinþórsson
og fjölskyldur.
t
Elskulegur faðir okkar,
KNUD K. ANDERSEN,
Hraunbúðum,
Vestmannaeyjum,
lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja mið-
vikudaginn 13. desember.
Jarðarförin fer fram frá Landakirkju, Vestmanna-
eyjum, mánudaginn 18. desember kl. 14.00.
F.h. annarra vandamanna,
Ingibjörg J. Andersen,
Pétur Andersen
t
UNA JÓHANNESDÓTTIR,
Neshaga 7,
Reykjavík,
verður jarðsett frá Fossvogskirkju mánudaginn 18. desember kl. 13.30.
Fyrir hönd ættingja,
Helga Leifsdóttir,
Sigurður Björnsson,
Jóhannes Björnsson.