Skírnir - 01.01.1844, Qupperneq 88

90
reiöi giuiii ef jjeir lijelilu slíku l'rain ; kallaöi liami
slíkt dæmalausa framhleypni ojt ofdyrfsku, og
þótti lionum sera þeir sjálfir eigi vissu iim livaö
þá vanliagaöi; jjannig fjell þetta niötir, en hin
fulltrúaþingin forðuðust að fara líks á leit. Ein-
úngis stutt ágrip af því sera framfer á fulltrúa-
þingum þessura, má koma fyrir alþýðu sjónir, og
hefir konúngsfulltriiinn áður haft það lianda ímill-
ura, en hann dregur yfir allt það er honum jjykir
ískyggilegt, svo eigi verður utan beinagrindin tóm
eptir. Opt hefir orðið tilrætt um að þessu yrði
breytt, en Vilhjálinur hefir jafnan bælt slíkt nið-
ur. Eins fór nú í ár, er fulltrúaþingið fyrir
ltínárskattlöndin fór þess á leit við hann, að
fulltrúum þjóðarinnar væri lagt í sjálfs vald, að
láta prenta það er þeim sýndist við eiga af því
sem framfer. En Vilhjálmur þverneytafci þessu,
og við svo búið hlaut að standa, jafuvel þó mestur
hluti þjóðarinnar hefði befcið um þetta. Hið sama
fulltrúaþing fór og þess á leit, að konúngur ár-
lega kallaði skattlaudanefndina tii ráðstefnu, og
skyldi hann gefa henni meira vald í hendur, enn
sem nú var komifc t. a. m. eigi leggja nýja skatta
á, án hennar ráðs, nje hleypa rikinu í skuldir
o. íl. þh. svo þjóðin sjálf gæti tekið þátt í stjórn-
inni. En Vilhjálmur konúngur lætur sjer þau
orð urn munn fara, sem víðar heyrast, að þjófcin
sje. eigi vaxiu slíku. Við mörgu fleiru hafa full-
trúaþingin hreift, er lýtur að því, að rífka um
frelsi [ijóðarinnar, og mefcal annars lrer þess hjer
að geta, að rnikið hefir verið ræðt nm prentfrels-
ið, og með hverju móti bezt mundi ráfcin bót á