Skírnir - 01.04.1907, Qupperneq 25

Frá Róm til Napoli.
12f
ekki eins skrafhreifin, en þó líka geðug; hún var fyrir ekki löngií
gift í þriðja sinn og var maður hennar yngri, eineygður, nokkuð'
vígalegur og frísklegur. Hver talaði það sem honum bjó í skapi
með miklu frómlyndi og hreinskilni; bæði stjórnin og trúarbrögðitr
komu til umtals, þó einna hættulegast só að láta þar um marg-
rætt er nienn ekki þekkjast; gerði [hinn eineygði] meðal annars
þessa athugasemd um páfann, að sér ekki þætti hanu vera vel-
búinn að því, að ganga á öxlum annara, er með hann vreri farið í
kirkjuna, þar eð Kristur og postularnir, sem haun hefði sér að
fyrirmynd, hefðu lengst af fariö ferða sinna fótgangandi og án
viðhafnar.
Undir hádegið var vagninn tilbúinn, sem eg átti að fara með;
við héldum út af suðurhliðinu hjá Jóhannesar-kirkjunni, sem veg-
legust er allra kirkna í Róm, að Péturs-kirkjunni einni frátekinni,
Yegurinn liggur svo suður eftir rómversku völlunum að stetna
vestan með Alba-fjallinu. Þessi vegur liggur svo sem á millr
höfuðveganna og hefir því orðið utan hjá, og þó eg ekki hefði farið
hann fyr, kom mór þar ekkert það fyrir sjónir, er aðgætni væri
vert, að undanteknum fáeinum vatnsrennubrotum. Þegar dregur
að fjallsrótunum kemur hann til hægri á Appíaveginn [o: Via Appia]r
sem vestastur er allra þeirra vega, er Hggja suður frá Róm; er
hann og þeirra viðhafnarmestur og veglegastur, því um hann fórtt
sigurhrósin hin miklu inn til borgar og við hatin beggja vegna
vildu flestir Rómverjar hafa leiði, sem mannsmót var á; eru þar þvt,.
svo mörgum mílum skiftir, einlægar rústir. Eftir að vegirnir erut
komnir saman, fer að liggja upp í móti, og víðsvnið veröur meira.
Maður fer enn vestan í Alba fjalliuu í miðjum hlíðum. Róm sýnist
nú liggja norður frá, þar sem lægðitt er mest á flötunum og yfir
hana bera við himinn langt norður hálsarnir, er ganga austan lir
Appennínafjöllum og fara vestur til sjávar; í austri er jafnan
Appennínafjallgarðurinn, en Alba-fjallið, sem liggur einstakt vestur
þaöan á rómversku völlunum 3 mílur undan, í hádegisstað frá Róm,
ber snart á milli til vesturs, svo hans gætir ei síðan. Til vesturs,
eða til hægrt handar, er einlægur flatur aflíðandi uiður að sjó svo
sem þrjár mílur að lengd; var það áður lönd Latínanna og Rútúl-
anna, en nú er það að kalla í eyði; ganga þar nú hjarðir hesta og
nauta, en mönnum er þar varla líft. Með öllum sjónum eru héðan
af og útriorður frá Tiberfljóti einlægir flóar, hinar illa ræmdu pont-
isku forir; hagar því svo til, að lattdið er svo lágt, að vatnið, setu
kenmr austan úr fjöllunum, ekki nær afrás, svo þar verður dammttr