Skírnir - 01.04.1907, Side 30

126
Frá Róm til Napolú
er þar einmana út við sjóinn, nú áfast við landið, — áður kvað
það hafa verið ey, en landinu þokað út á seinni öldum, og var
hún kend við Circe. Segir sagan, að Odysseifur hafi komið þar
við á flakki sínu eftir Trójumannabardaga, meir en 1100 árum.
fyrir Krists fæðingu, og þar hafi hún gert félaga hans að svínum,
líklega gefið þeim vel í staupinu, en sjálfan töfraði hún hann tií
ásta við sig, svo að tafðist fyrir honum heimförin. Eynni hagar
að sumu leyti ekki ólíkt í samburði við laudið og Vestmanneyj-
um njá okkur.
Eg skoðaðist dálítið um í Velletr/, en fór bráðum að hátta og
vissi ekki fyrri til en eg með birtunni var vakinn með því að mér
var sagt, að vagninn okkar væri kominn á stað; eg klæddist í
mesta snatri og annar samferðamaður, sem hafði sama svefnherbergi
og eS> °S náðum vagninum, er drjúgan kafla var á veg kominn.
Var þetta gert til að herða á okkur, en ekki í þeim tilgangi að
láta okkur eftir, því að það geta ekki vagnmenn á Ítalíu nema
með skaða sínum, er þeir eru jafnan látnir eiga eftirkaupin af
þeim, er með þeim ferðast, en við áttum langa dagleið fyrir hönd-
um niður til Terracína, eður meira en 10 mílna [veg]; þó er hún
verri og óhollari en hvað löng hún er [þessi dagleið], því nú er
farið yfir alt austurtaglið á pontisku forunum, og þykir gott að
vera kominn áleiðis nokkuð, áður sól er langt farin, því svo er
óholt á vegi þessum, að óvönum er ef til vill dauði búinn, ef hon-
um verður að sofna í vagninum eða á leiðinni, og var okkur því
alvarlega tekin vari fyrir því. Á nóttunni og framan af deginum.
liggur oft þoka yfir láglendinu, eins og gerist á Ítalíu þar setn.
vætukent er og myrlent, sömu tegundar og næturþokan eður kell-
ingarvellan okkar, sem slær upp, þar sem eins til hagar, á kvöld-
um framan af sumri, helzt þegar blíðviðri ganga, hitar og heiðríkj-
ur. Standa þá upp úr fjallatindarnir einir, álíka, langt til að sjá,
eins og eyjar, sem standa upp úr vatni, er fyllir alla dalina.
Þegar sólin kemst hærra og hitinn tekur að vaxa, hverfur þokan,
og er þá enn óhollara og erfiðara að halda áfram ferðinni. Varla
munu menn að heldur í snöggu bragði finua stóran mun á loftinu
[á] þessu svæði hjá því sem annarstaðar, en reynslan hefir kent
mönnum, hvað banvænt það er, og ferðamanninura gefur að skilja,
að eitthvað muni valda, er honum á öllu þessu svæði umhverfis
veginn og vestur til sjávar, varla ber fyrir sjónir yrktan blett,
hús né mann, og er þó laudið fagurt álitum, frjósamt og byggi-
legt; því þegar maður frá Yelletrí heldur suður eftir veginum,