Skírnir - 01.04.1907, Qupperneq 34

130
Frá Kóm til Napoli.
lagt. Eg komst bezt af og var fljótt afgreiddur, því alt, sem eg'
hafði meðferðis, gat komist fyrir í dálítilli tösku; hinir urðu að-
tína alt upp úr ferðakistlum sínum, og tók það kafla úr dfginum'
var farangur þeirra mest grímur og margvíslegur annar fatnaSur,
sem brúkaður er viS sjónleika og margt af því næsta hlægilegtr
hvar við þá og bættist hið mikla veður, sem gert var um þetta
alt saman af beggja hálfu, þeirra sem áttu og þeirra sem höfðu á
hendi rannsóknina. Lá við, að geröur væri upptækur farangur
þeirra, og þegar ferðamenn ekki vildu láta sér skiljast, að þessa
þyrfti með og búðið var að arga urn þetta lengi til beggja hliða
með mikilli háreysti og handaburði, las úrskurðarmaðurinn þeim
með miklu spekings-útliti einhverja tilskipun eður nppskrift, hvar
sjóideikaspjarir (habiti theatrali) voru nafngreindar meðal þeirra
hluta, er ekki mætti flytja inn í landið, að minsta kosti ekki
nema tollur væri greiddur. Þegar þeir nú sáu í hvert efni komið-
var, skiftu þeir í sér hljóðumtm, gjörðu sig óverrju auma og auð-
mjúka, fórnuðu upp höndunum og settu með hálfkjökrandi rómi
upp andlitin, sem ítalskir brúka, þegar þeir vilja láta kenna í
brjósti um sig. Tollheinrtumanuaforinginn viknaði líka við þetta,
gerði þeim einhver fjárútlát og kvað það hinn vægasta úrskurð,
er hann gæti lagt á í þessu máli ()>Questo e il mitissimo arbitrio
che possiamo tare<<); þeir létu sér þetta lynda og þó með nauöung
og með því var okkur gefið íararleyfi.
Suður frá Fondi liggur leiðin upp í móti og verður að fara
yfir fjallhrygg nokkurn, ekki allháan, er liggur austan frá megin-
fjallkeðjunni, er maður hefir til vinstri handar upp frá veginum,
og skagar hann langt vestur í sjó, en sunnan undir honunr er
flóinn við tíaeta, sem sjá má á landa-afmáluninni, að gerir vík
austan í landið, næst fyrir ofan flóann við Napoli. Frá Fondi til1
Mola er svo sem hálf þingmannaleið; á miðri leiðinni, eða svo sem
efst á hryggnum er Itri, lítið þorpkorn; er þetta bygðarlag helzt
illa ræmt vegna rána þeirra, sem hér hafa orðið af fjallabúum að
austan; sló hér yfir okkur þoku, svo lítið sá frá sér. Fer nú aö
sækja suður í móti, og vissum við ekki fyr til en við vorum komn-
ir yfir nesið eða fram á sjávarbakkann við Mola (Formiœ); var þá
létt upp þokunni og var þetta eitt af þeim augnablikum, sem gaf
[ástæðu] til að verða frá sér numinn af feguröinni, sem fyrir aug-
un bar. Við stigum af vagninum í einhverjum hinum fegursta
aldingarði, — citrónu og guleplaskógur, myrtusviður og lárviður og
ilmandi glæsilegustu jurtir, hvað innan um annað, bar fyrir hvert