Skírnir - 01.01.1910, Blaðsíða 41

Góður fengur.
41
gaman af veiðunum. Þegar Jón kom heim á hlaðið, stóð
Björg fyrir utan bæjardyrnar.
»Þú ert eitthvað hægfara í dag; eg þurfti að tala við
þig svolítið«.
»Kemst þótt seinna fari; það er ekki eftir neinu að
flýta sér«. Jón stappaði af sér, en snjórinn sat fastur á
sokkunum. »Var það eitthvað sérstakt, sem þú ætlaðir
að segja mér?«
»Já, eg þarf að biðja þig bónar« — Björg seildist inn í
göngín eftir gömlum fuglsvæng — »þér þykir þaðlíklega
óþarfi; eg ætlaði að biðja þig að slátra kind.«
»Það var ekkert smáræði«.
»Eg hefi ekki annað en mjólkursopann úr kúnni og
svolitla ögn af hörðum fiski í búrinu«, — Björg sópaði
snjónum af fótunum á Jóni, — »og á fimtudaginn kemur
er skírdagur; eitthvað verðum við að hafa til hátíðabrigðis,
þó að við séum fátæk«.
»Við skulum sjá hvað setur, góða mín; ekki þurfum
við að borða ket á föstudaginn langa«. Jón brosti.
»Það er ekki mín vegna, Jón minn, en Rúna litla
hefur verið svo undarleg seinustu dagana, hún, sem er
sjálfur óróinn, hefur varla litið við gullunum sínum, og
hún er föl og tekin í andlitinu; eg er hrædd um að hún
sé að verða veik«.
»Það batnar þegar hlýnar í veðrinu«. Jón vildi eyða
málinu.
»Þú segir það«. Björg horfði beint framan í hann.
»Eg veit að þú átt bágt með að lóga nokkurri af þessum
fáu skepnum, og mér þykir heldur ekki gaman að því,
en eg vil ekki hafa það á samviskunni, ef Rúna litla verð-
ur veik, að það sé því að kenna, að hún fái ekki nægju
sína að borða«.
Jón fann að Björgu var alvara; hún bað hann sjald-
an og hann var vanur að gjöra það sem hún bað hann
um. »Úr því að þér er þetta svona mikið kappsmál, þá
verð eg að láta það eftir þér; þú veist sjálf hvað það
kostar bæði þig og mig«.