Skírnir - 01.04.1910, Page 24

120
Daði Níelsson „fróði“.
Jafnan var þó létt mín lundin,
linaði hrygð við næturhlundinn,
mörg þá gleymdist mæðustundin
mig sem hitti greiðast.
Lífsstundirnar leiðast.
Nú er burtu heill sú hrandin,
harmi ei linna má.
Ljúfi Gruð þá líkar þér
leys mig heimi frá.
16 ára að aldri fór hann sjálfur að basla fyrir lífi sínu
og fór í vist til vandalausra. Var hann fyrst léttadreng-
ur, og sakir þroskaleysis mun honum helzt hafa verið
falinn sá starfi að sitja yfir fé á sumrum. Síðar, er hann
komst til aldurs, var hann á vist í ýmsum stöðum og
gætti fjár. Mun fjárgeymsla hafa látið honum bezt allra
^í^starfa, en stritvinnu var hann frábrugðinn og sjóróðra
stundaði hann víst aldrei. Er það hvorttveggja, að hann
við f járgeymsluna vetur og sumar hefir þózt fá bezt tæki-
færi til að rýna í bækur og dunda við skriftir, enda mun
honum og að eðlisfari hafa verið sýnt um þann starfa,
og látið sveitalífið yfir höfuð. Svo segir hann sjálfur í
einni vísu sinni:
Ekki get eg unað mér við sjóinn;
skemtun min er ætið öll
upp um dali og grösug fjöll
og sauðahaga sæmilega gróinn.
Um tvítugs aldur byrjaði hann að læra að skrifa og lesa
dönsku. Nam hann það hvorttveggja af sjálfum sér og
lagaði hönd sína eftir prentstíl, því enga leiðbeiningu hafði
hann né fyrirmynd. Ber rithönd hans þess ljósan vott,
því hún er, eins og Gísli Konráðsson kemst að orði,
»nokkuð svo annarleg, en vel sett«. Er hún fremur stirð-
leg, en afarþétt og stafirnir beinir eins og í prentstíl. Not-
aði hann hverja tómstund er gafst til að iðka þetta hvort-
tveggja, bæði yfir fjárgeymslunni vetur og sumar og þess
utan. Var þá eius og hann við þessi störf gleymdi sult-
inum og vosbúðinni, sem hann alloftast mun hafa átt við