Skírnir - 01.04.1913, Page 5

Um jarðarfarir, bálfarir og trúna á annað líf.
101
almennilega um mig, þegar eg sofna í síðasta sinn — þeg-
ar eg dey. En þeir skulu eiga mig á fæti, ef þeir svík-
jast um það. Þá skal eg ganga aftur og finna þá í fjöru.
Allur þessi hugsanagangur er svo eðlilegur og sjálf-
sagður, svo augljós sem frekast má verða.
Og það er þá líka ótal margt, sem bendir til þess, að
þessu líkt hafi mennirnir hugsað frá upphafi vega sinna.
Við vitum fyrir víst, að flestar elztu
þjóðir, sem sögur fara af, trúðu því, að
allir hlutir hefðu sál, og trúðu á annað
1 í f. Sama er að segja um margar villiþjóðir nú á dögum.
— Þær trúa að allir hlutir, kvikir og dauðir, hafi anda
eða sál.
I þessari eðlilegu og auðskildu barnatrú mannkynsins
er nú eitt meginatriði, sem eg hefi fest hug minn við,
og mér finst, satt að segja, því atriði hafi verið alt of lítill
gaumur gefinn. En það er þetta: I trúnni á ann-
að líf virðist mér sú hugsun hafa verið
ríkust frá alda öðli, að dauðinn sé, líkt
og svefninn, tvískifting manneskjunnar
í tvær lifandi verur, lifandi ogstarfandi
anda og lifandi, en sofandi eða mókandi
1 í k a m a. Þetta vil eg leyfa mér að kalla t v í 1 í f i s -
t r ú. —
Þið eruð svo vön að heyra talað um líkamann sem
umgerð sálarinnar, og sagt frá því, að í dauðanum hverfi
moldin til jarðarinnar, hvar hún áður var, en andinn til
guðs, sem gaf hann. Þessu segist þið trúa. En sannleik-
urinn er sá, að við breytum eftir alt annari trú; við lifum
flest óafvitandi í mannkynsins eldgömlu trú á tvílífi mann-
eskjunnar bæði fyrir og eftir dauðann.
Ef eg væri eins máttugur og margir voru í fyrri tíð,
þá skyldi eg nú halla mér út af augnablik og andi minn
skreppa úr mér — í vasa ykkar og láta klukkurnar ykk-
ar standa, svo að eg fengi tíma til að segja ykkur alt,
sem eg hefi safnað að mér af sönnunum fyrir þessari stað-
hæfingu minni um tvílífistrúna.