Skírnir - 01.04.1913, Síða 67

Nútíma hugmyndir um barnseðlið.
163
með þau farið. Þessi árangur heflr fengist með þyí að
beita nægri nákvæmni, með því að þekkja barnið nógu
vel, með því að byrja í dag þar sem hætt var í gær, láta
aldrei verða gjá á milli þess sem fyrir var, og þess sem
bætt er við, fá börnunum aldrei erflðara viðfangsefni, en
þau geti leyst, láta þau finna sigurinn, og þá tilfinningu
bera þau fram til nýrra sigra.
Með orðinu ársframför er ekki eingöngu átt við þekk-
ingarviðbót, heldur viðbót í gagnlegri reynslu, í vinnuþoli,
stillingu, eftirtekt, í starfsaðferðum og getu til að melta
sjálfur fengna reynslu.
Þegar stofnað var til sérkenslu fyrir vanþroska börn,
voru sendir þangað alls konar aumingjar og úrhrök skól-
anna, sem svo voru nefnd. Þau kunnu næsta lítið í flest-
um efnum, en allra síst að vinna. Stefnufestu vantaði
algerlega, þau gátu varla setið augnablik kyr, hvert smá-
atvik dró huga þeirra frá því sem átti að gera. Fyrst
þurfti þess vegna að æfa þau í að vilja, í að hafa vald
yflr sjálfum sér. Til þess voru notuð ýms smá brögð. Ein
raunin var sú, að standa grafkyr nokkra stund. Einu
sinni á dag, stundum einu sinni í hverjum tíma, urðu allir
í bekknum að standa upp í einu, þegar merki var gefið
og hvert barn að bíða hreyfingarlaust eins og standmynd,
fyrst nokkrar sekúndur, síðar eina minútu. í byrjuninni
fór alt í handaskolum, hver hló að öðrum, en smátt og
smátt hverfur nýjabrumið, börnin venjast æfingunni,
kappgirni blandast í málið. Það þykir sómi að geta lengst
staðið grafkyr. Margoft hafa kviklyndir óróaseggir í fyrsta
sinn lagt sjálfir bönd á óstýrilæti sitt í þessum leik. Og
það var mikill sigur; þeir sýndu að þeir gátu viljað, gleymt
löngun augnabliksins til að ná hærra takmarki lengra
burtu. önnur raun er aflmælirinn. A hverjum
degi reynir hver lærisveinn, hve mikið hann geti þrýst
honum saman; ritar töluna í skrifbókina sína. A hverjum
laugardegi teiknar kennarinn á veggspjald samhliða línur;.
þær sýna að öllum bekknum fer fram, línan hækkar meó
11*