Skírnir - 01.01.1914, Side 100

100
Ritfregnir
Ólöf Sigurðardóttir á HlöSum er fyrir löngu kunn sem ein
bezta íslenzka skáldkonan að fornu og nýju, en hún er ekki ein-
göngu rithöfundur i bundnu máli. Grein hennar í »Eimreiðinni«
á árunum, »Bernskuheimilið mitt«, var óvenjuleg bæði að orðsnild
og ófyrirleitinni sannleiksást. Þar var kona sem þorði að koma til
dyranna eins og hún var klædd, hafin yfir hógómaskapinn og hugs-
unina um það, hvað fólkið mundi segja. Sömu eiginleikarnir koma
fram í sögunni »Moöir snillingsins«, sem verðlaun fékk í »Nyjum
kvöldvökum«. Það er enginn viðvaningsblær á þeirri sögu, og kon-
an sem þar er 1/st er eflaust »sönn« og á sér fleiri frænkur en
taldar eru í bókum. Er það sómi fyrir þjóðerni vort, er alþýöu-
konur eru svo ritfærar, og vonandi er það fyrirboði þess að
»við skulum dansa betur þegar birtir«,
en ekki er furða, þótt slíkum hæfileikum verði stundum andþungt
undir fargi hversdagsannanna og óski sér annars starfa en að
hræra í grautarpottinum og prjóna sokkinn, þótt slík skylduverk
megi sízt hjá líða. Kvæði Ólafar bera það líka með sér, að hún
þráir oft annaö hlutskifti en það sem lífið róttir að henni:
»Hvaö mig langar að fljúga, fljúga,
fljúga þangað sem hugsjón stækkar«,
kveður hún. En hún er heilbrigð sál, og hefir valið sór að ein-
kunnaroröum:
»Þann úrkost á sá, sem í örbyrgð er smár,
að unna því göfuga’ og stóra«.
Þess vegna er lótt og bjart yfir kvæöunum. Vonbrigðin gera
hana ekki kaldlynda eða svartsýna, heldur því þakklátari fyrir
hvern geisla, og hún á nóg af góðlátlegri gletni til að reka alla
ólund á brott. Það er friður yfir þessum vísum, úr kvæðinu
»Fimtug«:
Farið vel, fimmtíu árin !
— Felið sárin. —
Gagn unnu gleði og tárin,
gránuð hárin.
Alls enginn lifir upp liðið,
lokast hliðið.
Eg hef, sem allflestar, kviðið,
elskaö, liðið.
v